Гэта архіў старой версіі сайта. Новая версія знаходзіцца па адрасе catholic.by
| Гамілія Мітрапаліта Тадэвуша Кандрусевіча падчас перэгрынацыі абраза Езуса Міласэрнага ў Серабранцы |
|
Міласэрнасць Твая, Пане, няхай будзе з намі У сённяшнім Евангеллі распавядаецца пра Езуса, які ішоў па моры, якое моцна хвалявалася. У іншым месцы Евангелля распавядаецца, як Езус суцішыў буру на моры. Бура ў адкрытым моры — гэта вельмі небяспечна. Хвалі становіцца ўсё большымі і большымі. Здаецца, што яны накрыюць човен. Апосталы спалоханыя. Што з імі будзе? Яны нават наракаюць на Езуса, якога, як ім здаецца, зусім не цікавіць іх лёс. Аднак гэта зусім не так! Езус суцішае буру. Апостал Пётр, убачыўшы Езуса, які ідзе па вадзе да чаўна, кідаецца ў мора і таксама ідзе па вадзе. Аднак у пэўным моманце ён пачынае сумнявацца і тоне. Езус ратуе яго і з дакорам кажа, што ў яго малая, а гэта значыць слабая вера. Гэтыя словы нібы прамоўлены да ўсіх Апосталаў, якім няма чаго баяцца, пакуль з імі ёсць Езус. Гэтая евангельская гісторыя паўтараецца і сёння, паўтараецца перадусім дзякуючы ласцы Божай міласэрнасці. Калі мы ўважліва паглядзім на жыццё сучаснага чалавека, то адразу заўважым, што яно знаходзіцца ў вялікай небяспецы. Газеты, часопісы, радыё, тэлебачанне, Інтэрнэт запоўнены навінамі пра разнастайныя канфлікты, у тым ліку і збройныя, пра тэрарыстычныя акцыі, забойствы, карупцыйныя скандалы, насілле, рознага роду крызісы, амаральныя ўчынкі (асабліва сярод моладзі), пра алкагалізм, наркаманію, хваробу СНІД, сацыяльную несправядлівасць, беднасць і г. д. Здаецца, што човен сучаснага свету заліваюць хвалі, выкліканыя бурай на акіяне XXI стагоддзя, і гэты човен у любы момант можа пайсці на дно. Мы часта шукаем прычыны негатыўных з’яваў і выклікаў сучаснасці, і стараемся іх вырашыць. Так, напрыклд, вельмі шмат робіцца ў справе прафілактыкі і лячэння СНІДу — пандэміі нашага часу. Усё гэта вельмі добра і сведчыць пра салідарнасць паміж людзьмі. Аднак, амаль ніхто, акрамя Касцёла, не шукае прычыны гэтай хваробы. А яна адна — гэта амаральнае жыццё сучаснага чалавека, сужэнская нявернасць, імкненне да неўпарадкаванага і нязгоднага з Божай воляй сексуальнага жыцця. Не трэба было б шукаць лекаў, аддаваць вялікія сумы грошаў на барацьбу са СНІДам, калі б чалавек трымаўся шостай Божай запаведзі і жыў паводле Божага закону. Мы, падобна Апосталам, забываемся, што з намі ёсць Езус. Некалі ў сваёй пысе мы нават стараемся ісці па вадзе, аднак хутка тонем. У нас малая вера, малы давер Богу, які можа нас уратаваць і не дасць утануць у амаральным акіяне сучаснасці. Не так даўно, два тыдні таму, мы адзначалі Пасхальны трыдуум і разважалі над мукай, смерцю і змёртвыхпаўстаннем Езуса Хрыста. Мы засяроджваліся над таямніцаю нашага збаўлення. Тады разам з Марыяй, Апосталам Янам і салдатамі мы ішлі да крыжа нашага Пана, разважалі над той бязмежнай любоўю, якою Ён нас адкупіў. Разважалі мы пра здрадніка Юду і нявернага Апостала Пятра. Адзін і другі здрадзілі Езуса. Чалавецтва ўжо 2000 гадоў з пагардай кажа пра здраду Юды. І ў той жа час 2000 гадоў аддае пашану св. Пятру — ключніку Валадарства Божага, падмурку святога Касцёла, які жыве ў сваіх наступніках, якімі з’яўляюцца Папы Рымскія. У чым жа справа? Чаму з двух здраднікаў аднаго лічаць святым, а пра другога нават не хочуць узгадваць. Уся справа ў тым, што Пётр шкадаваў за свае грахі, пакутаваў. Традыцыя кажа, што ён, калі толькі ўзгадваў, што ажно тры разы адрокся ад свайго Настаўніка, то так моцна плакаў, што на яго твары з’явіліся барозны. Юда тым часам не меў жалю за свой грэх і павесіўся. Аднойчы катахетка запыталася пра гэтую гісторыю ў вучняў. Адзін хлопчык сказаў, што Юда павесіўся не на тым, на чым яму трэба было павесіцца, — яму трэба было «павіснуць» на шыі Хрыста. У гэтым адказе ёсць вялікая праўда. Калі б Юда выказаў жаль за свой грэх, то атрымаў бы збаўленне і быў у Валадарстве Божым, як той злодзей, які быў укрыжаваны разам з Езусам, і моцна шкадаваў за свае грахі. У гэтым заключаецца таямніца Божай міласэрнасці. Усе мы павінны стаць Пятрамі і злодзеямі (падобна таму ўкрыжаванаму каля Езуса), якія шкадуюць за свае грахі, трэба стаць блуднымі сынамі, якія зразумелі сваю памылку і стараліся яе выправіць, трэба стаць сучаснымі Аўгустынамі, якія кажуць: «Калі іншыя маглі стаць святымі, то чаму я не магу?», і г. д. Божая міласэрнасць — бязмежная. Аднак яе можа абмежаваць чалавек, калі дабравольна адмовіцца ад яе. Таму заклік рафрэна сённяшняга псальма —«Міласэрнасць Твая, Пане, няхай будзе з намі» — павінен гучаць яшчэ з большаю моцаю ў наш час, калі хвалі секулярызму заліваюць човен нашага жыцця. А таму перш за ўсё трэба абудзіць нашае сумленне, якое, на жаль, у сучаснага чалавека часта спіць. Мы кажам, што нічога дрэннага не зрабілі і таму не маем з чаго спавядацца. У духоўным сэнсе гэта вельмі небяспечны стан чалавека. Мы, напэўна, чулі, што перад смерцю чалавеку раптам становіцца лепш. Урачы сцвярджаюць, што калі арганізм чалавека пачынае паміраць, паступова адказвае нервовая сістэма. Хворы перастае адчуваць боль, які дакучаў яму доўгі час, і думае, што ідзе на папраўку. На самой жа справе — надыходзіць смерць. Падобнае і з сумленнем. У нашым духоўным жыцці яно выконвае функцыю сістэмы, якая перасцерагае. Калі мы становімся на шлях граху, то нас мучыць сумленне, перасцярагае. Як фізічны боль з’яўляецца чырвоным святлом, якое паведамляе, што ў нас нейкія праблемы са здароўем, так і сумленне кажа: «Будзь уважлівы! Тое, што чыніш, нішчыць у табе духоўнае жыццё, і табе пагражае смерць». Што робяць людзі, калі адчуваюць боль? Яны спяшаюцца да ўрача і прымаюць прапісаныя ім лекі. Аднак ёсць і такія, якія кажуць: «Са мною нічога страшнага». Яны бяруць абязбольваючы лек, і боль на пэўны час адыходзіць, аднак хвароба працягвае развівацца. Падобна і з сумленнем. Можна яго заглушыць, нават «выключыць». Дастаткова паўтараць: я нічога дрэннага не раблю, іншыя таксама так робяць. Праз нейкі час голас сумлення заціхне зусім, што азначае духоўную смерць. Сумленне з’яўляецца вялікім дарам Бога. Аднак той, хто яго «выключае», нагадвае чалавека, у якога, калі ён ноччу знаходзіўся ў лесе, сапсаваўся ліхтар. У такім выпадку ўжо вельмі складана трапіць на неба. Такім чынам, добра сфармаванае сумленне — гэта «дарожны знак» духоўнага жыцця чалавека, які вядзе да бязмежнай Божай міласэрнасі, гэта шанец для ўсіх нас, бо кожны з нас з’яўляецца духоўным бедняком. Аднак найбольш радаснаю весткай Евангелля з’яўляецца вестка пра тое, што багаты на міласэрнасць Бог схіляецца над кожным чалавекам. Мы ведаем, што з’яўляемся попелам, аднак Бог умілаваў гэты попел. Амэн. |
| Адноўлена 22.07.2009 15:11 |
для друкуПры выкарыстанні матэрыялаў сайта спасылка на Catholic.By абавязкова.
