«Бо Ён — мір наш, які ўчыніў адно і другое адзіным і мур варожасці, што падзяляў, зруйнаваў у Целе сваім. А закон запаведзяў знішчыў навучаннем, каб з двух стварыць у сабе новага чалавека, усталёўваючы мір, і ў адным целе зноў прымірыць адных і другіх з Богам праз крыж, забіўшы на ім варожасць. І, прыйшоўшы, Ён абвясціў мір вам, якія далёка, і мір тым, якія блізка. Бо праз Яго мы, адны і другія, маем доступ у адным Духу да Айца. Вы ўжо не чужыя і не прыхадні, але суграмадзяне святых і дамачадцы Бога» (Эф 2, 14–19).

«Смерць ёсць канец зямнога жыцця. Наша жыццё вымяраецца часам, на працягу якога мы змяняемся, старэем, і, як у кожнай жывой істоты на зямлі, смерць уяўляецца нармальным канцом жыцця. Гэты аспект смерці надае нашаму жыццю неадкладнасць: памяць пра тое, што мы смяротныя, служыць таксама напамінам, што мы маем толькі абмежаваны час, каб поўнасцю рэалізаваць сваё жыццё» (ККК 1007).

Прадказанні аб канцы свету ў 2012 годзе настолькі ўвайшлі ў сучасную масавую культуру, што нават пачалі пранікаць у каталіцкае асяроддзе. Больш таго, нават у беларускай каталіцкай медыяпрасторы пачалі з’яўляцца артыкулы са сцэнарыямі ўсё таго ж Апакаліпсісу-2012.

У ліпені, на канікулах з Богам, мы з дзецьмі вывучалі тэму: «Словы. Што можна зрабіць з дапамогай слова?» Прагледзелі фрагмент з фільма «Стварэнне свету», які дапамог нам дакрануцца да таямніцы і ўявіць сабе, як з дапамогай Слова Пан Бог стварыў бачны свет. Пасля прагляду фільма дзеці з захапленнем і разуменнем паўтаралі, як заклён: «І сказаў Бог: няхай будзе… І сталася так». Бог стварае словам і адкрываецца ў Слове.

Адзін мой знаёмы (вучоны-біяфізік) нядаўна задаў мне пытанне: «Мы, людзі дваццаць першага стагоддзя, здзейснілі вялізны інтэлектуальны скок у развіцці: нанатэхналогіі, генная інжынерыя, мноства навуковых адкрыццяў, а пры гэтым грашым, як пітэкантрапы. Чаму навукова-інтэлектуальнае развіццё не ўдасканаліла чалавека якасна?»

Скончыліся святы. Звычайны перыяд. Звычайныя дні. Звычайныя заняткі. Сустрэчы са звычайнымі людзьмі. І, як канфрантацыя,  надзвычай глыбокі, незвычайны сэнс, які часам можна ва ўсім гэтым адкрыць. Паездка на машыне, перадача па радыё, душпастырскі калядны візіт…

«Кайцеся і верце ў Евангелле» (Мк 1, 15)

Так у Евангеллі паводле Марка распачынаецца Езусава звеставанне свету, Яго пасланне аб збаўленні: «Споўніўся час, і наблізілася Валадарства Божае; кайцеся і верце ў Евангелле».

Ідучы за зоркай, мудрацы знайшлі Дзіцятка Езуса, перад якім упалі ніцма і якому прынеслі дары. Пазней традыцыя народнага ўшанавання мудрацоў аказалася цесна звязанай з урачыстасцю Аб’яўлення Пана (6 студзеня), якая ў некаторых краінах таксама мае назву свята Трох мудрацоў або Трох каралёў.

У маўклівасці ночы нараджаецца Езус Хрыстус. Ён прыходзіць у наш свет зямны, каб адкрыць у нас праўду. Але якую? Якую праўду пра нас адкрые наш Добры Езус? І хто мы побач з Ім у гэтай ночы і ў гэтым жыцці? Хто мы ёсць па задуме Пана і якія ў Яго на нас планы?

«Сведчанні і сведкі. Месцы мучаніцтва і вялікія вернікі» — на такую тэму разважалі 30 лістапада 2011 г. у Рыме члены XVI Адкрытага пасяджэння Папскіх акадэмій. У звароце да ўдзельнікаў Бэнэдыкт XVI адзначыў, што Евангелле перадаецца праз жывое сведчанне вернікаў. І гэта пацвярджаюць шматлікія даследаванні ў сферы археалогіі, гісторыі мастацтва і архітэктуры.

«Падрыхтуйце дарогу Пану, простымі рабіце сцежкі Яму!» (Лк 3, 4)

Гэтым новым «словам» мы запрошаныя жыць у перыяд Адвэнту. Святы Евангеліст Лука ўзяў яго ад Ісаі — прарока суцяшэння. Першыя хрысціяне адносілі гэтыя словы да Яна Хрысціцеля, які папярэднічаў Езусу. А Касцёл, прадстаўляючы нам Папярэдніка перад Нараджэннем Божым, заахвочвае нас да радасці, таму што Ян Хрысціцель — нібы той пасланнік, які абвяшчае прыйсце Караля. І той Кароль ужо надыходзіць. Ужо блізкі час, калі Бог выканае свае абяцанні, прабачыць грахі, падаруе збаўленне.

Акрамя псіхалагічнай інтэрпрэтацыі ўздзеяння гамеапатычных прэпаратаў, варта звяруць увагу на духоўны фактар. Існуе нямала экзарцыстаў, якія выяўляюць існаванне сувязі паміж апантанасцю асобы злым духам і пачаткам ужывання гамеапатычных прэпаратаў. Наколькі абгрунтаванымі могуць быць такога роду асцярогі?

Што такое Эўхарыстычны рух маладых, якая яго гісторыя і мэты, хто можа ў яго ўступіць, — аб гэтым чытайце ў інтэрв’ю з нацыянальным мадэратарам Эўхарыстычнага руху маладых ад імя Кангрэгацыі Сясцёр Уршулянак с. Датунай Пусты USJK (Польшча).

«Марыя, Маці Божая: яна сказала Анёлу „няхай станецца“, велічна развязаўшы трагічны вузел нашай свабоды. У ціхай празрыстасці свайго цела яна нарадзіла Дзіця…

Кожную нядзелю, вызнаючы сваю веру, мы сцвярджаем: «Веру ў адзінага Бога, Айца ўсемагутнага, Стварыцеля неба і зямлі, усяго бачнага і нябачнага». Што мы ведаем аб нябачным свеце? Хто яны, духоўныя істоты — жыхары неба, якія атачаюць Бога? Хто яны, таямнічыя стварэнні, якія дыскрэтна дапамагаюць нам дасягнуць Валадарства Божага?

«Таму чувайце, бо не ведаеце ні дня, ні гадзіны» (Мц 25, 13).

Езус толькі што выйшаў з храма. Вучні з гонарам звяртаюць Яго ўвагу на велічнасць і прыгажосць будынка. А Езус: «Ці бачыце ўсё гэта? Сапраўды кажу вам: не застанецца тут каменя на камені, які б не быў зруйнаваны» (пар. Мц 24, 2). Пасля Ён узыходзіць на гару Аліўную, садзіцца і, гледзячы на Ерузалем, што знаходзіўся перад Ім, пачынае гаварыць пра знішчэнне горада і пра канец свету.

Калі Хрыстус пайшоў у пустыню перад тым, як пачаць сваё служэнне, Ён перанёс самыя моцныя спакусы (пар. Мц 4, 1–11). Аднак у кожным з выпадкаў Езус адказваў на спакусу праўдай і сілай Божага слова: «У сэрцы маім я схаваў Тваё слова, каб не зграшыць перад Табою» (Пс 118, 11). Апостал Павел называў Божае слова «мячом духоўным», якім мы павінны ваяваць з сіламі сатаны (пар. Эф 6, 17). Бог даў нам слова сваё, каб і з яго дапамогай, у тым ліку, мы маглі справіцца з самымі моцнымі спакусамі (пар. 1 Кар 10, 13).

Паспрабуем у думках выйсці за межы мінаючага свету, нявольнікамі якога з’яўляемся, і ў якойсьці ступені зразумець, што вечнасць складаецца не з пастаяннага шэрагу каляндарных дзён…

Галоўнай рысай духоўнага шляху Баляславы была глыбокая любоў да Эўхарыстыі і да Найсвяцейшага Сэрца Езуса. У чэрвені 1991 г. папа Ян Павел ІІ беатыфікаваў Баляславу, а таксама абвясціў яе апякункай яднання хрысціян.