Фота Аўдыё Відэа  
be  ru  pl  en  de info@catholic.by
Гэта архіў старой версіі сайта. Новая версія знаходзіцца па адрасе catholic.by
Цэтлік [Пасхальны Трыдуум]
Гамілія біскупа Пінскага Антонія Дзям’яні падчас набажэнства ў Вялікую пятніцу
2013-03-29 21:00:20


Пінская катэдра, 29 сакавіка 2013 г.

У гэты дзень, у які “Хрыстус быў ахвяраваны як наша Пасха” (пар. 1 кар 5, 7), споўнілася тое, што даўно было абяцана пад заслонай фігуры,  якая скрывала ў сабе таямніцу: прыйшоў сапраўдны баранак, якога прадказвалі, і адзіная ахвяра Езуса споўніла тое, што абвяшчалі шматлікія крывавыя ахвяры.

 
Святы Айцец узначаліў набажэнства Мукі Пана
2013-03-29 20:25:20

29 сакавіка, у Вялікую пятніцу, папа Францішак узначаліў у базыліцы св. Пятра ў Ватыкане набажэнства Мукі Пана. «Вялікая пятніца, якую перажываем у Год веры з новым Наступнікам Пятра, можа стаць пачаткам новага жыцця», — адзначыў у гаміліі прапаведнік Папскага дома айцец Раньера Канталамеса.

 
У Вялікую пятніцу папа Францішак узначаліць Крыжовы шлях
2013-03-29 09:24:10

29 сакавіка, у Вялікую пятніцу, Святы Айцец Францішак узначаліць набажэнства Крыжовага шляху ў рымскім Калізеі. Разважанні да набажэнства падрыхтаваны групай ліванскай моладзі і мараніцкім Патрыярхам Антыёхіі Бехарам Раі.

 
Пантыфік на сустрэчы з вязнямі калоніі: заўсёды ідзіце наперад
2013-03-28 19:06:55

Пасля Імшы Вячэры Пана, якая прайшла ў Вялікі чацвер у рымскай калоніі для непаўналетніх «Casal del Marmo», папа Францішак сустрэўся з моладдзю і персаналам калоніі. Падзякаваўшы ўсім, Пантыфік адзначыў: «Я шчаслівы, што знаходжуся сярод вас».

 
Папа на Імшы Вячэры Пана ў рымскай калоніі: няхай кожны з вас падумае, ці гатовы служыць іншаму
2013-03-28 18:05:10

«Гэта ўчыніў Езус, Бог, сказаўшы: даю вам прыклад, каб і вы так рабілі», — адзначыў папа Францішак падчас Імшы Вячэры Пана, якую ўзначаліў у Вялікі чацвер у рымскай калоніі для непаўналетніх «Casal del Marmo». Папа абмыў ногі 12 зняволеным розных нацыянальнасцяў і рэлігій, у тым ліку дзвюм дзяўчатам, і растлумачыў у кароткай гаміліі сэнс гэтага жэсту.

 
Папа абмыў ногі 12 непаўналетнім вязням у Вялікі чацвер
2013-03-28 17:31:39

Упершыню ў гісторыі Рымскі Пантыфік цэлебраваў Імшу Вячэры Пана ў Вялікі чацвер у карнай установе. 28 сакавіка папа Францішак узначаліў гэтую літургію ў рымскай калоніі для непаўналетніх «Casal del Marmo». Падчас Імшы па прыкладзе Езуса Папа абмыў ногі 12 зняволеным розных нацыянальнасцяў і рэлігій, у тым ліку дзвюм дзяўчатам.

 
Вязень калоніі, якую наведае Папа: нарэшце я сустрэну кагосьці, падобнага да майго бацькі
2013-03-28 08:29:21

«Нарэшце я сустрэну кагосьці, падобнага да майго бацькі», — так адрэагаваў на будучы візіт папы Францішка ў рымскую калонію для непаўналетніх «Casal del Marmo» адзін з вязняў калоніі. 28 сакавіка, у Вялікі чацвер, у 17.30 па італьянскім часе Пантыфік узначаліць там Імшу Вячэры Пана і абмые зняволеным ногі.

 
Гамілія арцыбіскупа Кандрусевіча падчас Імшы Вячэры Пана
2013-03-28 20:00:21


Мінская архікатэдра, 28 сакавіка 2013 г.

Баранак Божы

Глыбокапаважаныя браты і сёстры!

1. Імшой успаміну Апошняй Вячэры Каталіцкі Касцёл распачынае Пасхальны Трыдуум. Апошні ў спісе літургічных святаў займае першае месца, бо падчас яго разважаюцца таямніцы збаўлення чалавецтва.

 
У Вялікую суботу Мітрапаліт Кандрусевіч і біскуп Дзям'янка наведалі некаторыя парафіі архідыяцэзіі
2012-04-07 16:42:32

Згодна з традыцыяй, у Вялікую суботу адбываецца асвячэнне страваў на велікодны стол.  7 красавіка 2012 г. Мітрапаліт Тадэвуш Кандрусевіч і біскуп Антоні Дзям’янка наведалі шматлікія парафіі Мінска-Магілёўскай архідыяцэзіі, каб памаліцца разам з вернікамі і асвяціць велікодныя стравы.

 
Бэнэдыкт XVI: выкананне волі Бога робіць чалавека свабодным
2012-04-06 07:30:21

Вечарам у Вялікі чацвер 5 красавіка 2012 г. Святы Айцец Бэнэдыкт XVI узначаліў святую Імшу Вячэры Пана. Падчас літургіі, што адбылася ў Папскай базыліцы св. Яна на Латэране, Пантыфік абмыў ногі дванаццаці святарам Рымскай дыяцэзіі, як падчас Апошняй Вячэры гэта сваім вучням зрабіў сам Хрыстус.

 
Святы Айцец у Імшу Вячэры Пана: мы павінны вучыцца прымаць Бога такім, якім Ён ёсць
2011-04-22 08:09:51

Увечары Вялікага чацвярга Святы Айцец Бэнэдыкт XVI па традыцыі ўзначаліў Імшу Вячэры Пана. Літургія адбылася ў базыліцы св. Яна на Латэране.

 
Святы Айцец узначаліў Імшу Хрызму ў ватыканскай базыліцы
2011-04-21 14:29:03

«Хрысціяне павінны паказваць свету жывога Бога, сведчыць аб Ім і да Яго весці», — адзначыў Святы Айцец Бэнэдыкт XVI падчас св. Імшы Хрызмы ў ватыканскай базыліцы.

 
Гамілія Мітрапаліта Кандрусевіча падчас Імшы Вячэры Пана
2011-04-21 11:17:33
21 красавіка 2011 г., мінскі архікатэдральны касцёл

Эўхарыстыя — месца лячэння чалавека

Дарагія браты і сёстры!

1. Пасхальны Трыдуум, які мы распачынаем гэтай святой Імшой, знамянуе сабой Апошнюю Вячэру, збаўчую смерць Езуса і Яго Уваскрасенне. Гэтыя тры дні — Вялікі чацвер, Вялікая пятніца і Вялікая субота — з’яўляюцца вяршыняй літургічнай дзейнасці Касцёла.

Сёння, у Вялікі чацвер, мы ўспамінаем апошнюю сустрэчу Езуса з апосталамі перад Яго крыжовай смерцю і Уваскрасеннем. Яна была выключнай. З аднаго боку, яна ўпісвалася ў яўрэйскую традыцыю святкавання пасхальнай вячэры ў памяць аб цудоўным выйсці з егіпецкай няволі. З іншага ж — Апошняя Вячэра мае кардынальна іншы сэнс. Яна не замыкаецца на ўспамінах, але выходзіць наперад; не жыве гісторыяй, але вядзе ў будучыню. На наступны дзень Хрыстус будзе ўкрыжаваны за нашы грахі. Ён станецца ахвярным ягнём, каб праз сваю смерць і Уваскрасенне вызваліць чалавека з няволі граху і смерці.

2. Якой драматычнай павінна была быць гэтая сустрэча, калі Езус аб’явіў, што адзін з вучняў Яго выдасць і што Яго чакае блізкая смерць. Глыбокі сэнс гэтай смерці Езус упісвае ў знакі хлеба і віна, калі кажа: «Гэта Маё Цела, якое будзе выдадзена за вас. Гэта Мая Кроў, якая будзе праліта на адпушчэнне грахоў». Каб гэтую збаўчую смерць увекавечыць і ўчыніць прысутнай на алтарах свету да канца часу, Езус кажа апосталам: «Гэта чыніце на Маю памяць».

У гэтых словах і знаках мы бачым устанаўленне Эўхарыстыі — знаку прысутнасці Хрыста і Яго збаўчай Ахвяры пад відам хлеба і віна. Дзякуючы ёй Езус ідзе праз вякі да ўсіх народаў. Але каб гэта магло ажыццявіцца, Хрыстус кліча тых, якія праз тыя ж самыя словы і знакі  ўчыняць, што той самы Езус з Вячэрніка і Галгофы будзе Езусам заўсёды з намі — учора, сёння і навекі.  

3. Таму падчас гэтай святой Імшы сваімі думкамі мы пераносімся ў Вячэрнік, на тое святое месца, дзе Хрыстус устанавіў сакрамэнт Эўхарыстыі і сакрамэнт святарства. Гэтыя два сакрамэнты непарыўна звязаны паміж сабой. Касцёл навучае, што святарства нараджаецца з Эўхарыстыі, а Эўхарыстыя цэлебруецца святаром. Без Эўхарыстыі няма святарства і без святарства няма Эўхарыстыі.

Падобна таму, як гэтыя два сакрамэнты былі ўстаноўлены ў адзін час, таксама яны прысутнічаюць разам у жыцці і дзеянні Касцёла. Таму сёння вернікі з удзячнасцю скіроўваюць свой позірк на Вячэрнік, бо там стаўся першы цуд перамены хлеба і віна ў Цела і Кроў Хрыста. Чалавецтву быў дадзены духоўны хлеб з нябёсаў як хлеб жыцця вечнага.

У Вячэрніку таксама стаўся і другі цуд. Езус устанавіў апосталаў святарамі Новага Запавету, каб маглі дзейнічаць ад Яго імя. Простых людзей Ён якасна і анталагічна перамяніў у тых, якія сталі распарадчыкамі Ягонай ласкі. Езус добра ведаў, што пасля Яго Унебаўшэсця нехта павінен быў працягваць Ягоную справу, каб ласка збаўлення не засталася толькі дэпазітам, але магла дасягнуць чалавека. Гэты нехта — святар, падобны да іншых людзей і ў той жа час якасна іншы, анталагічна падобны да Хрыста.

4. Сённяшні дзень для святароў — гэта дзень, калі мы ўсведамляем, што падчас святарскіх пасвячэнняў атрымалі самы вялікі дар, які можа атрымаць чалавек: дар дзейнічаць ад імя Езуса. У той жа час мы ўсведамляем нашу адказнасць, бо Хрыстус дазволіў нам і нас абавязаў, каб мы былі Яго інструментамі ў выкананні Ягонай місіі збаўлення свету. Апякун святароў св. Ян Віянэй вучыць, што толькі дзякуючы святару справа збаўлення даходзіць да людзей.

Якое вялікае заданне і якая адказнасць! Нездарма вядомы польскі святар і публіцыст Ян Твардоўскі кажа: свайго святарства баюся, яго палохаюся, перад ім падаю і станаўлюся на калені.

5. Што азначае быць святаром? Паводле св. апостала Паўла, святар перадусім з’яўляецца распарадчыкам Божых таямніцаў. Дзякуючы сакрамэнтальнай паслузе святара, Хрыстус далей дзейнічае ў сваім Касцёле. Яго паслуга слова — гэта клопат, каб Езус мог быць пачутым і зразуметым у сучасным свеце. Сакрамэнтальная паслуга — гэта клопат, каб даць людзям Божую ласку, якая патрэбна для збаўлення. Паслуга служэння — гэта клопат пра аб’яднанне людзей у касцёльнай супольнасці. Святая Кацярына Сіенская кажа, што святар — гэта сасуд, з якога плыве Божая ласка. Дзякуючы святару Хрыстус прысутнічае сярод нас.

6. Каб лепей зразумець, якім чынам Езус прысутнічае сярод нас у літургіі, нам трэба акунуцца ў Божае слова, якое мы пачулі падчас гэтай святой Імшы.

Першае чытанне вядзе нас да пасхальнай вячэры, падчас якой яўрэі ўспаміналі цудоўнае выбаўленне з егіпецкай няволі. Гэта як быццам абяцанне нашага збаўлення ад смерці грахоўнай і пераходу ў жыццё ў Хрысце, а таксама правобраз Эўхарыстыі.

Другое чытанне распавядае пра ўстанаўленне Эўхарыстыі, якая паводле хрысціянскай традыцыі называецца ламаннем хлеба.

Евангелле нагадвае пра мыццё ног апосталам, чым Езус падкрэсліў значэнне любові, узаемнай дапамогі і пакорнага служэння іншым. Менавіта недахоп гэтага стаўся прычынай тэрарыстычнага акту ў мінскім метро 11 красавіка 2011 г.

7. Сённяшнія чытанні недвухсэнсоўна нагадваюць пра тое, што Хрыстус прысутны сярод людзей, калі яны слухаюць Божае слова, мыюць адзін аднаму ногі — гэта значыць здзяйсняюць учынкі міласэрнасці — і ломяцца хлебам, значыць удзельнічаюць у Эўхарыстыі. Гэтыя тры дзеянні характарызуюць сапраўдную хрысціянскую супольнасць. Таму мы павінны быць людзьмі, якія слухаюць Божае слова і апавядаюць яго іншым, служаць бліжнім і прымаюць удзел у Эўхарыстыі.

8. Падчас святой Імшы перад камуніяй святар праламляе кансэкраваную гостыю. Гэта момант, калі мы павінны прызнаць сваю слабасць. Будучы духоўна расколатымі нашымі грахамі, мы павінны даверыцца Хрысту, які прыходзіць да нас у ламанні хлеба ці Эўхарыстыі, каб аднавіць.

Гэтая Боская акцыя сярод нашых цяжкасцяў з’яўляецца галоўнай прычынай прысутнасці Езуса ў Эўхарыстыі. Хрыстус прысутны ў кавалку хлеба для таго, каб нас, зломленых злом, сцішаных баязлівасцю, паралізаваных няўпэўненасцю і спаленых грахом, духоўна ўмацаваць. Прысутны, бо мы Яго патрабуем. Прысутны, бо маем у Ім патрэбу і Ён можа нам дапамагчы.

9. Дзякуем Табе, Пане Езу, за хлеб Эўхарыстычны, хлеб, які ўзмацняе, хлеб, які гарантуе жыццё вечнае. Дзякуем Табе за сакрамэнт святарства, дзякуючы якому мы маем гэты хлеб. Адары наш Касцёл ласкай новых, добрых і святых пакліканняў да святарства. Дай нам ласку зразумець, што толькі ў Эўхарыстыі, аб’яднаныя гэтымі двума кавалкамі паламанага хлеба, мы зможам адчуваць сябе адноўленымі і ў бяспецы, каб быць шчаслівымі ў гэтым жыцці і дасягнуць вечнага. Амэн.

 
Гамілія Мітрапаліта Кандрусевіча ў Вялікую пятніцу
2011-04-21 09:46:09
22 красавіка 2011 г., мінскі архікатэдральны касцёл

Дарагія браты і сёстры!

1. Сённяшняя літургія вядзе нас да крыжа, які ў часы Хрыста быў знакам ганьбы і інструментам жудаснай смерці. Дзякуючы смерці Хрыста ён стаў знакам збаўлення і надзеі.

Да Другога Ватыканскага Сабору ў літургіі пасля чытання мукі Езуса Хрыста не было казання. Апісанне мукі ўспрымалася ў абсалютнай цішыні. Нават прапускалася акламацыя напрыканцы: «Гэта слова Пана». У абноўленай літургіі пасля слоў «Езус аддаў духа» вернікі становяцца на калені і ў маўчанні разважаюць над таямніцай смерці Бога і чалавека Езуса Хрыста за нашы грахі.

Аднак у той жа час нам патрэбны адпаведныя разважанні, каб не ўспрыняць смерць Хрыста выключна інструментальна і не быць падобнымі да аднаго няверуючага вучня, які праваліў усе экзамены ў школе. Тады бацькі паслалі яго ў каталіцкую школу. Са здзіўленнем яны ўбачылі, што ён выправіўся, стаў дысцыплінаваным і пачаў вучыцца вельмі добра, так што выдатна закончыў школу. Тады яны спыталіся ў яго, як сталася, што з непаслухмянага гультая ён стаў выдатным вучнем. Хлопчык адказаў, што калі ўпершыню ўвайшоў у клас, то на сцяне ўбачыў крыж і на ім укрыжаванага. Тады адразу падумаў, што тут не жартуюць, і яму не хацелася апынуцца на месцы гэтага няшчаснага на крыжы.

2. Крыж дапамог хлопчыку змяніць у лепшы бок свае паводзіны і адносіны да вучобы. Аднак праўда крыжа зусім іншая. Езус на крыжы не для таго, каб палохаць малых дзяцей, але каб паказаць людзям бязмежную любоў да іх. Ён на крыжы не для таго, каб паказаць, што можа стацца з імі, калі не будуць сябе адпаведна весці. Ён там, каб паказаць людзям, што коштам сваіх цярпенняў і смерці ўжо заплаціў за іх грахі. Ён памёр на крыжы не за тое, што сам зрабіў, але за мае і твае грахі, дарагі брат і сястра, памёр, бо бязмежна любіць нас. Ён памёр на крыжы за нас.

«Памёр за нас». Мы настолькі прызвычаіліся да гэтых слоў, што яны, на жаль, не выклікаюць у нас вялікага ўражання, бо, па-першае, гэта было вельмі даўно, а па-другое, сучасны чалавек не вельмі заняты справай свайго збаўлення, не думае пра смерць і абмяжоўваецца праблемамі сённяшняга дня.       

3. Каб лепш зразумець сапраўдны сэнс і значэнне крыжовай смерці Хрыста, звернемся да наступнай выдуманай гісторыі пра чалавека, які аддаў жыццё за свайго брата.

Два браты жылі ў адным памяшканні. Старэйшы быў вельмі добры і справядлівы, сумленна працаваў і шанаваў Божы закон. Малодшы вёў разгульнае жыццё. Старэйшы шмат разоў стараўся направіць жыццёвы шлях свайго малодшага брата, аднак безвынікова. І вось аднойчы ноччу малодшы брат прыйшоў дадому з пісталетам і ў акрываўленым адзенні. «Я забіў яго, забіў, але я не хацеў гэтага», — мармытаў ён. Паліцыя акружыла дом. Было ясна, што злачынца не збяжыць, яго арыштуюць і, напэўна, пакараюць смерцю. «Я не хачу паміраць!» — лямантаваў малодшы брат. Паліцыя ўжо стукала ў дзверы. Тады старэйшы брат хутка пераадзеўся ў акрываўленае адзенне малодшага. Паліцыя арыштавала яго. Ён быў абвінавачаны ў смерці іншага чалавека і пакараны смерцю. Ён памёр за свайго брата. Гэта толькі выдуманая гісторыя, і сапраўдны злачынца павінен быць пакараны.

4. Ці мы не расцэньваем гэтае злачынства і смерць як гісторыю любові? Таксама і гісторыя цярпенняў і смерці Езуса Хрыста, аб чым мы пачулі падчас чытання Яго мукаў, — гэта гісторыя любові Бога да чалавека. Святы Айцец Бэнэдыкт XVI у сваёй першай энцыкліцы «Бог ёсць любоў» вучыць, што крыжовая смерць Хрыста — гэта найвышэйшая любоў, якою Бог адарыў чалавека. Як мы павінны на яе адказаць?

Які адказ мы спадзяемся атрымаць ад малодшага брата на смерць старэйшага, якая выбавіла яго самога ад смерці? Зразумела, што ўдзячнасць. Гэтая ўдзячнасць таксама павінна праявіцца ў кардынальнай змене жыцця на лепшае, каб ніколі болей не чыніць зла.

Чаго Бог сёння чакае ад нас, калі мы разважаем пра крыжовую смерць Езуса і адаруем крыж? Удзячнасці і змены жыцця на лепшае, а таксама любові да Бога і бліжняга. Бо ўсё пройдзе, а любоў застанецца, і Бог будзе нас судзіць з любові.

Калі адзін з укрыжаваных разам з Езусам разбойнікаў шкадаваў за свае грахі і прасіў аб міласэрнасці, Езус выслухаў яго. Разбойнік, а не фарысеі, вучоныя ў пісанні і нават не апосталы, стаў першым збаўленым, бо першым на любоў Бога да чалавека адказаў любоўю.  
    
5. Дарагія браты і сёстры!

Калі наблізімся да крыжа, каб яго адараваць, калі яго абдымем і пацалуем, то ўслухаемся ў яго голас. У цішыні ён прамаўляе, і прамаўляе вельмі моцна. Мова крыжа — гэта мова бязмежнай любові Бога да чалавека, любові, якая прывяла Яго на крыж дзеля нас і нашага збаўлення.

Крыж таксама пытаецца: а ты, чалавек, як успрымаеш гэтую любоў, як на яе адказваеш, ці кідаешся ў абдымкі Божай міласэрнасці — гэтага лякарства ад хваробаў сучаснасці?

Які наш адказ? Як жаўнераў і іншых прысутных пры ўкрыжаванні, якія здзекаваліся над Ім і смяяліся, кажучы: «Іншых збаўляў, няхай сябе збавіць»? Ці злачынцы, які паверыў і звярнуўся да Езуса з дапамогай? Ад гэтага залежыць наш лёс, і ён вырашаецца сёння.

6. Пане Езу Хрыстэ! Стоячы пад Тваім крыжом, перапрашаю за яго знявагі, як падчас ганенняў на веру, так і ў наш час адыходу ад яе.

Дзякую Табе за тваю ахвяру і благаслаўляю Цябе, бо сваім крыжом Ты адкупіў свет. Дзякую і прашу: дай мне ласку заўсёды заставацца верным голасу крыжа і сілу не адмовіцца ад яго, бо ў ім мая надзея, нават насуперак надзеі. Амэн.    

 
Слова Мітрапаліта Кандрусевіча да святароў у Вялікі чацвер
2011-04-20 09:49:44
21 красавіка 2011 г., мінскі архікатэдральны касцёл

Святар — знак Божай міласэрнасці ў сакрамэнце пакаяння

Глыбокапаважаныя святары!

1. У Год Божай міласэрнасці хачу падзяліцца некаторымі думкамі адносна ролі святара ў цэлебрацыі сакрамэнту пакаяння. Вядома, што толькі Бог можа адпусціць грахі, бо ніхто іншы не мае гэтай моцы. Таму мы і вызнаем грахі Богу. Аднак чынім гэта праз святара. Падобна як пры цэлебрацыі іншых сакрамэнтаў святар дзейнічае ад імя і моцаю Езуса Хрыста, таксама і ў святой споведзі ён становіцца інструментам Бога. Гэта вялікі дар пачуць з вуснаў святара: «Я адпускаю табе грахі ў імя Айца, + і Сына, і Духа Святога». Вельмі добра гэта ведаюць тыя людзі, якія перажылі часы пераследу, калі трэба было шукаць святара за многія сотні і нават тысячы кіламетраў, каб паспавядацца.

Чалавек з’яўляецца цялесна-духоўнай асобай, і таму Бог прамаўляе да ўсяго чалавека, да цэлай асобы. Каб гэтая Божая мова была вернай і праўдзівай, сам Бог уцелавіўся, стаў чалавекам. А чалавек ведае, як прамаўляць да іншага чалавека, каб быць зразуметым. Уцелаўленне Бога — гэта знак Яго бязмежнай любові да чалавека. Усе сакрамэнты — гэта плён як уцелаўлення Бога, так і нашага збаўлення.

Ад часу ўцелаўлення Бог карыстаецца матэрыяльнымі знакамі, каб аб’явіць чалавеку сваю бязмежную любоў. Аднак у той жа час, карыстаючы з сакрамэнтаў ці іх цэлебруючы, мы павінны памятаць, што матэрыяльны знак, які дзейнічае на чалавечыя пачуцці, не мае моцы сам па сабе. Ён з’яўляецца толькі «інструментам», якім карыстаецца Бог; з’яўляецца начыннем, якое Ён выкарыстоўвае, каб уліць у нашыя сэрцы збаўчую ласку.

2. Таму цэлебрацыя сакрамэнтаў патрабуе веры, якая дазваляе бачыць сэрцам тое, што нам аб’яўлена Богам і змешчана ў знаках. Канцэнтрацыя выключна на знаках і незвяртанне ўвагі на Боскую рэчаіснасць вядзе да рэлігійнага фармалізму. У сувязі з гэтым як пры цэлебрацыі сакрамэнтаў, так і прымаючы іх, неабходна старацца, каб знешнія знакі не захілялі Божага дару ласкі, які яны нясуць.

У сакрамэнце пакаяння не святар адпускае грахі, хоць знешне ён гэта чыніць. У гэтым выпадку паслугу святара трэба прымаць як знак і не засяроджвацца на яго асобе. Здараецца, што калі пэнітэнт вызнае свае грахі з хваляваннем і нават бояззю, то ён нярэдка звяртае ўвагу толькі на святара — на яго паводзіны і словы.

Для асобаў, залежных ад меркавання іншых, асабліва ад думкі аўтарытэтаў, нават выпадковае слова падчас споведзі можа мець вельмі важнае, а нават рашучае значэнне. Святар, як і кожны чалавек, рэагуе па-чалавечы, і таму трэба адрозніваць тое, што толькі чалавечае ў яго словах, ад таго, што ў іх з’яўляецца знакам Божай міласэрнасці. Таму нам, святарам і катэхетам, трэба вучыць людзей, каб з вялікай пакорай і ўнутранай свабодай адносіліся да знаку, якім з’яўляецца святар. Спаведнік павінен старацца, каб яго суджэнне згаджалася з суджэннем Бога. Ён дзейнічае не ад свайго імя, а ад імя Хрыста. Паводле навучання Катэхізіса Каталіцкага Касцёла, святар падчас цэлебрацыі сакрамэнту пакаяння выконвае паслугу Добрага Пастыра, які шукае загубленай авечкі; паслугу добрага самараніна, які лечыць раны; Айца, які чакае марнатраўнага сына і прымае яго, калі той вяртаецца; справядлівага суддзі, які не зважае на асобу і чый суд справядлівы і адначасова міласэрны. Святар ёсць знакам і інструментам міласэрнай любові Бога адносна грэшніка (пар. ККЦ 1466).

Знакам міласэрнага суду з’яўляюцца не толькі словы суцяшэння ці пахвалы, але таксама і слушнага напаміну і нават дакору. Нездарма сам Бог кажа пра сябе: «Я, каго люблю, дакараю і караю; дык будзь руплівы і пакайся» (пар. Aп 3, 19). У сакрамэнце пакаяння святар — таксама як і Езус — з айцоўскай зычлівасцю і па-сяброўску можа сказаць: «Вось, ты выздаравеў. Не грашы больш, каб не здарылася з табою чаго горшага» (Ян 5, 14).

3. Жыццёвая і пастырская практыка паказвае, што пэнітэнты, якія прыступаюць да споведзі шчыра і свабодна, прымаюць такія словы з удзячнасцю, хоць нярэдка гэта патрабуе ад іх вялікага напружання, высілку і нават ахвяры. Яны адчуваюць, што ў гэтых словах знаходзіцца праўда аб іх жыцці, якой яны дагэтуль, можа, не ўмелі дакладна назваць, але якую адчувалі ў сваім сэрцы. «Глядзі, каб не зруйнаваў сваю сям’ю, не стаў алкаголікам, наркаманам, злачынцам або разбэшчаным чалавекам ...» — гэтыя і падобныя словы, зычліва сказаныя пэнітэнту, могуць стаць сапраўдным знакам клопату пра яго дабро. Аднак яны павінны быць адпаведна сказаныя.

Божая перасцярога і дакор у выпадку споведзі даходзяць да пэнітэнта праз вусны святара. Аднак у словах апошняга не павінна быць нават ценю асабістых пачуццяў: напрыклад, незадаволенасці, злосці, эмацыянальнасці, спробы падпарадкаваць сабе іншых або маніпуляваць імі. Нават вельмі добрыя і патрэбныя словы святара, калі яны афарбаваны яго асабістымі пачуццямі, будуць гучаць непраўдзіва і не абудзяць даверу, асабліва ў далікатных і духоўна зраненых людзях. Такія людзі вельмі лёгка адчуваюць «фальшывы тон» святара.

Святар «прадстаўляе» Бога не толькі праз дадзеную яму ў Касцёле функцыю выконвання святарскай улады, але і праз асабістую святасць, якой павінен уздзейнічаць на пэнітэнта. Таму першым, хто павінен карыстацца з сакрамэнту пакаяння як інструменту ўласнага навяртання і перамены, павінен быць сам святар.

4. Служэнне спаведніка вельмі складанае і адказнае. Ён з’яўляецца «сведкам» інтымнага дыялога чалавека з Богам аб тым, што ў яго жыцці найбольш складанае і балючае — аб граху. Падчас споведзі чалавек адкрывае перад святаром сваю слабасць і духоўную беднасць. Таму спаведнік павінен усведамляць незвычайны давер як з боку Хрыста, які выбраў яго як «знак» прабачаючай Божай міласэрнасці, так і з боку пэнітэнта.

Таму, сядаючы ў канфесіянал, святар павінен памятаць аб тым, што праз яго паслугу найпаўней аб’яўляецца не толькі яго святарства, але і чалавецтва. Менавіта там чалавечая і духоўная індывідуальнасць пэнітэнта сустракаецца з індывідуальнасцю святара, якая для пэнітэнта з’яўляецца закрытай. Спосабам трактавання пэнітэнта і яго грахоў святар сведчыць пра сябе, пра сваю чалавечую паставу, духоўнае жыццё і святарства. Кожны спаведнік так абвяшчае Божую міласэрнасць грэшнікам, як сам яе успрымае, гэта значыць як сам спавядаецца, як разумее самога сябе ў святле Божага закону і сваіх абавязкаў.

Позірк спаведніка на грахі пэнітэнта — гэта адбітак позірку на свае грахі. Давер грахоў вернікаў Божай міласэрнасці з’яўляецца працягам уласнага даверу прабачаючай любові Бога. Добра выкананая паслуга спаведніка не дазваляе святару забыцца, кім ён ёсць на самой справе, — навучае папа Бэнэдыкт XVI (пар. http://www.jezuici.pl/~jaugustyn/ oa_s_1.html). А Слуга Божы Ян Павел II у Апостальскай адгартацыі аб прымірэнні «Reconciliatio et Paenitentia» падкрэслівае, што ўзровень духоўнага і апостальскага жыцця святара і яго запал залежаць ад трывалага і сумленнага асабістага карыстання з сакрамэнту пакаяння (пар. RP 31.VI).

Пры гэтым трэба памятаць, што пэнітэнт павінен адчуць не толькі ласку сакрамэнту пакаяння (як opus operatum), але таксама і асабістую святасць святара (як opus operantis). Менавіта святасць спаведніка дапамагае пэнітэнту ўбачыць у святары, як у люстэрку, «паслугу прабачаючага Бога» і Яго міласэрнасць.

5. Спаведнік таксама павінен шанаваць свабоду пэнітэнта, бо ўсе чалавечыя ўчынкі ў духоўнай галіне маюць сваю каштоўнасць толькі тады, калі абапіраюцца на свабодную волю. Спаведнік з’яўляецца не панам, а слугою Божага прабачэння. Таму якая-небудзь форма націску на пэнітэнта можа стаць прычынай неахвоты апошняга прыступаць да споведзі. Пэнітэнт «для святога спакою» можа згадзіцца са спаведнікам і прыняць яго наказ, аднак не выканае яго. Цяжкія і вышуканыя пакуты могуць быць прычынай таго, што чалавек адкладае або нават занядбоўвае споведзь. «Пастанаўленне выпраўлення», прынятае пад націскам спаведніка, звычайна не мае вялікай духоўнай каштоўнасці. Унутраная свабода заўсёды знаходзіцца ў цэнтры сустрэчы чалавека з Богам.

Неабходна таксама звярнуць увагу на адпаведную падрыхтоўку спаведніка, як з пункту гледжання маральнай тэалогіі, кананічнага права, літургікі, так і псіхалогіі і педагогікі. Гэтая падрыхтоўка павінна браць пад увагу абумоўленасці канкрэтнага сацыяльнага акружэння, у якім жыве чалавек. Хоць сакрамэнт пакаяння не можа ператварыцца ў псіхааналітычную ці тэрапеўтычную практыку, тым не менш псіхалагічная падрыхтоўка дапамагае спаведніку ў лепшым пазнанні пэнітэнта, а педагагічная — у духоўным кіраванні ім. Паводле папы Бэнэдыкта XVI, споведзь павінна мець педагагічную вартасць і стаць месцам асвячэння пэнітэнта (пар. http://www.zenit.org/article-26075?l=italian). Кожны ж святар павінен клапаціцца аб сваёй сталай фармацыі, бо з цягам часу з’яўляюцца новыя выклікі, і на іх трэба ўмець адказаць.

Часам можа стацца, што спаведнік не ведае, як паступіць. У такіх выпадках, пасля разважання над сітуацыяй і псіхічным станам пэнітэнта, неабходна, як рэкамендуе Слуга Божы Ян Павел II, скіраваць яго да іншага святара або прызначыць яму паўторную сустрэчу, каб мець час на кансультацыю. Пры ўсім гэтым павінна быць заўсёды захавана таямніца споведзі (пар. http://www.jezuici.pl/~jaugustyn/oa_s_1.html).

7. Далей неабходна звярнуць увагу на ўважлівасць і далікатнасць спаведніка. Трэба памятаць аб тым, што вызнанне грахоў — гэта заўсёды цяжкі працэс, які патрабуе ад пэнітэнта ўнутранага «прыніжэння». Аднак гэта «прыніжэнне» не перад святаром, а перад Богам, слугой якога ён з’яўляецца. Таму патрэбны пашана і далікатнасць, бо вельмі лёгка раніць чалавека, які адкрывае свае слабасці. Недахоп далікатнасці можа пакрыўдзіць чалавека так, што ён, ходзячы ў касцёл, не спавядаецца, бо баіцца чарговага ранення.

Споведзь — гэта не «прыватнае спатканне», а афіцыйная паслуга Касцёла. Таму спаведнік не мае права цікавіцца тымі сферамі жыцця пэнітэнта, якія не абавязковыя для ацэнкі яго жыцця.

8. Асаблівай справай з’яўляецца неабходнасць ахвяраваць адпаведную колькасць часу на споведзь. Пастырская практыка сведчыць аб тым, што ў касцёлах, дзе святары «прысутныя ў канфесіяналах», вернікі спавядаюцца рэгулярна, ахвотна і добра. Святар у канфесіянале — гэта знак Бога, які чакае грэшніка і гатовы ў кожную хвіліну яму дапамагчы. Шчодрасць у ахвяраванні часу пэнітэнтам з’яўляецца знакам шчодрасці Божай міласэрнасці і прабачэння. Адсутнасць святара ў канфесіянале вядзе да таго, што вернікі не спавядаюцца. Калі святар не мае часу спавядаць, то гэта не што іншае, як знак, што яго паслуга выконваецца без сапраўднага духоўнага распазнання.

Трэба таксама памятаць, што цэлебрацыя сакрамэнту пакаяння з’яўляецца цэлебрацыяй Касцёла, а таму неабходна заўсёды захоўваць літургічныя прадпісанні, якія датычаць парадку, месца цэлебрацыі, а таксама літургічнага адзення (комжа або альба і фіялетавая стула).

9. Напрыканцы трэба нагадаць фундаментальнаю хрысціянскую ісціну, што міласэрнасць павінна быць тым большай, чым большае маральнае падзенне пэнітэнта. У гэтым сэнсе спаведнік павінен наследаваць ціхага і пакорнага сэрцам Езуса. Таму, каб святар мог быць добрым спаведнікам, ён сам найперш павінен часта і з пакорай карыстацца з сакрамэнту пакаяння. У гэтым сэнсе маладыя святары павінны карыстацца ведамі і практыкай старэйшых.

10. Дарагія браты ў святарстве!

Слуга Божы Ян Павел II навучае, што спаведнік з’яўляецца настаўнікам і сведкам, а разам з нябесным Айцом — таксама і айцом Божага жыцця. Яго навучанне ёсць навучаннем Касцёла, бо ён дзейнічае «in persona Christi» і абвяшчае не сябе, а Езуса Хрыста. А заклікаючая да навяртання і гатовая да прабачэння міласэрная любоў Бога не ведае ні межаў, ні прасторы (пар. http://www.apostol.pl/janpawelii/listy-apostolskie/sakrament-spowiedzi-darem-mi%C5%82osierdzia-bo%C5%BCego).

Занепакоены выклікамі сучаснасці, папа Бэнэдыкт XVI падкрэслівае, што сённяшні свет жыве ў пазначаным геданістычнай і рэлятывісцкай ментальнасцю культурным кантэксце, які імкнецца да выключэння Бога з гарызонту жыцця, не спрыяе прыняццю духоўных каштоўнасцяў і не дапамагае ў адрозненні дабра ад зла і выпрацавання ў сабе пачуцця граху. У такой сітуацыі існуе пільная патрэба ў дзейнасці слуг Божай міласэрнасці (пар. http://www.opoka.org.pl/biblioteka/W/WP/benedykt_xvi/przemowienia/spowiednicy_11032010.html).

Сёння, у Вялікі чацвер, дзень устанаўлення Эўхарыстыі і святарства, узгадваючы свае святарскія пасвячэнні, дзякуючы якім мы сталі святарамі Новага Запавету і нам была даручана збаўчая місія прымірэння вернікаў з Богам, Касцёлам і іншымі людзьмі, яшчэ раз выкажам нашу ўдзячнасць Першасвятару Езусу Хрысту за тое, што Ён учыніў нас інструментамі Божай міласэрнасці ў Яго руках. Заданне выконвання гэтай узнёслай місіі няхай заахвоціць нас да належнай тэалагічнай, пастырскай, псіхалагічнай, культурнай і аскетычнай сталай фармацыі і ўзмацняе ў нас волю да поўнага прысвячэння сябе гэтаму служэнню.

Дзякуючы ўсім вам, дарагія слугі алтара і канфесіяналу, за ахвярнае пастырскае служэнне і давяраючы апецы Марыі — Маці Міласэрнасці і Маці святароў — прашу вернікаў маліцца за сваіх святароў, і ўсіх вас ад усяго сэрца благаслаўляю ў імя Айца, + і Сына, і Духа Святога. Амэн.

Выкарыстаная літаратура і прынятыя скарачэнні:

1. Ян Павел II. Апостальская адгартацыя «Reconciliatio et paenitentia» (RP)
2. Катехизис Католической Церкви. Москва «Рудомино» 1996 (ККЦ)
3. http://www.jezuici.pl/~jaugustyn/ oa_s_1.html
4. http://www.zenit.org/article-26075?l=italian
5. http://www.apostol.pl/janpawelii/listy-apostolskie/sakrament-spowiedzi-darem-mi%C5%82osierdzia-bo%C5%BCego
6.http://www.opoka.org.pl/biblioteka/W/WP/benedykt_xvi/przemowienia/spowiednicy_11032010.html.

 
Набажэнствы Вялікага тыдня з удзелам Папы
2011-04-19 07:41:02

Святы Айцец Бэнэдыкт XVI узначаліць усе літургічныя абрады Вялікага тыдня. Ахвяры, сабраныя падчас Імшы Вячэры Пана, будуць накіраваны на патрэбы пацярпелых ад землятрусу і цунамі ў Японіі.

 
Распачаўся Вялікі тыдзень
2011-04-18 13:51:00

У Каталіцкім Касцёле велікодным святам папярэднічае Вялікі тыдзень, які распачынаецца Пальмовай нядзеляй. Пальмовая нядзеля, якую сёлета хрысціяне адзначалі разам 17 красавіка, рыхтуе да перажывання мукі Хрыста ў літургічных абрадах Святога Пасхальнага Трыдуума (Вялікі чацвер, Вялікая пятніца, Вялікая субота).

 

Усяго 17 матэрыялаў адзначана цэтлікам Пасхальны Трыдуум.

<< Start < Previous 1 Next > End >>
Page 1 Of 1
Пры выкарыстанні матэрыялаў сайта спасылка на Catholic.By абавязкова.