«Ідзі за Мною» (пар. Мц 9, 9)

Выходзячы з Кафарнаума, Езус убачыў мытніка Мацвея, што сядзеў ля месца збору падаткаў. Мацвей выконваў працу, якая рабіла яго ненавісным у вачах людзей і далучала яго да захопнікаў і ліхвяроў, якія ўзбагачаліся за кошт іншых. Кніжнікі і фарысеі ставілі яго на ўзроўні вядомых усім грэшнікаў і асуджалі Езуса за тое, што Ён быў «прыяцелем мытнікаў і грэшнікаў» і еў разам з імі. (Пар. Мц 11,19;  9,10–11).

Міласэрны Бог клапоціцца пра чалавека і таму дае анёлаў, якія заўсёды прысутнічаюць побач з чалавекам, ахоўваюць яго і дапамагаюць. Анёлы з’яўляюцца «спосабам» прысутнасці Бога ў свеце, Яго маніфестацыяй і Яго голасам. Анёлы яднаюць нябёсы з зямлёю.

«Менавіта любоў „дарэшты“ (Ян 13, 1) надзяліла ахвярапрынашэнне Хрыста збаўчай і выратавальнай, ачышчаючай і пакрываючай каштоўнасцю. Ён усіх нас пазнаў і палюбіў, прыносячы ў дар сваё жыццё, „бо любоў Хрыста ахапіла нас, якія думаюць, што калі адзін памёр за ўсіх, то ўсе памерлі“ (2 Кар 5, 14). Ні адзін чалавек, будзь ён самы святы, не быў у стане прыняць на сябе грахі ўсіх людзей і аддаць сябе ў ахвяру за ўсіх.

«Калі ж мы памерлі з Хрыстом, то верым, што і жыць будзем з Ім, ведаючы, што Хрыстус, уваскросшы з мёртвых, ужо не памірае: смерць ужо не мае над Ім улады» (Рым 6, 8–9).

Чалавек пакліканы ўзяць лёс ва ўласныя рукі. У гэтым праяўляецца яго веліч, і з гэтым звязана яго вельмі вялікая адказнасць. Але што ён павінен рабіць, каб ажыццявіць пакліканне і дасягнуць шчасця, якое Бог для яго падрыхтаваў?

«Ні ў чым чалавек так не мае патрэбу, як у Божай Міласэрнасці, — Яго любоў пяшчотная, спачуваючая, узвышаючая чалавека над яго слабасцю, узнімаючая да бясконцых вышыняў святасці Бога» (Ян Павел ІІ).

«А цешыцца і весяліцца трэба было таму, што гэты брат твой быў мёртвы і ажыў, прапаў і знайшоўся» (Лк 15, 32).

Гэтыя словы, змешчаныя ў канцы добра знаёмай прыпавесці пра блуднага сына, раскрываюць перад намі веліч Божай Міласэрнасці. У Евангеллі паводле Лукі імі завяршаецца тая глава, у якой Езус распавядае і іншыя дзве прыпавесці на гэтую тэму. Памятаеш эпізод пра авечку, якая заблукала? Каб знайсці яе, гаспадар пакідае 99 іншых авечак у пустыні (гл. Лк 15, 4–7). А ці памятаеш прыпавесць пра згубленую драхму і радасць жанчыны, якая, адшукаўшы манету, паклікала сябровак і суседак, каб падзяліцца з імі сваёю радасцю (гл. Лк 15, 8–9)?

Пакліканне — вялікая таямніца душы… Часам яно прыходзіць раптоўна, быццам удар маланкі, як здарылася са св. Паўлам па дарозе ў Дамаск. Часам яно прыходзіць праз іншага чалавека. Напрыклад, Андрэй прыводзіць да Пана свайго брата Сымона. Здараецца, што да паклікання прыслухоўваюцца ў пранізлівай цішыні — у такой пакутлівай цішыні, калі раптам чалавек чуе голас: «Ідзі за Мной». Іншы раз пакліканне гучыць як дысананс у цудоўнай і гарманічнай мелодыі свету — і ў гэтым скрыгаце чалавек чуе голас паклікання. Бывае і так, што пакліканне становіцца вынікам усебаковага аналізу, узважвання ўсіх «за» і «супраць», і канчатковы выбар тут не што іншае, як голас паклікання.

Вось, іду, каб выканаць волю Тваю (Габ 10, 9)

Аўтар Паслання да Габрэяў гэтую фразу з 40 Псальма ўкладае ў вусны Езуса, які размаўляе з Айцом. Такім чынам аўтар хоча падкрэсліць любоў, з якой Божы Сын, паслухмяны волі Айца, стаў чалавекам, каб выканаць справу збаўлення.

Эмоцыі з’яўляюцца значнай часткай унутранага свету чалавечай асобы. Разам з душою яны падараваны нам Богам, і гэта вельмі каштоўны падарунак. Са Святога Пісання мы ведаем, што Езус Хрыстус сумуе і плача над памерлым Лазарам, адчувае страх у садзе Аліўным, называе сябрамі сваіх Апосталаў…  Эмоцыі, такім чынам, не супрацьстаяць Божай натуры, але наадварот — ствараюць яе гарманічную частку.

«Езус надзяліў Пятра і Дванаццаць вышэйшай уладай у сваім Касцёле, аднак жадаў, каб яны спаўнялі сваю місію з дапамогай супрацоўнікаў». «Пасля гэтага Пан вызначыў іншых семдзесят двух і паслаў іх па двое перад сабою ў кожны горад і месца, куды сам меўся пайсці».

Я думаю, што пытанне пра сэнс пакутаў — самае старажытнае і самае глыбокае пытанне чалавека, я б нават сказала — самае апраўданае. Бог — любоў і крыніца шчасця, аднак чаму ж Ён дапускае пакуты?

На самым пачатку Святога Пісання мы бачым падрабязнае апісанне стварэння чалавека, яго задання ў свеце, ягоную вялікую годнасць і адказнасць за ўсё жывое. Бог стварыў чалавека на свой вобраз і падабенства, даў яму свабодную волю, розум і перадаў уладу над гэтым светам, каб ён рабіў гэтую зямлю сабе падданай.

«Чувайце і маліцеся, каб не паддацца спакусе, бо дух ахвочы, але цела слабое» (Мц 26, 41)

З гэтымі словамі Езус звярнуўся да пераможаных сном Пятра, Якуба і Яна ў час агоніі ў Гетсіманскім садзе. Ён узяў з сабою Апосталаў — сведкаў Ягонага перамянення на гары Табор, каб у гэты цяжкі момант яны былі каля Яго і разам з Ім у малітве рыхтаваліся да таго, што павінна было здарыцца, і што для іх таксама сталася б жудасным выпрабаваннем.

1-2 ліпеня Будслаў можна назваць месцам навяртання. Прыходзячы сюды, сэрца прагне пакаяння і лучнасці з Хрыстом, што вядзе чалавека да канфесіянала. Пра сакрамэнт пакаяння, адказнасць чалавека за шчырую споведзь і аб тым, чым для святара з’яўляецца паслуга ў канфесіянале, чытайце ў інтэрв’ю з духоўным айцом Міждыяцэзіяльнай вышэйшай духоўнай семінарыі імя св. Тамаша Аквінскага ў Пінску а. Аркадзем Куляхам OCD.

«Пладзіцеся і размнажайцеся, напаўняйце зямлю і валодайце ёю» — гэта першыя словы, з якімі звярнуўся Бог да Адама і Евы (пар. Быц 1, 28). І ўжо потым, нашмат пазней, быў запавет з Абрагамам, выхад з Егіпта, дзесяць запаведзяў на Сінаі, абвяшчэнне Езусам Хрыстом Валадарства Божага. Спачатку ж Бог даў людзям простую, але фундаментальную запаведзь: «пладзіцеся і размнажайцеся». Без яе выканання ўсё астатняе будзе немагчыма. Нашыя продкі нават і ўявіць не маглі, што можна не выканаць гэты Божы наказ, бо гэта так натуральна — шлюб, дзеці, унукі, сям’я.

Вялікую надзею на каталіцкія рухі і супольнасці ўскладаў сёння ўжо благаслаўлёны Ян Павел ІІ. Вялікі патэнцыял у іх бачыць і папа Бэнэдыкт XVI. Пра гісторыю ўзнікнення і місію персанальнай прэлатуры Каталіцкага Касцёла «Opus Dei» у інтэрв’ю Catholic.by распавядае а. Фэдэрыко Вера, які нясе служэнне ў Маскве.

Яе называюць «ласкавая», «ласкі поўная». Якую ласку дае нам Марыя? Адназначна, Марыя заўсёды дае нам Езуса, дзе Сын — там і Маці. Самае цудоўнае ў жанчыне — мацярынства. Сам Бог акцэнтуе гэты факт. Марыя — Маці Божая. Таямніца ўцелаўлення Езуса Хрыста сведчыць аб вялікім даверы Бога да жанчыны.

І не дастасоўвайцеся да гэтага веку, але перамяняйцеся праз абнаўленне розуму вашага, каб вы пазналі, якая воля Божая — добрая, прыемная і дасканалая (Рым 12, 2)

Гэтыя словы змешчаны ў другой частцы Паслання святога Паўла да Рымлянаў. Апостал апісвае ў ім паводзіны хрысціяніна, у якіх адлюстроўваецца новае жыццё, сапраўдная любоў, радасць, свабода, падараваныя нам Хрыстом. Хрысціянскае жыццё — гэта новы спосаб падыходу — са святлом і моцай Святога Духа — да разнастайных абавязкаў і праблем, з якімі мы можам сутыкнуцца.

Лета… Пара доўгачаканых адпачынкаў, час адпачынку ад паўсядзённых клопатаў і жыцейскай руціны. Як Пан Бог адносіцца да адпачынку? Што Ён думае адносна нашых адпачынкаў? Паводле пятай Божай запаведзі кожны чалавек мае права на адпачынак. Праца і адпачынак — гэта два бакі адной рэальнасці, яны не супрацьстаяць і не супярэчаць адзін аднаму, але ўзаемна дапаўняюцца.