Гамілія Мітрапаліта Кандрусевіча падчас першай святой Імшу ў адноўленым касцёле ў Заслаў'і

«Дзе двое ці трое сабраліся ў імя Маё, там Я ёсць сярод іх». (Пар. Мц 18, 20) Гэтыя словы са святога Евангелля паводле Мацвея на XXIII-ю звычайную нядзелю вельмі выдатна пераказваюць тыя думкі і атмасферу, якія сёння пануюць у касцёле Нараджэння Найсвяцейшай Панны Марыі ў Заслаўі. Святыня, якая амаль 150 гадоў таму была адабрана ў Каталіцкага Касцёла і нішчылася на працягу многіх дзесяцігоддзяў атэізацыі, сёння распачынае сваё новае жыццё. Упершыню пасля доўгага пярыяду, які ахоплівае паўтара стагоддзі, у вігілію патранальнага свята парафіі, у гэтай святыні Каталіцкі Касцёл цэлебруе святую Імшу. Сённяшняя ўрачыстасць — гэта яшчэ адно пацвярджэнне таго, што Хрыстус з’яўляецца Валадаром сусвету, што менавіта Ён піша проста па крывых лініях гісторыі і ставіць апошнюю кропку над «i». Гэта таксама трыумф гістарычнай справядлівасці. З нагоды сённяшняй урачыстасці хачу выказаць сваю падзяку ўсім, хто прычыніўся да таго, каб гэтае набажэнства магло адбыцца. Дзякую дзяржаўнай уладзе за вяртанне касцёла. У яго сценах на маральных прынцыпах будзе выхоўвацца новае пакаленне нашых суайчыннікаў. Дзякую ўсім святарам, якія працавалі або працуюць тут, асабліва сённяшняму пробашчу кс. Пятру Врубелю, парафіяльнай радзе і спонсарам, усім, чыімі намаганнямі касцёл быў часткова адрэстаўраваны для таго, каб у ім ужо можна было маліцца. Выказваю надзею, што сённяшняя ўрачыстасць паспрыяе як далейшаму аднаўленню касцёла, так і ўзрастанню рэлігійнага жыцця ў парафіі. Касцёл — гэта месца, дзе чалавек сустракаецца з Богам. Гэтая сустрэча адбываецца у слове Божым, сакрамэнтах і праз іншую паслугу Касцёла. Менавіта ў касцёле абвяшчаецца слова Божае, з якога нараджаецца вера, бо яна ад слухання, як навучае св. Апостал Павел. У сакрамэнце хросту чалавек стаецца святыняю Духа Святога. У канфірмацыі — узмацняецца дарамі Духа Святога, каб быць моцным вераю, бараніць яе і мужна адказваць на выклікі часу. У Эўхарыстыі Хрыстус прыходзіць да нас як хлеб жыцця вечнага. «Эўхарыстыя перамяняе чалавека, каб ён сам, змяняючыся, мог перамяніць свет», — падкрэслівае Папа Бэнэдыкт XVI. Сакрамэнт пакаяння вяртае чалавеку стан жыцця ў ласцы Божай. Гэта нібы новы хрост слёзаў. У сакрамэнце намашчэння хворых Бог прыходзіць са сваёю моцаю, каб падрыхтаваць чалавека да пераходу ў жыццё вечнае. У наш час крызісу інстытута сям’і з новаю моцаю набірае значэнне сакрамэнт сужэнства, каб дапамагчы сям’і сапраўды быць галоўнай клеткай грамадства. І наканец, у сакрамэнце святарства, пакліканныя праз Хрыста моцаю Духа Святога бяруць удзел у збаўчай дзейнасці самаго Збаўцы. Яны дзейнічаюць моцаю Хрыста. Усё гэта пацвярджае, што Касцёл не толькі дае чалавеку новае жыццё, але таксама апякуецца ім праз усё яго жыццё. Больш таго, Касцёл моліцца за чалавека пасля яго смерці. Гэта азначае, што Касцёл з’яўляецца нашай духоўнай маці, якая нястомна клапоціцца пра нас. Таму вернікі так любяць Касцёл і аберагаюць яго. Яны добра ведаюць: дзе ёсць касцёл і святар, там і Божая ласка, бо дзе двое ці трое сабраліся ў імя Хрыста, там Ён ёсць сярод іх. Аднак найвярнейшы шлях да Хрыста — гэта шлях праз Марыю, свята Нараджэння якой мы сёння ўрачыста адзначаем. Мы добра ведаем, што перад усходам сонца на небе з’яўляецца ранішняя зорка. Яшчэ цёмна, але яна ўжо ёсць. Гэта азначае, што скора закончыцца ноч і распачнецца дзень. Многія тысячагоддзі чалавецтва жыло нібы ў тунэлі, калі навокал усё было ў цемры. Чалавецтва, аднак, чакала дня, калі прыйдзе Збаўца — святло, якое не заходзіць. Таму Нараджэнне Марыі з’яўляецца як бы з’яўленнем ранішняй зоркі, якая абвяшчае хуткае прыйсце Збаўцы, бо Евангелле гаворыць, што Дзева народзіць Сына, Якому дадуць імя Эммануэль, што азначае «з намі Бог». У цяжкія часы пераследу веры Марыя заставалася зоркай надзеі, што Бог зноў будзе з намі. У сваім фацімскім пасланні яна яшчэ ў 1917 г. заклікала да малітвы, пакаяння і навяртання, каб асцерагчыся ад усіх бедаў. Тады яна сказала людзям: калі будзеце маліцца і навернецеся, то ўсё будзе добра; калі ж, аднак, не паслухаеце мяне, вас чакаюць страшныя беды. Тады, больш за 90 гадоў таму, Марыя прадказала гісторыю развіцця свету, пераслед веры, Касцёла, Святога Айца. Аднак у той жа час яна дала надзею на навяртанне. Менавіта мы і з’яўляемся сведкамі спаўнення гэтай надзеі. Пацвярджае гэта і сённяшняя ўрачыстасць, бо ў новых абставінах рэлігійнай свабоды ў некалі знішчаным месцы зноў абвяшчаецца слова Божае, цэлебруецца Эўхарыстыя і ўдзяляюцца сакрамэнты. Аднак у наш час над верай зноў навісла вялікая пагроза, імя якой — секулярызм. Сучасны чалавек, на жаль, усё часцей звяртае сваю ўвагу і клапоціцца не пра духоўныя, а матэрыяльныя справы і прыемнасці жыцця. Сёння ўсё больш і больш распаўсюджваецца практычны атэізм і індыферэнтызм. Сучасны секулярызаваны чалавек часта гаворыць, што вера мусіць быць толькі прыватнаю справаю чалавека. Ён адмаўляе абсалютную праўду і выказваецца за поўную і неабмежаваную свабоду ў сваіх паводзінах, выказваецца за свабодны сэкс і абагаўляе яго. Для сучаснага чалавека самым вялікім злом з’яўляюцца маральныя нормы, якія абмяжоўваюць яго свабоду, таму іх трэба адкінуць. У выніку гэтага ў сённяшнім свеце пануе этычны крызыс, які прывёў да крызысу інстытуту сям’і. Пад вялікай пагрозай знаходзіцца найвялікшы Божы дар — жыццё чалавека. Моладзь вядзе сябе распушчана. Да традыцыйнага алкагалізму дадаліся наркаманія і СНІД. Гэтым і падобным выклікам нашага часу вельмі моцна падвержана моладзь. Заахвочаная віртуальнымі абяцаннямі шчасця, яна кідаецца ў вір сучаснага свету, каб знайсці яго. Хутка прыходзіць расчараванне, з якога нялёгка знайсці выйсце, калі чалавек не мае цвёрдай веры. Чалавек шукае дапамогі ў алкаголі, наркотыках, амаральных паводзінах і г.д. Не знаходзіць яго там, бо не можа знайсці, таму што гэта не той шлях, дзе трэба шукаць дапамогу. Таму словы Божай Маці з Фацімы: калі паслухаеце мяне і навернецеся, то усё будзе добра; калі не, то будзе вялікая бяда, — сёння з’яўляюцца вельмі актуальнымі. Актуальным таксама з’яўляецца і аб’яўленне Маці Божай у Люрдзе, 150-гадовы юбілей якога мы адзначаем у гэтым годзе. Там, у Масабэльскім гроце, Марыя назвала сябе Беззаганна Зачатаю і заклікала да малітвы і навяртання. Праблема зла ў свеце распачалася ў той момант, калі нашыя першыя бацькі не паслухаліся Бога. У часы пераследу веры нашыя бацькі і многія з нас таксама заплацілі вялікую цану за непаслухмянасць і адмову прыслухацца да Марыі. У новых абставінах нашага жыцця мы не маем права паўтараць памылак мінулага. Бог праз Марыю сёння пытаецца ў нас, якімі хрысціянамі мы з’яўляемся? Сапраўднымі ці штучнымі? Хрыстус кажа, што мы павінны быць або гарачымі, або халоднымі, не дастаткова быць толькі ледзь цёпленькімі. Зусім нядаўна завяршыліся Алімпійскія гульні ў Пекіне. Гэта быў фестываль спорту. Калі мы гаворым пра спорт, то ведаем, што кожны спартсмен сам дабравольна абірае сабе галіну спорта. Адзін хоча быць футбалістам, іншы — хакеістам, а хтосьці — баскетбалістам і г.д. Аднак, пасля таго як чалавек выбраў сабе галіну спорту, ён ужо не можа самастойна мяняць правілаў гульні. Падобна і ў рэлігіі. Калі мы з’яўляемся хрысціянамі, то не можам і не маем права змяняць Евангелле. Наадварот, яно мусіць змяняць нас. Мы знаходзімся ў Заслаўі. Сама назва гэтага горада як быццам заклікае да таго, каб тут жылі слаўныя людзі. Яны павінны славіцца не толькі сваёю працаю, любоўю да свайго гістарычнага горада, развіццём яго інфраструктуры, новымі будоўлямі і г.д., найперш, яны мусяць быць слаўнымі сваім маральным жыццём па прыкладу Марыі. Яна, як наша духоўная Маці, паказвае як гэтага дасягнуць. Менавіта праз паслухмянасць Божай волі. Яна перасцерагае і абараняе нас, заахвочваючы да малітвы і навяртання. Яна вядзе нас да свайго Сына, бо ў Ім збаўленне. Сёння, у гэтую ўрачыстасць, калі мы святкуем твой, Марыя, дзень Нараджэння, мы звяртаемся да цябе, наша духоўная Маці: выпрасі нам у свайго Сына Езуса Хрыста ласку жыць паводле волі Божай, бо яна хоча толькі аднаго — нашага ўдасканалення і збаўлення. Амэн.

Адноўлена 21.07.2009 17:51