| Біскуп Гродзенскі Аляксандр Кашкевіч пра памерлага кардынала Казіміра Свёнтка | | Друк | |
|
Насталі дні жалобы і роздуму, і канешне ж, такі час павінен быў наступіць. Кожны чалавек мае свой акрэслены час, які дае нам Бог. Пан Бог адарыў кардынала Казіміра Свёнтка даволі працяглым часам. Гэта сапраўды ласка ад Бога — пражыць такое доўгае і багатае досведам жыццё. Мы ведаем, што ён спазнаў шмат цярпенняў, пасля семінарыі быў арыштаваны, сядзеў два месяцы ў камеры смерці, пазней быў вызвалены, потым зноў арыштаваны і асуджаны на дзесяць гадоў лагераў у Варкуце — у Сібіры, у краі зла. Аднак Божая ласка паспрыяла таму, што ён вярнуўся ў свой любімы горад Пінск, дзе скончыў духоўную семінарыю і атрымаў святарскае пасвячэнне. Вярнуўся да катэдры, дзе атрымаў святарскае пасвячэнне, каб працягваць Божую справу, каб абвяшчаць Евангелле ў цяжкія часы — часы атэізму і камунізму. Кардынала я першы раз сустрэў у 1991 г. Аб ім перад гэтым, канешне ж, чуў, калі быў яшчэ ў Вільні, але яшчэ не меў магчымасці з ім спаткацца. Аднойчы мы ехалі ва Украіну, гэта быў дзесьці 1979 год, але тады я не знайшоў кардынала, які быў у той час пробашчам. Мне не было дадзена яго ўбачыць, хаця катэдру я наведаў. Тады я захапляўся гэтай прыгажосцю Божага храма, якую стварыў кардынал Казімір Свёнтэк сваімі стараннямі. Мне ўдалося спаткацца з гэтым знаным святаром толькі ў 1991 г., калі ў гродзенскай катэдры кс. біскуп Тадэвуш Кандрусевіч абвясціў волю Святога Айца Яна Паўла ІІ, што кс. прэлат Казімір Свёнтэк і я атрымліваюць намінацыю біскупаў. Ксёндз прэлат быў намінаваны арцыбіскупам Мінска-Магілёўскім, а я — біскупам Гродзенскім. І менавіта гэты момант я вельмі добра памятаю, калі мы стаялі ў прэзбітэрыі і чакалі абвяшчэння гэтых намінацый, нібыта ахвярныя баранкі. Для мяне гэта было вельмі нечакана і было даволі цяжкім крокам. Вельмі цяжка было прымаць рашэнні, абавязкі, якія з гэтага вынікаюць, і я, натуральна, разумеў усю адказнасць, якую павінен прыняць, і тое, што мяне чакае ў будучыні. І ў імгненне вока таксама ўзнікла думка: я ж маладзейшы, а каля мяне стаіць святар, якому 77 гадоў. Але я ведаў, што ён моцна трымаецца, і гэта мяне супакоіла, надало мужнасці. Думаў пра сябе: гэты святар, нашмат старэйшы за мяне, які мог бы быць маім бацькам, так моцна трымаецца. Пазней, канешне, адбылося прыняцце біскупскай сакры. Ксёндз прэлат Казімір Свёнтэк атрымаў біскупскае пасвячэнне ў Пінску 21 мая 1991 г., калі я не памыляюся, гэта быў аўторак. Пазней і я атрымаў біскупскае пасвячэнне — гэта адбылося праз два дні, 23 мая, у чацвер. Тады я спяшаўся на біскупскае пасвячэнне ў Пінск, і, памятаю, мы нават трошкі заблукалі, у апошнія хвіліны прыехалі, каб узяць удзел, ужо як кандыдаты да біскупства, у пасвячэнні кс. прэлата Казіміра Свёнтка. Канешне, першыя гады служэння не былі лёгкімі: было шмат розных спраў, дакументаў. Былі таксама новыя адносіны ўладаў, бо ўжо даўно ў Беларусі не было біскупаў. Але дзякуючы досведу гэтага добрага святара, які, загартаваны гэтымі справамі, меў даволі вялікі багаж вопыту, яму было лягчэй вырашаць розныя праблемы, з якімі сутыкаўся Касцёл у Беларусі. Мы сустракаліся разам, і пазней, калі біскупскае пасвячэнне атрымаў кс. Антоні Дзям’янка, была арганізавана Канферэнцыя Каталіцкіх Біскупаў у Беларусі, створаная з трох чалавек. І мы дзякуем Пану Богу за дар такога цудоўнага чалавека, які сапраўды вельмі шмат цярпеў як святар і пазней як кардынал у гэтай цяжкай хваробе. Гэта нібыта знак досведу, які, як золата, ачышчаецца ў агні. Так і тут мы бачым Божыя планы. Кардынал меў вельмі вялікі давер да Бога на працягу ўсяго жыцця. Таксама ўвесь час ён успамінаў, што тое, што ён стаў святаром, адбылося дзякуючы біскупу Зыгмунту Лазінскаму, які вёў яго праз усё жыццё і дапамагаў яму. І ведаю, што ён быў вельмі рады, што ўжо ў час яго жыцця біскуп Лазінскі быў абвешчаны благаслаўлёным. Напэўна, кардынала ён будзе падтрымліваць ужо там, у вечнасці, і кардынал, думаю, ужо спаткаўся са сваім настаўнікам і кіраўніком, да якога пры вырашэнні цяжкіх пытанняў і крокаў заўсёды звяртаўся. Кардынал таксама вельмі часта ўспамінаў, што біскуп Лазінскі дапамагае яму, натхняе, суправаджае па жыцці, дапамагае ў вырашэнні цяжкіх і заблытаных спраў. Спадзяюся, што аб гэтым мы таксама молімся, верым у еднасць святых, у тое, што гэтыя два біскупы сустрэліся, і, напэўна, святой памяці кардынал будзе таксама апекавацца Касцёлам у Беларусі з дому Айца. Маем на гэта надзею, але і молімся аб супакоі яго душы. Хоць кардынал Свёнтэк быў адораны такім працяглым жыццём — амаль 100 гадоў — для чалавека гэта заўсёды хутка прамінае. Я б хацеў скончыць гэтае разважанне прыгожымі словамі ксяндза і паэта Яна Твардоўскага, які сказаў: «Давайце будзем спяшацца любіць людзей, бо яны так хутка адыходзяць». |
| Адноўлена 22.07.2011 15:41 |