Гамілія Мітрапаліта Кандрусевіча падчас святой Імшы на заканчэнне Тыдня малітваў за адзінства хрысціянаў 2009 г.

Глыбокапаважаныя браты і сёстры, прадстаўнікі іншых канфесій, удзельнікі малітвы за адзінства хрысціянаў! 1. Тэма адзінства хрысціянаў, нягледзячы на ўсе цяжкасці экуменічнага дыялогу, не перастае быць актуальнай. Адзінства хрысціянаў — гэта жаданне нашага Збаўцы Езуса Хрыста, якое Ён выказаў у словах Першасвятарскай малітвы: «Каб усе былі адно» (Ян 17, 21). У вызнанні веры мы таксама гаворым, што верым у адзіны Касцёл. Пануючыя ў сучасным свеце працэсы глабалізацыі таксама з’яўляюцца сур’ёзным выклікам для хрысціянаў. У той час, калі свет яднаецца вакол матэрыяльных каштоўнасцяў, хрысціяне, якія вызнаюць веру ў аднаго Бога і аднаго Збаўцу, усё яшчэ застаюцца падзеленымі. Пачатак Тыдня малітваў за адзінства хрысціянаў — гэта палова XIX стагоддзя, і распачаўся ён па ініцыятыве некаторых англіканскіх і пратэстанцкіх рухаў. У 1908 г. англіканскі пастар Поль Уотсан выступіў з ініцыятывай правесці Тыдзень малітваў за адзінства хрысціянаў 18–25 студзеня. Гэтыя даты былі вельмі сімвалічнымі. Хоць Поль Уотсан і быў англіканскім святаром, аднак адзінства хрысціянаў азначала для яго «вяртанне» да Каталіцкага Касцёла. Менавіта адсюль і гэтыя даты. 18 студзеня тады адзначалася свята Катэдры св. Пятра, а 25 — свята навяртання св. Паўла. У 1909 г. папа Пій Х зацвердзіў гэтую ідэю і заклікаў католікаў далучыцца да малітвы за адзінства хрысціянаў. Каталіцкі Касцёл асабліва актыўна ўключыўся ў справу развіцця экуменізму і ў Тыдзень малітвы за адзінства хрысціянаў пасля II Ватыканскага Сабору. У 1910 г. у Эдынбургу прадстаўнікі розных пратэстанцкіх супольнасцяў выступілі з крытыкай падзелаў у хрысціянстве і заклікалі да пошукаў шляхоў адзінства. Прадстаўнік Кітая д-р Чанг, падзякаваўшы місіянерам, якія прынеслі веру ў Хрыста, адначасова падкрэсліў, што яны прынеслі і падзелы, бо адны абвяшчалі метадызм, іншыя — лютэранізм, епіскапалізм і г. д. Ён сказаў, што мы хочам мець Касцёл свабодны ад усялякіх «ізмаў», якім абцяжарана абвяшчэнне Евангелля (пар. Jan XXIII i jego dzieło. Варшава, 1972, с. 363–364). 2. Безумоўна, гэтыя словы, сказаныя амаль што 100 гадоў таму, з’яўляюцца актуальнымі і сёння. Мы ўсе належым да Хрыста (пар. 1 Кар 3, 23), — кажа св. Апостал Павел, год якога мы адзначаем сёлета ў Касцёле. Прыналежнасць да Хрыста мы атрымалі дзякуючы ласцы святога хросту. Гэты факт з’яўляецца асновай еднасці. На самай справе нас яднае значна больш, чым падзяляе. Гэта і Святое Пісанне, і Традыцыя, а з праваслаўнай Царквой — тыя ж самыя сакрамэнты, многія супольныя святыя, аднолькавы падыход да выклікаў сучаснасці і г. д. Калі мы з’яўляемся злучанымі ў Хрысце, то нашым абавязкам з’яўляецца будаваць адзін Касцёл. Менавіта таму ўсе падзелы не адпавядаюць замыслу Хрыста і ўсё больш негатыўна ўспрымаюцца сучасным светам, які імкнецца да еднасці. Прыкладам можа служыць Еўрасаюз, дзе 27 розных па сваёй гісторыі і культуры краінаў, вядомыя найперш палітычным і эканамічным прагматызмам, аб’ядналіся. На тэрыторыі былога Савецкага Саюза таксама паўстала, хоць і не вельмі эфектыўная, аднак Садружнасць Незалежных Дзяржаваў. Чалавек па сваёй прыродзе — істота сацыяльная і імкнецца да еднасці. 3. Падзел хрысціянаў з’яўляецца вялікім выклікам, бо калі палітычныя ці эканамічныя абумоўленасці аб’ядноўваюць людзей, то чаму ж мы, хрысціяне, якія маем тое ж Евангелле і верым у таго ж Збаўцу, не можам аб’яднацца? Наш Збаўца Езус Хрыстус устанавіў адзін і адзіны Касцёл, як сваё Містычнае Цела, часткамі якога мы з’яўляемся. І калі мы гаворым, што належым да іншых хрысціянскіх Касцёлаў ці супольнасцяў, тым самым мы прызнаём, што раздзіраем гэтае Цела. Падзел сярод хрысціянаў — гэта крывавая рана на Містычным Целе Пана, і гэтую рану трэба супольна лячыць. 4. Мы добра ведаем, што справа адзінства хрысціянаў — гэта справа Духа Святога, які кіруе хрысціянскімі Касцёламі і супольнасцямі. Аднак, з іншага боку, мы ўсе з’яўляемся інструментамі ў Божых руках і таму павінны адчуваць адказнасць за справу еднасці, асабліва перад выклікамі нашага часу, калі трэба супольна і рашуча на іх адказаць. Нездарма Святы Айцец Бэнэдыкт XVI у мінулую нядзелю, распачынаючы Тыдзень малітваў за адзінства хрысціянаў, звярнуўся да ўсіх католікаў свету, каб, з’яднаныя ў малітве, яны не пераставалі працаваць, каб перамагчы ўсе цяжкасці, якія яшчэ перашкаджаюць на шляху да поўнага адзінства ўсіх вызнаўцаў Хрыста (пар. http://www.zenit.org/article-16855?l=Italian). 5. Малітва за адзінства хрысціянаў — гэта найбольш яскравая праява нашай супольнай прыналежнасці Хрысту і супольнага адказу на выклікі нашага часу. Мы, хрысціяне, належым Хрысту і павінны жыць паводле Яго Евангелля і выконваць Яго волю. Ён нам дапамагае, каб нас збавіць, каб склеіць тое, што разбіта, каб прымірыць тых, якія супрацьстаяць адно аднаму, і каб усё аднавіць. Нам трэба толькі адклікнуцца на Яго дзеянне, трэба кінуцца ў Яго абдымкі. З дрэва крыжа, праз які збавіў свет, Ён заклікае нас: будзьце адно, каб свет паверыў і будаваў цывілізацыю любові, супакою і жыцця. Амэн.

Адноўлена 21.07.2009 19:15