«З даверам да міласэрнасці Тваёй»: незаслужаная Божая ласка | | Друк | |
Усяго патроху |
17.11.2016 00:00 |
Святы апостал Пётр у Божым слове нагадвае нам: «Бог усялякай ласкі, які паклікаў вас да сваёй вечнай славы ў Хрысце Езусе, пасля таго як крыху пацерпіце, сам удасканаліць, загартуе, умацуе і зробіць вас непахіснымі» (1 Птр 5, 10). Якім жа чынам зразумець «Бог усялякай ласкі»? У гэтых словах мы знаходзім адно з імёнаў Бога. У Святым Пісанні мы сустракаем шмат імёнаў: Ён ёсць Бог супакою, Бог надзеі, Бог усялякага суцяшэння, Бог ёсць любоў; Бог ёсць дарога, і праўда, і жыццё; тут апостал называе Яго Богам «усялякай ласкі». Такая назва пакрывае сабою ўсялякую нашу патрэбу. «Бог мае моц узбагаціць вас усякаю ласкаю…» (2 Кар 9, 8).
Ад нас патрабуецца пакорлівасць Ягонай волі, спадзяванне на Яго любоў і міласэрнасць, каб заўсёды трываць каля крыніцы Яго бязмежнай, няспыннай, усепераможнай ласкі. Ніхто з нас не спазнае, што такое ласка, пакуль мы не навучымся спадзявацца на ўсепрабачаючую любоў Бога да нас у Езусе Хрысце.
Ласка Божая дзейнічае ў нас не толькі тады, калі мы, абцяжараныя грахом і скрухаю, прыходзім да Бога першы раз, але і на ўсім нашым жыццёвым шляху. Кожную хвіліну нашага жыцця, калі мы ходзім у святле Ягонага Аблічча як Божыя дзеці, Божая ласка на нас сплывае і ўдасканальвае нас, каб мы, «заўсёды і ва ўсім маючы ўсялякі дастатак, былі багатыя на ўсялякія добрыя справы» (2 Кар 9, 8).
Вялікая моц Божай ласкі. «Ад нас патрабуецца толькі не супраціўляцца Божаму дзеянню» (Дз. 283).
Таксама і нам, сучасным хрысціянам, неабходна вызначыць для сябе важныя жыццёвыя арыенціры – заўсёды старацца шукаць Божую волю і памятаць пра тое, што «…калі душа верная Божай ласцы, то за вельмі кароткі час яна можа дасягнуць найвышэйшай святасці, якой толькі магчыма дасягнуць стварэнню тут, на зямлі. Бог вельмі шчодры і нікому не адмаўляе ў сваёй ласцы – Ён дае больш, чым мы Яго просім. Вернасць у выкананні натхненняў Духа Святога – гэта самы кароткі шлях» (Дз. 291).
Калі сястра Фаўстына аднойчы малілася ў малой каплічцы, раптам яна ў адну хвіліну ўбачыла, як тая «малая каплічка ператварылася ў вялікую і прыгожую святыню». Тады яна ўбачыла Маці Божую з Дзіцяткам Езусам на руках. І, як распавядае святая Фаўстына на старонках свайго духоўнага Дзённіка: «У адно імгненне Дзіцятка Езус знікла з рукі Маці Божай, і я ўбачыла жывы вобраз укрыжаванага Езуса. Маці Божая сказала мне, каб я паступала так, як Яна: нягледзячы на радасць, заўсёды ўглядвалася ў крыж, і сказала, што ласкі, якія мне ўдзяляе Бог, прызначаныя не толькі для мяне, але і для іншых душаў» (Дз. 561). «Я ведаю, што ласкі, якія мне ўдзяляе Бог, іншы раз прызначаныя выключна для некаторых душаў. Усведамленне гэтага напаўняе мяне вялікаю радасцю; я заўсёды радуюся дабру іншых душаў, як быццам сама ім валодаю» (Дз. 579), — заўважае сястра Фаўстына.
А сучасны ж чалавек, наадварот, замест таго, каб радавацца дабру бліжніх, вельмі часта пачынае зайздросціць, абгаворваць, беспадстаўна гневацца і абвінавачваць іншага. Пры гэтым увогуле забываецца аб тым, што несправядлівае абвінавачванне, абгаворы, зайздрасць – гэта цяжкія грахі, а грэх перашкаджае дзейнічаць Божай ласцы. Бог глядзіць не на аблічча чалавека, а на яго сэрца. Калі ж сэрца хрысціяніна будзе адкрытае на Божую дабрыню, любоў і міласэрнасць, то тады ў сэрцы запануе супакой і Божая радасць.
|