Гамілія Мітрапаліта Кандрусевіча падчас сімпозіума «Слова Божае жывое і дзейснае» (касцёл святога Сымона і святой Алены, 14–16 лістапада 2008 г.)

Глыбокапаважаныя браты і сёстры! 1. Калі мы паслухаем сучаснага, асабліва маладога чалавека, то вельмі хутка ўсвядомім, што ён марыць быць вялікім. Аднак у той жа час вельмі часта ён усведамляе, што гэта не лёгкая справа, можа нават не рэальная. Ад дасягнення гэтай мэты яго найчасцей аддзяляюць неперамагальныя і нібыта чарадзейныя словы «калі б»: калі б меў больш грошай, калі б быў больш здольным, калі б іншыя мяне лепей разумелі, калі б мог дзейнічаць у іншым асяроддзі, калі б свет быў лепшы і г. д. Як вынік усяго гэтага ў многіх людзей перамагае маладушнасць і, як кажуць, душа не горнецца да навукі, працы, бліжніх, малітвы, рэлігіі, Бога і г. д. З іншага ж боку, усё, што мы, хрысціяне, робім, павінна быць уключана ў служэнне Хрысту. Ці мы павінны чакаць, пакуль свет зменіцца, ці мы самі можам яго змяняць? Такое пытанне сёння задае нам Касцёл падчас сімпозіума, прысвечанага Божаму слову ў год св. Апостала Паўла. 2. Святы Павел не належаў да гуртка пакліканых Хрыстом апосталаў, і таму не быў Яго вучнем, не слухаў Яго навучання, не бачыў Яго цудаў, не прысутнічаў пры Яго смерці на крыжы, не бачыў Яго ўваскрослага. Саўл (пазней — Апостал Павел) нарадзіўся ў 8–10 годзе пасля нараджэння Хрыста. Ён прыйшоў на свет у Тарсе (сучасная Турцыя), дзе ў тыя часы была невялікая габрэйская супольнасць. Яго бацька меў рымскае грамадзянства, з чаго потым карыстаўся і сам Апостал Павел. У 15-гадовым узросце Саўл распачынае вучобу ў фарысейскай школе ў Ерузалеме. Атрымаўшы вельмі добрую адукацыю, Саўл зненавідзеў хрысціянаў. Сама думка пра тое, што Бог мог памерці крыжовай смерцю, здавалася яму блюзнерствам. Саўл прысутнічае пры каменаванні першага мучаніка — дыякана Стэфана. Потым ён распачынае жорсткае пераследаванне хрысціянаў, становіцца іх сапраўдным ворагам. Менавіта такога Саўла кліча да сябе Езус Хрыстус непадалёку ад Дамаска. Туды Саўл накіроўваўся, каб далей пераследаваць вызнаўцаў Хрыста. Але тут сталася штосьці непрадугледжанае. Саўл раптам падае на зямлю і чуе голас: «Саўл, Саўл, чаму ты пераследуеш Мяне?» На што Саўл кажа: «Хто Ты, Пане?» І чуе адказ: «Я Езус, якога ты пераследуеш». Поўны страха Саўл пытаецца, што яму трэба рабіць. Езус яму кажа: «Устань і ідзі ў горад, і скажуць табе, што ты павінен зрабіць». Саўла, які страціў зрок, за руку прывялі ў Дамаск. Тры дні ён не еў і не піў. Потым Хрыстус паслаў да яго Ананію, які памаліўся над ім і ўсклаў на яго рукі, каб ён зноў бачыў і напоўніўся Духам Святым. Саўл прыняў хрост, быў з вучнямі Хрыста і ўжо як Апостал Павел у сінагогах Дамаска пачаў абвяшчаць пра Езуса Хрыста, што Ён Сын Божы. Эпізод, які здарыўся па дарозе ў Дамаск, для Паўла не быў толькі нейкім уяўленнем, але сапраўднай сустрэчай з Хрыстом. Дзякуючы гэтай сустрэчы Павел стаў сведкам Яго ўваскрасення і сапраўдным апосталам. 3. Дзейнасць Паўла выклікала нянавісць габрэяў. Аднак хрысціяне дапамаглі яму ўцячы, спусціўшы яго ў кошы з муру горада. Праз тры гады пасля свайго навяртання Павел накіраваўся ў Ерузалем, дзе спачатку яго баяліся, бо памяталі, як ён пераследаваў Касцёл. Там Павел перажыў уяву, дзякуючы якой зразумеў таямніцу збаўлення, прызначэнне чалавека і ролю Хрыста ў гісторыі збаўлення. Гэтую ўяву ён потым стараўся пераказваць людзям ажно да канца свайго жыцця, і сам жыў паводле прынцыпу: «Ужо не я жыву, але жыве ўва мне Хрыстус», — і вучыў яму іншых. Напрыканцы свайго жыцця ён засведчыў, што стаў настаўнікам язычнікаў у веры і праўдзе. 4. «Настаўнік язычнікаў» — гэтыя словы характарызуюць Паўла не толькі як настаўніка ў мінулым. Яны адкрываюцца таксама і ў будучыню. Для нас, людзей ужо XXI стагоддзя, св. Апостал Павел не з’яўляецца постаццю мінулага, якую ўспамінаем з павагаю і ўдзячнасцю. «Ён таксама і наш настаўнік, апостал і сведка Хрыста для нас», — сказаў папа Бэнэдыкт XVI падчас цырымоніі адкрыцця года св. Апостала Паўла 28 чэрвеня 2008 г. А прысутны пры гэтым Патрыярх Канстанцінопальскі Барталамей I адзначыў, што навяртанне Паўла і яго керыгма (ад. грэцк. — абвяшчэнне, пропаведзь ) літаральна перамянілі свет і выціснулі на ім выяву хрысціянства (пар. http://www.vatican.va/holy_father/benedict_xvi/homilies/2008/documents/hf_ben-xvi_hom_20080628_vespri_it.html). Сёння св. Апостал Павел звяртаецца таксама і да нас у веры і праўдзе, і далей заклікае да перамены свету, каб ён сапраўды стаў хрысціянскім, каб чалавек у Езусе Хрысце сапраўды мог стаць вялікім. 5. А таму трэба і нам перажыць сустрэчу з Езусам каля Дамаска сучаснага свету. Сустрэча па дарозе ў Дамаск, якую перажыў Саўл, каб стаць Паўлам, павінна знайсці свой працяг і ў сучасным свеце. Свет Божай ласкі, які ахапіў Саўла пад Дамаскам, не страціў свайго бляску. Сёння ён можа агарнуць кожнага чалавека, і ён даходзіць да нас рознымі шляхамі: праз іншых людзей, падчас рэкалекцый, катэхізацыі і споведзі, праз добрую кнігу і ўвогуле мастацтва, праз цярпенне, праз пілігрымку і г. д. Але асаблівым чынам Бог нас вядзе ў сучасны Дамаск праз сакрамэнты, ахвяру св. Імшы і заўсёды жывое і дзейснае слова Божае. Няхай жа прыклад св. апостала Паўла і яго словы — «гора мне, калі я не абвяшчаю Евангелле» — дапамогуць нам зразумець, што галоўным у нашым жыцці з’яўляецца збаўчае Божае слова, а таксама заклікаюць жыць ім і яго абвяшчаць, каб усе людзі пазналі Божую праўду і, жывучы ёю, дасягнулі збаўлення. Амэн.

Адноўлена 21.07.2009 18:36