Гамілія Мітрапаліта Кандрусевіча на XXXIII Звычайную нядзелю 16 лістапада 2008 г.

Глыбокапаважаныя браты і сёстры! 1. Завяршэнне літургічнага году нагадвае нам пра другое прышэсце Хрыста. Многія, нядобрыя людзі, карыстаюцца гэтым і абвяшчаюць рознага роду катаклізмы і блізкі канец свету. Дастаткова ўспомніць пензенскіх затворнікаў, сярод якіх былі таксама і прадстаўнікі Беларусі. У выкапанай пячоры пад зямлёй яны на працягу ўсёй зімы і нават больш чакалі канца свету. Аднак той факт, што мы не верым у такія прароцтвы, не азначае, што мы не адносімся сур’ёзна да рэчаў эсхаталагічных, ці тых, якія нас чакаюць у будучыні. Мы не можам прыняць, што хрысціянства — гэта толькі нейкая сістэма поглядаў. Хрысціянства — гэта жыццё. І Касцёл — гэта супольнасць вернікаў, якія з верай і надзеяй чакаюць Валадарства Божага, якое прыйдзе. На гэтае прыйсце мы павінны быць падрыхтаваныя. Сённяшняе Евангелле гаворыць пра таленты. Гаспадар пакінуў іх розным людзям і чакае, што яны прынясуць яму прыбытак. Таксама і Бог адарыў кожнага з нас рознымі талентамі і чакае, што мы іх выкарыстаем добра і прынясем вялікі духоўны плён, узнагародай за які і будзе Божае Валадарства. 2. Чаканне прыйсця Божага Валадарства можа мець розны характар і чалавек, які чакае, можа паводзіць сябе па-рознаму. Людзі, якія падчас вайны чакалі, што на іх дом упадзе бомба, не рабілі рамонту. Інакш паводзіць сябе селянін, які чакае, калі паспее зерне. Ён апрацоўвае глебу, сее зерне, палівае, і г. д. Зусім інакш чалавек чакае нейкай катастрофы. Напэўна, чакаючы апошніх рэчаў, гэта значыць — чакаючы канца свету, многія баяцца таго, што апісана ў Апакаліпсісе. Менавіта, найперш тое, што ніхто не ведае ні дня, ні гадзіны, калі ўсё адбудзецца. У той самы час было б нядобра і не адпавядала б Божаму плану, калі б мы толькі сядзелі і чакалі. Бог паслаў чалавека працаваць і ўдасканальваць зямлю. Чалавечае жыццё можна параўнаць да пшанічнага коласа. Селянін толькі тады яго збірае, калі ён даспее. Таксама і Бог не дзейнічае выпадкова, ён чакае, калі касцёльнае поле паспее. 3. Гэтыя мыслі, дарагія браты і сёстры, — не мыслі чалавечыя, але мыслі Божыя, якія пакінуў нам сам Творца ў Святым Пісанні. І, сапраўды, шчаслівыя тыя, што слухае слова Божае і захоўвае яго (пар. Лк 11, 28). А, як кажа сёлетні духоўны пратаганіст св. апостал Павел, вера ад слухання (пар. Рым 10, 17). Таму, каб верыць, узрастаць у веры і імкнуцца да Валадарства Божага, трэба пачуць слова Божае. Яно, разам з Традыцыяй. з’яўляецца крыніцай нашай веры. Аднак, вера без учынкаў мёртвая, як навучае св. апостал Якуб (пар. Як 2, 17). Гэта вельмі важна і актуальна для сучаснага чалавека. Ён павінен жыць сваёй верай, быць яе сведкам, не баяцца плыць супраць цячэння. Ніхто не мае права змяняць Божы закон, які дадзены нам у слове Божым. Свабода выбару не павінна разумецца як свабода ад Божага закону, але як свабода жыць у законе Божым. 4. Хрыстус наказаў апосталам — а праз іх і нам — ісці і навучаць усе народы (пар. Мц 28, 19). У сувязі з гэтым папа Бэнэдыкт XVI (яшчэ як кардынал Ёзаф Ратцынгер) гаворыць, што скрыты ў гэтых словах евангельскі дынамізм перад выклікамі секулярызму не можа перарадзіцца ў формулу: ідзіце ў свет і станьце свецкімі. Усё павінна быць наадварот. Існуе Боская таямніца — зерне Евангелля, якое не атаясамлівае сябе са светам, але прызначана для перамены свету. Таму свет патрабуе евангельскага радыкалізму (пар. Jozeph Ratzinger. Chrystus i Jego Kościół. Kraków 2005, s. 147). Таму мы, як члены Касцёла, павінны слухаць слова Божае не таму, каб яго змяняць, але таму, каб яно змяняла і духоўна перамяняла нас, як у свой час перамяніла ганіцеля Касцёла — Саўла — у апостала Паўла, а праз нас перамяняла свет. Так многа людзей сёння чакае сустрэчы з Хрыстом і са словам Божым. Так многія маюць патрэбу ў Ім, каб знайсці сэнс свайго жыцця. Таму крытэрыем нашага хрысціянства павінна стаць сведчанне нашага жыцця паводле Евангелля, бо сярод нас хрысціян ёсць вельмі многа ахрышчаных катэхуменаў. Слова, якое выйшла з вуснаў Божых павінна вяртацца да нашага Творцы праз малітву і жыццё. Біблійны сімпозіум, які сёння завяршаецца, стаў добрай магчымасцю аднавіць значэнне слова Божага ў жыцці як кожнага хрысціяніна, так і ўсёй хрысціянскай супольнасці. Нам трэба штодзённа карміцца словам Божым і несці яго іншым, каб яно сапраўды заўсёды было жывым і дзейсным і ўвяло нас у шчасце вечнае. Няхай так і будзе! Амэн.

Адноўлена 21.07.2009 18:39