Гамілія біскупа Антонія Дзям’янкі падчас урачыстасцяў 400-годдзя парафіі Святой Тройцы ў Докшыцах

З перспектывы часу паміж вашымі продкамі, якія 400 гадоў таму былі злучаны ў касцёльную супольнасць пад назваю парафія, і вамі, сучаснымі парафіянамі докшыцкай парафіі, напэўна, ёсць шмат агульнага: месца існавання, назва парафіі. «Цябе клічам, Цябе праслаўляем, о Найсвяцейшая Тройца» — чатырыста гадоў вернікі прамаўлялі гэтыя словы. Сёння мы таксама паўтараем тыя ж словы: праслаўляем Найсвяцейшую Тройцу! Але ёсць і значная розніца ў тагачасным і сённяшнім жыцці парафіі: тады была Віленская дыяцэзія, а цяпер — Віцебская, тагачасныя продкі выконвалі працу пераважна ўручную, а цяпер усё механізавана. Нашыя продкі мелі іншыя сродкі камунікацыі, іншыя звычаі. Але нас з імі яднае сэнс існавання парафіі. Чым для нас з’яўляецца парафія? Адказ на гэта дае Катэхізіс Каталіцкага Касцёла: парафія з’яўляецца эўхарыстычнай супольнасцю і цэнтрам жыцця хрысціянскіх сем’яў; яна з’яўляецца асноўным месцам катэхізацыі дзяцей і бацькоў. Парафія — гэта найперш эўхарыстычная супольнасць. Святы Ян Хрызастом, вялікі біскуп Канстанцінопальскі, навучаў: «Не можаш маліцца дома так, як у касцёле, дзе збіраецца вялікая колькасць людзей і дзе просьбы да Бога ўзносяцца адзіным сэрцам. Больш за тое — адзінствам думак, еднасцю душаў, лучнасцю любові, малітвамі святароў». Акрамя таго св. Ян Хрызастом навучаў: «Ці ты святы, ці грэшнік, ідзі ў касцёл. Калі грэшнік — ідзі ў касцёл, каб вызнаць свае грахі! Калі справядлівы, прыйдзі ў касцёл, каб ад справядлівасці не адступіцца. І для грэшніка, і для справядлівага касцёл з’яўляецца адзіным сховішчам, адзіным прыстанішчам… Касцёл — не тэатр, у якім мы можам слухаць тое, што нам прыемна. З яго мы павінны выходзіць узмоцненыя, несучы ў сэрцах вялікія і важныя духоўныя набыткі». На тэрыторыі вашай парафіі ёсць шмат прыгожых і вельмі карысных пабудоваў. Але парафія павінна мець і ахвярна ўтрымліваць такі дом, дзе яна зможа сустракацца толькі на размове з Богам. «Дом Мой будзе названы домам малітвы» (пар. Іс 56, 7). У недалёкім мінулым былі такія цяжкія часы, калі вашыя продкі (вернікі сярэдняга ўзросту і старэйшага пакалення прысутнічаюць тут) былі пазбаўлены святыні. Тады вы шукалі духоўнай апекі ў касцёлах суседніх парафій, і сёння мы вельмі ўдзячныя Божаму Провіду за тое, што вы захавалі веру і перадалі яе наступным пакаленням, захавалі моц евангелізацыі. Бо ўсім вядома, што супольнасць, якая не евангелізуе — мёртвая супольнасць. Гэтак можна сказаць як у адносінах да сям’і, так і ў адносінах да парафіі. З’яднаныя з Хрыстом, мы павінны жыць і паступаць так, як Хрыстус. Уваходзячы ў адзіны Божы Касцёл, мы павінны прымаць яго вучэнне, жыць паводле яго, абвяшчаць іншым і імкнуцца да таго, каб не было раздвоенасці паміж тым, у што мы верым і як жывём. Будзьце міласэрныя, як міласэрны Пан Бог ваш. У парафіі мы вучымся любіць і спачуваць іншаму чалавеку, дапамагаць бедным і хворым людзям, пакінутым дзецям, вязням, іншаземцам, падарожнікам — усім тым, да каго лёс не быў спагадлівы, якія трапілі ў бяду, якія церпяць па розных прычынах. Мы бачым у іх церпячага Хрыста, дапамагаем ім, кіруючыся хрысціянскаю міласэрнасцю. Быць святым Касцёлам, жывою святыняю самаго Бога — гэта значыць быць святлом, запаленаю свечкаю, вечна палаючым агнём, які ўказвае дарогу іншым, несці спакой і згоду. Быць Касцёлам — значыць быць адказным за яго, любіць яго і адносіцца, як да роднай маці. Для гэтага неабходны моцны фундамент — Хрыстус, пра што пісаў св. Павел у Пасланні да Эфесцаў: «На падмурку апосталаў і прарокаў, дзе Сам Езус Хрыстус з’яўляецца вуглавым каменем, на якім кожны складзены разам будынак вырастае як святая ў Пану святыня. У ёй і вы разам будуецеся Духам, каб быць жыллём Бога» (пар. Эф 2, 21–22). Калі мы выконваем гэта, мы аддаем пашану Айцу ў Духу і праўдзе, і толькі такіх шанавальнікаў хоча мець Айцец (пар. Ян 5, 23). 400-я гадавіна існавання парафіі дапамагае кожнаму верніку нанава адкрыць яго пакліканне ў Касцёле і заданне, якое кожны павінен выканаць у ім. 25-годдзе святарства а. Марка, вашага душпастыра, схіляе нас сёння да ўдзячнасці Богу за святарства Хрыстова ў Касцёле выбраных слугаў. Айцец Марэк у вашай парафіі правёў не адзін год душпастырства. Як ён працаваў, вы ведаеце, але перш за ўсё ён выконваў тое, да чаго яго калісьці паклікаў Бог, як клікаў апосталаў — ціхім, але настойлівым голасам: «Ідзі за Мною». Праз сакрамэнт хросту святар далучае да супольнасці Касцёла новых членаў. Гэты наказ атрымалі апосталы ў выразных словах Настаўніка з Назарэта: «Дадзена Мне ўсялякая ўлада на небе і на зямлі. Дык ідзіце і навучайце ўсе народы, і хрысціце іх у імя Айца і Сына, і Духа Святога. Вучыце іх захоўваць усё, што Я загадаў вам. І вось Я з вамі ва ўсе дні аж да сканчэння веку» (пар. Мц 28, 18–20). Святар — слуга Эўхарыстыі, ён прамаўляе словы Хрыста з Апошняй Вячэры ў Вялікі чацвер: «гэта Цела Маё», «гэта Кроў Мая», «гэта чыніце на Маю памяць». Уладаю, дадзенаю Панам Езусам, святар прабачае грэшнікам усе, нават найцяжэйшыя, грахі, бо Збаўца сказаў апосталам: «Прыміце Духа святога. Каму адпусціце грахі, таму будуць адпушчаны; на кім пакінеце, на тым застануцца» (пар. Ян 20, 22–23). Заданне святара — навучаць народ Божы праўдам веры, як гэта рабіў св. Павел, Апостал народаў, 200-гадовы юбілей нараджэння якога Касцёл сёлета ўрачыста адзначае. Ён казаў: «Мы ж прынялі не духа свету, але Духа ад Бога, каб спазнаць тое, што нам падаравана Богам. І мы гаворым пра гэта, навучаныя не словамі чалавечай мудрасці, але навучаныя Духам, і тлумачым духоўнае пры дапамозе духоўнага» (пар. 1 Кар 2, 12). Святар абвяшчае Божую праўду паводле словаў Хрыста: «Я не шукаю сваёй славы; але ёсць Той, хто шукае і судзіць» (пар. Ян 8, 50). Хтосьці параўнаў заданне святара з заданнем касцёльнага звана: аддаваць хвалу Богу, збіраць народ Божы на малітву, адганяць злых духаў і абараняць душы ад такой небяспекі. А, можа, Бог кліча прысутнага ў гэтым касцёле юнака, каб ён таксама велікадушна аддаўся служэнню Богу і людзям як святар Каталіцкага Касцёла. Гэта годны выбар. Трэба адчуць яго і прыняць запрашэнне служыць народу Божаму, прайшоўшы адпаведную фармацыю ў духоўнай семінарыі. Учыніць так, як калісьці зрабіў наш шаноўны юбіляр а. Марэк. Сёння мы гаворым яму ўсёй супольнасцю: дзякуем табе за тваю веру і паслухмянасць Божай волі, дзякуем за тое, што ты, бачачы недахоп душпастыраў у Беларусі, як святар fidei donum (дару веры), прыбыў сюды, каб навучаць веры ў Хрыста. Нядзеля ў актаве Божага Нараджэння схіляе нас да малітвы за сужэнцаў і сем’і, за тое, каб сужэнскія пары, з’яднаныя пры алтары, захавалі прысягу любові, вернасці і сужэнскай пашаны ажно да смерці. Молімся, каб кожнае дзіця пад сэрцам маці было жаданае, каб кожнае жыццё ад зачацця да натуральнай смерці было абаронена. Дзякую ўсім, хто далучыўся да дзевяцімесячнай малітвы духоўнага ўсынаўлення — ад Урачыстасці Звеставання Пана да сённяшняй нядзелі ў свята Святой Сям’і з Назарэта — у інтэнцыі зачатых дзяцей, якія знаходзяцца пад пагрозаю аборту. Верым, што дзякуючы малітве многія жыцці былі і будуць захаваны, у тым ліку жыцці тых, хто будзе ахрышчаны ў гэтай парафіі, жыцці грамадзянаў нашай краіны. Дзеці — гэта наша будучыня. Будучыня горада, дзяржавы, парафіі, Касцёла. Няхай Святая Сям’я з Назарэта будзе для нас узорам святасці, ахвярнасці і паслухмянасці Божай волі, каб такім чынам і надалей, на працягу многіх стагоддзяў, вернікі докшыцкай парафіі праслаўлялі Найсвяцейшую Тройцу, Адзінага Бога ў трох Асобах — Бога Айца і Сына, і Святога Духа. Амэн.

Адноўлена 21.07.2009 19:08