Гэта архіў старой версіі сайта. Новая версія знаходзіцца па адрасе catholic.by
|
Арцыбіскуп Тадэвуш Кандрусевіч Захоўваць вернасць свайму місійнаму пакліканню Слова да святароў Мінска-Магілёўскай архідыяцэзіі з нагоды распачацця Года святарства Мінск, 18 чэрвеня 2009 г. Умілаваныя ў Хрысце Пану браты ў святарстве, кансэкраваныя асобы, глыбокапаважаныя вернікі! 1. 16 сакавіка 2009 года падчас аўдыенцыі ўдзельнікам Пленарнага пасяджэння Кангрэгацыі па справах духавенства Святы Айцец Бэнэдыкт XVI абвясціў, што сёлета ў свята Найсвяцейшага Сэрца Езуса 19 чэрвеня распачынаецца Год святарства, прысвечаны 150-годдзю нараджэння для неба святога Яна Марыі Віянэя. У Год святарства Папа абвесціць святога Яна Марыю Віянэя апекуном усіх святароў у свеце — як дыяцэзіяльных, так і тых, што належаць да супольнасцяў манаскага або апостальскага жыцця. Акрамя таго, будзе выдадзены «Дырэкторый для спаведнікаў і духоўных кіраўнікоў», а на завяршэнне Года святарства адбудзецца сусветная сустрэча святароў на плошчы Святога Пятра ў Рыме. 25 красавіка 2009 года Апостальскі Пенітэнцыярый абвясціў спецыяльны дэкрэт пра адпусты з нагоды Года святарства . У першую чаргу адпуст змогуць атрымаць святары, якія памоляцца прынамсі Ютрань і Нешпары перад выстаўленым Найсвяцейшым Сакрамэнтам, а таксама будуць удзяляць сакрамэнты, асабліва сакрамэнт пакаяння і паяднання. Поўны адпуст, які можна ахвяраваць за памерлых святароў, атрымае і той, хто прыступіць да сакрамэнту споведзі, прыме святую Камунію і памоліцца ў інтэнцыях Святога Айца. Частковы адпуст атрымаюць усе, хто памоліцца вызначаныя малітвы ў інтэнцыі асвячэння жыцця святароў і іх працы. Адпусты, звязаныя з Годам святарства, змогуць атрымаць і іншыя вернікі праз удзел у святой Імшы, малітву ў інтэнцыі святароў і добрыя ўчынкі. Пры гэтым неабходна быць у стане асвячальнай ласкі, гэта значыць прыступіць да споведзі, а таксама памаліцца ў інтэнцыях Святога Айца. Адпуст можна атрымаць у наступныя дні: у дзень інаўгурацыі і ў дзень заканчэння Года святарства — 19 чэрвеня 2009 года і 19 чэрвеня 2010 года адпаведна, у 150-ю гадавіну смерці святога Яна Марыі Віянэя — 4 жніўня, у кожны першы чацвер месяца, а таксама ў дні, вызначаныя паасобнымі ардынарыямі. У Мінска-Магілёўскай архідыяцэзіі адпуст таксама можна атрымаць падчас урачыстасцяў Маці Божай Будслаўскай 1–2 ліпеня, у Вялікі чацвер 1 красавіка 2010 года, ва ўрачыстасці Спаслання Духа Святога 23 мая 2010 года і Божага Цела 3 чэрвеня гэтага ж года. 2. Тэма Года святарства: «Вернасць Хрыста, вернасць святара». У гэтых словах заключана галоўная ідэя адзначэння гэтага года. Менавіта як Хрыстус застаўся верным той місіі, якую яму даручыў Яго нябесны Айцец, так і святар павінен быць верны свайму пакліканню і вызначанай яму місіі. Ён заўсёды павінен заставацца Alter Christus — «Другім Хрыстом», Яго моцаю выконваць патройное заданне: навучаць, асвячаць і ў любові кіраваць даручанымі яго пастырскай апецы вернікамі , у чым, як навучае II Ватыканскі Сабор, выражаецца місіянерская тоеснасць святара. Слуга Божы Ян Павел II таксама падкрэслівае, што святар у якасці «пасланца», які прымае ўдзел у місіі пасланага Айцом Езуса Хрыста, інкарпараваны ў місійную дынаміку, без якой не можа перажываць сваю сапраўдную тоеснасць. Гэтае заданне ён павінен выконваць у місіянерскім духу, бо пілігрымуючы Касцёл па сваёй прыродзе з’яўляецца місійным, пра што асабліва выразна навучае II Ватыканскі Сабор: «Пілігрымуючы Касцёл па сваёй сутнасці з’яўляецца місійным, бо паводле плана Бога Айца бярэ свой пачатак з місіі Сына і са спаслання Духа Святога». Сабор, працягваючы традыцыю Касцёла, падкрэслівае місійную сутнасць Касцёла. Касцёл не існуе толькі для сябе і сам у сабе. Ён з’яўляецца працягам у часе і прасторы прысутнасці Хрыста і Ягонай збаўчай місіі. Па сваёй прыродзе Касцёл пакліканы выйсці ў кірунку да свету, каб у ім быць знакам Слова, якое сталася Целам, Эмануэлем — Богам з намі. Ідэя місійнасці ўтрымліваецца і ва ўсіх азначэннях Касцёла, асабліва ў яго каталіцкасці і апостальскасці. Як верна выканаць заданне быць апосталам, верным сведкам Хрыста, вестуном слова Божага і пакорным адміністратарам Божай ласкі, як не праз місію? 3. Місія — гэта найперш місія ad gentes — «да народаў», якія яшчэ не пазналі Евангелля. Аднак гэта таксама місія і да тых, хто быў ахрышчаны; місіянерства там, дзе Евангелле пачалі абвяшчаць ужо шмат стагоддзяў таму, але дзе яно ў нашым секулярным свеце як быццам згубілася, бо людзі перасталі яго прытрымлівацца і жыць паводле яго, дзе адбываецца сумны працэс дэхрысціянізацыі. Евангелле ў Беларусі абвяшчаецца ўжо больш за тысячу гадоў — ад стварэння Полацкай дыяцэзіі ў 992 годзе, яшчэ да падзелу Цэркваў, — але не заўсёды служыцелі слова маглі абвяшчаць яго свабодна. Мы яшчэ добра памятаем час ганенняў на Касцёл, які ахапіў тры пакаленні, што прывяло да катастрафічных наступстваў і духоўнага спусташэння ў жыцці многіх нашых суайчыннікаў. Наступствы атэістычнай палітыкі мінулых гадоў сёння пагаршаюцца агрэсіўным секулярызмам і нястрыманым, неабмежаваным лібералізмам. У сучасным свеце нярэдка можна пачуць, што хрыціянства ўжо сябе зжыло, вычарпала, перастала быць актуальным. У сувязі з гэтым варта спытацца: якое хрысціянства? Тое, якое само адракаецца ад сваіх каранёў? Жадае змены устаноўленых Богам маральных нормаў? Падтрымлівае ідэі маральнага рэлятывізму? Дапускае разводы, аборты, эўтаназію, аднаполыя сужэнствы? Падтрымлівае выкарыстанне найноўшых дасягненняў генэтыкі з мэтаю кланавання чалавечых органаў, а можа нават і самога чалавека? Прапануе нязгодныя з Евангеллем і вучэннем Касцёла метады кантрацэпцыі? Пазбягае выкарыстоўваць слова «грэх»? Дапускаецца да рэлігійнай паліткарэктнасці?.. Сапраўды, такое хрысціянства сябе зжыло. Нам жа патрэбнае вечна жывое хрысціянства, якое бярэ жыццёвыя сілы з невычэрпнае крыніцы — Езуса Хрыста. Галоўнае заданне касцёльнай місіі менавіта ў тым, каб прывесці людзей да гэтай крыніцы. Місія Касцёла — гэта місія, якую ён атрымаў ад самога Хрыста. Гэта місія даручана ўсяму Народу Божаму з мэтай прынесці Богу ахвяру духоўную і сведчыць пра Хрыста і Яго Евангелле свету. У гэтай місіі ўсяго Народа Божага асаблівую і абсалютна незаменную ролю маюць святары. 4. Ва ўмовах вострай неабходнасці аднаўлення місіянерскай актыўнасці святароў ва ўжо евангелізаваных супольнасцях Каталіцкага Касцёла неабходна адноўленая пастырская практыка. Гэтага патрабуюць новыя культурныя і рэлігійныя абставіны, а таксама выклікі сучаснага свету. Папа Бэнэдыкт XVI падчас прамовы да нямецкіх біскупаў 21 жніўня 2005 года сказаў, што мы павінны разам шукаць новыя спосабы данесці Евангелле сучаснаму свету . Адносна ўдзелу святароў у гэтым заданні найперш трэба памятаць пра місіянерскую сутнасць святарскай тоеснасці ў гісторыі Касцёла, якая паказвае незаменную ролю святароў у яго місійнай дзейнасці. Дзякуючы святарам мы бачым Касцёл як перамяняючую і збаўчую супольнасць. У ёй яны абвяшчаюць слова Божае, евангелізуюць, катэхізуюць, дапамагаюць вернікам чытаць і разумець Святое Пісанне, цэлебруюць Эўхарыстыю і іншыя сакрамэнты і гэтак далей. Яны сапраўды з’яўляюцца пастырамі даверанага ім Народа Божага. Каб святар мог адпаведным чынам выконваць сваё заданне, ён павінен быць найперш вучнем Хрыста. Гэтаму навучае сам Езус. У Евангеллі паводле святога Марка чытаем: «(Езус) узышоў на гару і паклікаў да сябе, каго хацеў; і прыйшлі да Яго. І паставіў дванаццаць, каб з Ім былі і каб пасылаць іх прапаведаваць, і каб мелі яны ўладу ацаляць ад хваробаў і выганяць дэманаў» (пар. Мк 3, 13–15). Словы: «Паклікаў да сябе, каго хацеў <…> каб з Ім былі» нагадваюць пра тое, што пакліканы перадусім павінен быць вучнем, а ў пасыланні абвяшчаць слова Божае і выганяць дэманаў заключаецца місіянерскае заданне вучняў Хрыста. Шлях вучня распачынаецца з паклікання, якое Езус скіроўвае да выбранага чалавека. Ініцыятыва заўсёды належыць Хрысту. Гэта гаворыць пра тое, што пакліканне з’яўляецца ласкай, якая павінна быць свабодна прынятая і з Божаю дапамогаю захаваная. У пакліканні, як і ў справе збаўлення, Бог першы нас палюбіў і прадвызначыў. За пакліканнем ідзе сустрэча з Езусам, у якой Ягоны Дух перамяняе таго, хто мае адкрытае сэрца. Той, хто сустракае Хрыста, перажывае глыбокую еднасць з Ім і Ягонай місіяй у свеце, верыць у Яго, адчувае Ягоную любоў, «прылепліваецца» да Яго, вырашае ісці за Ім паўсюль, куды Ён вядзе, не ставячы пры гэтым аніякіх умоваў, аддае Яму ўсё сваё жыццё. З гэтай сустрэчы ён выходзіць з сэрцам радасным, поўным энтузіязму, захопленым таямніцай Хрыста, і спяшаецца абвяшчаць Яго ўсім. Такім чынам вучань становіцца падобным да свайго Настаўніка, які яго паклікаў і ўмацаваў сваім Святым Духам. Падчас трыумфальнага ўваходу Хрыста ў Ерузалем некаторыя грэкі звярнуліся да апосталаў з просьбаю ўбачыць Хрыста (пар. Ян 12, 20–21). Гэтая просьба актуальная і сёння. Дзе ў сучасным свеце з яго мітуснёй і паўсюдным недахопам часу можна сустрэць Езуса? У Святым Пісанні, у веравучэнні і служэнні Касцёла, у святых сакрамэнтах, перадусім у Эўхарыстыі, у малітве, асабліва перад Найсвяцейшым Сакрамантам. У сваёй прамове да супрацоўнікаў Рымскай Курыі 21 снежня 2007 года Папа Бэнэдыкт XVI сказаў, што нельга пазнаць Хрыста толькі тэарэтычна. Можна дасканала пазнаць усё Святое Пісанне, але так і не сустрэць Езуса. Для таго, каб сустрэча з Ім адбылася, неабходна найперш слухаць тое, што Ён кажа, а потым даць свой адказ у малітве і ў жыцці паводле Ягоных запаведзяў. Гэта значыць, што для таго, каб стаць вучнем Хрыста, трэба пазнаць Яго, ісці разам з Ім, мець тыя самыя адчуванні, якія мае Ён. З вучня нараджаецца місіянер, які ў той жа час з’яўляецца членам супольнасці вучняў і місіянераў — святога Касцёла. Езус прыйшоў у гэты свет і аддаў сваё жыццё, каб рассеяных дзяцей Божых сабраць у адно (пар. Ян 11, 52). II Ватыканскі Сабор навучае, што «Богу спадабалася асвячаць і збаўляць людзей не паасобку, выключыўшы ўсякую ўзаемасувязь паміж імі, а ўтварыць з іх народ, які б пазнаваў Яго ў праўдзе і свята служыў Яму». Езус з групаю сваіх вучняў, асабліва з дванаццацю апосталамі, дае пачатак гэтай новай супольнасці — Касцёлу, які аб’ядноўвае рассеяных дзяцей Божых. Пасля свайго Унебаўшэсця і Спаслання Святога Духа першыя хрысціяне жывуць у кіраваных апосталамі супольнасцях і ўдзельнічаюць у братэрскіх сустрэчах, асабліва ў ламанні хлеба — Эўхарыстыі. Такім чынам, ад самага пачатку Касцёл жыве і рэалізуецца дзякуючы служэнню вучняў Хрыста і місіянераў. 5. У сучасным свеце, як ужо было адзначана вышэй, існуе вострая неабходнасць евангелізаваць ахрышчаных. Вялікая частка католікаў не прымае паўнавартаснага ўдзелу ў жыцці касцёльнай супольнасці. І гэта не таму, што яны большыя гультаі за іншых, але таксама і таму, што яны не былі дастаткова евангелізаваныя. Яны не спазналі Хрыста, не мелі сустрэчы з Ім, якая б асвятліла і грунтоўна перамяніла ўсё іх жыццё, — сустрэчы, з якой распачынаецца шлях сапраўднага вучня Збаўцы. Таму сёння існуе такая вялікая патрэба ў місіях не толькі сярод язычнікаў, але і сярод хрысціянаў. Трэба іх шукаць і абвяшчаць ім Керыгму, гэта значыць асобу Хрыста — нашага Збаўцы. Магчыма, хтосьці спытаецца, ці змогуць людзі эпохі постмадэрнізму адкрыцца на хрысціянскую Керыгму? Наш адказ павінен быць пазітыўным, бо Керыгма можа быць зразумелай і прынятай кожным чалавекам, у кожны час і ў кожнай культуры. Таму мы павінны верыць, што і «постхрысціяне» могуць нанава адчуць збаўчы дотык Хрыста. Нездарма ў сваёй прамове да бразільскіх біскупаў 11 мая 2007 г. Папа Бэнэдыкт XVI заклікаў скіраваць апостальскую актыўнасць у асяроддзе ахрышчаных. Будучыня Касцёла і хрысціянства будзе залежаць ад нашай паслухмянасці, ад гатоўнасці быць сапраўднымі місіянерамі як сярод неахрышчаных, так і ахрышчаных. Мы іх ахрысцілі, і яны маюць права намі ж быць евангелізаванымі! 6. Напрыканцы звяртаюся да вас, браты ў святарстве. Будзьце сапраўднымі місянерамі ў сваім асяроддзі! Няхай ніколі не згасне ў вас агонь, дух і энтузіязм першай святой Імшы і місійнае імкненне да евангелізацыі! Няхай яно разгараецца ўсё мацней, каб сваім служэннем вы маглі ахапіць усіх людзей — неахрышчаных і ахрышчаных, звяртаючы асаблівую увагу менавіта на апошніх — намінальных і так званых «непрактыкуючых» хрысціянаў, якіх трэба евангелізаваць, бо яны маюць на гэта права. Найбольшай трагедыяй будзе, калі мы абмяжуемся толькі будаўніцтвам новых касцёлаў а таксама іншай, хоць і патрэбнай, актыўнасцю, і ў гэтай мітусні штодзённых клопатаў забудземся пра галоўнае — абвяшчаць Евангелле, настаўляць у час і не ў час (пар. Цім 4, 2). Знакам духоўнага адраджэння павінна стаць перадусім свядомае хрысціянскае жыццё і сведчанне нашых вернікаў. Звяртаюся і да вас, шаноўныя кансэкраваныя асобы, законнікі і законніцы. Не згашайце духа вашай харызмы, будзьце эфектыўнай дапамогай святарам у справе новай евангелізацыі! Агарніце іх саміх і справу абвяшчэння Добрай Навіны сваёй штодзённай малітвай! Звяртаюся таксама да вас, дарагія вернікі. Маліцеся за сваіх святароў! Яны ўзятыя з вас і для вас пастаўленыя. Але яны таксама людзі і ім патрэбная ваша дапамога. Маліцеся аб пакліканнях да святарства і манаскага жыцця, каб мы не мелі ў іх недахопу, бо жніво вялікае, а працаўнікоў мала (пар. Мц 9, 37). Няхай Год святарства, які мы распачынаем разам з паўсюдным Касцёлам, дапаможа ўсім слугам алтара нашай архідыяцэзіі захаваць вернасць свайму пакліканню і Вечнаму Першасвятару Езусу Хрысту ў сваім жыцці і служэнні, асабліва ў місіянерстве. На гэты шлях, даручаючы ўсіх вас Марыі — Маці святароў, — ад усяго сэрца благаслаўляю ў імя Айца, + і Сына, і Духа Святога. Амэн. Арцыбіскуп Тадэвуш Кандрусевіч Мітрапаліт Мінска-Магілёўскі |
| Адноўлена 22.07.2009 15:34 |
для друкуПры выкарыстанні матэрыялаў сайта спасылка на Catholic.By абавязкова.
