«Езус — ахвяра ўміласціўлення за грахі нашыя». У гэтых словах св. Апостала Яна з сённяшняга другога чытання заключана праўда пра бясконцую Божую міласэрнасць.

Калі ў штодзённым жыцці мы гаворым пра ахвяру, то найчасцей кажам, што нехта стаўся ахвярай пэўнага выпадку, аварыі, хваробы, сваёй наіўнасці і г. д. Усё гэта азначае, што ахвярай чалавек становіцца супраць сваёй волі.

У выпадку Езуса Хрыста ўсё зусім інакш. Ён сам дабравольна згаджаецца з воляй Нябеснага Айца, ідзе на мукі і ўкрыжаванне. Гэтым самым у Яго крыжовай смерці праявілася любоў да чалавека на найвышэйшым узроўні, — як адзначае Слуга Божы Ян Павел II. А папа Бэнэдыкт XVI у сувязі з гэтым кажа, што крыжовая смерць Езуса Хрыста — гэта дзеянне Бога супраць самога сябе. І сапраўды, Бог — гэта жыццё, а тут Ён памірае.

Гэта немагчыма зразумець нашым чалавечым розумам. Езус навучае, што няма большай любові за тую, калі нехта аддае сваё жыццё за іншага чалавека. Гісторыя ведае ўжо шмат такіх прыкладаў. Святы Максіміліян Кольбэ аддаў сваё жыццё у Асвенціме за бацьку сям’і. Святая італьянка Бэрэтта Молла аддала сваё жыццё дзеля жыцця свайго дзіцяці.

У прыродзе вядомы закон, паводле якога смерць аднаго з’яўляецца жыццём для іншага — больш моцны звер з’ядае слабейшага і такім чынам жыве. Падобнае адбылося на крыжы. Неабходна была смерць Хрыста і Яго уваскрасенне, каб чалавек мог жыць духоўна.

Такім чынам, жыццё прыйшло ў гэты свет праз смерць. Вельмі добра гэтую праўду абвяшчае велікодная песня, якая часта сустракаецца ў візантыйскай літургіі: смерцю смерць перамог і жыццё дараваў тым, хто ў труне. Смерць была пераможана смерцю. Нехта скажа — парадокс. Са смерцю усё завершаецца, а тут — новы пачатак. Больш за тое, гэта пачатак новага жыцця адкупленнага чалавека ў Божай ласцы. Нездарма св. Апостал Павел кажа, што там, дзе панаваў грэх, яшчэ мацней запанавала ласка.

Смерць Хрыста на крыжы асвяціла крыж, які з дрэва ганьбы перамяніўся ў дрэва надзеі і благаслаўлення, а праз змёртвыхпаўстанне мы атрымалі новае жыццё. Сапраўды: Езус стаў дабравольна прынятай ахвярай уміласціўлення за нашыя грахі. Гэтая ахвяра — нішто іншае як акт бязмежнай Божай міласэрнасці, дзякуючы якому грэшны чалавек атрымаў статус дзіцяці Божага і апрануўся ў адзенне Божай ласкі. Ён ужо больш не той нагі Адам, які зграшыў і, баючыся Бога, схаваўся. Гэта ўжо новы чалавек, які з дапамогаю Божай ласкі здольны адказаць на выклікі часу.
Евангелле 3-й Велікоднай нядзелі з’яўляецца яшчэ адным пацвярджэннем уваскрасення Хрыста.

Вучні з Эмауса апавядаюць пра тое, што здарылася з імі: у ламані хлеба — гэта азначае ў Эўхарыстыі — яны пазналі Езуса Уваскрослага. У гэты час Хрыстус з’яўляецца сярод іх. Вучні перапалоханыя, думаюць, што гэта прывід. Аднак Хрыстус хутка абвяргае іх сумненні, кажучы, каб дакрануліся да Яго і далі Яму есці.

Такім чынам Езус яшчэ раз пацвердзіў факт свайго ўваскрасення, што само па сабе з’яўляецца праяўленнем Божай міласэрнасці, бо адкрывае дарогу да ўваскрашэння людзей. Нездарма св. Павел кажа, што калі мы разам з Хрыстом паміраем для граху, то разам з Ім і ўваскрасаем да жыцця ў ласцы. Ён таксама кажа, што калі б Езус не уваскрос, то марным было б нашае абвяшчэнне Евангелля і марнай была б наша вера.

Аднак, на працягу ўжо больш за 2000 гадоў хрысціянства сведчыць, што абвяшчэнне Евангелля і вера не былі марнымі. Праўда аб уваскрасенні Хрыста прайшла многія выпрабаванні як ва ўсім свеце, так і ў нашай краіне.

Ёсць адзін праўдзівы аповед. Аднойчы, у цяжкія часы атэізацыі ў велікодны перыяд атэісты сабраліся ў клубе калгаснікаў і доўга даказвалі, што Бога няма, няма і ўваскрасення. Ім здавалася, што людзі ўсё добра зразумелі і з верай скончана. Тады яны запрасілі калгасніка, каб той выказаўся. На сцэну падняўся пажылы чалавек і сказаў: «Хрыстус уваскрос!» На што ўся зала разам адказала: «Сапраўды ўваскрос!» Дарэмнай аказалася доўгая прапаганда.

Сёння мы з’яўляемся сведкамі многіх знакаў Божай міласэрнасці і ўваскрасення. Можа і сярод вас ёсць сведкі аднаго здарэння 1990 г. Я тады прыехаў у Мінск на свята Божай міласэрнасці. Чырвоны касцёл яшчэ не быў аддадзены вернікам. Вялася вельмі цяжкая барацьба за яго. Мы мелі толькі невялікі куточак. Святую Імшу тады я цэлебраваў на панадворку, бо было шмат вернікаў. Падчас Імшы мне ў галаву прыйшла наступная думка. Сёння свята Божай міласэрнасці, давайце звернемся да яе ў эўхарыстычнай працэсіі з просьбай аб хутчэйшым вяртанні касцёла вернікам. Я спытаў пробашча, ці ёсць манстранцыя. Дзякуй Богу, была. Але не было ні харугваў, ні балдахіна. Ніхто не сыпаў кветак. Аднак Езус ішоў у Эўхарыстыі. Калі такое было апошні раз — і прыгадаць было складана. Людзі на плошчы здзіўлена глядзелі і думалі, што гэта за дэманстрацыя. І стаўся цуд. Літаральна праз некалькі дзён касцёл быў перададзены вернікам. Гэта быў сапраўдны цуд Божай міласэрнасці і ўваскрасення, бо ў цэнтры Мінска з’явіўся касцёл — месца сустрэчы чалавека з Богам.

Сучаснаму чалавеку, які жыве ў абліччы секулярызму і тэзісу, што Бог памёр, а хрысціянства ўжо не можа адказаць на хвалюючыя пытанні сучаснасці, патрэбна духоўнае ўваскрашэнне. Тых, хто кажа, што хрысціянства не можа адказаць на выклікі часу, хацелася б спытаць: пра якое хрысціянства вы гаворыце? Напэўна, пра тое, якое лібералізуецца і секулярызуецца. Сучаснаму чалавеку патрэбна сапраўднае хрысціянства — хрысціянства Божага закону, духа Евангелля і міласэрнасці.