Гэта архіў старой версіі сайта. Новая версія знаходзіцца па адрасе catholic.by
Святыя і благаслаўлёныя Беларусі
Увага. Серыя кніг "Святыя і благаславёныя" выйшла ў выдавецтве "Pro Christo". Рыхтуюцца да друку новыя кнігі з гэтай серыі.
Cлуга Божы Баляслаў Слосканс
Баляслаў Слосканс нарадзіўся ў 1893 г. у мястэчку Стэрньенэ Віцебскай губерніі (сёння — тэрыторыя Латвіі). Пасля заканчэння духоўнай семінарыі ў Санкт-Пецярбургу быў душпастырам парафій у Пецярбургу і наваколлі, а ў 1925 г. стаў пробашчам у Віцебску. У маі 1926 г. таемна атрымаў біскупскае пасвячэнне з рук папскага пасланца ў Маскве біскупа Мішэля Дарбіньі і прызначаны Апостальскім адміністратарам Магілёўскай Мітраполіі. У верасні 1927 г. у Магілёве быў арыштаваны, абвінавачаны ў шпіянажы і асуджаны на 3 гады ў Салавецкі канцлагер для святароў. Вызвалены ў верасні 1930 г., вярнуўся ў пачатку лістапада ў Магілёў, але праз тыдзень быў зноў арыштаваны і сасланы ў Сібір, адкуль у 1933 г. быў перададзены савецкімі ўладамі ў Латвію ў абмен на асуджанага там камуніста. Пасля гэтага больш не змог вярнуцца да свайго служэння ў Беларусі, быў прызначаны Апостальскім візітатарам для католікаў-эмігрантаў з СССР візантыйскага абраду. Памёр 18 красавіка 1981 г. у Бельгіі, у 1993 г. яго цела было перанесена ў латвійскі санктуарый у Аглоне. У 2000 г. распачаўся яго беатыфікацыйны працэс. 20 снежня 2004 г. Ян Павел ІІ падпісаў дэкрэт аб гераічнасці цнотаў біскупа Баляслава Слосканса.
Святы Казімір
Пра незвычайную, узнёслую пабожнасць каралевіча Казіміра пісалі ўсе яго біёграфы, ад Захарыя Ферэры і Пятра Скаргі да аўтараў ХІХ ст. «На самым ранку, як толькі адчыняліся дзверы святыні, святы каралевіч ужо кленчыў перад алтаром, з узнесенай душой, у постаці натхнёнай і разам з тым пакорнай і пакутніцкай, і заставаўся ў касцёле, пакуль яго не зачынялі. Тут ён забываўся пра ўсе патрэбы цела: не адчуваў голаду, холаду, стомленасці; быў нібы ў святой зачараванасці, імгненным, але бессмяротным разрыве з целам… Сярод цёмнай ночы зрываўся з пасцелі, пакрыёма выходзіў з пакою, адзін, босы, прыбягаў да замкавай святыні і, найчасцей знайшоўшы яе замкнёнай, клаўся ніцма перад яе парогам, акрапляў яго слязьмі і ў святым узнясенні малітвы заставаўся да світанку...». У натхнёных вершах напісаў гімн Багародзіцы «Оmni Dei», вядомы пад яго імем і ўжываны ў касцёле ад 1499 г. У 1483 г. хворы на сухоты Казімір прыехаў у Вільню, а на Каляды наведаў Гродна. Здароўе яго хутка пагаршалася, і 1 сакавіка яго перавезлі ў Вільню. Памёр Казімір на світанку ў чацвер 4 сакавіка 1484 г. ў Ніжнім замку на 26-м годзе жыцця. Яго цела было ўрачыста пахавана ў капліцы віленскай катэдры, заснаванай каралём Казімірам.
Баляслаў Слосканс нарадзіўся ў 1893 г. у мястэчку Стэрньенэ Віцебскай губерніі (сёння — тэрыторыя Латвіі). Пасля заканчэння духоўнай семінарыі ў Санкт-Пецярбургу быў душпастырам парафій у Пецярбургу і наваколлі, а ў 1925 г. стаў пробашчам у Віцебску. У маі 1926 г. таемна атрымаў біскупскае пасвячэнне з рук папскага пасланца ў Маскве біскупа Мішэля Дарбіньі і прызначаны Апостальскім адміністратарам Магілёўскай Мітраполіі. У верасні 1927 г. у Магілёве быў арыштаваны, абвінавачаны ў шпіянажы і асуджаны на 3 гады ў Салавецкі канцлагер для святароў. Вызвалены ў верасні 1930 г., вярнуўся ў пачатку лістапада ў Магілёў, але праз тыдзень быў зноў арыштаваны і сасланы ў Сібір, адкуль у 1933 г. быў перададзены савецкімі ўладамі ў Латвію ў абмен на асуджанага там камуніста. Пасля гэтага больш не змог вярнуцца да свайго служэння ў Беларусі, быў прызначаны Апостальскім візітатарам для католікаў-эмігрантаў з СССР візантыйскага абраду. Памёр 18 красавіка 1981 г. у Бельгіі, у 1993 г. яго цела было перанесена ў латвійскі санктуарый у Аглоне. У 2000 г. распачаўся яго беатыфікацыйны працэс. 20 снежня 2004 г. Ян Павел ІІ падпісаў дэкрэт аб гераічнасці цнотаў біскупа Баляслава Слосканса.
Пра незвычайную, узнёслую пабожнасць каралевіча Казіміра пісалі ўсе яго біёграфы, ад Захарыя Ферэры і Пятра Скаргі да аўтараў ХІХ ст. «На самым ранку, як толькі адчыняліся дзверы святыні, святы каралевіч ужо кленчыў перад алтаром, з узнесенай душой, у постаці натхнёнай і разам з тым пакорнай і пакутніцкай, і заставаўся ў касцёле, пакуль яго не зачынялі. Тут ён забываўся пра ўсе патрэбы цела: не адчуваў голаду, холаду, стомленасці; быў нібы ў святой зачараванасці, імгненным, але бессмяротным разрыве з целам… Сярод цёмнай ночы зрываўся з пасцелі, пакрыёма выходзіў з пакою, адзін, босы, прыбягаў да замкавай святыні і, найчасцей знайшоўшы яе замкнёнай, клаўся ніцма перад яе парогам, акрапляў яго слязьмі і ў святым узнясенні малітвы заставаўся да світанку...». У натхнёных вершах напісаў гімн Багародзіцы «Оmni Dei», вядомы пад яго імем і ўжываны ў касцёле ад 1499 г. У 1483 г. хворы на сухоты Казімір прыехаў у Вільню, а на Каляды наведаў Гродна. Здароўе яго хутка пагаршалася, і 1 сакавіка яго перавезлі ў Вільню. Памёр Казімір на світанку ў чацвер 4 сакавіка 1484 г. ў Ніжнім замку на 26-м годзе жыцця. Яго цела было ўрачыста пахавана ў капліцы віленскай катэдры, заснаванай каралём Казімірам.
Юзаф Каліноўскі нарадзіўся ў 1835 г. ў Вільні. Пасля заканчэння Шляхецкага інстытута (1843-1850) распачаў вучобу ў Агранамічным інстытуце ў Горы-Горках каля Оршы. Праз тры гады перавёўся ў Мікалаеўскую ваенна-інжынерную акадэмію ў Пецярбургу. Калі пачалося студзеньскае паўстанне, стаў начальнікам ваеннай секцыі Выканаўчага аддзела Літвы (галоўнага органа па кіраванні паўстаннем). Пасля падаўлення паўстання быў арыштаваны і асуджаны на смерць. У вязніцы яго лічылі святым. 
«Пане, дазволь мне, нібы свечцы, згарэць дашчэнту на Тваім Алтары». Гэтае вялікае жаданне благаславёнага Юрыя Матулевіча здзейснілася. На працягу ўсяго свайго святарскага жыцця ён гарэў, як свечка, - ярка і трывала. Сваёй службай ён асвятляў самыя далёкія, закінутыя і страшныя куткі тае гістарычнае эпохі, у якой палітыка, нянавісць, шавінізм крыжавалі лёсы хрысціянскіх народаў. Гэтае святло ніколі не прыцьмянела, але было яркім і палымяным. І свяціла яно да таго самага часу, пакуль жывіла яго сваімі ўдарамі сэрца вялікага і святога чалавека.
Андрэя папракалi ў многiх недахопах. Тэмперамент халерыка з рысамi сангвiнiка адзначаўся, мiж iншым, iмпульсiўнасцю i ўпартасцю. Аднак ён паслядоўна iшоў да вызначанай мэты, якою з моманту ўступлення ў Таварыства Езуса стала служэнне Хрысту ў Касцёле пад штандарам Крыжа i кiраўнiцтвам Святога Айца. Гэтаму галоўнаму харызмату езуiты былi заўсёды верныя. Апостальская дынамiка Баболi i прапаведнiцкi запал нарадзiлiся з жадання служыць Стварыцелю i блiжняму, з пошуку ва ўсiм большай Божай хвалы праз працу над збаўленнем людскiх душаў, адкупленых Крывёю Хрыста. I тое, што ён атрымаў мянушку «душахват», з'яўляецца рэхам «Разважанняў аб двух штандарах» з кнiгi «Духоўныя практыкаваннi».
Біяграфія святога біскупа Полацкай зямлі, святога апекуна сённяшняй Віцебскай дыяцэзіі, якога замучылі за каталіцкую веру, а дакладней, за адзін сказ з Апостальскага Сімвала Веры...
«Я так вас любіў і дак прагнуў аддаць за вас жыццё, і заўсёды прасіў Пана Езуса, каб паслаў мне шмат цярпення за вас...»
У 1943 г. ў канцы ліпеня гітлераўцы правялі масавыя арышты сярод насельніцтва Наваградка, і тады сёстры-назарэтанкі прамовілі знакамітыя словы: «Мой Божа, калі патрэбна ахвяра жыцця, няхай лепш нас расстраляюць, чым тых, хто мае сем'і».
