«Міжнародны каталіцкі фестываль хрысціянскіх фільмаў і тэлепраграм «Magnificat-2014» з’яўляецца рэальнай магчымасцю данесці сучаснаму грамадству прыгажосць, глыбіню і неабходнасць веры», — лічыць біскуп Віцебскай дыяцэзіі Алег Буткевіч.

«Хрысціянскія фільмы і тэлепраграммы з’яўляюцца яшчэ адным спосабам прапаведвання Добрай навіны людзям і уплыву на іх жыццё», — упэўнены віцебскі ардынарый. 

У конкурснай праграме юбілейнага «Magnificat-2014» заяўлена 43 кінастужкі з 16 краін свету. Адмысловая выбарка рэдакцыі Catholic.by знаёміць з тэматыкай і праблемамі, якія падымаюць у сваіх фільмах рэжысёры-ўдзельнікі міжнароднага кінафестывалю.

«Зіма міне». Рэж. — Таццяна Кіракозава (Беларусь)

...Старога чалавека, які сядзяць ў інвалідскім вазку і не можа выйсці на вуліцу, сястра міласэрнасці падвозіць да расчыненнага вакна, за якім – прыгажосць вясновага дня. «Як прыгожа», — усклікае ён. Ці мы, для якіх гэта так звычайна — выходзіць кожны дзень на вуліцу, ці мы бачым гэтае хараство і прыгажосць ўсяго таго, што знаходзіццца вакол нас, таго, што створана Богам? У фільме «Зіма міне» беларускага рэжысёра Таццяны Кіракозавай ідзе гаворка пра службу бліжняму сястры міласэрнасці Ніны Блізнюк, якая за сваю дзейнасць была ўзнагароджана медалём імя Флорэнс Найцінгейль

«Сталінградская Мадонна». Рэж. — Нік Гарачкін (Расія)

На Каляды 1942 года ў акопе пад Сталінградам салдат вермахта, мастак і філосаф Курт Ройбер кавалкам вугля намаляваў на адваротным баку савецкай геаграфічнай карты абраз Маці Божай з Дзіцяткам. На адвароце абраза было напісана «Святло. Жыццё. Любоў».  Тады, у сталінграцкім катле, гэты абраз стаў як бы сімвалам паяднання нямецкіх і савецкіх салдат. Сам Курт Ройбер памёр у савецкім палоне ў 1944 г., а намаляваны ім абраз зараз знаходзіцца ў адной з цэркваў у Берліне.

Праз 60 гадоў дачка салдата паказвае ягоныя малюнкі савецкіх людей — у іх няма нянавісці. Яна неаднойчы прыязджала ў краіну, куды яе бацька прыйшоў як заваёўнік і дзе загінуў. У яе няма нянавісці, аб чым яна кажа ў Расіі, згадваючы, што гэта гітлераўцы прынеслі сюды вайну.

«Пакаянне трэба ўмець прымаць», — кажа праваслаўны святар, якому былы салдат вермахта намаляваў у царкве іканастас. Падчас вайны той салдат зайшоў у царкву са зброяй і раптам адчуў чыйсьці позірк. Наверсе быў лік Хрыста — і яго позірк ўразіў салдата. А праз некалькі дзесяцігоддзяў пасля вайны той былы салдат маляваў абразы для расійскай царквы. «Спачатку гэтыя абразы здаваліся дысгарманічнымі, але пасля доўгай малітвы яны змяніліся», — гаворыць праваслаўны святар.  

Як дараваць і любіць сваіх ворагаў — гэтыя праблемы ўздымаюцца ў фільме Ніка Гарачкіна «Сталінградская Мадонна».

«Дон Дзіва Барсоцці. Прыгажосць у Божай ласцы». Рэж. — Карл дэ Б’язэ (Італія)

У чарговы раз свой фільм прадставіў рэжысёр з Італіі Карла дэ Б’язэ. Яго сёлетняя праца на фестывалі — «Дон Дзіва Барсоцці. Прыгажосць у Божай ласцы». У фільме ідзе гаворка пра святара Дзіна Барсоцці, заснавальніка свецкага інстытута Дзяцей Божых. «Ён быў вельмі сціплым і сарамлівым, але змяняўся, калі апавядаў пра Бога», — кажа пра яго адзін з герояў фільма.

«У нас можа не быць грошай на будаўніцтва святыні, але ў нас ёсць малітва»

Фільм «Танга Папы» польскага рэжысёра Кшыштафа Журоўскага звяртаецца да асобы святога айца Францішка. Сястра Пантыфіка Марыя Элена Берголіа, і тыя людзі, які ведаюць яго асабіста, дзеляцца сваймі ўспамінамі. Сястра ўспамінае,  што асаблівы прыклад ёй і будучаму Папу даў іх бацька, які штовечар разам з імі маліўся на ружанцы.

Пішучы сваёй сястры з Чылі, дзе будучы Папа быў ў навіцыяце ордэна езуітаў, ён казаў,  што жадае, каб яна была святой, бо сёння ў свеце не хапае святых. Яна ўспамінае, як ён апісваў жыццё сваіх падапечных, з якімі ён працаваў. «Калі табе холадна — ты можаш сагрэцца абагравальнікам, ці калі галодны — перакусіць. А ў іх адзін кавалак хлеба на цэлы дзень і няма чым накрыцца». Бачна, што гэтая ўражлівасць на патрэбы іншага ў Хорхе Марыа Берголіа ідзе з вельмі маладых часоў.

«Навошта быць рэлігійным, калі вернік нядобры», — кажа герой фільма «Хвала святому Мікалаю», прадстаўлены харвацкім рэжысёрам Даварам Борычам, у якім апавядаеца аб шматдзетнай сям’і з горада Шыбенік, якія даглядаюць касцёл святога Мікалая.

Фільм «Рэха» рускага рэжысёра Мікалая Раужына апавядае аб родзе святароў Праўдалюбавых, з роду якіх вось ужо на працягу 300 гадоў нараджаюцца пакліканні да святарства ў Праваслаўнай Царкве. «Царква ў нашым жыцці павінна вызначаць кожную хвіліну нашага жыцця», — кажа адзін з герояў. А адна з парафіянакь узгадвае, што, калі прыход сутыкнуўся з цяжкасцямі аднаўлення разбуранага ў свой час храма, бацюшка паўтараў: «У нас няма грошай зрабіць рамонт, але ў нас ёсць малітва». «І малітва дапамагла аднавіць храм», — кажа жанчына. Пэўна, гэта актуальна гучыць для многіх парафій, якія сутыкаюцца са шматлікімі цяжкасцямі.

Падрыхтавала Кацярына Лаўрыненка, спецыяльна для Catholic.by