Фота Аўдыё Відэа  
be  ru  pl  en  de info@catholic.by
Гэта архіў старой версіі сайта. Новая версія знаходзіцца па адрасе catholic.by
Цэтлік [Сям’я]
Бэнэдыкт XVI заклікаў да ўмацавання і святасці сям’і
2011-01-03 13:02:09

Да ўмацавання і святасці сем’яў заклікаў вернікаў Святы Айцец Бэнэдыкт XVI у разважаннях перад нядзельнай малітвай «Анёл Панскі» 2 студзеня 2011 г. на плошчы Св. Пятра ў Ватыкане. Папа склаў усім людзям пажаданні на Новы год і падзякаваў тым, хто ў сваю чаргу скіраваў яму віншаванні.

 
Выйшла новая кніга Папы «Сябры Хрыста»
2010-12-14 09:16:18

«Сябры Хрыста» — такую назву мае кніга Святога Айца Бэнэдыкта XVI, якая ўтрымлівае фрагменты аўдыенцый, прысвечаных дванаццаці апосталам і св. Паўлу. «Папа бярэ нас за руку і дапамагае адкрыць, кім былі першыя сябры Езуса, як яны сустрэлі Яго і як Ён паўплываў на іх сэрцы, так, што яны вырашылі ўжо ніколі не расставацца з Ім», — адзначаецца ва ўступе да кнігі.

 
Сучасныя сямейныя каштоўнасці і крызіс у Беларусі
2010-11-30 15:06:12
Даклад кс. Андрэя Драгуна ў СШ № 3 у Глыбокім

Кожны з нас жадае быць выхаваным у адказнай і любячай сям’і, у якой будзе мець падтрымку ў выпадку няўдач або розных праблем у жыцці.
 
За некалькі мінулых гадоў у жыцці сям’і адбыліся сур’ёзныя змены, якія былі выкліканы многімі прычынамі, у прыватнасці такімі, як эканамічная нестабільнасць, новыя сродкі інфармацыі, новыя накірункі моды, і, на жаль, гэта трэба ўзяць пад увагу і прызнаць у пэўнай ступені, падзенне аўтарытэтаў, перш за ўсё людзей высокапастаўленых, якія адказваюць за выхаванне і фарміраванне падрастаючага пакалення. Акрамя гэтага, тут адчуваецца і віна СМІ, якія з мэтай таго, каб не страціць аўдыторыю, выкарыстоўваюць розныя метады, не зважаючы на шкодны змест інфармацыі. Чалавек адчувае сябе ўсё больш адкінутым і разгубленым.  Апошнім часам будучыня сям’і прадстаўляецца ў жудаснай перспектыве, яе будучыню азмрочваюць штодзённы гвалт, сексуальныя злачынствы, наркаманія, розныя паталагічныя хваробы, а таксама страта аўтарытэту бацькоўства і іншыя.

Многія кансультанты сям’і лічаць, што толькі на аснове рэлігіі можна дасягнуць поспеху. Аднак лекары і псіхолагі сцвярджаюць, што выратаванне магчыма толькі праз любоў да іншых, адказнасць і сталасць, а таксама сістэму каштоўнасцяў. Адны і другія перакананыя, што дапамога рэлігіі і псіхалогіі можа спыніць росквіт паталогіі ў сем’ях. У Беларусі амаль палова сужэнцаў разводзяцца. Паўстаюць безадказныя сувязі. Дзеці выхоўваюцца ў разбітых сем’ях. Таму перш за ўсё крызіс пачынаецца ў нашай сям’і.

Паводле вучэння Касцёла аб грамадстве, сям’я — гэта асноўная клетка грамадства. У гэтай клетцы павінна заўжды панаваць узаемная зычлівасць, згода, а таксама прабачэнне і любоў, якая запальвае і падтрымлівае сямейны ачаг. Касцёл у сваім вучэнні прызнае, што сям’я — гэта самае вялікае дабро для людзей, а таксама жадае аказваць сем’ям неабходную і патрэбную дапамогу. Як казаў папа Ян Павел ІІ, сям’я павінна разам з дзяржавай  садзейнічаць агульнаму дабру.

Бацькі маюць права на адукацыю сваіх дзяцей (у тым ліку і ў рэлігійным вымярэнні). Мацярынства з’яўляецца асноўнай задачай жанчыны, гэта азначае, што выкананне ёю розных абавязкаў па-за сям’ёй не можа быць перашкодай у ажыццяўленні яе функцый як маці і жонкі. Толькі мудрая бацькоўская любоў дае гарантыю на добрае выхаванне.

Сем’і рабілі бы менш памылак, калі б усведамлялі тыя рысы, якія павінна мець добрая сям’я. Але памылкі здзяйсняюць усе, нават спецыялісты па сем’ях (педагогі і сацыёлагі). Важна, каб мы памяталі, што нашы паводзіны, выказванні ці нават маўчанне можа мець сур’ёзныя наступствы ў выхаванні.

Першае, што ты павінен запытаць у сябе: «Ці жадаеш ты мець добрую сям’ю?»  Адкуль бярэцца так многа зла, спрэчак, неразумення, зайздрасці і гвалту? Найгоршым для чалавека з’яўляецца не факт існавання тых ці іншых сітуацый, а факт ахалоджанасці волі. Бо непаразуменні не з’яўляюцца чымсьці злым, але вучаць нас кампрамісу, пакоры і разуменню праваты іншага.

Вам трэба прыгледзецца да адносінаў у сем’ях, спосабаў правядзення вольнага часу. Першапланавая і фундаментальная рэч для мяне — гэта даўжыня, частата і якасць сумесна праведзенага часу.  З апытання вядома, што сем’і праводзяць разам мала часу. Мы імчымся ўдагонку за светам, людзі жывуць у пастаянным стрэсе і не ўмеюць бачыць набліжаючыхся небяспечных сітуацый. Сем’і пакідаюць дзяцей перад тэлевізарамі ці камп’ютэрамі, і мы мяркуем, што дзякуючы тэхнічнаму прагрэсу не трэба клапаціцца аб дзіцяці. Тэлевізар з’яўляецца віртуальным татам ці мамай. Тэлевізар жа і камп’ютэр атакуюць самыя актыўныя рэцэптары чалавека — слых і позірк. Так несвядома сціраецца адрозненне мяжы паміж уяўленнем і рэчаіснасцю. Вобраз не пакідае месца для дзіцячага ўяўлення, а яно павінна быць накіравана менавіта на рэчаіснасць і факты, а не на гатовыя, ужо сканструяваныя праз іншых віртуальныя падзеі. Сярод сённяшніх тэлепраграм з цяжкасцю можна знайсці праграмы аб сяброўстве, сапраўднай любові ці бескарыслівасці. Аднак даказана, што праграмы з войнамі, гвалтам, нянавісцю нараджаюць нянавісць сярод гледачоў.

Тэхніка сама па сабе не з’яўляецца злом — трэба толькі умець рацыянальна і адказна ёю карыстацца. Многія сем’і не уяўляюць і таго, як моцна крыўдзяць сваіх дзяцей праз бясстрэсавае выхаванне: дзеці губляюць мяжу паміж дабром і злом, бо за дрэнныя паводзіны не прысуджаецца аніякая кара, нават слоўная.

 
Біскуп Дзям’янка аб душпастырстве сем’яў у Беларусі
2010-11-26 14:12:45

Міжнародны кангрэс «Хрысціянская сям’я і евангелізацыя ў сям’і»,
арганізаваны Папскай радай па справах сям’і

Рым, 25–27 лістапада 2010 г.

Душпастырства сем’яў у Беларусі было арганізавана Канферэнцыяй Каталіцкіх Біскупаў у Беларусі ў 1999 годзе. Адказным за гэтую сферу быў прызначаны біскуп. Непасрэднымі супрацоўнікамі біскупа сталі нацыянальны душпастыр сем’яў і нацыянальны дарадчык сямейнага жыцця. У кожнай дыяцэзіі быў прызначаны святар (дыяцэзіяльны душпастыр сем’яў), які пры падтрымцы адпаведна падрыхтаваных свецкіх асоб (дыяцэзіяльных дарадчыкаў сямейнага жыцця) рэалізуе асноўныя задачы ў гэтай сферы дзейнасці.

 
Яцэк Пулікоўскі: 10 запаведзяў шчаслівага сямейнага жыцця (інтэрв’ю для Catholic.by)
Копировать
2010-11-09 15:21:44

Пра 10 запаведзяў сямейнага шчасця і што рабіць тым, да каго яшчэ «не прыскакаў сапраўдны прынц на белым кані», чытайце ў інтэрв'ю з дарадцам сямей з Польшчы, чалавекам з 30-гадовым сямейным стажам і проста шчаслівым мужам і бацькам траіх дзяцей Яцэкам Пулікоўскім.

 
Бэнэдыкт XVI звярнуўся да арганізатараў VII Сусветнай сустрэчы сем’яў
2010-09-24 09:49:43
Да разважання над узгадненнем патрабаванняў працы з сямейным жыццём, а таксама над вяртаннем сапраўднага сэнсу адзначэнню святаў, асабліва нядзелі, заахвоціў Святы Айцец Бэнэдыкт XVI арганізатараў VII Сусветнай сустрэчы сем’яў, якая адбудзецца ў Мілане (Італія) 30 мая – 3 чэрвеня 2012 г. пад назвай «Сям’я: праца і свята». У Ватыкане апублікаваны ліст Папы, скіраваны на імя старшыні Папскай рады па справах сям’і кардынала Эніа Антанэллі.
 
Бэнэдыкт XVI заклікаў біскупаў Скандынавіі надаць асаблівую ўвагу шанаванню сям’і
2010-03-25 13:53:57

25 сакавіка 2010 г. Святы Айцец Бэнэдыкт XVI удзяліў аўдыенцыю групе каталіцкіх біскупаў з краін Скандынавіі, якія прыбылі ў Апостальскую Сталіцу з візітам ad limina Apostolorum. Падчас сустрэчы з іерархамі Папа заклікаў іх надаваць асаблівую ўвагу шанаванню сям’і і адзначыў, што дзеці маюць права на тое, каб быць зачатымі і ўзрастаць ва ўлонні маці, прыходзіць у свет і выхоўвацца ў сям’і.

 
Пастырскі ліст Канферэнцыі Каталіцкіх Біскупаў Беларусі на ўрачыстасць Звеставання Пана
2010-02-19 13:24:43
«Зноў Божы Провід дазваляе нам святкаваць урачыстасць Звеставання Пана. Зноў у нашым жыцці мы будзем запрошаныя перажыць разам з Марыяй сустрэчу з анёлам Габрыэлем, Божым пасланнікам, які выканаў вялікае заданне, даручанае яму Стварыцелем. Трэба, каб мы таксама без боязі i з вялікай адвагай загасцілі ў Назарэце ў доме маладой жанчыны па імені Марыя», — чытаем у пастырскім лісце Канферэнцыі Каталіцкіх Біскупаў Беларусі на ўрачыстасць Звеставання Пана.
 
Гамілія біскупа Антонія Дзям’янкі падчас святой Імшы ў рамках сімпозіума, прысвечанага 150-годдзю заснавання Таварыства святога Францішка Сальскага (салезіянаў)
2009-11-20 15:10:26
Мінск, касцёл св. Яна Хрысціцеля, 20 лістапада 2009 г.

З моманту заснавання Таварыства святога Францішка Сальскага прайшло шмат гадоў, а супольнасць працягвае існаваць і развівацца. Гэта адбываецца таму, што члены таварыства ва ўсім свеце вельмі актыўна ўключыліся ў выхаванне моладзі да адказнага жыцця ў грамадстве. Якое ж значэнне мы надаем паняццю выхавання?

Выхаваны чалавек патрэбны усім групам людзей. Такі чалавек патрэбны грамадству, сям’і, народу. Будучыня гэтых груп у многім залежыць ад таго, якое выхаванне атрымае падрастаючае пакаленне. Прадстаўнікі роду, нацыі, грамадства могуць дасягнуць вышыні чалавечых магчымасцяў, але таксама могуць прынесці чалавецтву нямала праблем сваімі адмоўнымі паводзінамі, якія выхавацелі не змаглі змяніць у працэсе фарміравання асобы.

Выхаванне — сістэма працэдур, якія маюць на мэце сфарміраваць чалавека ў фізічным, маральным, духоўным і пачуццёвым сэнсе, а таксама падрыхтаваць яго да жыцця сярод іншых: у сям’і, грамадстве, свеце. Яно з’яўляецца па сутнасці давядзеннем кагосьці да асабовай сталасці, умення шанаваць спадчыну бацькоў, выконваць у асяроддзі людзей адказныя заданні, прымаць рашэнні, займацца творчасцю.

Выхаванне адрозніваецца ад гадавання, якое мае на мэце забяспечыць раслінам і жывёлам належны біялагічны рост, а таксама ад дрэсіроўкі, ці прывучэння звяроў да належнага рэагавання на знешнія раздражняльнікі. Выхаванне адносіцца выключна да чалавека і заклікана сфарміраваць у ім разумныя, годныя і амбітныя паводзіны, уменне рабіць жыццёвы выбар, заснаваны на светапоглядзе, маральных нормах, палітычным пункце гледжання. Выхаванне вучыць таксама прытрымлівацца адназначнай і празрыстай паставы, не зважаючы на тое, што прыніжае чалавечую істоту і кампраметуе яе.

Хоць выхаванне падобна да адукацыі, аднак не ідэнтычна яму. Адукацыя мае на мэце перадачу ведаў, выпрацоўку прафесійных навыкаў, выхаванне ж ідзе далей і фарміруе цэласную ў адносінах да асяроддзя і свету асобу, якая разумеецца ў шырокім гістарычным сэнсе. Паняцце выхавання ўключае працэс фарміравання і іншага чалавека, і самога сябе, г. зн. свядомы ўплыў на асабістае развіццё. І першае, і другое працягваецца ўсё жыццё. Па меры сталення асобы павялічваецца роля самавыхавання.

У Святым Пісанні выхавацелем у поўным значэнні гэтага слова з’яўляецца Бог, які сам або праз сваіх пасярэднікаў, праз павучэнні і іспыты з бацькоўскім клопатам і любоўю вядзе народ Ізраэля да навяртання і духоўнай дасканаласці. Гэта знайшло адлюстраванне ў Кнізе Другазаконня: «І ведай, што ў сэрцы тваім, што Гасподзь, Бог твой, вучыць цябе, як чалавек вучыць сына свайго» (пар. Дрг 8, 5). Гэта адгалосак ранейшых слоў прарока аб любові Бога да сваіх дзяцей: «Калі Ізраіль быў дзіцём, Я палюбіў яго… Я сам вучыў Эфраіма хадзіць, насіў яго на сваіх руках… Я прыцягваў яго повязямі чалавечнасці, повязямі любові… схіляўся над ім і карміў яго» (пар. Ос 11, 1–4).

Біблейская педагогіка з’яўляецца сямейнай педагогікай, пабудаванай па прынцыпу «бацька — сын», а яе мэта — мудрасць, якая жывіцца Божай моцай і з’яўляецца люстэркам Усемагутнага, вобразам Яго бачання свету і людзей.

Учынкі Езуса адначасова выхоўваюць вучняў і натоўп, які збіраецца вакол Яго, паступова раскрываючы перад імі Божы план збаўлення, пасланніцкую місію Хрыста, уводзіць людзей у новае вымярэнне жыцця згодна з законам любові. Езус як дасканалы выхавацель не абмяжоўваецца павучэннямі, а дае прыклад жыцця, якое раскрывае перад вучнямі ў словах. Ён атаясамлівае сябе з тымі, каго выхоўвае, прымае на сябе іх слабасці і аддае за іх уласнае жыццё.

Выхаваўчую справу Бога, якая была рэалізавана у Хрысце, канчаткова рэалізуе Дух Святы Суцяшыцель. З гэтага моманту Права перастае быць педагогам (пар. Гал 3, 19; 4, 2), бо Дух, які знаходзіцца ў чалавеку, робіць так, што той кліча: «Абба, Ойча!» (пар. Гал 4, 6).

Касцёл — супольнасць веры — мае на мэце выхаванне сваіх членаў да поўнай адкрытасці на Бога і дарастання да пазнання Хрыста, да таго, каб быць дарослымі сынамі Бога. У рэальнасці парафіі гэта здзяйсняецца праз слуханне Божага слова, удзел у сакрамэнтах і супрацоўніцтва парафіянаў у розных сферах (Słownik teologiczny, 2).

Бацькі маюць права і абавязак выхаваць сваіх дзяцей. Яны валодаюць першапачатковым правам, якое не можа быць перададзена нікому, і прыярытэтам у выхаванні сваіх дзяцей, таму яны павінны быць прызнаны першымі і асноўнымі выхавацелямі. Сям’і — згодна з сучасным вучэннем Касцёла — надаецца галоўнае месца, таму што яна забяспечвае дабрабыт кожнай чалавечай супольнасці і ляжыць у іх аснове. З пункту гледжання характару міжчалавечых сувязяў, якія ў ёй рэалізуюцца, сям’я прадстаўляе сабой найбольш поўнае адзінства з найбольш глыбокімі і цэласнымі адносінамі.

Як прадпісанні сужэнскага права (пар. кан. 1055 п.1; 1136), так і вучэнне Касцёла аб сужэнстве падкрэсліваюць, што недастаткова нарадзіць патомства, але трэба яго выхаваць, каб яно мела магчымасць развівацца натуральным для чалавека спосабам і ўключыцца ў грамадскае жыццё. Выхаванне мае на мэце сфарміраваць асобу так, каб у ёй маглі гарманічным чынам развіцца прыроджаныя фізічныя, інтэлектуальныя, сацыяльныя, маральныя і духоўныя якасці. Гэтае выхаванне павінна ісці ў кірунку канчатковай мэты чалавека, а таксама мець на ўвазе дабрабыт грамадства і Касцёла.

У пераліку правоў сям’і, абвешчаным Апостальскай Сталіцай, гаворыцца аб правах бацькоў у выхаванні сваіх дзяцей. У якасці самых галоўных названы:
  1. права выхоўваць дзяцей згодна са сваімі маральнымі і рэлігійнымі перакананнямі, з улікам культурных традыцый сям’і, якія спрыяюць дабрабыту і годнасці дзіцяці;
  2. права свабоднага выбару школ і іншых сродкаў, неабходных для выхавання дзяцей згодна з уласнымі перакананнямі. Пры гэтым бацькі не павінны быць змушаны да дадатковых выдаткаў, што было б перашкодай ці абмежаваннем мажлівасці карыстацца гэтым правам;
  3. права на тое, каб дзеці не павінны былі наведваць школы, навучанне ў якіх разыходзіцца з іх уласнымі маральнымі і рэлігійнымі перакананнямі;
  4. права на належнае сексуальнае выхаванне, якое павінна заўсёды выконвацца пад кіраўніцтвам бацькоў, як дома, так і ў выбраных і кантралюемых імі выхаваўчых цэнтрах;
  5. права на рэлігійнае выхаванне: дзяржава не можа навязваць такой сістэмы выхавання, у якой адсутнічала б рэлігійная фармацыя;
  6. права на атрыманне дапамогі ў выхаванні дзяцей у выглядзе рознабаковых формаў супрацоўніцтва і сумеснага прыняцця рашэнняў з боку школ і інстытутаў адукацыі;
  7. права на тое, каб сродкі масавай інфармацыі служылі пазітыўнай прыладай і дапамогай у падтрымцы асноўных каштоўнасцяў сям’і; права на абарону сваіх самых малодшых членаў ад злоўжыванняў з боку сродкаў інфармацыі.
Права бацькоў на выхаванне сваіх дзяцей бярэ пачатак з натуральнага права, якое ўзнікла раней, чым дзяржаўнае, якое ў сваю чаргу павінна дапамагаць сям’і, а не замяшчаць яе пры ўмове, што бацькі жывыя і могуць з адказнасцю апекавацца дзецьмі.

Права бацькоў на прыняцце рашэнняў ад імя дзяцей працягваецца да моманту дасягнення дзецьмі жыццёвай і духоўнай самастойнасці. Але гэтае права не можа мець характар дэспатызму і павінна быць падпарадкавана канчатковай мэце чалавечага жыцця, натуральнаму і Божаму праву (Słownik małżeństwa i rodziny).

Клопат аб выхаванні датычыць таксама ўсіх людзей. Касцёл імкнецца выканаць місію, якую атрымаў ад Хрыста: навучыць, выхаваць чалавека. Клопат аб выхаванні датычыць у першую чаргу ахрышчаных, ускосна — усіх іншых. Ён ахоплівае чалавека поўнасцю ў індывідуальным і грамадскім жыцці і носіць рэлігійна-маральны характар. Праз навучанне Божай праўдзе і ўмацоўванне волі верных такое выхаванне дапамагае стварыць чалавечую супольнасць паводле Божага закону. Выхаваўчая дзейнасць Касцёла мае на мэце напаўняць жыццё вернікаў духам Хрыста, дапамагаць кожнаму чалавеку імкнуцца да поўнай дасканаласці, а таксама аказваць дапамогу грамадству у справах адзінства і сталасці сям’і, зачацця, нараджэння і выхавання патомства. У цэнтры ўвагі выхаваўчай дзейнасці Касцёла знаходзяцца таксама правы і сістэма грамадства, праца і адпачынак, веды і адкрыцці, справядлівы падзел матэрыяльных і духоўных каштоўнасцяў, пакой і бяспека.
Права Касцёла на выхаванне, рэалізацыя гэтага права, ужытыя сродкі, а таксама прадметы права не падлягаюць свецкай уладзе, таму што Касцёл ахоўвае маральнасць і валодае неабходнымі сродкамі ў дастатковай меры для яе ўдасканалення. Таму Касцёл мае абавязак клапаціцца аб выхаванні верных. Ён падтрымлівае ў гэтым бацькоў, якія праз сакрамэнт сужэнства ўдзельнічаюць у выхаваўчай паслузе Касцёла адносна сваіх уласных дзяцей. У веруючых бацькоў, якім дапамагаюць душпастыры, ёсць права і абавязак выбару такіх сродкаў і інстытутаў, пры дапамозе якіх яны маглі б лепш забяспечыць каталіцкае выхаванне сваіх дзяцей (Słownik małżeństwa i rodziny).

Шматлікія групы ў Касцёле дапамагаюць маладым людзям сфарміраваць адпаведны рэлігійны светапогляд, здабыць патрэбныя якасці для найлепшага служэння Богу ў Касцёле і чалавеку ў грамадстве.

Сёння мы дзякуем Богу за Таварыства святога Францішка Сальскага, якое ўжо 150 год так актыўна і дзейсна дапамагае Касцёлу, бацькам, грамадству ў адпаведнай падрыхтоўцы маладога чалавека да заданняў, якія чакаюць яго ў будучыні, каб ён не быў знішчаны або духоўна надламаны з прычыны адсутнасці патрэбных якасцяў характару і веры.

У спадчыне хрысціянскага выхавання св. Ян Боска вылучаўся не толькі як адзін з самых вялікіх педагогаў у гісторыі Касцёла. Гэты святы пакінуў пасля сябе школу пад назвай «сістэма папярэджвання», якая стала сапраўдным пераваротам у тагачасным выхаванні (Ks. Wincenty Zaleski. Święci na każdy dzień. Św. Jan Bosko). Гэтая сістэма застаецца дзейснай і ў наш час. Вельмі карысна прымяняць яе ва ўмовах, калі назіраецца так званы разрыў пакаленняў. Старэйшае пакаленне па прычыне аддаленасці ўнукаў не можа ва ўсёй паўнаце перадаць багаты вопыт веры і маральнасці нашчадкам. Здараецца, што розныя групоўкі і арганізацыі, выкарыстоўваючы ўзроставыя змены асобы маладога чалавека, імкнуцца адарваць яго ад бацькоў і асяроддзя і прывіваюць свае ідэі і паводзіны, часта вельмі чужыя для навукі Касцёла і далёкія ад хрысціянскіх адносінаў. Некаторыя робяць гэта дзеля выкарыстання такога чалавека ў сваіх не заўсёды гуманных мэтах.

Сімпозіум з нагоды 150-годдзя заснавання Таварыства святога Францішка Сальскага нагадвае аб важнасці выхавання чалавека, асабліва падрастаючага пакалення, на чым грунтуецца хрысціянскае выхаванне. Гэтае мерапрыемства гаворыць і аб тым, што абавязак выхавання дзяцей ляжыць на бацьках (у аднолькавай ступені на бацьку і маці), якія маюць права выхаваць дзяцей згодна з перакананнямі і традыцыяй продкаў. Дзяржава, школа, грамадства павінны дапамагаць бацькам у такой высакароднай справе, якой з’яўляецца выхаванне дзяцей. Касцёл таксама далучаецца да працэсу выхавання пры дапамозе парафіі, манаскіх супольнасцяў і іншых груп, якія дапамагаюць сям’і, а ў асобных выпадках прымае на сябе большую адказнасць за выхаванне маладога пакалення або поўнасцю займаецца ім.

Дзякуем Богу за дзейнасць салезіянаў у нашым горадзе і жадаем, каб іх намаганні выхавацеляў прынеслі выдатны плён для Касцёла, сям’і і грамадства.

 
Евангелизация семьи
2009-11-06 15:52:34

Даклад кс. Андрэя Стэцкевіча
на канферэнцыі «Новая евангелізацыя ў сучасным свеце»
Мінск, касцёл св. Сымона і св. Алены, 7–8 лістапада 2009 г.


Евангелизация — возможность жизни с Иисусом
 
Папа Иоанн Павел II, посещая страны Западной Европы, говорил, что это континент, нуждающийся в «новой Евангелизации». Польша с нескрываемым удовольствием подтверждает этот призыв Святейшего Отца, который заново провозглашал Благую Весть о спасении погибающего мира.

Однако во время очередного паломничества в Польшу Иоанн Павел II повторил, что страна нуждается в новой Евангелизации. В некоторых сообществах это вызывало серьезное непонимание. Возникал вопрос: «Что всё это значит?» Неужели Христос забыт и здесь, где храмы постоянно переполнены и так много призваний? При углубленном размышлении становится понятно, что евангелизация является динамическим процессом, а также не только поиском и провозглашением Христа, а более глубоким открытием Его присутствия в жизни человека, в его истории, в ситуациях, в которых человек оказывается. Это открытие своего понимания смысла жизни и надежды.

Иоанн Павел II учит: чтобы провозглашать Евангелие надежды, необходима непреклонная верность духу Евангелия и учению Церкви. При этом необходима постоянная концентрация на личности Иисуса, и следует все более устремляться к нему. Необходимо, чтобы Он представал перед человеком во всей полноте: не только как этический образец, а прежде всего как Сын Божий, единый и единственный Искупитель всех, кто живет и действует в Церкви. Чтобы надежда была истинной и непреклонной, «целостное, конкретное и обновленное провозглашение Иисуса Христа Воскресшего и жизни вечной» должно становиться приоритетом евангелистической деятельности во всех сферах жизни («Ecclesia in Europa», nr 48).


Евангелизация Апостола народов

Безусловно, мы должны искать в своей жизни авторитеты евангелизации, свидетелей веры, среди которых святой апостол Павел занимает особое место. Он стал образцом истинного благовестника. По сей день нас поражает его миссионерский запал, его горячая проповедь Евангелия, его выдержка и прежде всего глубокая убежденность в важности провозглашаемого учения. Насколько выразительно и актуальны его утверждения, заставляющие задуматься: «Ибо я не стыжусь благовествования Христова, потому что [оно] есть сила Божия ко спасению всякому верующему» ( ср Рим 1, 16), «Ибо если я благовествую, то нечем мне хвалиться, потому что это необходимая [обязанность] моя, и горе мне, если не благовествую!» (1Кор 9, 16), «Мы не можем не говорить того, что видели и слышали» (Деян 4, 20).

Если мы сталкиваемся со значительными трудностями в евангелизации, стоит вспомнить, что Апостол народов пребывал в более сложной ситуации, часто рисковал жизнью ради проповедования Христа. Исполненный уверенности в помощи Бога, он провозглашал правду о Нем во всякое время.

Святой Павел призывал нас уверовать в силу Евангелия, сохранять непреходящее осознание Божьего присутствия в нашей жизни, довериться Тому, кто нас искупил. Не все мы можем быть миссионерами в буквальном смысле этого слова, провозглашать Евангелие в далеких странах, например, в Африке, однако не менее значимо наше свидетельство в том месте, в котором нам выпало жить и реализовывать идеалы христианской жизни. Насколько важным является свидетельство о евангельских истинах перед своим ближним, и, тем не менее, как это бывает иногда трудно.

Апостол народов не упускал ни одного случая для провозглашения Евангелия. На афинском Ареопаге он обращался к людям высокообразованным, ищущим счастья на пути философии. Проповедовал Иисуса Христа в других крупных центрах культуры, торговли и мысли, таких как Эфес, Коринф, Антиохия, а также в малых городах и поселениях, которые посещал на своем миссионерском пути и где создавал христианские структуры. Не сгибался и не терял апостольского рвения даже тогда, когда рисковал жизнью, когда представал перед судом, когда как узник был доставлен в Рим. Обращался как к толпам, так и к малым группам, и к отдельным людям. Писал послания, показывая дорогу к Иисусу Воскресшему, часто приводя в пример себя. Писал о Боге, который избавляет нас от грехов и радикально изменяет нашу духовную ситуацию.

Нам подобает ответить Господу своим обращением и глубокой верой. Апостол лично пережил это и стремился поделиться с другими своим опытом. Поэтому он целиком доверился Божьему милосердию и Божией инициативе, свидетельствовал о том, как Христос призвал его к делу евангелизации. Христос действовал в нем и через него, так, что апостол достиг состояния, в котором мог сказать: «Уже не я живу, но живет во мне Христос» (ср Гал 2, 20).
 

Евангелизация в семье

В посланиях святого Павла мы находим, что дети и христианская семья являются первыми адресатами евангельской проповеди. Это сохранялось в семьях верующих на протяжении веков, примером чего являются благословенные родители св. Терезы Младенца Иисуса.

В первые века христианства не существовало катехизации для детей. Их религиозное воспитание зависело от родителей и их ответственности. Сейчас, в ситуации забвения и пренебрежения евангелизирующей миссией родителей, становится необходимым возвращение к тому, чтобы семья снова стала первой школой веры. Основная тяжесть евангельского апостольства лежит на родителях. Было бы большим недоразумением заниматься евангелизацией других, пренебрегая ближними. Вера передается от родителей к детям в форме свидетельства их жизни и обмена опытом.

Семья формирует человека, открывая ему путь для познания всей полноты достоинства, дарованного Господом Богом. Семья является наиболее подходящим местом для формирования и передачи религиозных, культурных и этических ценностей. Она является первой школой социальных добродетелей. Невозможно любить Бога по-христиански и одновременно ненавидеть, завидовать, лгать, клеветать, унижать других. Также нельзя верить и тем, кто утверждает, что семья порабощает человека. Так может случиться в отдельной семье. Но, как правило, семья становится незаменимым источником нравственности, служения ближнему, способности прощения, согласия и взаимной поддержки — при условии, что фундаментом семьи является Христос, так же, как для семьи из Назарета! Для этого необходимо собрать все силы: семей, воспитателей, священников, работников информационных служб, — чтобы спасать семью от нравственного опустошения, к которому приводит потеря любви.

Семья является даром Бога и в Нем имеет свое начало. Согласно замыслу Бога семья «сотворена как глубокая община любви и жизни» (Familiaris consortio). Права семьи — это Божьи права, а одной из задач семьи является практическая евангелизация. Родители, как первые и непосредственные воспитатели детей, «имеют право воспитывать детей в согласии с собственными нравственными и религиозными убеждениями, с учетом культурных традиций семьи, которые способствуют благу и достоинству ребенка». «Для выполнения роли воспитателей родители вправе получать от общества соответствующую помощь и поддержку» (Karta Praw Rodziny 1983).

Воспитание можно осуществлять только в атмосфере любви, которой взаимно одаривают друг друга все члены семьи. Процесс воспитания становится процессом евангелизации, то есть вовлечением в спасительное сотрудничество с Иисусом Христом. В повседневной жизни родители и дети делятся друг с другом даром любви, понимая, что человек развивается именно в условиях доброжелательности, поддержки, бескорыстности, самопожертвования и служения общему благу.

Развивая свою индивидуальность, семья сохраняет идентичность как община жизни и любви и становится домашней Церковью. В такой семье человек не будет одиноким, ребенок не осиротеет, родители и старики будут окружены почетом и уважением, а послушания не добиваются криками или побоями. Такая семья хранит традиции и память своего народа, учит патриотизму, готовит к «деятельному, ответственному и плодотворному включению детей в социальную жизнь в широком плане» (LdR 37). Таким образом, семья ведет детей к святости, к свидетельству веры, а значит — к евангелизации.
 

Евангелизаторская роль семьи

Родители учат детей молитве и вместе с ними молятся дома и в церкви, вместе приступают к святым таинствам, своей жизнью дают свидетельство веры, которую исповедуют. Дети, окруженные чистотой и благодатью, помогают родителям на пути к святости. Христианская семья осуществляет формацию, связанную с принятием каждого ее члена, от новорожденного младенца до самого старшего поколения. Старшее поколение играет здесь особую роль, не являясь ненужной тяжестью, а внося в семью богатство своего жизненного опыта и красоту семейной любви.

Папа Бенедикт XVI на Всемирной встрече семей в Валенсии напоминал, что не следует исключать старшее поколение из жизни семьи. «Оно является сокровищем, которого нельзя лишить молодые поколения, особенно когда старики дают свидетельство веры». Очень часто, имея больше времени, чем родители, люди старшего поколения становятся незаменимыми евангелизаторами для своих внуков.

На первое место в деятельности Церкви необходимо поставить евангелизацию семьи, именно потому, что эта ячейка общества переживает кризис, обусловленный разными причинами. Среди прочих причин можно выделить равнодушное отношение к обязанности участвовать в воскресной  святой Мессе, отсутствие совместной молитвы, частое отсутствие диалога в семейном доме, растущие показатели разводов и все возрастающая разница между поколениями, что еще больше затрудняет диалог. Следует учитывать атаки на семью со стороны всевозможных структур, относящихся к «цивилизации смерти». Безусловно, важным фактором, ослабляющим  внутрисемейные связи, является постабортный синдром. Евангелизация семьи означает изменение семейной ячейки изнутри посредством присутствующего в доме Иисуса и сотворению благодаря этому нового порядка. К достижению этой цели ведет несколько практических путей.

Прежде всего, семью необходимо строить на основе взаимной любви. В апостольском послании «Familiaris consortio» Иоанн Павел II, определяя задачи христианской семьи, на первое место ставил необходимость создания супругами общины любви. Только это может стать фундаментом строительства общества вместе с Христом. Любовь должна стать бескорыстным дарованием себя другому, готовностью умереть за того, кого любишь.

Лучший путь к ближнему в семье — это диалог с Господом Иисусом Христом, в котором семья расширяет свои взаимные коммуникации. Семья должна стать местом молитвы. Однако учить детей молитве можно только собственным примером. Все члены семьи должны деятельно использовать благодать святых таинств. Необходимо осознать значение совместного чтения Библии. Благодаря Евангелию, нравственные ценности и вера возрастают с особой силой. Необходимо создавать возможность евангелизации в семье — этой первой школе, в которой детям прививаются добродетели. Чтобы евангелизация была плодотворна, необходимы святые священники, излучающие отцовство, которые будут помогать семьям переживать Евхаристию как источник их жизни, стремиться к частому предстоянию перед Святыми Дарами, к таинству покаяния, к вере, переживаемой не только личностно, но и в общине. На супружество следует смотреть как на общину веры и помогать семье стать молитвенной общиной.

Евангелизация является также подготовкой к таинству брака и преподнесения молодым людям красоты и значения целомудрия. Особой задачей является и предостережение их от сексуальных излишеств, разрушающих личность.

Необходимо особым образом позаботиться о духовности супругов, а когда дети появляются на свет — продолжать заботиться обо всей семье. Поэтому на святых Мессах для детей должно присутствовать слово, обращенное к молодым родителям.

Евангелизация в общинах

Чрезвычайно важным является утверждение, что евангелизация касается общины личностей, которые для самих себя становятся свидетелями жизни с Иисусом. Община, которой является семья, — наиболее идеальное место и фундамент для евангелизации, дающей возможность влиять на дальнейшее развитие семьи и ее окружения. Такое позитивное влияние является особенно важным для тех, кто переживает кризисы.

Иоанн Павел II часто повторял, что приход должен быть «общиной общин». Это является задачей для семей, которые должны создавать общины. Общины смогут евангелизировать друг друга, если будут опираться на Евхаристию и Божие слово. Следует помогать членам общин, чтобы их духовная жизнь развивалась и углублялась. Без живой связи с Богом в настоящее время трудно внедрять в жизнь богатство понятия «быть вместе». Времена, в которые мы живем, когда вера находится в сильной конфронтации с опытом мира сего, требуют от нас еще больших усилий в деле формации, чтобы пребывать в мире Бога и идти путем сотрудничества с Ним.

Легче было создавать общины и группы во времена преследований за веру, чем сегодня, когда наступает глубокая атомизация социальной жизни. Когда индивидуализм становится основой всего, общинная жизнь требует особой заботы.

Наши общины должны стать лабораториями поиска того, как будет выглядеть сообщество Церкви завтра. Используя все общественные средства коммуникации и информации, нам надо пересекать границы изоляции и оставленности, совместно с Иисусом строить общины, которые создают соответствующие условия для духовного возрастания и апостольского призвания. Без общины будет трудно противостоять вызовам современного мира. Возможно, нам понадобится создавать новые формы общинной жизни, возможно, понадобится искать более быстрые и совершенные формы коммуникации, чем та форма, к которой мы привыкли. Однако Христос не освободил нас от обязанности создавать общину Церкви в мире.
 

Пересекать границы

На процессы интеграции и глобализации мира христиане должны отвечать глобализацией святости и блага во Христе. Сегодня нельзя возрастать в вере и проповедовать только в одной социальной группе, например, в семейной или приходской.

Существует острая необходимость пересечения границ. Так сильно цепляются друг за друга всевозможные процессы, которые зарождаются во многих странах, что многие апостольские программы пересекают границы стран и даже континентов. Речь идет также о границах социальных и национальных, границах сообществ, о границах вероисповедания. Отсюда следует, что и нам необходимо пересекать границы или не воспринимать их как что-то значимое, а только как второстепенную реальность в отношении предпринятого нами апостольства и евангелизации. Мы нуждаемся друг в друге, а христианство, по своей природе, является повсеместным. Преодолевая стремление к изоляции и установлению границ, мы открываемся для сотрудничества с братьями и сестрами из разных сообществ. Евангелизация не может ограничиваться человеческими барьерами. Она будет иметь смысл, если в нашем сознании мы увидим другого человека, который жаждет веры. Возможно, тогда мы дойдем и до понимания иной его жажды или голода. Этот другой человек, так же, как и мы, должен быть посвящен в смерть и воскресение Христа Спасителя.
 

Евангелизация — миссионерское рвение

Потребность научиться жить в истине и любви явил и передал нам Христос по свидетельству Апостолов, в лоне большой семьи своих учеников. Пусть всегда звучит в наших сердцах призыв Иисуса: «Так светит свет ваш пред людьми, чтобы видели ваши добрые дела и хвалили Отца вашего, который есть в небе» (Мф 5, 16).

Необходимо нести свет Христа во все социальные и культурные сообщества, в которых живем.

Миссионерское рвение является верификацией радикального характера верности своей харизме, которая выводит за рамки сосредоточенности на себе, пренебрегая усталостью и эгоизмом.

Необходимо также высветлять тени обезумевшего от противоречивых идеологий мира. Ничего не стоит красота, не имеющая истины, за которой стоит идти, когда любовь приводит только к преходящим чувствам, когда счастье становится ускользающим миражом, а свобода превращается в инстинкт.  

Как много зла может принести в жизнь человека и народов стремление к власти, к обладанию, к удовольствию? Как много наших братьев до сих пор живет в темноте?

Евангелизация — это внесение света туда, где господствует сумятица, это свидетельство о свободе, которую даровал нам Христос (ср. Гал 5, 1). Это важная задача для семьи, в которой распознается свобода, происходящая от Христа Воскресшего. Это основополагающая задача для каждого из нас.
 

 

Усяго 70 матэрыялаў адзначана цэтлікам Сям’я.

<< Start < Previous 1 2 3 4 Next > End >>
Page 4 Of 4
Пры выкарыстанні матэрыялаў сайта спасылка на Catholic.By абавязкова.