Фота Аўдыё Відэа  
be  ru  pl  en  de info@catholic.by
Гэта архіў старой версіі сайта. Новая версія знаходзіцца па адрасе catholic.by
Слова Жыцця на красавiк 2016

"Тое, што вы зрабілі аднаму з гэтых братоў Маіх меншых, вы Мне зрабілі" (Мц 25, 40)

Чаму гэтыя словы Езуса такiя нам дарагiя і так часта сустракаюцца ў Словах Жыцця, якія абіраюцца на кожны месяц? Верагодна, таму, што яны з’яўляюцца сэрцам Евангелля. Менавіта так звернецца да нас Пан, калі ў канцы жыцця мы ўстанем перад Ім. Яны будуць найважнейшым экзаменам у нашым жыццi, да якога дзень за днём мы можам рыхтавацца. Тады Ён спытае нас, ці далі мы есцi і піць тым, хто быў галодным і сасмаглым, ці прынялi іншаземца, цi далі вопратку голаму, цi наведалi хворага і зняволенага... Гаворка ідзе пра дробныя ўчынкi, якія тым не менш маюць вартасць вечнасці. Нішто не з’яўляецца малым з таго, што было зроблена з любоўю, з таго, што мы зрабілі для Яго.

Езус на самой справе не проста стаўся блізкiм для людзей бедных і маргінальных, не толькi вылечваў хворых і суцяшаў пакутуючых, але Ён палюбіў іх любоўю прывілеяванай, называючы іх братамі, атаясамляючы Сябе з імі ў звышнатуральнай салідарнасці.

"Тое, што вы зрабілі аднаму з гэтых братоў Маіх меншых, вы Мне зрабілі”


Гэтак жа i сёння Езус працягвае прысутнічаць у асобах, якiя перажываюць несправядлівасць і насілле, якія шукаюць працу, у тых, хто праз няпэўнасцi і цяжкасці вайны вымушаны пакінуць сваю радзіму. Колькі людзей вакол нас пакутуе па многіх прычынах і моліць, нават без слоў, аб нашай дапамозе! У іх жыве Езус, які просіць нас аб канкрэтнай любові, здольнай рабіць новыя “справы міласэрнасці”, адпаведныя новым патрэбам.

“Тое, што вы зрабілі аднаму з гэтых братоў Маіх меншых, вы Мне зрабілі”

Ніхто не выпадае па-за межы кола ўвагi. Пажылы чалавек ці хворы – гэта Езус! Як жа не аказаць неабходную дапамогу і не даць палёгкi? Калі я дапамагаю ў вывучэнні мовы дзіцяці імігрантаў, то навучаю самога Езуса. Калі дапамагаю сваёй маці наводзiць парадак у доме, дапамагаю Езусу. Калі вяртаю надзею вязню альбо падбадзёрваю кагосьці, хто пакутуе, ці прабачаю камусьці, хто мяне паранiў, я маю лучнасць з Езусам. І кожны раз вынікам гэтага будзе не толькі тое, што мы прынясём радасць іншым, але і тое, што мы i самі адчуем яшчэ большую радасць. Даючы – атрымаем, у глыбіні сэрца адчуем паўнату, будзем адчуваць сябе шчаслівымі, таму што – хоць мы i не ўсведамляем гэта – мы сустрэлі Езуса: таго блiжняга, хто, як пісала К’яра Любіч, падобны да брамаў, праз якія мы павінны прайсці, каб сустрэць Езуса.

Яна ўзгадвала свой першы досвед з гэтага Слова Жыцця: “Парушыўся ўвесь наш стары спосаб паразумення і любові да бліжняга. Калі Хрыстус у нейкай меры прысутнічае ва ўсіх, то нельга нікога анi дыскрымiнаваць, анi выдзяляць. Парушылася чалавечае ўяўленне: той чалавек суайчыннік, гэты іншаземец, гэты стары, а той малады, прыгожы ці брыдкі, непрыемны альбо сімпатычны, багаты ці бедны – Хрыстус быў у кожным. І кожны брат быў сапраўды “іншым Хрыстом” (...)”

“Тое, што вы зрабілі аднаму з гэтых братоў Маіх меншых, вы Мне зрабілі”

“Мы заўважылі, што, калі мы жывем такім чынам, то блiжнi становіцца для нас шляхам, які вядзе да Бога. Больш за тое, блiжнi становiцца для нас як бы брамамі, праз якія трэба абавязкова прайсці, каб сустрэць Бога.”

“Гэта адчувалася з першых дзён. Праз нейкую еднасць з Богам увечары, падчас малітвы або засяроджвання, пасля таго, як мы любiлi Яго ў блiжнiх цэлы дзень! Хто ж адорваў нас суцяшэннем і такiм новым, амаль нябесным унутраным адзінствам, калі не Хрыстус, які рэалізаваў словы свайго Евангелля “Давайце, і будзе дадзена вам”? Мы любілі Яго цэлы дзень у блiжнiх, і цяпер Ён любіў нас”.

А. Фабiа К’ярдзi

 

Пры выкарыстанні матэрыялаў сайта спасылка на Catholic.By абавязкова.