Адной з самых вядомых у свеце каталіцкіх святых з’яўляецца французская дзяўчына, якая жыла ў эпоху позняга сярэднявечча і прыклала вялікія намаганні для вызвалення сваёй айчыны ад замежных захопнікаў. Гаворка ідзе пра Жанну Д’Арк. Многімі, аднак, ставіцца пад сумненне дарэчнасць яе кананізацыі: маўляў, як Касцёл мог абвясціць святым чалавека, які кіраваў войскам і заклікаў змагацца супраць іншых людзей? А як жа запаведзь «не забівай»?

Простыя і зразумелыя жэсты папы Францішка вельмі нагадалі пра аднаго яго папярэдніка на Пасадзе св. Пятра. Ён таксама меў простае паходжанне. Вёў сціплы лад жыцця. Славіўся асабістай святасцю, карыстаўся вялікай павагай і любоўю людзей.

13 сакавіка, пасля развітання з Бэнэдыктам XVI і перыяду sede vacante, Касцёл атрымаў новага Папу. Час, які прамінуў з 11 лютага, быў вельмі інтэнсіўным і характарызаваўся вялікай увагай з боку СМІ да падзей, якія адбываліся ў Ватыкане. Толькі ў Вечным горадзе іх штодзённа асвятлялі больш за 5 тысяч журналістаў.

Мы прызвычаіліся, што ўжо на працягу многіх стагодзяў на Пасад св. Пятра выбіраецца адзін з членаў Калегіі кардыналаў, каталіцкі іерарх, звычайна не зусім маладога ўзросту. Такая традыцыя існуе ўжо на працягу многіх стагоддзяў і ўспрымаецца як нешта, што само сабой зразумелае.

На працягу апошніх некалькіх тыдняў увага большасці сусветных СМІ безумоўна звернута да падзей у Ватыкане. Напэўна, не адзін выпуск вячэрніх навінаў не праходзіць без узгадкі таго ці іншага факту, звязанага з актуальнымі падзеямі, якія адбываюцца ў сэрцы Каталіцкага Касцёла.

Яшчэ перад абраннем Бэнэдыкта XVI на Пасад св. Пятра многія СМІ сфарміравалі вакол яго вобраз чалавека халоднага і закрытага, сапраўднага аскета, у якім вернасць парадку пераважае над любоўю. Калі кардынал Ёзаф Ратцынгер быў прэфектам Кангрэгацыі Веравучэння, яго называлі не інакш як «вялікі інквізітар», між іншым, нагадваючы аб старажытнай назве ўстановы, якую ён узначальваў. Іншая мянушка — «панцэркардынал» — падкрэслівала, што Ёзаф Ратцынгер не спыняецца ні перад чым дзеля абароны каталіцкага навучання і пераследу ворагаў Касцёла.

У першай палове сакавіка каталіцкі свет чакае важная падзея — абранне новага Папы. Паводле прадугледжаных правілаў, канклаў павінен пачацца не раней за 15 і не пазней за 20 дзён з моманту абвяшчэння Пасаду св. Пятра вакантным. Аднак, у сувязі з тым, што Бэнэдыкт XVI загадзя паведаміў аб сваім рашэнні, гэты канклаў зможа пачацца раней. Яго ўдзельнікі маюць магчымасць загадзя прыбыць у Рым і таму, паводле кіраўніка Прэс-службы Апостальскай Сталіцы кс. Фэдэрыка Ламбардзі, «няма сэнсу чакаць» заканчэння прадугледжанага тэрміну.

11 лютага Бэнэдыкт XVI абвясціў нечаканае рашэнне — ён вырашыў пакінуць Пасад св. Пятра. Пантыфік паведаміў аб гэтым падчас звычайнай кансісторыі — сустрэчы з кардыналамі, прысвечанай разгляду некаторых кананізацыйных спраў. Як вядома, на працягу 600 гадоў нічога падобнага ў гісторыі Касцёла не здаралася.

Напрыканцы студзеня ў аўтарытэтным брытанскім выданні «The Guardian» з’явіўся артыкул, у якім была змешчана інфармацыя аб маёмасці Апостальскай Сталіцы ў розных краінах свету. «Эксперт» прадставіў свой матэрыял як сапраўдную сенсацыю і дадаў вастрыні свайму адкрыццю, падкрэсліўшы: а ўсё гэта было ж набыта на «грошы Мусаліні»!

27 студзеня ў свеце адзначаўся Дзень памяці ахвяр халакосту. У яго рамках узгадвалася страшная трагедыя ХХ ст. і мільёны нявінных ахвяр варварскай і чалавеканенавісніцкай ідэалогіі нацызму. У мінулую нядзелю, 27 студзеня 2013 г., Бэнэдыкт XVI адзначыў, што «памяць аб гэтай страшнай трагедыі, якая вельмі моцна ўдарыла па яўрэйскім народзе, павінна быць пастаянным напамінам усім, каб не дапусціць паўтарэння жахаў мінулага, не прымаць ніякай формы нянавісці і расізму і падтрымліваць імкненні да павагі і годнасці чалавека».

Калі ў 2005 г. на пасад Святога Пятра быў абраны кардынал Ёзаф Ратцынгер, многія замежныя і айчынныя СМІ пачалі рабіць «сенсацыю» на момантах з яго біяграфіі, якіх на самой справе не існавала. Многія газеты і часопісы распавядалі, што ў маладосці будучы Пантыфік быў членам нацысцкай моладзевай арганізацыі «Гітлерюгенд».

13 студзеня ў Парыжы адбылася шматтысячная дэманстрацыя супраць спробы легалізацыі аднаполых саюзаў і ўсынаўлення імі дзяцей. Каталіцкі Касцёл у Францыі рашуча падтрымаў абаронцаў сям’і і заахвочваў грамадзян выйсці на вуліцы сталіцы.

На поўдні Босніі і Герцагавіны, недалёка ад берагоў Адрыятычнага мора, знаходзіцца невялікае мястэчка, дзе пражывае каля 4 тысяч чалавек. Тут няма шэдэўраў архітэктуры ці прыроды незвычайнай прыгажосці, але кожны год яго наведваюць каля 2 мільёнаў чалавек з розных краін свету. Чытаючы шматлікія водгукі людзей, якія сюды прыязджалі, часта можна пачуць такія словы: «тут немагчыма не верыць», «я вярнуўся адтуль іншым чалавекам» і г.д.

Нядаўна мы перажывалі адно з самых цудоўных святаў літургічнага года — Божае Нараджэнне. Напэўна, яно з’яўляецца самым любімым для большасці людзей, і не толькі веруючых. Яно зачароўвае сваёй таямнічасцю і прыгажосцю, нагадвае аб цеплыні сямейнага кола, агеньчыках, святочнай ёлцы, атаясамліваецца з пахам карыцы і мандарынаў, падарункамі і, канешне, успамінамі з дзяцінства.

Вельмі часта ўзнікае пытанне: ці можна католікам удзельнічаць у палітыцы? Многія прытрымліваюцца такога меркавання, што гэта брудная справа і лепш у яе не лезці. Але гэта вельмі памылковае ўяўленне.