Вам бывае страшна нешта згубіць? Мне — так. Пачуццё бывае ірацыянальным, балючым, а праз нейкі час — недарэчным і смешным. І праблема не ў тым, што страхі могуць быць надуманымі, і нават не ў тым, што баішся згубіць тое, што табе і не належала — гэта можна заўважыць і зразумець. Бяда, калі баішся недаатрымаць, шкадуючы сябе з усіх сіл. Як заўважыць, што насамрэч гэта не страта, а выбаўленне?

«...пашлі мяне ў Юдэю, у горад грабніц айцоў маіх, каб я адбудаваў яго» (Нм 2, 1–8). Так Нээмія просіць Артаксэркса — караля Персіі — даць яму паўнамоцтвы намесніка ў Ерузалеме.

Езус паклікаў Дванаццаць і пачаў высылаць іх па двое, і даў ім уладу над нячыстымі духамі. І наказаў ім не браць у дарогу нічога, апрача толькі кія: ні хлеба, ні торбы, ні медзі ў поясе, але абувацца ў сандалі і не апранаць дзвюх вопратак.

У другую нядзелю ліпеня Каталіцкі Касцёл адзначыў так званы Дзень мора (марскую нядзелю), у які асаблівай малітвай ахінае працаўнікоў мора. Марское душпастырства было арганізавана невялікай групай людзей у Глазго (Вялікабрытанія) 3 кастрычніка 1920 г., каб духоўна і матэрыяльна дапамагчы католікам, якія працуюць на моры. А сам дзень святкуецца з 1975 г.

Ці ўсё мы ведаем пра грэх і яго наступствы? Ці задумваемся, што нават прыватны грэх уплывае на грамадства, а можа, нават на гісторыю? Пра грахоўную прыроду чалавека і Божую выратавальную моц апавядае а. Андрэй Квяцінскі OFMCap.

Найсвяцейшая Панна Марыя ведала, чаго Яна жадае. «Вось Я, слуга Панская», — так Яна назвала сябе. А як ты назавеш сябе? Кім ты даводзішся Пану Богу? Марыя не разумела ўсяго таго, што адкрываў Ёй Бог, але Яна захоўвала Яго словы ў сваім сэрцы, а самае галоўнае — была Яму верная. Яна атрымала перамогу ў цяжкай бітве, таму што Бог быў з Ёй, а Яна — з Богам. Яна збаўлена. І таму Яна — жанчына, апранутая ў сонца; пад нагамі ў Яе — месяц, і на галаве Яе — вянок з дванаццаці зорак.

БОГ, ЯКІ ЛЮБІЦЬ ЧАЛАВЕКА

У нашай пілігрымцы па шляху духоўнасці Кармэлю мы штораз паглыбляемся ўсё глыбей. Сёння чарговая, трэцяя канферэнцыя, якая мае на мэце пазнаць, паглыбіць і засвоіць для сябе навуку св. Яна ад Крыжа. Мне падаецца важным на пачатку гэтай вандроўкі заглыбіцца ў яго думкі, якія датычылі набліжэння Бога да чалавека, да нас.

— Скажыце, Шура, шчыра, колькі вам трэба грошай для шчасця? — спытаў Астап. — Толькі падлічыце ўсё.
— Сто рублёў, — адказаў Балаганаў, са шкадаваннем адрываючыся ад хлеба з каўбасой.
— Ды не, вы мяне не зразумелі. Не на сённяшні дзень, а ўвогуле. Для шчасця. Зразумела? Каб вам добра было на свеце.
— Балаганаў доўга думаў, нясмела ўсміхаючыся, і, нарэшце, аб’явіў, што для поўнага шчасця яму патрэбна 6400 рублёў і што з гэтай сумай яму будзе на свеце вельмі добра.
— Добра, — сказаў Астап, — атрымайце пяцьдзясят тысяч.

Кожны можа заўважыць, што сёння мы маем вельмі цікавыя часы. Навуковы прагрэс дае сучаснаму чалавеку незвычайныя, часам нават, здаецца, неабмежаваныя магчымасці, аб якіх не мог падумаць чалавек старажытнасці альбо Рэнесансу.

Наколькі кожнаму з нас можа быць знаёмай сцэна з Евангелля сённяшняй нядзелі? І аўтарытэтная ўлада, і блізкія не разумеюць добрых учынкаў чалавека. Адданасць Богу называюць вар’яцвам, у руплівасці на карысць іншага чалавека бачаць прымесь дзеяння нячыстага духа. Кажучы іншымі словамі, якія, магчыма, не аднойчы прамовіў кожны з нас, «усе супраць мяне».

Самае каштоўнае для мяне ў хрысціянскай веры — гэта сакрамэнт Эўхарыстыі. Я часта задумваюся над тым, ці рашылася б я пайсці за Езусам Хрыстом, калі б Ён не памёр за мяне, ці хапіла б у мяне мужнасці прысвяціць сябе Богу і быць Яму вернай, калі б Хрыстус не карміў мяне штодзённа сваім Целам? Эўхарыстыя, Найсвяцейшае Цела і Кроў Езуса Хрыста — гэта фундамент, залог маёй веры, гэта — крыніца маёй надзеі.

Дух Святы — самая таямнічая асоба Найсвяцейшай Тройцы. Мы менш за ўсё ведаем пра Яго, хоць Ён знаходзіцца ў цэнтры ўсіх самых важных падзей, звязаных з гісторыяй нашага збаўлення. «Дух нябачны, але мы Яго ведаем дзякуючы Яго дзеянню, калі Ён нам адкрывае Слова і калі дзейнічае ў Касцёле».

І напоўніліся ўсе Духам Святым і пачалі гаварыць на іншых мовах, як Дух даваў ім прамаўляць.(…) Калі ўзняўся шум гэты, сабралася мноства людзей, і захвалявалася, бо кожны чуў іх, што яны гавораць на ягонай мове…

«Кіраўнічая эліта павінна быць сапраўды высокамаральнай, справядлівай ва ўсіх сваіх праявах». А гэтаму, на думку дырэктара Інстытута дзяржаўнай службы Акадэміі кіравання пры Прэзідэнце Рэспублікі Беларусь Мікалая Шчокіна, спрыяюць сустрэчы будучых кіраўнікоў з духавенствам. 2 мая 2012 г. па ініцыятыве Мікалая Шчокіна адбылася чарговая сустрэча слухачоў акадэміі з Мітрапалітам Тадэвушам Кандрусевічам.

Напэўна, кожнага з нас турбуюць розныя праблемы, як знешняга, так i ўнутранага характару. Ёсць праблемы, якiя маюць лакальны характар i датычацца меншай групы людзей, напрыклад, сямейныя, а ёсць праблемы больш шырокага радыусу дзеяння, што могуць закранаць ужо ўсю грамадскасць.

Негатыўны ўнёсак сект у жыццё грамадства — тэма размовы Ватыканскага радыё з кіраўніком Інфармацыйна-кансультацыйнага цэнтра імя Іосіфа Волацкага Беларускай Праваслаўнай Царквы Уладзімірам Марціновічам. І сапраўды, у навінах мы не часта чуем пра секты, у асноўным, калі гэта даходзіць да крымінальнай справы. А што схавана глыбей?

«Не кожны, хто кажа Мне: „Пане, Пане“, увойдзе ў Нябеснае Валадарства, але той, хто выконвае волю Айца Майго, які ў нябёсах», — вучыць нас Езус Хрыстус (Мц 7, 21).

Вялікі пост для некаторых людзей можа быць часам не проста цяжкіх намаганняў, але часам невыносным. Ён можа стаць часам, калі вушы нашага сэрца ўспрымаюць толькі манатоннасць: «навяртайцеся, кайцеся, спавядайцеся, выракайцеся, адмаўляйцеся…» Манатоннасць і звычка штогадовасці, падмацаваная свядомасцю таго, што з мінулага года мы так і не сталі больш дасканалымі, многіх можа звесці з добрай дарогі і пазбавіць запалу.

Езу Хрыстэ, наш Збавіцель! На гэтым Крыжовым шляху мы даручаем Табе нашых дзяцей і ўсіх дзяцей з нашай парафіі.

Мы дзякуем Табе за нашых дзяцей, яны — каштоўны дар для нас.

Перажыванні, якія звязаны з разважаннем аб муках і крыжовай смерці Езуса, неад’емныя ў час Вялікага посту. Ідзеш упрыцемку касцёла, у натоўпе, услед за крыжам. Спыняешся ля стацый, слухаеш падрыхтаваныя кімсьці разважанні. Пачутае халодзіць душу і нясе сум. Здаецца, толькі ад запаленых свечак сыходзіць цяпло. Аднак не… Цяплом агортвае ахвярная любоў Хрыста, вера ў Яго бязмежную міласэрнасць.