Фота Аўдыё Відэа  
be  ru  pl  en  de info@catholic.by
Гэта архіў старой версіі сайта. Новая версія знаходзіцца па адрасе catholic.by
Цэтлік [Святарства]
Мая падпольная падрыхтоўка да святарства: гісторыя фармацыі біскупа Антонія Дзям’янкі
Копировать
2013-04-26 06:45:07

У межах тыдня малітваў аб пакліканнях да святарскага і законнага служэння ў інтэрв’ю для Catholic.by біскуп Пінскі Антоні Дзям’янка ўзгадвае пра сваю святарскую фармацыю. Прэзбітэрскае пасвячэнне біскуп Дзям'янка атрымаў у 1980 годзе. У той атэістычны час юнаку не дазволілі паступіць у семінарыю, таму святарскую фармацыю будучы біскуп праходзіў падпольна.

 
Папа да новых святароў: не стамляйцеся быць міласэрнымі
2013-04-21 11:50:52

«Быць пастырамі, а не службовымі асобамі», заклікаў Святы Айцец Францішак навучэнцаў рымскіх семінарый, якім 21 красавіка ў ватыканскай базыліцы ўпершыню ў якасці Пантыфіка ўдзяліў святарскае пасвячэнне. Папа падкрэсліў, што святары — прапаведнікі Евангелля і пастыры Божага народу.

 
Распачынаецца Тыдзень малітваў аб пакліканнях
2013-04-21 03:37:02

Традыцыйна IV Велікодная нядзеля адзначаецца ў Касцёле як нядзеля Добрага Пастыра. Гэтым днём распачынаецца Тыдзень малітваў аб пакліканнях да служэння ў Касцёле, каб ва ўсім свеце не адчувалася недахопу ў паліканнях да святарства, кансэкраванага жыцця і місіянерства.

 
Папа Францішак упершыню ў якасці Рымскага Пантыфіка ўдзеліць святарскае пасвячэнне
2013-04-20 14:24:27

21 красавіка Святы Айцец Францішак упершыню ў якасці Рымскага Пантыфіка ўдзеліць святарскае пасвячэнне. Сакрамэнт святарства ў базыліцы св. Пятра прымуць 10 навучэнцаў рымскіх семінарый.

 
Зварот рэктара гродзенскай семінарыі кс. прэлата Юзафа Станеўскага на нядзелю Добрага Пастыра
2013-04-21 12:13:34

Я — добры пастыр і ведаю сваіх, а Мае ведаюць Мяне (Ян 10, 14).

Паважаныя святары, сёстры законныя!
Умілаваныя ў Хрысце браты і сёстры!

Трываючы ў атмасферы змёртвыхпаўстання Хрыста, у чацвёртую велікодную нядзелю Касцёл ставіць перад нашымі вачыма постаць Хрыста — добрага пастыра. Вобраз добрага пастыра, узяты з Евангелля паводле святога Яна (Ян 10, 7–18), з'яўляецца адным з найстарэйшых вобразаў Хрыста, прадстаўленых у мастацтве першых хрысціян у катакомбах Рыма. Езус паказаны як добры пастыр. Ён трымае ягня на сваіх плячах, а пры Ім збіраюцца і іншыя авечкі, якія побач са сваім Пастырам адчуваць сябе ў бяспецы. Пра гэтую бяспеку ў сённяшнім Евангеллі Езус сказаў: «Авечкі Мае слухаюць голас Мой, і Я ведаю іх. Яны ідуць за Мной, і ніхто не вырве іх з рук Маіх» (пар. Ян 10, 27–28).

 
Папа да семінарыстаў: будучыняй з’яўляецца Бог — гэта ўпэўненасць нашага жыцця
2013-02-09 11:38:16

8 лютага Святы Айцец Бэнэдыкт ХVI сустрэўся з выкладчыкамі і навучэнцамі Папскай вышэйшай духоўнай семінарыі з нагоды свята Маці Божай Даверу, апякункі гэтай установы. Звяртаючыся да прысутных, Папа паразважаў аб сутнасці быць «абраным, пакліканым Богам».

 
Рэктар семінарыі ў Пьячэнца: святарства — гэта адчуванне таго, што ты для іншага
Копировать
2012-08-23 12:26:47

Пытанне паклікання да святарства ніколі не страчвае сваёй актуальнасці — у парадку дня яно ўжо больш за два тысячагоддзі. Рэктар Вышэйшай духоўнай семінарыі ў Пьячэнца (Італія) кс. Казімеж Стэльмах распавядае пра фармацыю ў сучасных умовах, а таксама пра супрацоўніцтва з Касцёлам у Беларусі.

 
Пастырскае пасланне Мітрапаліта Кандрусевіча на Дзень малітваў аб пакліканнях
2012-04-25 09:05:27

Прасіце Пана жніва

Дарагія браты і сёстры!

1. Колькі разоў мы чуем словы Хрыста: «Прасіце Пана жніва, каб паслаў работнікаў на жніво сваё» (Мц 9, 38). Мы ведаем, што яны азначаюць заклік да малітвы аб пакліканнях да святарства і кансэкраванага жыцця. Гэты заклік паўтараецца ўжо дзве тысячы гадоў і нагадвае пра неабходнасць такіх пакліканняў, бо сапраўды, жніво вялікае, а працаўнікоў мала (пар. Мц 9, 37–38).

 
Слова Мітрапаліта Тадэвуша Кандрусевіча да святароў на Вялікі чацвер 2012 г.
2012-04-05 10:39:51

Абвяшчаць Уваскрослага

Глыбокапаважаныя святары!

 
Дыякан Антон Лагунёнак: адказаў на пакліканне — і адчуў хрысціянскую радасць (МР3)
2011-12-27 16:00:29

У Мёрах у свята Божага Нараджэння, 25 снежня 2011 г., навучэнец Міждыяцэзіяльнай вышэйшай духоўнай семінарыі ў Пінску Антон Лагунёнак прыняў дыяканскае пасвячэнне. Пра тое, якім вялікім дарам і няпростым выбарам з’яўляецца пакліканне да святарства, слухайце ў інтэрв’ю з дыяканам, яго маці Аннай і сястрою Аннай-Марыяй.

 
Гамілія Мітрапаліта Кандрусевіча падчас дыяканскага і святарскага пасвячэння
2011-11-25 10:58:56

26 лістапада 2011 г., мінскі архікатэдральны касцёл

Ідзіце і прыносьце плён

«Не вы Мяне выбралі, але Я вас выбраў і паслаў, каб вы ішлі і прыносілі плён і каб ваш плён трываў»

Дарагія браты і сёстры!

 
Кардынал П’ячэнца: толькі мужчыны могуць быць святарамі
2011-09-20 13:37:30

Прэфект Кангрэгацыі па справах Духавенства кардынал Маўро Пьячэнца адзначыў, што служэнне Святога Айца нельга ацэньваць у катэгорыях улады, а святарамі ў Каталіцкім Касцёле застануцца выключна мужчыны.

 
Гамілія Мітрапаліта Кандрусевіча падчас святарскіх і дыяканскіх пасвячэнняў у Чырвоным касцёле
2011-06-10 10:48:33
11 чэрвеня 2011 г.

Мінск, касцёл св. Сымона і св. Алены

«Жніво вялікае, але працаўнікоў мала. Прасіце гаспадара жніва, каб паслаў на яго сваіх працаўнікоў».

Глыбокапаважаныя святары, кансэкраваныя асобы, браты і сёстры!

1. Гэтыя словы Касцёл прапануе нашай увазе сёння, калі ў мінскім Чырвоным касцёле адбываюцца святарскія і дыяканскія пасвячэнні. Гэтыя словы былі актуальнымі 2000 гадоў таму. Яны застаюцца актуальнымі сёння і будуць такімі да канца часоў. Заўсёды існуе патрэба ў святарах, якія ад імя Хрыста навучаюць, асвячаюць і кіруюць народам Божым.

Гэтыя словы актуальныя і ў Беларусі, асабліва ў нашай Мінска-Магілёўскай архідыяцэзіі, дзе Касцёл перажываў цяжкія ганенні на працягу трох пакаленняў і дзе ён паволі адраджаецца. Аднак гэтага адраджэння немагчыма ўявіць без святароў.

2. Сёння мы ў чарговы раз становімся сведкамі святарскіх і дыяканскіх пасвячэнняў. Таму задумаемся, да якой годнасці пакліканы вашы сыны, браты, сябры і блізкія.

Пачуўшы голас клічучага іх Пана, яны ў свой час адказалі на яго і скіравалі свае крокі ў семінарыю, каб там праз чалавечую, духоўную, інтэлектуальную і пастырскую фармацыю падрыхтавацца да сённяшняга дня. Адзін з пасвячаемых у святары гэтую фармацыю атрымаў ў кармэлітанскай супольнасці. Аднак усе пакліканы працаваць для мясцовага Касцёла, бо святар бярэцца з людзей і людзям павінен служыць.

Праз ускладанне рук біскупа і малітву пасвячэння два дыяканы стануць святарамі Новага Запавету, стануць тымі, хто будзе дзейнічаць ад імя Хрыста і Ягонай моцай. Няма нікога іншага, хто б меў такую моц, як святар. Ні адзін прэзідэнт і ні адзін міністр не можа адпусціць грахі ці перамяніць хлеб і віно ў цела і кроў Хрыста. Гэта можа ўчыніць толькі святар. Тое ж і з іншымі сакрамэнтамі. Такім чынам, святар становіцца інструментам у руках Хрыста, дзякуючы яму Збаўца выконвае тры наступныя функцыі: абвяшчэнне Божага слова як крыніцы веры, асвячэнне людзей праз сакрамэнты і кіраванне народам Божым праз служэнне яму.

3. Пасвячэнне ў дыяканы з’яўляецца рашучым крокам да святарства. Традыцыйна, падобна як і пры святарскіх пасвячэннях, яно адбываецца праз ускладанне рук біскупа і малітву пасвячэння. Дыякан мае права абвяшчаць слова Божае, хрысціць, з дазволу касцёльнай улады — благаслаўляць сакрамэнт сужэнства, благаслаўляць Найсвяцейшым Сакрамэнтам, удзяляць святую Камунію і адносіць віятык паміраючым, узначальваць пахаванні і іншыя набажэнствы. Асаблівая яго роля — гэта дапамога святару пры цэлебрацыі Эўхарыстыі.

Слова «дыякан» паходзіць ад грэчаскага слова «дыяканія», што азначае служэнне. Дзеі Апосталаў распавядаюць пра тое, што дыяканы былі ўстаноўлены найперш для служэння.
 
4. У 20-ю гадавіну заснавання Мінска-Магілёўскай архідыяцэзіі і мітраполіі Касцёл пасылае на жніво Хрыста двух новых святароў і двух дыяканаў, якім яшчэ трэба будзе завяршыць сваю фармацыю, каб стаць святарамі Новага Запавету.

Касцёл пасылае іх на жніво Пана ў асаблівы час, калі яно імкліва змяняецца. У многіх краінах, нават са славутай гісторыяй хрысціянства, заўважаецца прыглушэнне яго сэнсу. Многія вернікі замест наследавання Хрыста прымаюць рэлятывістычны стыль жыцця. Усё часцей роля веры прымае чыста культурны характар або замыкаецца ў сферы прыватнасці без уплыву на жыццё грамадства. Некаторыя жывуць так, быццам Бога зусім няма.

Кардынал Ёзаф Ратцынгер, сённяшні папа Бэнэдыкт XVI, у сваёй гаміліі падчас канклава 2005 г. казаў, што за апошнія дзесяцігоддзі чалавецтва зведала небывалае дасюль развіццё навукі, змену ідэалагічных напрамкаў і мыслення. Хрысціянскі човен хістаецца на хвалях сучаснага секулярызаванага акіяну і кідаецца з адной крайнасці ў другую: ад марксізму да лібералізму, ад калектывізму да індывідуалізму, ад атэізму да рэлігійнага містыцызму аж па сінкрэтызм.

5. На такое жніво Касцёл сёння пасылае новых сваіх слуг. У гэтым служэнні прэзбітэр павінен быць адначасова sacerdos e hostia. Моцаю сакрамэнту святарства ён з’яўляецца святаром і той жа моцаю пакліканы быць ахвярай. Усё гэта азначае, што святара павінна ажыўляць тое самае імкненне, якое было ў Хрыста. Гэтая непадзельная еднасць паміж святаром і ахвярай, паміж святарствам і Эўхарыстыяй вызначае эфектыўнасць евангелізацыі. Ад адзінства паміж Хрыстом і Яго слугой залежыць яго дзеянне, укрытае ў Божым слове, сакрамэнтах і кіраванні вернікамі. У сваім ахвярным служэнні святар павінен не займаць месца Хрыста, а шукаць падтрымкі ў Ім. Ён таксама павінен дазволіць, каб Езус дзейнічаў у ім і праз яго. Нездарма Езус кажа: «Я вінаградная лаза, а вы галінкі. Як галінка не прыносіць плёну сама па сабе, таксама і вы, калі не будзеце трываць у Мне».

Святар як alter Chrystus павінен жыць як Хрыстус, быць дарам для людзей і знакам любові Бога да чалавека. Трэба памятаць аб тым, што нямала людзей стварае сабе вобраз Касцёла паводле прыкладу святароў. Таму неабходна, каб дзякуючы сведчанню сапраўднага евангельскага жыцця яны былі жывым і бачным вобразам Хрыста, які прыйшоў не для таго, каб Яму служылі, але каб паслужыць самому. Паслужыць усім без выключэння людзям, розных моваў, нацыянальнасцяў, сацыяльных слаёў і г. д. Яны належаць Касцёлу і маюць права на задаваленне сваіх духоўных патрэбаў. Час, калі вернікі ехалі да святара сотні кіламетраў, калі шукалі яго, прайшоў. Сёння нам, святарам, трэба шукаць вернікаў. Чаму да аднаго святара чэргі людзей, а да іншага нікога няма? Адказ вельмі просты. Першы — сапраўдны пастыр, а другі — найміт, аўтамат для выканання святарскіх паслуг.

Нельга таксама ігнараваць няправільную прыхільнасць да некаторых формаў душпастырства ў пагоні за таннай папулярнасцю. Тут трэба памятаць аб тым, што пастырская любоў не можа існаваць без пакоры і несумяшчальная з эгаізмам.

Можа здарыцца, што энтузіязм маладых святароў змяняецца засмучэннем і нават расчараваннем. Прычыны гэтага могуць быць розныя: недахоп фармацыі і братэрскай святарскай сувязі, асабістая ізаляцыя, недахоп падтрымкі з боку іншых святароў, асабістыя праблемы, занядбанне духоўнага жыцця і г. д.

Некаторыя сучасныя тэндэнцыі імкнуцца падмяніць духоўнае жыццё сацыяльнай актыўнасцю, у сувязі з гэтым паўстаюць разнастайныя тыпалогіі святара: ад сацыёлага да тэрапеўта, ад працаўніка да палітыка і мэнэджэра. У той жа час святар анталагічна звязаны з Хрыстом, і гэта сувязь вечная. Таму святар павінен быць ім паўсюды: пры алтары, у канфесіянале, на вуліцы. Без грунтоўнай духоўнасці святарская паслуга змяняецца на пазбаўлены прароцкага характару актывізм. Таму святар павінен памятаць, што ўсе пастырскія планы, якія не абапіраюцца на першынства духоўнасці і Божага культу, не маюць перспектывы.

6. Касцёл жыве пасланнем, якое атрымаў ад Хрыста. Гэтае пасланне датычыць абвяшчэння Божага слова, асвячэння людзей праз цэлебрацыю сакрамэнтаў і кіраванне народам Божым, каб весці яго да крыніц Божай Міласэрнасці.

Таму ў вашым служэнні як святароў і дыяканаў народу Божаму вы павінны захоўваць непарушным навучанне Касцёла і адначасова шукаць адпаведных формаў пастырства, каб дайсці да сучаснага, падвержанага негатыўным уплывам секулярызму, чалавека. Таму будзьце не толькі настаўнікамі веры, але і людзьмі веры, яе сведкамі, каб дзякуючы вашаму служэнню людзі адчынілі свае сэрцы Хрысту, які ёсць адзіны Збаўца, учора, сёння і назаўсёды. Амэн.

 
Вялікі чацвер. Разважанні святара
2011-04-21 14:29:03

Вялікі чацвер — гэта свята Эўхарыстыі. Перш за ўсё, свята тых, хто ў ёй удзельнічае, для каго яна займае важнае месца ў жыцці. Наша свята. На Пасхальных святах ляжыць цяжар цыклічнасці, з якім не кожны можа справіцца. Кожны год — паўтарэнне таго, што мы добра ведаем, шмат разоў перажылі і пазналі. Гэта настолькі ж складана, наколькі і небяспечна. Самыя жыццевызначальныя рэчы такім чынам можна ператварыць у банальнасць. Каб гэта ніколі не адбылося, трэба весці з сабой дыялог, задаваць сабе пытанні і адказваць на іх. Шчыра.

 
Слова Мітрапаліта Кандрусевіча да святароў у Вялікі чацвер
2011-04-21 09:32:36

21 красавіка 2011 г., мінскі архікатэдральны касцёл

Святар — знак Божай міласэрнасці ў сакрамэнце пакаяння

Глыбокапаважаныя святары!

1. У Год Божай міласэрнасці хачу падзяліцца некаторымі думкамі адносна ролі святара ў цэлебрацыі сакрамэнту пакаяння. Вядома, што толькі Бог можа адпусціць грахі, бо ніхто іншы не мае гэтай моцы. Таму мы і вызнаем грахі Богу. Аднак чынім гэта праз святара. Падобна як пры цэлебрацыі іншых сакрамэнтаў святар дзейнічае ад імя і моцаю Езуса Хрыста, таксама і ў святой споведзі ён становіцца інструментам Бога. Гэта вялікі дар пачуць з вуснаў святара: «Я адпускаю табе грахі ў імя Айца, + і Сына, і Духа Святога». Вельмі добра гэта ведаюць тыя людзі, якія перажылі часы пераследу, калі трэба было шукаць святара за многія сотні і нават тысячы кіламетраў, каб паспавядацца.

 
Бэнэдыкт XVI: у Касцёле існуюць негатыўныя аспекты, але прыналежнасць да яго — радасць
2011-03-10 13:52:47

«У Касцёле існуюць аспекты негатыўныя і цяжкія, бо ён вельмі чалавечы. Аднак мы павінны цешыцца з таго, што належым да Касцёла, што з’яўляемся Касцёлам, і павінны бачыць, што праўда мацнейшая за хлусню», — падкрэсліў Святы Айцец Бэнэдыкт XVI падчас сустрэчы з духавенствам дыяцэзіі Рыма 10 сакавіка 2011 г. Па традыцыі Папа сустрэўся са святарамі Вечнага Горада ў пачатку Вялікага посту.

 
Папскае пасланне на Сусветны дзень малітваў аб пакліканнях: падтрымцы пакліканняў трэба вучыцца з Евангелля
2011-02-10 13:45:17

Справе «падтрымкі пакліканняў» прысвяціў Святы Айцец Бэнэдыкт XVI сваё пасланне на 48-ы Сусветны дзень малітваў аб пакліканнях. Гэты дзень адзначаецца ў Касцёле ў  IV Велікодную нядзелю, якая сёлета прыпадае на 15 мая.

 
Гамілія Мітрапаліта Тадэвуша Кандрусевіча падчас дыяканскіх пасвячэнняў
2010-11-12 11:23:54
Маладзечна, 14 лістапада 2010 г.

Падыміце галовы вашыя, бо набліжаецца адкупленне вашае

Глыбокапаважаныя святары, кансэкраваныя асобы, браты і сёстры!

1. Гэтыя словы спеву перад Евангеллем вельмі добра перадаюць галоўную думку сённяшніх чытанняў, калі мы набліжаемся да завяршэння літургічнага года і ўжо праз тыдзень будзем святкаваць урачыстасць Хрыста Валадара сусвету. Касцёл сёння заклікае падняць нашы галовы ўверх, а не зацыклівацца толькі на зямных справах. Нам трэба памятаць аб вечным, бо мы створаны для жыцця вечнага.

Сімвалічна, што падчас сённяшняй Эўхарыстыі два нашых семінарыста атрымаюць дыяканскія пасвячэнні і тым самым стануць удзельнікамі службовага святарства Езуса Хрыста ў першай яго ступені, каб праз сваё служэнне і далейшую святарскую фармацыю дапамагаць людзям глядзець уверх і імкнуцца да Бога, пакладаючы надзею не толькі на справы матэрыяльныя, але і на духоўныя.

2. У гэтым сэнсе сімвалічным з’яўляецца прароцтва Езуса з сённяшняга Евангелля аб разбурэнні Ерузалемскай святыні.

Мы ведаем, што многія людзі хочуць ведаць сваю будучыню. Яны звяртаюцца да варажбітак і захапляюцца гараскопамі. Гэта не што іншае, як ашуканства.

Не заўсёды могуць прадказаць будучыню нават і спецыялісты. Хто яшчэ нядаўна мог сказаць, што свет закране такі працяглы эканамічны крызіс, які мы перажываем у наш час? Усё было добра, і тут нечакана і нягадана — такі моцны крызіс.

У 1962 г. музычная кампанія «The Decca Recording Co» зрабіла вялікую памылку, ацэньваючы ігру англійскага гурту «Бітлз» з Ліверпуля і заяўляючы, што музыка пад гітару адыходзіць са сцэны. Жыццё паказала, што ўсё наадварот.       

Нават метэаралогі, якія выкарыстоўваюць найноўшыя дасягненні навукі, не могуць на 100 працэнтаў прадказаць надвор’е.

Нездарма кажуць, што прадказанне — няўдзячная справа.

Аднак у сённяшнім Евангеллі Езус заняўся менавіта прадказаннем, калі нагадаў пра разбурэнне Ерузалемскай святыні, якая была сімвалам выбранага народу. Апосталы не маглі паверыць, што такое можа стацца, бо для іх яна была падмуркам жыцця. Яны казалі: паглядзі, Настаўнік, якія вялікія камяні, які будынак! Найменшы з камянёў важыў 2-3 тоны. Многія важылі па 50 тон. Найбольшы меў памеры 12 м даўжыні на 3 м вышыні і важыў сотні тон. Камяні былі такімі вялікімі і цяжкімі, што сцены трымаліся самі сабой без ніякага звязуючага матэрыялу. Яны ўздымаліся ўверх на 120 м. Святыня, плошча якой была каля 18 гектараў, магла змясціць каля 250 тысяч чалавек. У сучасным свеце няма такога вялікага будынку.

Таму зразумела здзіўленне апосталаў, якія пытаюць пра знак. Езус жа распавядае пра цяжкасці, якія будуць чакаць іх. Аднак Ён дае і надзею, кажучы, што ў адпаведны час дасць мудрасць і дар мовы, якім не змогуць супрацьстаяць ганіцелі.

3. Чаму нас вучыць гісторыя з прадказаннем разбурэння Ерузалемскай святыні, якое на самой справе здзейснілася ў 70 г. нашай эры? Ад велізарнай і вельмі прыгожай святыні засталася толькі адна сцяна, якую яўрэі называюць сцяной плачу, бо там моляцца, чакаючы адраджэння Ерузалемскага храма.
 
Усе мы шукаем трывалага падмурку нашай веры. Мы будуем касцёлы і капліцы. Аднак самі іх сцены без Езуса Хрыста, без спаткання ў іх з Езусам Хрыстом не будуць гэтым падмуркам. Мы просім Бога даць нам адпаведны знак, як гэта прасілі апосталы ў сённяшнім Евангеллі. Аднак, калі ў ім не будзем бачыць знаку дзеяння Бога, то і ён не стане гэтым падмуркам. Таму лагічна, што толькі Езус застаецца падмуркам нашай веры.

Дзякуючы служэнню святароў, мы сустракаемся з Ім у касцёле. Шлях да святарства вядзе праз дыяканскае пасвячэнне.

4. Падчас гэтай святой Імшы два вашых сыны, браты, блізкія і знаёмыя стануць удзельнікамі святарства Новага Запавету ў якасці дыяканаў. У сённяшнім другім чытанні з Дзеяў Апосталаў мы чулі, як апосталы выбралі сем годных мужоў і праз малітву і ўскладанне рук удзялілі ім дыяканскае пасвячэнне.

Тыя, каго сёння пасвячаюць у дыяканы, пасля больш чым пяцігадовай фармацыі ў Пінскай духоўнай семінарыі імя св. Тамаша Аквінскага і пастырскіх практык былі прызнаны адказнымі за іх падрыхтоўку годнымі да прыняцця сану дыякана.

Паразважаем уважліва, да якой годнасці яны пакліканы, якія функцыі  будуць выконваць у Касцёле і якія абавязкі мець.

Паводле навучання Касцёла і традыцыі, заданнем дыякана з’яўляецца абвяшчаць вечна жывое і дзейснае Божае слова, вучыць людзей праўдам веры, узначальваць малітву, хрысціць, благаслаўляць сужэнствы, удзяляць святую Камунію, адносіць віятык паміраючым, узначальваць пахаванні, а таксама выконваць служэнне любові да бліжняга. Выконваць усе гэтыя функцыі ён павінен так, каб вернікі ў ім бачылі вучня Хрыста, які прыйшоў не для таго, каб Яму служылі, а каб служыць іншым.  

Для выканання гэтага служэння кандыдат у дыяканы складае абяцанні цэлібату і паслухмянасці біскупу. Слуга алтара павінен быць свабодным у служэнні Богу, Касцёлу і людзям, а таксама быць дыспазіцыйным касцёльнай уладзе. Яго ідэалам павінен быць Хрыстус Добры Пастыр.

5. Дарагія кандыдаты ў стан дыяканату, вы прымаеце пасвячэнне ў асаблівы час, калі свет жыве так, быццам Бога няма, калі захапляецца імкненнем да багацця і прыемнасцяў і імкнецца да абсалютнай свабоды чыніць усё, што хочацца. Гэта этычна хворы і дрэйфуючы да маральнага самазнішчэння свет. Калі ён не распазнае знакаў прышэсця Хрыста, то яго чакае лёс Ерузалемскай святыні, бо будаванне жыцця толькі на матэрыяльных каштоўнасцях без духоўных з’яўляецца будаваннем на пяску. Таму сучасны свет патрабуе новай евангелізацыі. Гэта азначае — новага, у адпаведнасці са знакамі часу і яго выклікамі, абвяшчэння Евангелля, новага разумення значэння сакрамэнтальнага жыцця і новага хрысціянскага сведчання. Для выканання гэтага задання Касцёлу патрэбна новая здаровая кроў у постаці новых слуг алтара, здольных дапамагчы людзям адарваць позірк ад зямлі і падняць уверх, каб дасягнуць збаўлення.

Робячы сёння першы крок у святарства, памятайце, што вас чакае далейшы шлях чалавечай, духоўнай, інтэлектуальнай і пастырскай фармацыі, каб Бог завяршыў справу, якую сёння распачынае, і каб вы, калі прыйдзе час і касцёльная ўлада прызнае вас годнымі і падрыхтаванымі, маглі стаць сапраўднымі святарамі Новага Запавету, чаго ад усяго сэрца вам жадаю. Амэн.

 
Акт прысвячэння і аддання Беззаганнаму Сэрцу Найсвяцейшай Панны Марыі
Копировать
2010-07-01 15:27:58

Беззаганная Маці, у гэтым месцы ласкі, дзе сабрала нас любоў Твайго Сына Езуса, Найвышэйшага і Вечнага Святара, мы, сыны ў Сыне і Яго святары, прысвячаем сябе Твайму мацярынскаму сэрцу дзеля вернага выканання волі Айца. Ведаем, што без Езуса мы не можам зрабіць нічога добрага (пар. Ян 15, 5), і толькі праз Яго, з Ім і ў Ім мы будзем для свету прыладамі збаўлення.

 
Пастырскае пасланне арцыбіскупа Тадэвуша Кандрусевіча на завяршэнне Тыдня малітваў аб паклінаннях
2010-04-28 12:20:39

2 мая 2010 г.

Каго Мне паслаць?

Глыбокапаважаныя браты і сёстры!
1. Заклапочаны справай пакліканняў, звяртаюся да вас са Святой Зямлі; звяртаюся напрыканцы пілігрымкі святароў і свецкіх асобаў, прысвечанай Году святарства; звяртаюся, прайшоўшы і памаліўшыся ў тых месцах, дзе дзейнічаў Езус Хрыстус, дзе паклікаў Апосталаў; звяртаюся з Вячэрніка, дзе Ён ўстанавіў сакрамэнт святарства.

На гэтай Святой Зямлі ў маіх вушах гучаць словы прарока Ісаі: «Каго Мне паслаць? Хто пойдзе дзеля нас?» (Іс 6, 8). Ён іх пачуў і, паслухмяны волі Божай, адказаў: «Вось я, пашлі мяне» (Іс 6, 8). Гучаць скіраваныя да галілейскіх рыбакоў словы Езуса: «Ідзіце за Мною, і Я зраблю вас лаўцамі людзей» (пар. Мц 4, 19). Яны пакінулі ўсё і пайшлі за Хрыстом (пар. Мц 4, 20).

Падобныя пытанні задае Бог і сёння. Яны ўсё мацней і мацней гучаць у сучасным свеце, які адчувае востры недахоп святароў і кансэкраваных асобаў, без якіх немагчыма нармальная дзейнасць Касцёла як сакрамэнту паўсюднага збаўлення. Святы Ян Віянэй казаў, што менавіта праз святара здзяйсняецца збаўленчая місія Хрыста.

Праблема паклікання да святарства асабліва падкрэсліваецца Святым Айцом Бэнэдыктам XVI у Год святарства, які мы сёлета адзначаем. Гэты Год павінен яшчэ больш павялічыць нашае адчуванне і разуменне значэння святара ў справе збаўлення чалавека і яго місіі ў сучасным свеце, што патрабуе новай евангелізацыі. Год святарства таксама павінен заклікаць нас да больш інтэнсіўнай малітвы ў інтэнцыі пакліканняў. Малітва — гэта першае сведчанне, якое з’яўляецца дапамогай у справе паклікання1, — нагадвае папа Бэнэдыкт XVI.

Пакліканне да святарскага і кансэкраванага жыцця — гэта незвычайны Божы дар, які з’яўляецца праяўленнем вялікага плану любові і збаўлення, што Бог мае для кожнага чалавека ў прыватнасці і для ўсяго чалавецтва. Нездарма св. апостал Павел у пасланні да Эфесцаў піша: «Благаслаўлёны Бог і Айцец Пана нашага Езуса Хрыста, які благаславіў нас у Хрысце ўсялякім духоўным благаслаўленнем на нябёсах, бо Ён выбраў нас у Ім перад стварэннем свету, каб мы былі святымі і беззаганнымі перад Ім у любові» (Эф 1, 3–4).

У паўсюдным пакліканні да святасці наперад выходзіць ініцыятыва Бога, які выбірае некаторых людзей, каб былі Яго надзвычайнымі слугамі і сведкамі, якія моцаю Хрыста абвяшчаюць Божае слова, цэлебруюць сакрамэнты, асвячаюць і, з любоўю служачы людзям, будуюць хрысціянскія супольнасці.

2. Сёння мы павінны задаць сабе пытанне, якое пачуў прарок Ісая: «Каго Мне паслаць? Хто пойдзе дзеля нас?» (Іс 6, 8), і пашукаць адказу на яго ў Божым слове. Хто годны абвяшчаць Божае слова, цэлебраваць сакрамэнты, асабліва Эўхарыстыю, будаваць хрысціянскую супольнасць? Ці я — як ахрышчаны вучань Хрыста — магу штосьці зрабіць у гэтай справе? А калі так, то якім чынам?

Узгадаем пакліканне апостала Паўла. Як Саул ён жорстка пераследаваў Касцёл і яго вельмі баяліся ўсе хрысціяне. Аднак пад Дамаскам ён цудоўным чынам спаткаў Хрыста. Тады ён аслеп фізічна, аднак у той жа час духоўна ўбачыў сябе ва ўсёй праўдзе (пар. Дз 9). Да гэтага здарэння ён думаў, што ясна бачыць і ведае, што павінен чыніць, а на самой справе жыў у духоўнай цемры, акунуўшыся ў нянавісць. Пасля спаткання з Езусам Павел называе сябе «неданошаным плодам», якому аб’явіў сябе Езус (пар. 1 Кар 15, 8). Метафара «неданошаны плод» змяшчае пакору св. Паўла, бо менавіта ў ім праявілася плённасць ласкі Божай, якая можа перамяніць грэшніка ў выдатнага апостала. Вось што можа ўчыніць Бог з тым, хто з евангельскага пункту гледжання мог быць прызнаны за маргінала2, — кажа папа Бэнэдыкт XVI.

Падобнае зведаў і прарок Ісая, які выказаў сваю разгубленасць і грэшнасць перад святасцю Бога, які аб’явіўся яму ў сваёй хвале. Прарок Ісая кажа: «Гора мне, бо я загінуў» (пар. Іс 6, 5). Аднак не жыццё і смерць ёсць мэтай спаткання чалавека з Богам, але жыццё і святасць. Таму Ісая вельмі добра ўсвядоміў сабе, якое вялікае бяздонне паміж Богам і ім і яго народам, канкрэтнымі людзьмі, якія патрабуюць навяртання. З усіх сваіх братоў і сясцёр ён першы быў ачышчаны і пасланы абвяшчаць слова перамены, шлях вяртання да Бога.

Таксама Пётр, знаходзячыся ў чаўне разам з Езусам, пасля цяжкай бясплённай працы ўначы, паслухаў Яго парады і выплыў на глыбіню. Парада Езуса была выніковай. Пётр злавіў так шмат рыбы, што нават сеткі рваліся. Бачачы ўсё гэта, ён настолькі ўзрушыўся, што сказаў: «Адыдзі ад мяне, Пане, бо я чалавек грэшны» (пар. Лк 5, 8). Езус, аднак, не толькі не адышоў, але запрасіў Пятра пакінуць човен і замяніць працу рыбака на сяброўства з Ім. Ён заклікаў Пятра замяніць сеткі для рыбнай лоўлі на слова Божае. Яго возерам і рыбамі павінен стаць свет і людзі.

3. Хто ж, такім чынам, прыдатны да абвяшчэння слова Божага? Калі гэта маглі чыніць такія недасканалыя людзі, якімі на пачатку былі прарок Ісая, апосталы Пётр і Павел, то ці не магу я, і ты, і іншы?

Бог не хоча дзейнічаць сам, як дзейнічаюць менеджэры, якія часцей за ўсё працуюць самастойна. Бог ахвотна запрашае і ўключае ў свой план людзей, каб супрацоўнічаць з імі ў справе збаўлення. Трэба дадаць, што Ён больш ахвотна чыніць гэта са слабымі людзьмі, якім самім давялося зведаць духоўны бунт і цемру, але якія адначасова зведалі прабачэнне і ўнутраны спакой, бо яны непасрэдна на сабе ўбачылі дзеянне Божай міласэрнасці.

Усведамленне таго, што мы былі адкуплены збаўленчай любоўю Хрыста, абуджае ў нас неабходнасць даверыць сябе Хрысту, які аддаў за нас сваё жыццё. Хто верыць у Бога і прымае Яго дар, той з удзячнасцю давяраецца Яму і стараецца стаць удзельнікам Яго збаўленчага плану. Калі так ёсць, то пакліканы пакідае ўсё і далучаецца да школы свайго Настаўніка. Такім чынам распачынаецца плённы дыялог паміж Богам і чалавекам, таямнічая сустрэча паміж любячым Богам і свабодным чалавекам, які, чуючы словы Хрыста: «Не вы Мяне выбралі, але Я вас выбраў і прызначыў, каб вы ішлі і прыносілі плён, і каб плён ваш трываў» (Ян 15, 16), вырашае ісці за Хрыстом.

4. Якім чынам гэта датычыць мяне? Кожнага з нас? Мы не можам заставацца пасіўнымі ў адносінах да голасу Бога, які кліча.

Але як гэта рэалізаваць? Думаю, Евангелле пра цудоўны ўлоў рыбы будзе тут добрай дапамогай. Найперш, Езус папрасіў Пятра, каб адплыў ад берага. Таксама сёння Езус просіць, каб той, хто адчувае пакліканне, пакінуў натоўп і быў разам з Ім, каб паглядзеў Яму ў вочы, паслухаў, што Ён кажа яму. Трэба таксама прыслухацца да самога сябе, да свайго сумлення, каб зразумець веліч паклікання.

Езус можа і нас, як калісьці Пятра, запрасіць адплыць на глыбіню, дзе Ён дае загады. Не трэба баяцца выплыць на глыбіню, бо адным з досведаў, які чакае нас, будзе досвед нашай грэшнасці, нягоднасці, трывогі і страху. На глыбіні нас чакае спатканне з Богам Святым. Тут справа ідзе не аб страху, але аб прыняцці новага задання. Яно нялёгкае, але заўсёды плённае, калі мы распачнём жыць жыццём, падобным да Яго жыцця, да жыцця, якое прысвечана абвяшчэнню праўды Божай, асвячэнню людзей і будаванню хрысціянскай супольнасці.

Святы Айцец Бэнэдыкт XVI навучае, што адказ чалавека на Божае пакліканне не можа прымаць формы бескарыснага і лянівага слугі, які з боязі хавае свой талант у зямлі (пар. Мф 25, 14–30). Наадварот, пакліканне павінна выражацца ў следаванні запрашэнню Пана. Прымаючы пад увагу аўтаномнасць пакліканых асоб, свабодны адказ чалавека на Божае пакліканне становіцца адказнасцю ў Хрысце і з Хрыстом, што чыніць пакліканага здольным прынесці вялікі плён (пар. Ян 15, 5)3.

5. Пакліканне Пятра, як і іншых апосталаў, паказвае нам шлях, якім чынам і мы можам стаць апосталамі Езуса. Не здзяйсняецца гэта нашымі сіламі, але моцаю Божаю.

У наш час секулярызму ўсё мацней развіваецца хай-тэк і спажывальніцкае язычніцтва, калі людзі пакладаюць сваю надзею толькі на развіццё тэхнікі і імкнуцца да матэрыяльнага дабра. У такіх абставінах, калі, з аднаго боку, людзі самі адракаюцца ад веры і Бога, а з іншага — шукаюць вечнай праўды, усё мацней гучыць пытанне Бога: «Каго Мне паслаць? Хто пойдзе дзеля нас?» (Іс 6, 8). Можа, гэтае пытанне скіравана да цябе, малады чалавек? Можа, Хрыстус менавіта цябе выбраў? Можа, ты не чуеш Яго, які голасна кліча цябе да святарства ці кансэкраванага жыцця? Адплыві ад берага гаманлівага сучаснага жыцця, пабудзь разам з Хрыстом, услухайся ў Яго голас. А калі Ён скажа адплысці на глыбіню, то ўчыні гэта, каб прыняць рашэнне.

Адной з найвялікшых праблем сучаснасці з’яўляецца так званы крызіс пакліканняў да святарства і манаства. Аднак на самой справе справа зусім у іншым. Кажучы, што няма пакліканняў, мы тым самым як быццам сцвярджаем, што заклік Езуса да служэння Божага не дастаткова моцны, каб прасякнуць панцыр постмадэрністкай культуры безгустоўнасці, насілля і цемры. Але Бог кліча, як клікаў і раней, кліча так моцна, як чыніў гэта заўсёды. Кліча праз малітву і кліча праз сведчанне святароў і кансэкраваных асобаў. Таму трэба, каб наша малітва аб пакліканнях была трывалай і інтэнсіўнай, а святары і кансэкраваныя асобы павінны яшчэ мацней адчуваць сваю адказнасць за пакліканні4, падтрымліваючы Божую ініцыятыву якасцю і багаццем свайго асабістага і супольнага сведчання5, — як сцвярджае Святы Айцец Бэнэдыкт XVI.

Такім чынам, мы ўсе разам — свецкія вернікі, святары і кансэкраваныя асобы — павінны зрабіць усё, каб голас Пана, які кліча, яшчэ мацней гучаў у сучасным свеце, каб маладыя людзі маглі пачуць Яго голас і разам з Ісаяй адказаць: «Вось я, пашлі мяне» (Іс 6, 8).

6. А якім, малады чалавек, будзе твой адказ? Не паддавайся страху ці сумненням! Даверся Богу і ідзі за Езусам, і станеш сведкам радасці, якая паходзіць з блізкай еднасці са Збаўцам.

З гэтым пытаннем звяртаюся да цябе з Вячэрніка. Звяртаюся з таго святога месца, дзе Езус Хрыстус устанавіў сакрамэнт Эўхарыстыі і святарства. Звяртаюся адтуль, дзе разам з беларускімі святарамі цэлебраваў св. Імшу, у якой прынялі ўдзел нашы пілігрымы. Гэта быў вялікі дар, ласка і шчасце цэлебраваць Эўхарыстыю там, дзе яна была ўпершыню здзейснена Хрыстом. Падчас гэтай св. Імшы мы, у часе святкавання Году святарства, дзякавалі Богу за наша пакліканне да святарства, а таксама маліліся аб новых і святых пакліканнях.

Таму, малады чалавек, прымі рашэнне. Прымі цяпер! Прымі, кажучы разам з Марыяй — Маці святароў — сваё «Fiat» — сваё «Так» Богу, бо Хрыстус і вернікі чакаюць, каб праз дзейнасць моцы Збаўцы ты мог прынесці ў гэты свет больш святла, ласкі і надзеі. Амэн.

Арцыбіскуп Тадэвуш Кандрусевіч
Мітрапаліт Мінска-Магілёўскі

Мінск-Іерусалім-Вячэрнік, 20 красавіка 2010 г.

P.S. Глыбокапаважаныя святары няхай прачытаюць гэтае пасланне вернікам 2 мая 2010 г.


Выкарыстаная літаратура:

1.    http://www.vatican.va/holy_father/benedict_ xvi/audiences/2008/ documents/hf_ben-xvi_aud_20080910_it.html
2.    http://www.vatican.va/holy_father/benedict_xvi/messages/vocations/documents/hf_ben-xvi_mes_20090120_xlvi-vocations_pl.html
3.    http://www.vatican.va/holy_father/benedict_xvi/messages/vocations/
documents/hf_ben-xvi_mes_20091113_xlvii-vocations_pl.html
4.    /2/home/vatican/news/pope-said/103447-paslannie-benedykta-xvi-47-dzien-malitwau-ab-paklikanniach.html

 

Усяго 21 матэрыялаў адзначана цэтлікам Святарства.

<< Start < Previous 1 2 Next > End >>
Page 1 Of 2
Пры выкарыстанні матэрыялаў сайта спасылка на Catholic.By абавязкова.