Гамілія Мітрапаліта Кандрусевіча падчас святой Імшы падзякі за беатыфікацыю Яна Паўла II

III Велікодная нядзеля, Год А 8 мая 2011 г., мінскі архікатэдральны касцёл Глыбокапаважаныя браты і сёстры! 1. Тыдзень таму ў Рыме на плошчы Св. Пятра адбылася знакавая падзея нашага часу — беатыфікацыя любімага ва ўсім свеце папы Яна Паўла II, нашага сучасніка, з якім многія з нас сустракаліся, прымалі ўдзел у набажэнствах, якія ён узначальваў, бачылі і чулі яго. Касцёл вуснамі Бэнэдыкта XVI далучыў яго да ліку благаслаўлёных. Гэтым самым мы атрымалі яшчэ аднаго заступніка ў небе, які вельмі любіў Беларусь, пасля доўгага перыяду ганенняў аднавіў яе іерархічныя структуры, марыў сюды прыехаць. Сёння ніхто і нішто не можа перашкодзіць яму сваім духам святога быць разам з намі. І мы верым, што ён сапраўды благаслаўляе нас з акна нябеснага Айца.    2. Сёння мы сабраліся ў гістарычнай мінскай катэдры дзякаваць Богу за гэту беатыфікацыю, якая яшчэ больш наблізіла да нас постаць Яна Паўла II. Святы, з’яўляючыся чалавекам свайго часу, адначасова, жывучы згодна з Евангеллем, маральна стаіць вышэй за гэты час. Такім быў Ян Павел II. Аб гэтым сведчаць першыя словы яго Пантыфікату: адчыніць дзверы Хрысту, бо толькі ў Ім чалавек можа да канца пазнаць сябе. Чалавеку патрэбны Хрыстус, каб мог будаваць шчасце на гэтай зямлі і дасягнуў вечнасці. Ян Павел II увайшоў у гісторыю як мудры пастыр Сусветнага Касцёла, які ўмеў чытаць знакі часу і прымаць адпаведныя рашэнні. Мы памятаем яго як мужнага абаронцу хрысціянскіх каштоўнасцяў, які быў голасам сумлення сучаснага свету, а таксама як выдатнага тэолага, чалавека дыялога, змагара за мір, паэта, спартсмена і г. д. Ён вельмі любіў моладзь, якую называў надзеяй Касцёла і свету. Гэта дзякуючы яму мы маем Сусветныя дні моладзі. Ён умеў слухаць кожнага, клапаціўся пра бедных і хворых і вельмі любіў тонкі гумар. Многа высілкаў прысвяціў развіццю міжканфесійнага і міжрэлігійнага дыялога. Зведаўшы горыч нацызму і камунізму, Ян Павел II супрацьпаставіў ім хрысціянства. Добра ведаючы, што такое ганенні на веру, ён вельмі шмат высілкаў прысвяціў свабодзе веравызнання. Зыходзячы з навучання Евангелля, што толькі праўда ўчыніць чалавека свабодным, ён сваім сведчаннем веры, любові і апостальскай адвагі, поўным чалавечай чуласці, дапамог хрысціянам ва ўсім свеце перастаць баяцца быць хрысціянамі, належаць да Касцёла, абвяшчаць Евангелле. Гэтым самым ён дапамог людзям перастаць баяцца праўды, бо праўда — гэта гарантыя свабоды. У цэнтры яго навучання быў Хрыстус і адкуплены Ім чалавек. Таму для Яна Паўла II шляхам Касцёла быў чалавек, а шляхам чалавека — Хрыстус. Гэта была праграма яго Пантыфікату, падчас якога ён шчасліва ўвёў Касцёл у трэцяе тысячагоддзе і даў яму новы накірунак на будучыню і новую надзею, як падкрэсліў Бэнэдыкт XVI. Хто меў магчымасць маліцца з Янам Паўлам II або бачыць, як ён моліцца, то, напэўна, пацвердзіць, што гэта быў чалавек глыбокай малітвы. Калі ён маліўся, для яго больш нічога не існавала. Заставаўся Бог і ён. 4. Усім гэтым ён заслужыў аўтарытэт і павагу не толькі сярод веруючых, але і сярод няверуючых. Яго адыход да дому Нябеснага Айца стаў сусветнымі рэкалекцыямі, а пахаванне прымірыла непрымірымых — побач сядзелі тыя, якія да гэтага не падавалі адно аднаму рукі. Яго беатыфікацыя паказала сапраўдны сэнс хрысціянства як рэлігіі надзеі. Калі 6 гадоў таму панавала атмасфера засмучэння, бо адышоў любімы Папа, то падчас беатыфікацыі — радасць. Ян Павел II не адышоў, але ёсць з намі! 5. Сёння, у прысутнасці абраза Езуса Міласэрнага, мы дзякуем за беатыфікацыю. Сімвалічна, што Ян Павел II адышоў у вігілію ўстаноўленага ім свята Божай Міласэрнасці і падчас гэтага ж свята быў беатыфікаваны. Ён адрадзіў у свеце новую надзею, якую бачыў у Божай Міласэрнасці. Калі мы глядзім на сучасны свет з яго праблемамі, пагрозамі і выклікамі, то бачым, што, сапраўды, надзея толькі ў Богу. Менавіта Яго нёс людзям папа Ян Павел II. 6. Сённяшняе Евангелле распавядае пра вучняў з Эмаўса, якія пасля крыжовай смерці Езуса страцілі надзею, аднак знайшлі яе падчас спаткання з Ім. Яно навучае, што сярод нас ёсць Хрыстус, які спадарожнічае нам на нашых жыццёвых шляхах, размаўляе з намі і слухае нас падчас малітвы. Свет да Яна Паўла II таксама жыў як быццам без надзеі. Асабліва тут, на Усходзе, здавалася, што вера ўжо ніколі не адродзіцца. Аднак Ян Павел II даў гэтую надзею, нават насуперак надзеі, і даў яе ў асобе Езуса Хрыста, заклікаючы адчыніць Яму свае сэрцы. І сапраўды, ён змяніў бег гісторыі і адкрыў для Хрыста грамадствы, дзе многія дзесяцігоддзі панаваў атэістычны рэжым, у тым ліку і ў Беларусі, калі 20 гадоў таму адрадзіў тут касцёльныя структуры і заснаваў Мінска-Магілёўскую мітраполію. Ён увёў Хрыста ў культурныя, палітычныя і эканамічныя сістэмы. Сёння, калі мы радуемся яго беатыфікацыі, мы не павінны затрымлівацца толькі на знешнім яе эфекце. Некаторыя з нас былі ў Рыме, іншыя сачылі за цырымоніяй па тэлебачанні і радыё. Мы бачылі шмат людзей і разам з імі перажывалі незабыўны гістарычны момант. Сродкі масавай камунікацыі толькі і пішуць пра гэту падзею. Але ці гэтага дастаткова? Напэўна, не. Навучанне папы Яна Паўла II, яго прыклад і спадчына не павінны застацца толькі здабыткам гісторыі ці на паліцах бібліятэк. Яны павінны быць у нашым сэрцы. Сёння мы павінны спытаць сябе: як мы прымаем яго навучанне? Ці яно сапраўды нас змяняе? Ці вядзе да распазнання прысутнасці Бога ў нашым жыцці? Ці мы імкнёмся і не баімся адчыніць дзверы нашых сэрцаў Хрысту? Толькі тады мы, нягледзячы на ўсе цяжкасці і безнадзейныя жыццёвыя сітуацыі, зможам, падобна вучням з Эмаўса, адчуць прысутнасць сярод нас Міласэрнага Езуса, у якім адзіная надзея і збаўленне. 7. Благаслаўлёны Яне Паўле II! Ты так моцна палюбіў Беларусь і так хацеў сюды прыехаць! Благаславі нас, нашы сем’і, нашу моладзь, усю нашу Бацькаўшчыну, каб мы сапраўды былі Хрыстовымі і годнымі таго, што на нашу зямлю ступіць нага наступніка Пятра, каб узмацніць нашу веру, надзею і любоў, і каб мы былі здольнымі будаваць цывілізацыю жыцця. Амэн.

Адноўлена 06.05.2011 13:10