Слова да святароў Мітрапаліта Кандрусевіча на Вялікі чацвер 2009 г.

Святы Апостал Павел — прыклад для  наследавання ў абвяшчэнні Божага слова «Гора мне, калі я не абвяшчаю Евангелля» (1 Кар 9, 16). 1. Шаноўныя браты у святарскім служэнні! Напачатку дазвольце павіншаваць вас з днём святара. Сёння, у Вялікі чацвер, у нашай катэдры сабраўся прэзбітэрат Мінска-Магілёўскай архідыяцэзыі — біскуп са сваімі святарамі. Мы разам дзякум Найвышэйшаму і Вечнаму Першасвятару Езусу Хрысту за неацэнны дар паклікання і просім благаслаўлення ў нашым нялёгкім служэнні. Адзначаючы Год святога Паўла — апостала язычнікаў, — мы ўглядаемся ў ягоны вобраз, углядаемся ў вобраз таго, хто, будучы Саўлам, пераследаваў Касцёл, а стаўшы Паўлам, яго будаваў, перадусім дзякуючы бязмежнай адданасці справе абвяшчэння Божага слова. 2. Сённяшняя Імша благаслаўлення святых алеяў — гэта таксама нагода з удзячнасцю ўспомніць устанаўленне сакрамэнту Эўхарыстыі і святарства. Таямніца Апошняй Вячэры выразна паказвае, што святарства вырастае з Эўхарыстыі і ўстаноўлена перадусім для Эўхарыстыі. Касцёл цэлебруе Эўхарыстыю, а Эўхарыстыя будуе Касцёл. Нам вельмі добра вядомае гэтае выслоўе. Аднак для таго, каб Эўхарыстыя была пасярод нас — як сакрамэнт, які будуе Касцёл, і як хлеб жыцця вечнага, — патрэбныя святары. Ніхто і нішто не заменіць святара ў гэтай справе. Таму лагічна сказаць, што калі без святара няма Эўхарыстыі, то таксама няма і будовы Касцёла як Божага Народа і сакрамэнту паўсюднага збаўлення. 3. Паводле вучэння Касцёла, першым і галоўным заданнем святара з’яўляецца абвяшчэнне Божага слова , пра што трэба асабліва памятаць у Год Апостала народаў. Таму сённяшняе святарскае свята — гэта таксама добрая магчымасць зрабіць рахунак сумлення і задумацца над тым, як мы выконваем гэтае сваё заданне. Ці мы сапраўды клапоцімся пра належную арганізацыю катехізацыі? Ці рэгулярна яна адбываецца? Ці выкарыстоўваюцца падрыхтаваныя катэхетычныя матарыялы? Ці ёсць у парафіі бібліятэка? Ці знаходзіцца там даступная людзям катэхетычная і рэлігійная літаратура? Ці дзейнічаюць у парафіі біблейскія курсы? Ці мы, святары, заўсёды прамаўляем гамілію? Ці належным чынам рыхтуемся да яе і ці стараемся зрабіць яе актуальнаю? Пэўны студэнт кожны дзень праходзіў каля дому, дзе жыў адзін знакаміты і паважаны прафесар. Кожны раз студэнт бачыў, што прафесар да позняй ночы сядзіць над кнігамі, і аднойчы пацікавіўся, што ён кожны дзень вывучае і навошта гэта патрэбна такому славутаму вучонаму. На гэта прафесар адказаў: «Я не хачу карміць маіх студэнтаў пратармінаванай навуковай ежай і паіць вадою са стаячага вадаёма. Я хачу ім даць здаровую свежую ежу і чыстую ваду з горнай ракі, а дзеля гэтага мне таксама трэба ведаць апошнія дасягненні ў навуцы». Якімі словамі мы кормім нашых вернікаў? Ці яны заўсёды свежыя, жывыя, актуальныя? Гэта значыць, ці абнаўляецца рэгулярна нашае прапаведванне вучэннем Касцёла і ці згоднае з ім? Ідучы за фальшывым чалавечым меркаваннем, Саўл напачатку не прызнаваў Хрыста ўкрыжаванага і ўваскрэслага, а таму быў ганіцелем Касцёла. Qui non progredit, regredit — хто не імкнецца наперад, той адступае назад, — гаворыць старажытная лацінская мудрасць. Таму той, хто не з Хрыстом, пачынае дзейнічаць супраць Яго і разбурае тое, што пабудаваў Хрыстус (пар. Мц 12, 30). Не выкарыстоўваючы ўсёй паўнаты задатку веры (depositum fidei) Касцёла, не імкнучыся ісці наперад, абвяшчаючы і практыкуючы ў сваёй пастырскай і літургічнай дзейнасці нязгодныя з вучэннем Касцёла погляды, асабліва ў маральным жыцці, сексуальнай этыцы, сямейным душпастырстве, адміністрацыі сакрамэнтаў, можна прынесці вялікую шкоду супольнасці Касцёла і стаць спакусаю для вернікаў. Можа, мы таксама, як некалі Саўл, стаім перад сценамі Дамаску XXI стагоддзя? Можа, і для нас было б карысна ў нашай ганарлівасці і пачуцці вышэйшасці, часам нават дзёрзкасці і разам з тым імкненні да канфармізму, дазволіць Хрыстоваму святлу асляпіць нас, не пабаяцца ўпасці з «каня» жыццёвага поспеху, каб за зманлівым бляскам гэтага свету, за заслонаю нашай абыякавасці, вачыма душы ўбачыць Хрыста, які не прыйшоў, каб Яму служылі, але каб служыць (пар. Мц 20, 28). 4. Cвяты Апостал Павел ахвярна нёс сваё служэнне, абвяшчаючы Божае слова, навучаючы і засноўваючы новыя супольнасці. Ніякія перашкоды не маглі яго стрымаць, бо яго заданнем было данесці Евангелле Хрыста да як мага большай колькасці людзей. Пра сябе ж ён казаў: «ужо не я жыву, а жыве ўва мне Хрыстус» (Гал 2, 20). Нездарма Святы Айцец Бэнэдыкт XVI, урачыста распачынаючы 28 чэрвеня 2008 года Год святога Паўла, сказаў, што вера Апостала была не тэорыяй, а любоўю да Хрыста . Апостал Павел прысвяціў сваё жыццё таму, каб Езус сваёю ласкаю жыў у сэрцах іншых людзей. Гэта было мэтаю яго жыцця. І ён з усёй адказнасцю да яе імкнуўся, кажучы, што гора было б яму, калі б ён не абвяшчаў Евангелля (пар. 1 Кар 9, 16). 5. Касцёлу на Беларусі сёння вельмі патрэбныя Паўлы XXI стагоддзя, якія жывуць паводле ягонага прыкладу і гэтак жа востра, як і ён, адчуваюць сваю адказнасць за абвяшчэнне Евангелля сучаснаму свету. Таму не бойцеся, дарагія святары, быць сучаснымі Паўламі! Абвяшчайце Божае слова, нягледзячы на тое, што сённяшні секулярызаваны свет, як некалі слухачы Паўла ў Афінскім арэапагу, можа насміхацца і казаць, што іншым разам паслухае нас (пар. Дз 17, 32). Не бойцеся, будзьце мужнымі насуперак усім цяжкасцям! Не бойцеся і не адступайце прад выпрабаваннямі, каб перамяніць свет сучаснага неапаганства ў аазіс жыцця ў Божай ласцы. Няхай праз заступніцтва святога Паўла — апостала язычнікаў — благаславіць вас усемагутны Бог Айцец + і Сын, і Дух Святы. Амэн.

Адноўлена 22.07.2009 13:59