Фота Аўдыё Відэа  
be  ru  pl  en  de info@catholic.by
Гэта архіў старой версіі сайта. Новая версія знаходзіцца па адрасе catholic.by
Цэтлік [Кармэліты босыя]
Канферэнцыя а. Пятра Фраштэнгі OCD «Езус — настаўнік малітвы»
2012-11-26 09:06:55

1. Малітва Езуса

Перад тым як увайсці ў таямніцу малітвы, на самым пачатку трэба адзначыць, што няма наогул хрысціянскай малітвы без Хрыста. Ён знаходзіцца ў цэнтры кожнай малітвы і сам дае нам прыклад адносінаў да Айца праз малітву. У Езусе чалавек адкрывае сапраўднае аблічча Бога. Убачыць гэта можам між іншым у адным евангельскім эпізодзе: хросту Езуса ў Ярдане, калі з неба чутны быў голас Айца: «Гэта мой Сын умілаваны, якога Я ўпадабаў» (Мц 17, 5).

 
Даклад а. Пятра Фраштэнгі «Святы Ян ад Крыжа як чалавек веры і кіраўнік на дарозе любові да Бога»
2012-10-15 17:05:30

Працягваем нашае разважанне на тэму св. Яна ад Крыжа. Падчас апошняй канферэнцыі мы з вамі гутарылі аб вялікім сэрцы нашага святога, для якога любоў да Бога і бліжняга стала праграмай усяго жыцця. Сёння, беручы пад увагу Год веры, які распачынаецца ў Паўсюдным Касцёле, абвешчаны папам Бэнэдыктам XVI, паразважаем аб Яне ад Крыжа як аб чалавеку веры. Такім ён хацеў быць і такім стаў. Гэтаму спадарожнічалі наступныя падзеі.

 
Правінцыял кармэлітаў босых а. Раман Хэрнога: асвячоная капліца дасць пачатак новаму развіццю супольнасці кармэлітаў у Беларусі
Копировать
2012-07-04 13:57:17

Больш за 50 правінцый ордэну кармэлітаў босых налічваецца сёння па ўсім свеце. Касцёлы і кляштары ў Беларусі, якімі апякуюцца айцы кармэліты, структурна належаць да правінцыі Варшаўскай у Польшчы. Айцец Раман-Ян Хэрнога OCD, правінцыял Варшаўскай правінцыі кармэлітаў босых, прыехаў у Беларусь на асвячэнне новай кармэліцкай капліцы ў парафіі Божага Цела ў Мінску. У інтэрв’ю Catholic.by законнік расказаў, якое значэнне мае новая капліца для кармэліцкай супольнасці ў Беларусі.

 
Канферэнцыя а. Пятра Фраштэнгі OCD на аснове дактрыны св. Яна ад Крыжа
2012-06-25 14:30:33


БОГ, ЯКІ ЛЮБІЦЬ ЧАЛАВЕКА

У нашай пілігрымцы па шляху духоўнасці Кармэлю мы штораз паглыбляемся ўсё глыбей. Сёння чарговая, трэцяя канферэнцыя, якая мае на мэце пазнаць, паглыбіць і засвоіць для сябе навуку св. Яна ад Крыжа. Мне падаецца важным на пачатку гэтай вандроўкі заглыбіцца ў яго думкі, якія датычылі набліжэння Бога да чалавека, да нас.

 
ІІ канферэнцыя а. Пятра Фраштэнгі OCD, прысвечаная св. Яну ад Крыжа
2012-03-16 09:18:11

Жыццё св. Яна ад Крыжа (1542–1591)

Мінулым разам маёй задачай было прадставіць св. Яна ад Крыжа ў якасці чалавека, цалкам адданага Богу, радыкальнага на шляху да святасці. Гэта не перашкаджала яму адначасова быць сябрам іншых, падбадзёрваць іх і паказваць шлях да з’яднання з Богам. Такая пастава св. Яна ад Крыжа заахвочвала і ўсцяж заахвочвае тых, хто пазнае яго перад уступленнем на шлях, які вядзе на вяршыню гары Кармэль.

 
Канферэнцыя а. Пятра Фраштэнгі OCD, прысвечаная св. Яну ад Крыжа
2012-02-10 11:52:18

9 лютага 2012 г., Мінск, парафія Божага Цела

Перад тым, як пазнаеш жыццё св. Яна ад Крыжа

«А там, дзе няма любові, пакладзі любоў і атрымаеш любоў» (Św. Jan od Krzyża, List 26)

 
Завяршальная канферэнцыя а. Пятра Фраштэнгі, прысвечаная св. Тэрэзе ад Дзіцятка Езус
2012-01-16 10:02:47

12 студзеня 2012 г.

Чаму св. Тэрэза ад Дзіцятка Езус з’яўляецца Апякункай місій


Ізноў вяртаемся да разважанняў пра св. Тэрэзу ад Дзіцятка Езус. Сёння другая частка канферэнцыі на тэму: «Чаму св. Тэрэза ад Дзіцятка Езус з’яўляецца Апякункай місій». Калі казаць пра саму істоту Касцёла і адкрываць у ёй сваё пакліканне, тады на другасны план адыходзіць канкрэтная форма апостальскай дзейнасці. Інакш кажучы, пакліканы прымае тую форму дзейнасці, якая дасканала адпавядае стылю жыцця яго ўласнай манаскай сям’і.

 
Канферэнцыя а. Пятра Фраштэнгі OCD на сустрэчы прыхільнікаў духоўнасці Кармэлю
2011-11-24 09:37:05

22 лістапада 2011 г., Мінск, парафія Божага Цела

Чаму св. Тэрэза ад Дзіцятка Езус з’яўляецца апякункай місій?

Пытанне, вынесенае ў загаловак, можа нас здзівіць. Біскуп Гай Гаўчэр фармулюе гэтае здзіўленне наступным чынам: «Дзіўны парадокс: манашка, якая з 15 гадоў жыцця ніколі не пакінула кляўзуры, была пастаўлена нароўні з іспанскім езуітам, які аддаў сваё жыццё ля межаў Кітаю». Каб адказаць на пастаўленае вышэй пытанне, недастаткова пазнаць толькі жыццё Тэрэзы, варта таксама вывучыць праблему місій Касцёла.

 
Канферэнцыя а. Пятра Фраштэнгі OCD «Тэрэза з Лізьё — апякунка місій»
2011-10-28 09:26:19

Мінск, парафія Божага Цела

Мэтай жыцця Тэрэзы з’яўляецца любоў Езуса і намаганне, каб Езуса любілі. Тэрэза, чым больш узрастае і ідзе наперад у сваім жыцці, тым часцей паўтарае, што менавіта гэта і ёсць мэта яе жыцця. У ахвяраванні сябе Міласэрнай Любові скажа: «О Божа! Бязмежная Тройца! Прагну любіць Цябе і старацца, каб Цябе любілі». Яе жыццё з’яўляецца непадзельным сузіраннем і апостальствам; сузіранне — любоў да Езуса, апостальства — намаганне, каб Езуса любілі. У яе жыцці нараджаюцца думкі аб місіях, аб пасланніцтве.

 
Даклад а. Пятр Фраштэнгі OCD падчас сустрэчы, прысвечанай духоўнасці Кармэлю
2011-06-17 11:37:30

Усё з любові — св. Тэрэза ад Дзіцятка Езус

Кожны з нас неаднойчы сустрэў у жыцці чалавека, які, робячы пэўнае дабро, хацеў адначасова быць вельмі дыскрэтным. Шмат такіх людзей і, як гэта кажуць, толькі зло з’яўляецца крыклівым, а дабро ціхае, не любіць разгалосся. Я таксама ў сваім жыцці зведаў такія дапаможныя далоні, часам нават не ведаючы, ад каго прыйшла гэтая зычлівасць і каму павінен быў выказаць сваю ўдзячнасць.

Але сустрэў асаблівую асобу ў гэтым сэнсе, шмат разоў чытаючы «Дзеі душы». Гэта была і ёсць св. Тэрэза ад Дзіцятка Езус. Схіляючыся над яе перажываннямі, запісанымі ў «Дзеях душы», адназначна пачуў словы, скіраваныя да мяне і да кожнага чалавека: палюбі малыя рэчы, палюбі штодзённасць.

Сёння так і хочацца сказаць, што Тэрэза хацела, каб усё было малым і ўсё сваё жыццё хацела ўчыніць малым. Як сама сцвярджала, яна не мела здольнасці да вялікіх цнотаў, а выбірала «маленькае» дабро. Каб не быць галаслоўным, дазволю сабе ўзгадаць, як часта яна любіла дыскрэтна складаць плашчы сясцёр пасля начной малітвы, калі тыя хутчэй спяшаліся спаць. Так, быццам бы сама разумела, што шчасце ляжыць ва ўкрытасці. Якое ж гэта шчасце быць так укрытым, каб ніхто пра нас не падумаў!

Тэрэза адкрывала дыскрэцыю сэрца. Быў такі час, калі, як Марыя Магдалена шукала ля магілы адказу на пытанне, чым ёсць яе пакліканне, якім яно павінна быць, якім чынам яго рэалізаваць. Усцяж не магла знайсці гэтага адказу. Хачу быць місіянеркай, святаром, апосталам, але ж як гэта магчыма? Як магчыма, каб быць усім адразу, калі св. Павел кажа пра падзел абавязкаў у Касцёле. Як гэта магчыма?

Урэшце адкрые сэрца Касцёла, сэрца як дыскрэтнае і найбольш шляхетнае месца, і што гэтае сэрца палае любоўю, і што толькі любоў пабуджае яго да жыцця. Мае дарагія, паглядзіце, якім геніяльным і цудоўным ёсць адкрыццё, якое знаходзіць Тэрэза. Тут, у сэрцы Касцёла, магу быць усім: і святаром, і місіянерам, і доктарам, бо ў сэрцы, перапоўненым любоўю, усе гэтыя пакліканні змяшчаюцца. У сэрцы Касцёла хачу любіць і сыпаць кветкі да трону Умілаванага. Такім чынам, чым будуць гэтыя кветкі, пра якія кажа Тэрэза? Усё тое, што выходзіць з любячага сэрца, менавіта малыя нагоды, позіркі, словы, найменшыя жэсты. Гэтая святая верыць, што найменшы акт чыстай любові ёсць большы, чым усе справы Касцёла разам узятыя.

Дзіўна, як можна некага так любіць, каб перанесці нават найбольшыя пакуты. Чытаем у Евангеллі, што ніхто не мае большай любові за тую, калі хто жыццё сваё аддае за сяброў. «Баюся ўсяго таго, што ты любіш», — сказала адна з сясцёр Тэрэзе. Але ж яна любіла толькі тыя рэчы, якія былі каштоўнымі для яе Абранніка. Яна хоча цалкам аддавацца пяшчотам Хрыста і выражае жаданне быцця мучаніцай любові. Хоча паміраць ад любові, веручы, што нішто так не патрэбна, ні вялікія справы, ні велізарныя маніфестацыі, нішто так не патрэбна, як наша любоў. З’яўляецца вучаніцай св. Яна ад Крыжа, які падказвае ёй, але не толькі ёй, але і кожнаму чалавеку, каб задумаўся, калі яго паглынае гарачка дзейнасці. Няхай задумаюцца тыя, каго паглынае гарачка дзейнасці і якія хочуць напоўніць свет сваім прапаведваннем і знешнімі справамі, што нашмат больш карысці прынеслі б Касцёлу і мілейшымі былі б Богу, калі б палову свайго часу прысвяцілі малітве і прабыванню з Богам.

Прабыванне з Богам, які спальвае яе да рэшты, было для Тэрэзы асабліва блізкім падчас апошніх дзён яе жыцця, калі выпрабоўвалася хваробай. Дазвольце, што тут аднясуся да слоў благаслаўлёнага Яна Паўла ІІ, які, звяртаючыся да хворых і церпячых, казаў, што гэта яны з’яўляюцца найкаштоўнейшай і ўмілаванай часкай Касцёла, а іх ложкі, на якіх церпяць, з’яўляюцца быццам бы алтарамі, на якіх здзяйсняецца штодзённая ахвяра іх пакутаў.

Напэўна, свет пра іх сёння забыўся. Забыўся, што цярпенне мае найглыбейшы сэнс і заўсёды прадказвае змёртвыхпаўстанне і лепшае заўтра. Гэта дасканала разумела св. Тэрэза і ўчыніла з цярпення самы каштоўны скарб для сябе. І кажа нам, што цярпенне з’яўляецца нечым вельмі істотным, калі накіруем яго ў адпаведным напрамку. Але часта не ёсць так. Цярпенне як скарб неаднойчы прайграе, становячыся жалем, абвінавачваннем, роспаччу. Прайграе, калі канцэнтруецца на сабе і шукае сабе апраўдання. І тады Бог падасца тым, хто з’яўляецца ворагам чалавечага шчасця. А на самой справе гэта не так, бо «Бог найбольшы гонар робіць не тады, калі шмат дае, але калі шмат патрабуе». Але не толькі. Тым, хто канцэнтруецца на сваіх няўдачах і трагедыях, падказвае, што гэта мы павінны суцяшаць Езуса. Паглядзіце, якая цудоўная гэтая пастава: не закрывацца ва ўласнай прыгнечанасці і пакутах, але аддаваць гэта Богу, суцяшаць Яго, жыць Ягонымі перажываннямі. А перажыванняў Бог мае досыць. Бо шмат грэшных людзей, а кожны з іх з’яўляецца Яго асаблівай часткай, і кожнага з іх Ён асабліва палюбіў. Тэрэза ведае пра гэта і кажа, што хацела б прымусіць Бога, бо для Яго ўсё магчыма, каб збавіў усіх людзей.

Але цярпенне можа мець таксама іншае вымярэнне і можа прыняць паставу штодзённага клопату. Устаючы раніцай, казала Езусу: «Ты ўжо напрацаваўся, досыць наплакаўся падчас трыццаці трох гадоў свайго жыцця на зямлі. Сёння адпачні сабе. Цяпер мая чарга змагацца і пакутаваць».

Клопатам Езуса з’яўляецца чалавек, трываючы ў граху. Пра гэта ведала Тэрэза, бо ў гадах яе жыцця спрабавалі пераканаць, што Бог не патрэбны чалавеку. Так, казалі, што Бог ёсць, але Ён абсалютна не ёсць сябрам чалавека, больш таго, гэта непрыяцель чалавека. Не можа быць сябрам чалавека, калі адбірае ў яго свабоду, прастору жыцця. Тады казалі, што Бога трэба выгнаць з мыслення такім чынам, каб чалавек узяў зямлю ў сваю ўласнасць. Але той жа чалавек не заўважыў, што, пракламуючы смерць Бога, стаў непрыяцелем самога сябе і знішчыў самога сябе. І што той самы чалавек быў і застаецца найвялікшым клопатам Стварыцеля. У такіх часах жыве Тэрэза і дасканала гэта разумее. Таму яе салідарнасць з грэшнікамі не мае межаў. Памятаем, што яшчэ за год да ўступлення ў Кармэль горача моліцца аб збаўленні для асуджанага на смерць Пранзіні. Не баіцца асуджэння іншымі. Сама адважна заступаецца за асуджанага перад Панам. І ведаем, што гэты жудасны чалавек навяртаецца і цалуе перад смерцю крыж. А для Тэрэзы гэтага дастаткова, каб быць упэўненай у яго збаўленні і сваім пакліканні, заступаючыся за тых, якія грашаць і, магчыма, не бачаць для сябе ніякага паратунку. Яна ведае, што Пан Езус не адмаўляе ні ў чым, хто Яго любіць і просіць.

Сама, дарэчы, спаглядае на сваё жыццё не інакш, як у перспектыве вечнасці. «Не ведаю, што можна мець пасля смерці больш, чым тое, што маю ў гэтым жыцці. Калі маю быць з Езусам, то я ўся Ягоная на зямлі». Будучы ў небе, будзе яшчэ бліжэй нам, бо неба блізка, бо неба — гэта любоў, бо неба — гэта не ўцёк ад свету, але спосаб, каб яшчэ больш любіць сваіх братоў і сясцёр, а перадусім тых, якія сталіся марнатраўнымі сынамі. Святая Тэрэза не хоча ў небе браць, але хоча на зямлі рабіць шмат дабра. Хоча на зямлі правесці свой рай так доўга, як душы будуць патрабаваць збаўлення, аж да сканчэння свету. Адпачне тады, кажа, калі лічба збаўленых будзе поўнай.

Яна хоча быць у небе, як кажа, не дзеля таго, каб адпачываць, але каб гэтае неба наблізіць для кожнага чалавека, затрымаць адкрытае неба так доўга, як гэта будзе патрэбна, ажно да апошняга. Гэта цудоўны плён быцця любоўю ў сэрцы Касцёла, каб ніхто не быў асуджаны.

«Хачу маё неба перажыць на зямлі, аж да сканчэння свету. Так, хачу, каб маім небам было чыніць дабро на зямлі… Не змагу спыніцца да канца свету, пакуль душы будуць патрабаваць збаўлення, пакуль лічба выбраных будзе поўнай».

Святая Тэрэза ад Дзіцятка Езус!
Спаўняй сваё абяцанне і дапамажы нам зразумець праўду, што толькі адно патрэбна: любіць Бога і збаўляць бліжніх, каб маглі любіць Яго вечна; што ўсё можам страціць, але каб толькі ў жыцці і ў хвіліну смерці нам хапіла любові.
Святая Тэрэза ад Дзіцятка Езус, маліся за нас, амэн.  

 
Даклад а. Пятра Фраштэнгі OCD падчас сустрэчы, прысвечанай духоўнасці Кармэлю
2011-05-27 11:26:20
Дарога да святасці паводле св. Тэрэзы ад Дзіцятка Езус


Добры Бог не дае прагненні, якія нельга рэалізаваць у жыцці.

Кожны з нас у сваім жыцці хоча чагосьці дасягнуць, кімсьці стаць. Аднак здараюцца моманты, калі мы расчароўваемся, а нашыя самыя запаветныя планы не рэалізоўваюцца. Чаму так? Святая Тэрэза ад Дзіцятка Езус паказвае нам дарогу, як знайсці паўнату свайго жыцця. Яна, кармэлітанка, якая пастаянна жыла ў кляштары, стала місіянеркай. Як гэта? Сваё сэрца св. Тэрэза даверыла Богу, а Ён напоўніў яго Сабою і сваімі дарамі, учыніў плённным і руплівым так, што яна, ніколі не выходзячы з кляштара, несла дапамогу, суцяшэнне і падтрымку.

Што зрабіла яе здольнай да такога апостальства, нягледзячы на свае абмежаваныя магчымасці? Гэта жывое, дзейснае, глыбокае прагненне Бога. Менавіта яно вызначыла святой Тэрэзе накірунак, у якім яна здабыла вяршыню чалавечнасці, паклікання і святасці.

Прагненне з’яўляецца першай і адзінай матывацыяй у імкненні да Бога, да поўні жыцця. Жывое прагненне Бога з’яўляецца элементам сапраўднага імкнення да еднасці з Ім, што здзяйсняецца праз любоў.

«Мы — дзеці, якія крочым да Бога — падкрэслівае Тэрэза, — і Бог ніколі не дае нам такіх прагненняў, якія б не маглі быць рэалізаванымі. Таму ў адказ на Яго заклік да святасці трэба з надзеяй і даверам дазволіць Богу дзейнічаць у нашым жыцці».

Першым заданнем на гэтым шляху з’яўляецца так званае ачышчэнне поля бою праз тое, што мы вызваляем гэтае наша прагненне ад усяго, што можа яго заглушыць, каб яно стала адзінай крыніцай усіх нашых дзеянняў. Нам трэба ўвайсці ў Божую рэчаіснасць, у план Божага стварэння, жадаючы зрабіць смелы выбар паміж усім і нічым. І гэтае абсалютнае першынство Бога ёсць фундаментам духоўнасці.

Тэрэза была запалена прагненнем рэалізацыі вялікіх рэчаў, каб для Хрыста быць кармэлітанкай, нявестай, маці, ваяўніцай, святаром, апосталам, мучанікам. Кожнае з гэтых пакліканняў яна жадала перажываць вельмі глыбока ў прасторы і часе. Аднак яна пытала ў Езуса: «О, мой Езу, што ты адкажаш на гэта маё вар’яцтва? Ці ёсць яшчэ душа меншая і больш няздольная ад маёй?»

Духоўны рэалізм Тэрэзы ставіць яе ў праўдзе перад сваімі магчымасцямі. Таму для нас яна з’яўляецца дасканалым узорам прыняцця Божага закліку тут і цяпер.

Тэрэза знайшла адказ у Божым слове. Першае пасланне святога Паўла да Карынцянаў адкрыла перад ёй таямніцу Касцёла. У яго сэрцы ўсё яднае любоў.

Тэрэза піша: «Я зразумела, што любоў заключае ў сабе ўсе пакліканні, з’яўляецца ўсім, ахінае ўсе часы і ўсе месцы… Адным словам, любоў з’яўляецца вечнай!»

Агонь прагненняў, які палаў у сэрцы Тэрэзы, перамяніўся ў вогнішча любові і адданасці, калі яна адкрыла сваё месца ў Касцёле і паўнату свайго паклікання, якую выказала з вялікай і невыказнай радасцю, як сама аб гэтым піша: «У сэрцы Касцёла буду любоўю».

Шуканне спосабу рэалізацыі ўсіх сваіх прагненняў прывяло Тэрэзу да поўнага пазнання свайго паклікання, сваёй дарогі да Бога. І менавіта ад гэтага моманту яна вызначыла прагненне як першы і галоўны імператыў сваёй малой дарогі ў духу дзіцячага даверу Богу.

Яна адкрыла, што прагненне Бога ёсць нічым іншым, як моцным даверам да Яму. І прагненне атрымала ў яе асаблівае значэнне, таму што яно дазволіла Тэрэзе здзейсніць радыкальны выбар самога Бога і адкрыць, што крыніцай усякага дзеяння ёсць любоў і толькі яна надае сэнс усяму, што мы робім, усім нашым учынкам. Тэрэза не баіцца цалкам давяраць гэтаму прагненню і не дапускае, каб агонь яго згаснуў. Яна сцвярджае, што Пан Бог даваў ёй прагненне таго, чым хацеў яе адарыць.

Калі Тэрэзе было чатырнаццаць год, яна перажыла пэўны досвед, які натхніў яе адносна прагнення. Некалькі дзён яна апекавалася двума дзецьмі. Калі хацела, каб дзяўчынкі добра сябе паводзілі, яна казала ім аб вечнай узнагародзе. І такі падыход аказаўся вельмі эфектыўным. Такая атмасфера схіляе да задумы, што прагненне дабра і шчасця ў нейкай ступені перамяняе нас. А добра накіраваныя прагненні вызваляюць у нас новыя магчымасці, адвагу і мужнасць, каб змагацца за здзяйсненне гэтых духоўных натхненняў.

Прагненне стварае прастору для дзейнасці Божай ласкі, якая, запальваючы ў нас гэтыя ўзнёслыя памкненні, адначасова дае сродкі і заданні. Адкрытасць на тое, каб нас вёў Бог, і ўслухоўванне ў Яго слова, дазваляе нам адкрыць гэтую ўнутраную крыніцу натхнення, якая ўзносіць нас да Бога праз адданне, самавырачэнне і шчыры давер да Яго.

Вельмі важнай справай з’яўляецца ўпарадкаванне сваіх прагненняў. Тэрэза вельмі часта казала сваім сёстрам-навіцыянткам: «Адзіны ёсць толькі Езус, а ўсё іншае не істотна».

Свае прагненні заўсёды трэба распазнаваць, каб адкідваць тое, што не ад Бога і што Яго засланяе і з’яўляецца толькі амбіцыйным імпульсам. Трэба і варта зрабіць свабодную прастору для сапраўднай, аўтэнтычнай рэчаіснасці. Кожны з нас, нягледзячы на тое, што ўсё вакол хутка прамінае, мае настальгію па чымсьці вечным, неабсяжным. Можна выпрацаваць у сабе гэтую здольнасць імкнуцца да самой мэты прагненняў, каб мець магчымасць аддаць усё за тую адзіную каштоўную пярліну.

Адкрыццё святой Тэрэзы грунтуецца на Божым слове. Як для яе, так і для нас, яно можа стаць жыццядайнай крыніцай пазнання і дзейнасці, што вядзе да Бога. Каб адкрыць сваё пакліканне, трэба яго спачатку прагнуць, жадаць яго. Калі прагненне ўзнікла, трэба пачаць шукаць дарогу яго рэалізацыі, абапіраючыся на Божае слова, у якім Бог у поўнай меры дае адказ на сэнс нашай дарогі.

Кожны з нас ідзе непаўторнай сцежкай да Хрыста. Тэрэзе было недастаткова быць толькі кармэлітанкай, маці душаў, каб па-сапраўднаму рэалізаваць сваё пакліканне. Яно існуе не толькі ў нас, але і па-за намі. Жыццё святой Тэрэзы ад Дзіцятка Езус было кароткім, не было ў ім сенсацыйных падзеяў, але нягледзячы на гэта, пражыла яна яго з незвычайнай духоўнай інтэнсіўнасцю. А ўсё гэта дзякуючы любові.

Яе прагненне поўнай шчырасці ў адносінах да Бога не дазволіла ні на хвіліну адмовіцца ад унутраннай працы і змаганняў з сабою, каб заўсёды безупынна шукаць дарогу да поўнага дару з сябе, каб стаць святой па меры сваёй магчымасці. Гэта доказ таго, што цяжкасці ў адкрыцці сэнсу прагненняў не толькі могуць быць звязаны з эгаізмам і амбіцыямі, але перш за ўсё з пошукам для сябе дарогі да паўнаты гэтай мэты.

Хрыстус ставіць вымаганні для таго, каб абудзіць прагненні. Ён адзін ведае сэрца і багацце чалавечай асобы і бачыць здольнасці чалавека, каб той пакінуў усё дзеля Таго, хто яго кліча. Прыклад Тэрэзы, прагненні якой  узнімаліся па-над звычайным жыццём, няхай будзе для нас узорам, як належыць шукаць адказы на ўнутранныя памкненні сэрца і ўсёй сваёй асобай адказваць на Божы заклік.

Малітва св. Тэрэзы:

О, Найсвяцейшая Тройца, прагну Цябе любіць і пабуджаць іншых, каб любілі Цябе, хачу працаваць на хвалу святога Касцёла, ратуючы душы, якія жывуць на зямлі і якія церпяць пакуты ў чысцы. Прагну дасканала выконваць Тваю волю і дайсці да той хвалы, якую Ты для мяне падрыхтаваў у сваім Валадарстве. Хачу быць святой, але адчуваю сваю нямогласць і прашу Цябе, Божа, стань маёю святасцю.
Ахвяруючы Табе скарбы і заслугі Твайго Сына, з радасцю прашу, каб Ты ўзглянуў на мяне праз аблічча Езуса і праз Яго сэрца, палаючае любоўю. Прагну, каб усё маё жыццё стала актам дасканалай любові, аддаюся Табе на ахвяру ўсеспалення Тваёй міласэрнай любові.


Святая Тэрэза ад Дзіцятка Езус, маліся за нас.

 
Даклад а. Пятра Фраштэнгі OCD падчас сустрэчы, прысвечанай духоўнасці Кармэлю
2011-04-15 14:21:01
Святая Тэрэза ад Дзіцятка Езус

«Нягледзячы на маю маласць, я б хацела асвячаць душы, падобна прарокам і дактарам, маю пакліканне быць апосталам; я б хацела абысці свет, абвяшчаючы Тваё імя…»

Мае дарагія сёстры і браты! Сёння распачынаем серыю канферэнцый, прысвечаных жыццю і духоўнасці св. Тэрэзы ад Дзіцятка Езус. Я добра ўсведамляю, што многія з вас шмат пра яе чулі, можа, многія з вас выбралі святую ў якасці апякункі. Але, напэўна, ёсць і тыя, хто менавіта сёння ўпершыню пачуе пра святую Тэрэзу ад Дзіцятка Езус, пра тое, што яна з’яўляецца апякункай каталіцкіх місій.

Дык, кім жа, мае дарагія, была гэтая святая законніца, пра якую будзем разважаць?

Марыя Францішка Тэрэза нарадзілася 2 студзеня 1873 г. і была дзевятым дзіцём у сям’і Мартэн. Калі дзяўчынка мела чатыры з паловай гады, памерла яе маці. «Другой» маці для Тэрэзы стала яе старэйшая сястра Паўліна.

Прыступіла да Першай святой Камуніі. У 14 гадоў прыняла рашэнне ўступіць у кармэліцкі ордэн, дарэчы, як і дзве іншыя яе сястры. Гэтае рашэнне не было лёгкім для дзяўчыны, як не была лёгкай і рэалізацыя яе прагненняў. Аднак, урэшце, жаданне Тэрэзы здзейснілася, і 9 красавіка 1888 года яна паступіла ў Кармэль.

Менавіта ў Кармэлі настаяцельніца просіць Тэрэзу, каб спачатку апісала сваё дзяцінства, а пазней, падчас цяжкай хваробы, распавяла ў пісьмовай форме пра сваё манаскае жыццё. Гэтыя нататкі, якія носяць назву «Гісторыя адной душы», яна закончыла ў ліпені, за некалькі месяцаў да сваёй смерці. Памірае 30 верасня 1897 г., ва ўзросце 24 гадоў.

Нехта мог бы сказаць, што такая маладая асоба не можа нічога новага сказаць пра жыццё, бо яшчэ не паспела атрымаць жыццёвага вопыту.

У адказ на гэта ўзгадваюцца словы Слугі Божага Яна Паўла ІІ, які ў 1997 годзе на плошчы Св. Пятра, абвясціў мільёнам людзей ва ўсім свеце, што «адбываецца нешта незвычайнае». «Хаця ты і не магла вучыцца ва ўніверсітэце, не магла скончыць нейкага сістэматычнага навучання… Аднак з сённяшняга дня ты будзеш называцца доктарам Касцёла», — казаў пра святую Ян Павел ІІ.

Якой жа вялікай была тады наша радасць, калі здзейснілася тваё жаданне быць доктарам. Здзейснілася тваё прагненне паказваць чалавеку, як ісці да Хрыста і з Хрыстом; як любіць Яго і рабіць усё, каб Яго любілі; як ісці па жыцці, каб у абдымках Айца знайсці супакой і радасць ад быцця Божым дзіцём.

Словы, напісаныя святой за некалькі месяцаў да смерці, з’яўляюцца найлепшым акрэсленнем яе паклікання: «Адчуваю, што мая місія хутка распачнецца; місія прыцягвання душаў да любові Бога так, як я Яго люблю, паказвання маёй маленькай дарогі».

Як бачым, св. Тэрэза ад Дзіцятка Езус можа шмат сказаць нам пра жыццё. Кажа нам пра любоў да Бога, да Касцёла, падказвае, якім чынам мы сёння можам быць святымі, нягледзячы на нашу грахоўнасць і мізэрнасць. Падказвае нам тады, калі мы засмучаныя, разгубленыя, калі ўсё выпадае з рук, што ёсць надзея, што нельга паддавацца, але варта давяраць Пану Богу.

Прыгледзімся, мае дарагія, колькі з нас адчувае падобныя сітуацыі ў жыцці. Колькі з нас спрабуе ўчыніць шлях святасці сваім шляхам, у той жа час паўтараючы, што гэта нам не ўдаецца, бо мы пастаянна падаем.

Падумаем, колькі з нас, сабраных тут, або ў нашых дамах, у нашай Айчыне тых, хто ўжо згубіў усялякую надзею на лепшае заўтра. Колькі з нас шукае працы, сродкаў для ўтрымання сям’і, але не мае надзеі на змены. Менавіта да такіх людзей прыходзіць св. Тэрэза, каб паказаць сваім жыццём, што часам і яна сутыкалася з безнадзейнасцю, што і ёй часам было цяжка. Аднак св. Тэрэза хоча даць кожнаму святло надзеі, якое ёсць у Богу. Яна кажа, што адзіная надзея знаходзіцца ў даверы Богу, які з’яўляецца найлепшым Айцом.

Нам неабходна даверыцца, бо часам мы бездапаможныя, быццам дзеці, і многага не разумеем. І, як дзеці, нічога не можам зрабіць. Менавіта тады святая падказвае нам: «Нават калі ў маім сэрцы бушуе бура, узношу да Цябе мой позірк, а ў Тваім любячым позірку чытаю: Дзіця, для цябе Я стварыў Неба».

Менавіта гэты позірк, скіраваны ўверх, звыш усялякай слабасці, звыш магчымасцяў, з’яўляецца пярлінай Тэрэзы. Гэтым даверам, які «не разумее», што Бог не можа не быць добрым, яна перамагае ў кожнай сітуацыі. І св. Тэрэза кажа, што калі даверуся Богу, як дзіця сваім бацькам, сваёй маці і свайму тату, то таксама знайду выйсце з кожнай сітуацыі.

Сёння Бог у св. Тэрэзе прыходзіць да нас, людзей ХХІ стагоддзя, загубленых, параненых, нярэдка занадта ўпэўненых у сабе, трываючых у безнадзейнасці адносна заўтрашняга дня. Дазволім жа ўвайсці Яму ў нашае жыццё праз словы св. Тэрэзы: «Мае дарагія, заахвочваю кожнага і кожную з вас да гэтага цудоўнага падарожжа праз жыццё св. Тэрэзы ад Дзіцятка Езус».

«Мой Божа. Благаслаўлёная Тройца, прагну любіць Цябе і старацца, каб Цябе любілі, працаваць дзеля хвалы святога Касцёла, ратуючы душы, якія на зямлі, і выпрошваючы збаўленне тым, якія ў чыстцы… Адным словам, прагну быць святой: адчуваю, аднак, маю слабасць і прашу Цябе, мой Божа: Ты сам будзь маёю святасцю», — малілася святая Тэрэза.

Святая Тэрэза ад Дзіцятка Езус і Найсвяцейшага Аблічча, падары нам гэтую хвіліну, каб разам з табой любіць Пана, каб праслаўляць з табой Пана ў гэты дзень, сённяшні, адзіны.

Святая Тэрэза ад Дзіцятка Езус, маліся за нас!
 
Даклад а. Пятра Фраштэнгі OCD падчас сустрэчы, прысвечанай духоўнасці Кармэлю
2011-01-19 11:09:14
Мінск, 17 студзеня 2011 г.

Малітва св. Тэрэзы ад Дзіцятка Езус

«Вось мая малітва. Прашу Езуса, каб прыцягнуў мяне ў прамяні сваёй любові, каб злучыў мяне з сабою, каб Ён жыў ва мне».

Малітва св. Тэрэзы праходзіла ў свайго роду двух напрамках: прашэнне згодна з натхненнем, а таксама імкненне да праслаўлення і падзякі. Святая акрэслівала малітву як позірк, скіраваны да неба, як вокліч удзячнасці і любові, які сярод выпрабаванняў і радасці перапаўняе душу і злучае з Езусам. Святая Тэрэза не аддзяляла малітву ў асобны акт: на працягу дня, у кожнай справе, у слове яна ядналася з Умілаваным. Малітва была прыманнем любячага позірку Айца, які чувае над сваім дзіцём.

Сутнасцю малітвы быў давер, а не колькасць адчутых містычных ласк. Тэрэза прымала і адкрывала Бога як у цемры, так і сярод суцех. Малітва ў яе жыцці характарызавалася перыядам выпрабаванняў веры. Таму яна з даверам аддавалася любові Бога, каб не шукаць яе ў яго дарах, але Яго самога ў глыбіні свайго існавання. Трывала перад Богам, як дзіця, свядомая, што яе любяць; гэта і ёсць яе сіла.

Узнёсласць, цішыня, супакой — гэта пачуцці, якія характарызуюць яе шлях даверу. Прымае Пана ў сваёй штодзённасці, у ім знаходзіць суцяшэнне, паўнату. Глыбокае сяброўства, якое злучае сэрца Тэрэзы з яе Абраннікам, ззяе руплівасцю ў перажыванні часу медытацыі, хоць часта яна перажывалася ў млявасці. Тэрэза ніколі не звальняла сябе ад святых практыкаванняў. Малітва для яе — гэта час, калі яна аддае сябе Богу, шукае Яго дзеля Яго самога, не дзеля ўласнай карысці. І тады нават млявасць прымае ў якасці неабходнай, бо гэта сведчыць аб тым, што падчас малітвы не шукае задавальнення, ані самой сябе, але прагне наблізіцца да Бога, паводле Яго волі.

Тэрэза, калі была яшчэ малой дзяўчынкай, «заглыблялася ў глыбокіх думках». У яе дзіцячым разважанні зямля здавалася ёй месцам выгнання, таму яна кіравала свае мары да неба. Адпаведная ацэка спраў гэтай зямлі характарызавала яе з дзяцінства. Яна заўсёды ўмела шчыра стаць перад рэчаіснасцю і насыціцца глыбокімі прагненнямі. Гэта было фундаментам малітвы. Яна набліжалася да Бога, каб яшчэ мацней належаць Яму, каб у Ім наталіць усе свае прагненні.

З часу Першай святой Камуніі Тэрэза сузірае Эўхарыстычнага Езуса, разважае аб Ім. Гэты час адзначаецца доўгімі спатканнямі перад Найсвяцейшым Сакрамэнтам. Развіваецца ў ёй таксама патрэба паглыблення ведаў, каб узбагаціць сваё пазнанне Бога. Першым творам стала кніга «Пра наследаванне Хрыста» Тамаша Кемпійскага. Ніколі з ёй не раставалася і многія фрагменты ведала на памяць. Чытанне падтрымлівала яе ў разважанні і ажыўляла любоў да Бога.

Тэрэза ніколі не пераацэньвала суцехаў у малітве і каштоўнасцей «прыгожых думак». Асабісты вопыт вучыць яе, што ім нельга давяраць. Яна павінна цалкам аддацца Богу, бо гэта вера яе яднае з Ім. Усялякія цяжкасці ў малітве Тэрэза прымае як выклік, каб даказаць Богу сваю любоў праз вернасць духоўным практыкаванням. Санлівасць, няўважлівасць былі для Тэрэзы прыніжальнымі, аднак ніколі не паслабілі яе волі ў трыванні перад Панам. Менавіта тут крышталізуецца яе маленькі шлях дзіцяці, непарушны давер, што Бог прымае яе ў слабасці і прыніжэнні. Такія сітуацыі падчас малітвы могуць спрыяць знеахвочанню. Тэрэза выкарыстоўвае гэтыя сітуацыі, каб даць доказ гераічнай веры і далікатнай любові дзіцяці. Не адмаўляецца ад змагання, сцвярджае, што «гэта не высакародна не ахвяроўваць Богу крыху часу і добрай волі за столькі Яго дабрадзействаў».

Для зразумення вартасці гэтай велікадушнай ахвяры падчас малітвы трэба прыгледзецца да дзіцячай паставы кахання. Тэрэза не падмацоўвалася нейкімі малітоўнымі спосабамі, не прывязвала ўвагі да формы: «я не асмельваюся шукаць у кніжках прыгожыя малітвы, мне гэта прыкра, іх так шмат». Тэрэза малілася сэрцам, казала Богу з глыбіні сябе аб тым, што адчувае і што прагне Яму ў дадзены момант сказаць. Гэта і ёсць сутнасць малітвы, бо гэта час заручынаў, з’яднання ў адно з Умілаваным. Цэліна (сястра Тэрэзы) успамінае: «Яна любіла Пана Бога так, як дзіця любіць свайго бацьку, звяртаючыся да Яго з невымоўнай чуллівасцю».

Святая Тэрэза вучыць нас, што малітва павінна быць простым дыялогам дзіцяці, якое адчувае, што яго Айцец любіць яго. Мы павінны сардэчна размаўляць з Ім, чулліва і проста, казаць Яму пра ўсё тое, што перажываем і адчуваем не адшуканымі словамі, але з глыбіні сябе. Тэрэза казала: «Я паступаю, як дзіця, якое не ўмее чытаць, кажу Добраму Богу тое, што хачу сказаць, не будуючы прыгожых сказаў, і Ён заўсёды мяне разумее». У св. Тэрэзы ўзаемадапаўняюцца медытацыя і вусная малітва, бо ўсёй сабой паддавалася ззянню Божай Міласэрнасці, якая напаўняла яе і перамяняла. Яна не раздзяляла час на «трыванне перад Панам» і на працу — кожная хвіліна дня была для яе нагодай, каб трываць перад Умілаваным і з Ім. Ведала, што не можа аддзяляць думкі ад учынкаў, усё павінна быць насычана любячай Прысутнасцю. Прыняла любоў Бога і так была ёй напоўнена, што не ўяўляла сабе, як гэта, не памятаць пра Ягоную прысутнасць.

Тэрэза як духоўная дачка св. Маці Тэрэзы Авільскай прыняла як сваё яе азначэнне малітвы: «просты позірк сэрца на Таго, пра каго ведаем, што нас любіць…». Такім чынам яна станавілася перад Богам, як дзіця перад бацькам, ні на што не спадзеючыся, а толькі прагнучы прытуліцца да Яго і паддацца перамяняючай гарачыні Ягонай любові.

 
Даклад а. Пятра Фраштэнгі OCD на сустрэчы, прысвечанай духоўнасці Кармэлю і св. Рафалу Каліноўскаму
2010-11-22 14:31:29
Аддаць жыццё з любові паводле св. Рафала Каліноўскага

Ян Павел ІІ у сваёй кананізацыйнай гаміліі сказаў, што новы святы «аддаў жыццё за суайчыннікаў, для агульнай добрай справы, бо так палюбіў зямную Айчыну, што дзеля гэтай справы выбраў смерць»; што «ён аддаў жыццё з любові да вечнай айчыны (…) праз шлюбы ў Ордэне кармэлітаў»; што «аддаў жыццё праз святарскае служэнне»; што, урэшце, «аддаў жыццё за еднасць Касцёла, палаючы жаданнем убачыць з’яднаных у адной аўчарні аддзеленых братоў». Аддаў жыццё, «бо палюбіў»! Пастараемся прыгледзецца да гэтай спецыфічнага «аддавання жыцця з любові».

Аддаў жыццё за бліжніх

Першаснае «аддаванне жыцця» святым Рафалам датычыць бліжніх. Аднак спачатку зірнем на яго ўдзел у паўстанні і на вялікі альтруізм, праяўлены падчас ссылкі. Юзаф Каліноўскі (гэта ягонае імя да паступлення ў ордэн) разумеў евангельскі заклік да любові і прысвячэння ўжо ў маладосці. Вызнаў, што «лічыць сябе чужой уласнасцю», а дзве са шматлікіх напісаных ім кніг носяць тытул «Я з’яўляюся ўласнасцю іншых». Ужо як малады студэнт, разважаючы над справай шчасця, прыйшоў да высновы, што яно з’яўляецца плёнам «ахвяры ўсёй асобы (…) для шляхетных і ўзнёслых мэтаў», ахвяры, якая вызваляе чалавека ад эгаізму і робіць яго сапраўды свабодным. У такім ключы належыць глядзець на яго ўдзел у студзеньскім паўстанні. Ён не належаў да групы, якая рыхтавала гэтае паўстанне, і, як афіцэр царскага войска, г.зн. чалавек, які ведаў яго магутнасць, лічыў, што яно было памылкай і «шалёным парывам». Ведаў, што ўдзел у паўстанні — гэта «пагружэнне ў палаючы агонь на спаленне», аднак з любові да Айчыны і да паўстанцаў, дзеля іх выратавання, пакінуў войска і з’яднаўся з імі, беручы на сябе наступствы паўстання: смяротны прысуд (сапраўднае адданне жыцця!), «гуманна» заменены дзесяцігадовай сібірскай катаргай.

Над далёкім Байкалам спяшаўся з дапамогай да патрабуючых, дзяліў з імі цяжкасці працы, пакуты, кашулю і кавалак хлеба. Бескарысна ўключыўся ў справу выхавання дзяцей выгнаннікаў і пакінутай моладзі. Маральныя даброты заўсёды ставіў па-над матэрыяльнымі, а дабро бліжняга — па-над уласным. «Я гатовы, — пісаў, — знесці ўсялякія перашкоды; Бог ласкавы, не пакіне; маю ўнутраны скарб, якога ніхто не можа мяне пазбавіць і нічога дадаць да яго праз матэрыяльныя выгоды, але ёсць людзі, для якіх матэрыяльная галеча вядзе за сабой маральны ўпадак». І менавіта пра іх думае — як сам прызнаецца — калі просіць з Сібіры аб матэрыяльнай падтрымцы. З любові да бліжняга ён чыніў шмат дабра. «Добрыя людзі падобныя да анёлаў, (…) яны быццам чыстае паветра, дыхаеш ім, хоць яго і не бачыш», — пісаў. І ўчыніў гэта цалкам натуральна, бо і сам быў падобны да анёлаў.

Аддаў жыццё праз шлюбаванне евангельскіх парадаў

Паступаючы ў Кармэль, Юзаф Каліноўскі пацвердзіў сваё ранейшае жаданне аддаць жыццё з любові. Пераступаючы парог кляштара, ён не быў абавязаны парываць сувязі з папярэднім жыццём і шукаць навяртання, як гэта звычайна бывала. Ён ужо раней прысвяціў сваё жыццё праз ахвяру ўсеспалення з любові. Заўсёды гледзячы праз прызму любові на сваё поўнае прысвячэнне Богу і Касцёлу праз манаскія шлюбы, выпрацаваў свайго роду тэалогію шлюбаў, акрэсліваючы іх як сродак (не мэту) развіцця цеснага сяброўства з Хрыстом: «пры дапамозе шлюбу чыстасці вы знайшлі Хрыста, праз шлюб убоства вы схапілі Яго, праз шлюб паслухмянасці вы ніколі Яго не пакінулі», — слушна прамовіў да кармэлітак босых. Ён дасканала разумеў, што найбольшай небяспекай для манаскага жыцця з’яўляецца манатоннасць, руціна — перакананне, што дастаткова спаўняць усе законныя практыкаванні, прадпісаныя правам, каб быць дасканалым законнікам. Таму звяртаў увагу не столькі на літару, колькі на дух законнага права, адкрываючы ў ім дынамізм Духа Святога. «Гэта Ён, — падкрэсліваў, — выціскае ў нашых сэрцах унутранае права любові; гэта Ён здзяйсняе, што любоў душы, у якой Ён жыве, моцная, як смерць; гэта Ягоны дар загадвае законнікам няспынна выпрабоўвацца ў цнотах, а законныя прадпісанні — гэта повязі любові ў Ягоных руках».

Тое, як св. Рафал Каліноўскі разумеў поўнае прысвячэнне сябе Богу, ён выявіў у адной з лекцый да законнікаў, у якой вылучыў «чатыры асновы законнага жыцця»: адарванне ад прывязанасці не толькі да граху, але і да недасканаласці; імкненне да дасканаласці праз жыццё духам евангельскіх благаслаўленняў; адмова ад уласнай волі; прыбіццё сябе да крыжа, г. зн. вернасць, трываласць. Інакш кажучы, гэта праяўленне любові праз смерць уласнага эгаізму.

Аддаў жыццё праз святарскае служэнне

Адзін з аўтараў вельмі трапна напісаў, што св. Рафал «раздаў сябе» (Отто Філек). Мы ўжо ўзгадалі, што ён лічыў сябе «чужой уласнасцю». З такога разумення вынікалі канкрэтныя высновы, якія іншы аўтар (Чэслаў Гіль) рэзюміруе: «Я — уласнасць іншых, таму бліжні мае права на тое, што маё; тым самым мае права не толькі на маю матэрыяльную маёмасць, але таксама на мой час, асобу, на тое, што найбольш каштоўнае, на скарб, здабыты праз веру». Гэтыя ідэі ляжалі ля падставаў найбольш узнёслых жыццёвых рашэнняў св. Рафала. З гэтай прычыны ён адмовіўся ад сямейнага жыцця і прыняў сакрамэнт святарства: «у пакліканні святара я бачу найбольш карысці для сябе і для бліжніх», — пісаў, распачынаючы сібірскую катаргу. А калі пакідаў пасаду выхавацеля бл. Аўгуста Чартарыйскага, прасіў, каб ягонае месца пры выхаванцу заняў менавіта святар, бо «ніякая іншая асоба (…) не задаволіць шматлікіх ягоных патрэб». Таму, калі атрымаў святарскае пасвячэнне, пасля прыміцыйнай святой Імшы, якую цэлебраваў у кармэлітак босых у Кракаве, усклікнуў: «я самы шчаслівы чалавек у свеце!» — самы шчаслівы, бо магу служыць бліжнім не толькі ў матэрыяльнай сферы, але і ў духоўнай, даючы ім не толькі хлеб, але і сакрамэнтальную дапамогу.

Святар, паводле тэалагічнага бачання св. Рафала, з’яўляецца «дарыцелем любові». Паводле яго ўласных слоў, святар складае на алтары «ахвяру, якой ёсць сам Хрыстус Пан, Сын Божы; (…) складае яе за грахі свету; раздае Хлеб Жыцця; уваскрашае з грахоў праз сакрамэнт пакаяння і паяднання; працуе для збаўлення душ, для адраджэння жыцця ў Валадарстве Божым на зямлі».

Прагнучы быць святаром верным, ахвярным, «дарыцелем», прасіў генерала ордэна аб «благаслаўленні, каб умеў наследаваць нашага Пана ў гэтым святым служэнні не толькі як святар, яле таксама ў якасці ахвяры». Гэтае святое служэнне заключалася ў вядзенні бліжніх да Бога, удзяленні сакрамэнтаў, а ахвотнай ахвярай любові была ягоная гераічная паслуга ў канфесіянале, да такой ступені, што сучаснікі называлі яго «мучанікам канфесіяналу», пра што нагадаў Ян Павел ІІ у прамове, абвешчанай на наступны дзень пасля кананізацыі. А сам св. Рафал любіў паўтараць: «іду на ахвяру», што азначала: іду ў канфесіянал, іду, каб служыць. І рабіў гэта з любові.

Аддаў жыццё за справу еднасці Касцёла

Адданне жыцця з любові ў св. Рафала адносіцца таксама да яго экуменічнай дзейнасці, што не толькі адзначыў Папа ў кананізацыйнай гаміліі, але таксама прадстаўляе літургія ў дзень ўспаміну святога, калі мы молімся, каб, «дзякуючы яго прыкладу і заступніцтву, велікадушна супрацоўнічалі для дасягнення адзінства ўсіх верных у Хрысце». Рафал Каліноўскі ахвяраваў для справы экуменізму многае. Ён дасканала распазнаваў знакі часу і не шкадаваў сілы ў рэалізацыі ініцыятываў дзеля аб’яднання хрысціян. Хоць неаднойчы яму не хапала сілы, не заўсёды спрыяла здароўе, аб’яднанне Касцёла было яго адзіным клопатам, адзіным прагненнем, адзінай інтэнцыяй, у якой ахвяраваў свае цярпенні і пакуты. «Прашу маліцца за мяне, — пісаў да адной кармэліткі, — каб Бог удзяліў мне ласку любові да пакутаў і вытрымкі на гэтай дарозе. Хоць я ўжо і заканчваю свае дні, не магу вызваліцца ад той думкі, што добры Бог, наколькі буду Яму верны, змусіць мяне сваёй ласкай, каб яшчэ працаваць дзеля еднасці Касцёлаў праз Кармэль Маці Божай».

З мэтай пошуку адзінства як католікаў, так і праваслаўных св. Рафал Каліноўскі распаўсюджваў шкаплернае набажэнства ў Румыніі, дзе вернікі абедзвюх Цэркваў ядналіся пад шатамі Марыі. З тою ж мэтай пашыраў гэтае набажэнства ў Венгрыі і Расіі, асабліва ў Сібіры, бо — як сам казаў — немагчымым было пазбавіцца думкі пра адзінства Касцёла, якое стала для яго неабходнасцю. З думкай пра еднасць Касцёла нанёс таксама візіт уніяцкаму Мітрапаліту ў Львове арцыбіскупу Сільвестру Сембратовічу, з якім разважаў пра магчымасць стварэння ўсходняй галіны Ордэна кармэлітаў.

Чэрпаючы натхненне з папскай гаміліі ў дзень кананізацыі св. Рафала Каліноўскага, мы ставілі перад вачыма прыклад ягонай евангельскай, бескарыслівай, шматграннай любові. Ён умеў жыць любоўю заўсёды, нягледзячы на тое, што яму давялося жыць у нашмат цяжэйшы час, чым нам: не мог вучыцца на роднай мове, на вуліцах свайго горада з дзяцінства бачыў вайсковыя аддзелы акупантаў, гімназія, дзе ён вучыўся, знаходзілася насупраць кляштара, замененага на палітычную вязніцу. Сам зведаў дзесяцігадовую сібірскую катаргу, а калі атрымаў доўгачаканую свабоду, яму нельга было пасяліцца ў роднай Вільні і ён быў асуджаны на эміграцыю. Даказаў, што, каб жыць любоўю, не трэба чакаць надыходу «лепшых часоў», бо для яе практыкавання «ўсе часы добрыя». І сам растлумачыў, дзе знаходзіў сілу, — «ва ўцёку да святых сакрамэнтаў і ў малітве».  

 
Гамілія Мітрапаліта Тадэвуша Кандрусевіча падчас св. Імшы з нагоды 20-годдзя аднаўлення дзейнасці кармэлітаў у Беларусі
2009-12-21 10:51:46
Мядзель, 20 снежня 2009 г.

Узрадуемся разам з Марыяй

Глыбокапаважаныя айцы кармэліты, сёстры законныя, госці, браты і сёстры!

Сёння ў гістарычнай кармэліцкай парафіі ў Мядзелі мы адзначаем юбілей 20-годдзя аднаўлення працы кармэлітаў у Беларусі. 20 гадоў — гэта вельмі мала ў параўнанні з сусветай гісторыяй. Аднак калі прыняць пад увагу тое, у якіх абставінах трэба было працаваць і што за гэтыя гады было дасягнута, — гэта зусім нямала.

Я добра памятаю той дзень, калі нам перадалі касцёл у Мядзелі і тут адбылася першая пасля многіх дзесяцігоддзяў святая Імша. Нягледзячы на тое, што тады ішоў вялікі дождж, людзей было шмат. Мы пяшком падымаліся на горку. Біскуп, генерал ордэна кармэлітаў, айцы кармэліты і святары. Памятаю, што падчас гэтага пад’ёму па слізкай мокрай зямлі я сказаў генералу, які ішоў побач: мы як быццам узбіраемся на гару Кармэль. Ён адказаў: сапраўды так. Па яго вачах было бачна, якім важным у адраджэнні служэння айцоў кармэлітаў у Беларусі быў момант новага распачацця працы на зямлі, якая на працягу многіх дзесяцігоддзяў была палігонам атэізму, зноў падымацца ўверх, зноў весці людзей да духоўнай дасканаласці. А дождж ішоў і ішоў. І я адказаў айцу генералу, што паводле усходняй традыцыі дождж — гэта знак Божага благаслаўлення.

Сапраўды, Бог шчодра благаслаўляе айцоў кармэлітаў у іх працы ў нашай бацькаўшчыне. Адноўлены касцёл у Мядзелі. Адраджаецца мядзельская Кальварыя — пакуль што адзіная ў Беларусі. Гэта гістарычнае месца пілігрымак, і яно павінна быць адноўлена. Пілігрымкі маюць вельмі вялікае значэнне як у адраджэнні, так і ва ўмацаванні рэлігійнага жыцця. Гэта не толькі малітва пілігрымаў, але таксама іх хрысціянскае сведчанне, якога так патрабуе сучасны свет у справе здзяйснення новай евангелізацыі. Падчас візіта аd limina apostolorum беларускіх біскупаў у Ватыкан, які завяршыўся тры дні таму, у Папскай радзе па справах свецкіх на гэта звярнулі вялікую ўвагу.

Айцамі кармэлітамі адноўлены таксама касцёл святога Андрэя, апостала, у Нарачы. Курортнае месца, дзе людзі папраўляюць сваё здароў’е, зноў стала месцам, дзе яны маюць магчымасць паправіць свой духоўны стан, бо кожны касцёл — гэта месца сустрэчы чалавека з Богам. Касцёл і парафіяльны цэнтр у Нарачы сталі таксама месцам фармацыі моладзі і правядзення рэкалекцый для юнакоў у межах душпастырства паклікання да святарства. Нарач стала вядомай не толькі сваімі здраўніцамі, цудоўным возерам, рынкам, але і прыгожым неагатычным касцёлам, у якім адбываюцца цудоўныя набажэнствы і канцэрты духоўнай музыкі.

Айцы кармэліты працуюць у Мінску, нядаўна распачалі працу ў Горках, дзе некалі ў селькагаспадарчай акадэміі вучыўся кармэліт кс. Рафал Каліноўскі, які сваім багатым і трагічным жыццём асвяціў гэтую зямлю, таксама як і Сібір, куды быў сасланы.

Нагадваючы пра дзейнасць ордэну кармэлітаў у Беларусі, нельга не узгадаць Гудагай, дзе знаходзіцца вельмі дарагі мне касцёл с цудоўным абразом Маці Божай, які быў укаранаваны папскімі каронамі. Менавіта там 20 гадоў таму, 25 ліпеня 1989 г., было абвешчана аб прызначэнні першага біскупа ў Беларусі. Сёння там таксама запланавана будаўніцтва Кальварыі.  

Айцы кармэліты прымаюць актыўны ўдзел у жыцці мясцовага Касцёла, аб чым сведчыць не толькі парафіяльная дзейнасць, але таксама рэкалекцыі, якія яны праводзяць, апекаванне рознымі групамі вернікаў. А адзін з айцоў кармэлітаў з’яўляецца духоўным айцом навучэнцаў Міждыяцэзіяльнай вышэйшай духоўнай семінарыі імя св. Тамаша Аквінскага ў Пінску.

Нельга не ўзгадаць і пра сясцёр кармэлітанак, якія малітвай, сузіраннем, катэхетычнай працай актыўна садзейнічаюць адраджэнню Касцёла ў Беларусі і здзейсненню яго місіі ў наш час, які вельмі патрабуе сведкаў малітвы.  

Сённяшняе Евангелле распавядае пра адведзіны Марыяй дома Захарыі і Альжбеты, якая была ў благаслаўлёным стане і чакала нараджэння папярэдніка Збаўцы — св. Яна Хрысціцеля. Гэта сцэна сустрэчы дзвюх маці — маці Хрыста і маці Яго папярэдніка. Якая радасць выказана ў словах Альжбеты, калі яна ўсклікае: адкуль мне гэта, што маці Збаўцы прыходзіць да мяне? На самой справе не толькі маці Збаўцы тады завітала ў дом Захарыі і Альжбеты, але і сам Збаўца, які сваёй ласкай вызваліў свайго папярэдніка ад першароднага граху.

Марыя, якая падчас Звеставання згадзілася з воляй Божай і потым паспяшалася на дапамогу Альжбеце, на яе прывітанне адказвала словамі вядомага нам гімна «Magnificat», якім яна праслаўляе Бога за вялікія рэчы, якія Ён учыніў ёй.

Ордэн кармэлітаў, які быў заснаваны ў гонар Панны Марыі і цесна звязаны з гарой Кармэль, дзе жыў прарок Ілля, сёння таксама спявае гімн «Magnificat». Бо, сапраўды, Усемагутны Бог учыніў яму вялікія рэчы. Пасля многіх дзесяцігоддзяў забароны дзейнасці ў Беларусі ордэн адрадзіўся і настолькі ўвайшоў у жыццё лакальнага Касцёла, што стаў яго інтэгральнай часткай. Сёння цяжка ўявіць сабе Касцёл у нашай краіне без кармэлітаў.

Учыніўшы ордэну вялікія рэчы, Бог праз айцоў і братоў чыніць іх і ў Касцёле, бо ордэн садзейнічае адраджэнню і дзейнасці Касцёла ў Беларусі.

Сімвалічна, што юбілей 20-годдзя аднаўлення дзейнасці кармэлітаў у Беларусі адзначаецца ў апошнюю, чацвёртую нядзелю Адвэнту, перад самым Божым Нараджэннем. Мы з радасцю чакаем гэтых блізкіх кожнаму з нас і такіх родных святаў. Больш за 2000 гадоў таму ў Бэтлееме ажыццявілася тамніца Богаўцелаўлення. Бог стаў чалавекам для нас і нашага збаўлення. Праз сваё ўцелаўленне Ён увайшоў у чалавечую гісторыю, стаў блізкім і дасягальным для нас. Ён збавіў чалавека на дрэве крыжа праз сваю смерць і ўваскрасенне. Таму ў літургічным календары першае месца па значнасці займае Вялікдзень, а потым Божае Нараджэнне.

Мой першы пробашч у Вострай Браме ў Вільнюсе (Літва), які вельмі любіў Панну Марыю, казаў: мы ведаем, што першыя месцы па значнасці ў літургічным календары займаюць Вялікдзень і Божае Нараджэнне, бо менавіта праз іх ажыццявілася таямніца нашага збаўлення, аднак не было б ні аднаго, ні другога, калі б не было Марыі і яе згоды з Божай воляй. Кармэліты таксама згадзіліся з воляй Пана і, нягледзячы на многія цяжкасці, вярнуліся працаваць у Беларусь. Выказваючы ім сваю ўдзячнасць і глыбокую пашану, хачу пажадаць, каб праз іх служэнне Бог нараджаўся ў сэрцах як мага большай колькасці людзей. Наша айчына будзе такой, якімі будуць людзі ў ёй. Мы самі павінны каваць свой лёс. І тут усё залежыць ад таго, на якім падмурку мы збіраемся будаваць нашае жыццё. На падмурку інтарэсаў сучаснага секулярнага свету? На падмурку менталітэту сучаснага чалавека, які жадае, падобна як рымляне, хлеба і гульняў? На падмурку маральнага рэлятывізму, які сцвярджае, што няма і не можа быць абсалютнай ісціны, што ў свеце ўсё адносна і, калі змяняюцца абставіны жыцця, то могуць змяняцца і маральныя нормы? На падмурку філасофіі абсалютнай свабоды, якая не прымае ніякіх маральных нормаў? Ці на падмурку дадзенага нам Богам маральнага закону, на падмурку васьмі Божых благаслаўленняў, якія павінны быць magna carta — вядучай нормай у будаванні нашага жыцця?
 
Няхай дэвіз кармэлітаў: «Гарлівасцю запалаў на хвалу Бога» — натхніць нас на новыя гераічныя ўчынкі ў справе евангелізацыі, да якой Святы Айцец Бэнэдыкт XVI заклікаў беларускіх біскупаў падчас візіту аd limina. Няхай гэты дэвіз спрыяе пашырэнню маральнасці на нашай зямлі, каб мы ўсе разам з Марыяй спявалі свой «Magnificat», бо, сапраўды, вялікія рэчы Бог учыніў і працягвае чыніць на нашай зямлі. Амэн.   

 
Босыя Браты Закону Найсвяцейшай Панны Марыі з гары Кармэль (кармэліты босыя)
2008-06-25 16:52:47
Гісторыя закону кармэлітаў звязана з гарой Кармэль у Святой Зямлі, на якой у ІХ ст. да нараджэння Хрыста жыў і дзейнічаў прарок Ілля. Ягоныя словы «Я палаю руплівасцю дзеля Пана, Бога Магуццяў» (1 Вал 19, 10) сталі дэвізам закону і ўвайшлі ў яго герб. У Іллі кармэліты вучацца быць людзьмі кантэмпляцыйнай малітвы, непадзельнага сэрца, быць цалкам адданымі служэнню Богу.
 

Усяго 16 матэрыялаў адзначана цэтлікам Кармэліты босыя.

<< Start < Previous 1 Next > End >>
Page 1 Of 1
Пры выкарыстанні матэрыялаў сайта спасылка на Catholic.By абавязкова.