Гэта архіў старой версіі сайта. Новая версія знаходзіцца па адрасе catholic.by
|
Арцыбіскуп Тадэвуш Кандрусевіч БУДЗЬЦЕ ВЕРНЫЯ КУРСУ ЕЗУСА ХРЫСТА Гамілія падчас святой Імшы для моладзі з нагоды надыходзячага свята нараджэння св. Яна Хрысціцеля 21 чэрвеня 2009 г., мікрараён Серабранка 1. Глыбокапаважаная моладзь, надзея Касцёла і мая, як вашага біскупа! Шчыра вітаю ўсіх вас і дзякую айцам cалезіянам і іх супрацоўнікам за падрыхтоўку гэтай сустрэчы. Дзве нагоды паслужылі нашай сённяшняй сустрэчы тут, на будоўлі касцёла ў мінскім мікрараёне Серабранка. Па-першае, праз некалькі дзён адбудзецца патранальнае свята гэтай парафіі — Нараджэнне святога Яна Хрысціцеля. Па-другое, сёння гадавіна візіту Дзяржаўнага сакратара Яго Святасці папы Бэнэдыкта XVI кардынала Тарчызіо Бэртонэ, які роўна год таму сустрэўся з моладдзю на будоўлі гэтага новага — і адначасова першага за апошнія сто гадоў — касцёла ў Мінску. Таксама сёння Яго Эмінэнцыя кардынал Бэртонэ дасылае вам свае віншаванні і найлепшыя пажаданні. 2. У сённяшнім Евангеллі ўзгадваецца пра цудоўнае нараджэнне святога Яна Хрысціцеля. Незвычайным з’яўляецца і тое, маючы на ўвазе габрэйскую традыцыю, што ён атрымаў імя не па бацьку — Захарыя, але быў названы Янам. Такога імені ў іх родзе не было. Таму ўсе разважалі над гэтым у сваіх сэрцах і пыталіся: «Што ж гэта будзе за дзіця? Бо рука Пана была з ім» (Лк 1, 66). Сапраўды, рука Пана была з ім, таму што Божы Провід прызначыў яго падрыхтаваць шлях, прыходзячаму Збаўцу. Менавіта ён стаў голасам, які клікаў у пустыні (пар. Мц 3, 3), — голасам сумлення сучаснага яму свету. Гэта ён нястомна выяўляў грахі народа і заклікаў да захавання Божага Закону. Такая пастава прынесла яму належную павагу сярод богабаязных габрэяў і адначасова стала прычынай непрыняцця з боку тых, хто жыў нязгодна з Божым Законам. 3. Таму, калі мы ўзгадваем гэтага святога, міжволі на думку прыходзяць словы Езуса Хрыста, які пытаўся людзей пра святога Яна Хрысціцеля: «На што выйшлі вы ў пустыню глядзець? На трысціну, якую вецер хістае? (…) Гэта той, пра каго напісана: Вось Я пасылаю анёла Майго перад Табою, які падрыхтуе Табе дарогу» (пар. Мц 11, 7). У гэтых словах Хрыста знаходзіцца характарыстыка Яна Хрысціцеля. Менавіта ён быў мужным вызнаўцам і абаронцам веры, чалавекам цвёрдых маральных прынцыпаў, а не трысцінай, якая хістаецца ад ветру, і не флюгерам, які паварочваецца ў той бок, куды дзьме вецер. Менавіта ён Божым Провідам быў абраны Папярэднікам Езуса Хрыста, тым, хто павінен быў падрыхтаваць Яму шлях. Такім чынам, у сённяшніх чытаннях Касцёл дае нам за прыклад святога Яна Хрысціцеля. 4. Змяняюцца часы, звычаі, стыль жыцця чалавека. Гэта нармальна і так павінна быць. Жыццё не стаіць на месцы і развіваецца. Цяжка, нават не магчыма, уявіць сабе свет XXI ст. без сучасных сродкаў масавай камунікацыі, без інтэрнэта ці мабільнай сувязі, без добра развітай інфраструктуры і г.д. Мы жывём у час небывалага развіцця навукі, тэхналогіі, медыцыны, інфарматыкі і г.д., што аказвае вельмі моцны ўплыў на стыль жыцця сучаснага чалавека. Тое ж самае трэба нагадаць і пра ўплыў модных сёння секулярных тэндэнцый эпохі постмадэрнізму на маральнае становішча сучаснага чалавека, асабліва моладзі. Філасофія постмадэрнізму не прызнае абсалютнай праўды і сцвярджае, што ўсё адносна. Нярэдка можна пачуць, што ў свеце, які так хутка змяняецца, павінны змяняцца і этычныя нормы. Сёння, маўляў, не сярэднявечча, а новы час — эпоха прагрэсу, правоў чалавека, абсалютнай неабмежаванай свабоды і г.д., таму і Касцёл павінен праводзіць палітыку лібералізацыі маральных нормаў у адпаведнасці з агульнымі тэндэнцыямі сучаснасці. Аднак такая пазіцыя памылковая. Свабода чалавека — гэта не абмежаванне свабоды ва ўсім. Гэта свабода, якую чалавек набывае, калі жыве паводле Божага Закону. Маральны закон, упісаны ў нашыя сэрцы самім Творцам, не накіраваны на абмежаванне нашай свабоды, але дадзены для таго, каб мы, жывучы паводле яго, маглі быць шчаслівымі. 5. Трэба памятаць, што чалавек сам з’яўляецца кавалём свайго шчасця і сам акрэслівае свой лёс. Нягледзячы на тое, што сучасная інфармацыйная прастора і свет перапоўненыя ідэямі секулярызму, лібералізму і маральнага рэлятывізму, што не прызнае сталых маральных нормаў, чалавек павінен трымацца адзінага аб’ектыўнага крытэрыя, якім з’яўляецца маральны закон. Хоць змяняюцца абставіны жыцця, існуюць розныя культуры, абрады, звычаі, аднак Божы Закон і маральныя каштоўнасці паўсюль і ва ўсе часы застаюцца тыя ж самыя. У прыродзе і космасе існуюць свае законы, і яны пастаянныя. Спроба змяніць іх прывядзе да катаклізмаў ці касмічнай катастрофы. Так, напрыклад, у другой палове мінулага стагоддзя ўзаралі цаліну, не пасадзіўшы перад гэтым лясных палосаў. У выніку распачаўся працэс эрозіі глебы. Няма ўжо былых рэкордных ураджаяў. У дадатак, у Казахстане і Паўднёвай Сібіры часта падымаюцца пясчаныя буры. Так і з беларускім Палессем, якое некалі было лёгкімі Еўропы. Асушэнне балот змяніла экалагічны баланс у гэтым рэгіёне, дзе сухім летам таксама пануюць чорныя пясчаныя буры. Увесь свет з занепакоенасцю сочыць за тым, як растаюць ільды Арктыкі па прычыне сусветнага пацяплення. Прычынаю гэтых і многіх іншых бед з’яўляецца ўмяшальніцтва чалавека ў створаны Богам свет без захавання экалагічных прынцыпаў. Недарма сёння ўсё часцей гаворыцца пра экалагічную катастрофу. Падобна і ў маральным жыцці сучаснага свету. Сёння законы аб разводах, абортах, эўтаназіі прымаюцца на дэмакратычным узроўні, парламенцкай большасцю. Усё часцей вучоныя атрымліваюць дазвол на кланаванне чалавечых органаў або нават самаго чалавека. У Англіі ў навуковых мэтах было дазволена кланаванне чалавека з жывёламі. Сучасны чалавек усё часцей і часцей жыве так, як быццам Бога няма. Ён кажа, што маральныя нормы абмяжоўваюць яго свабоду, і сам вызначае сабе правілы жыцця і паводзін, падкрэсліваючы, што калі ён нікому нічога дрэннага не чыніць, то ўсё добра. Гэта не так. Бо кожны чалавек жыве ў супольнасці і з’яўляецца сведкам. А калі ён жыве амаральна, то якім сведкам ён з’яўляецца? Яго сведчанне ў маральным сэнсе з’яўляецца антысведчаннем. Сапраўдная ж свабода — гэта не свабода ў дзеяннях, калі можна рабіць тое, што захочацца, але жыццё свабодай дзяцей Божых. Ці сур’ёзна задумваецца сучасны малады чалавек пра цноту чыстасці? Можа, для яго гэта ўжо перажытак мінулага, эпоха яго бабуль і дзядоў. У наш час нярэдка ўжо пасля некалькіх дзён знаёмства хлопец жадае ад дзяўчыны доказу любові праз сексуальныя адносіны. Дзяўчына знаходзіцца перад цяжкім выбарам. Згадзіцца? Тады якія могуць быць наступствы? Грэх, а магчыма і непажаданая цяжарнасць. Што потым з ёй рабіць? Забіць дзіця ў сваім улонні ці нарадзіць? А сама, можа, яшчэ і школу не скончыла, і давядзецца атрымліваць атэстат сталасці з дзіцём на руках. Не згадзіцца — хлопец можа пакінуць. Моладзь шукае шчасця і жыццёвага ідэалу. Гэта натуральна. Аднак у сучасным свеце так многа іншых сіл, якія прыцягваюць, вабяць, абяцаюць багацце і шчасце, уплываюць на чалавека і змяняюць накірунак яго жыцця. Не заўсёды гэта адразу відавочна. Ну выпіў трошкі, нецэнзурна выказаўся, неэтычна сябе паводзіць, распачаў дашлюбнае сексуальнае жыццё і г.д. Але ж сёння ўсе так жывуць. Тым больш, я нікому не зрабіў нічога дрэннага, нічога не ўкраў. Існуюць пагрозы таксама для шчаслівых сем’яў. Напрыклад, з’яўляецца іншы, больш прывабны, цікавы або багаты чалавек, дык чаму ж не змяніць курс свайго жыцця, хаця б на кароткі час? А да чаго вядзе неабмежаванае і вельмі часта крымінальнае імкненне да матэрыяльных каштоўнасцяў? Матэрыяльныя справы, замест таго каб служыць набліжэнню да Бога, часта аддаляюць ад Яго, бо становяцца новым «бажком». Новую праблему нясуць так званыя «аднарукія бандыты» ці ігравыя аўтаматы, якія знаходзяцца ў казіно і іншых установах. Гэта праблема настолькі актуальная, што становіцца хранічнай хваробай, залежнасцю, свайго роду наркотыкам. З вялікім смуткам трэба адзначыць, што ў нашай краіне наступае нейкае зачараванне самагубствам, што з’яўляецца знакам слабой веры і страты надзеі. На жаль, ва ўсіх гэтых і падобных сітуацыях, калі няма моцнай веры і пачуцця адказнасці за свае дзеянні, калі няправільна сфарміравана сумленне, калі відавочны этычная непісьменнасць і мода на амаральнае жыццё, чалавек робіць у сваім жыцці непапраўны крок і парушае Божы Закон. Ён пападае ў залежнасць, разбурае сям’ю, парушае сваё шчасце і шчасце іншых. Калі ў свой час не затрымацца, не паслухаць голасу сумлення, прыйдуць наступныя падзенні, а за імі — унутраны крызіс і страта сэнсу жыцця. І тут з’явіцца нехта, хто прапануе наркотык ці штосьці іншае для заспакаення. Прымі гэта і ўсё забудзецца! У свеце ілюзій табе будзе добра. Для чалавека, які перажывае ўнутраны крызіс, гэта вялікая спакуса, бо свет ілюзій — гэта прыгожы свет, які пазбаўляе пачуцця рэальнасці. 6. Напэўна, у кожнага з вас з’явіцца пытанне: як жыць паводле маральных законаў, як захаваць хрысціянскія каштоўнасці, калі навокал так шмат спакусаў, калі сумленне, якое павінна з’яўляцца голасам нашага духоўнага жыцця і нагадваць пра магчымую небяспеку, дэфарміравана амаральным жыццём, п’янствам, наркотыкамі, дрэнным прыкладам і г.д. Таму вельмі важную ролю ў жыцці кожнага чалавека адыгрывае правільная фармацыя сумлення, якое павінна падказваць, што чалавек, вобразна кажучы, збіўся з жыццёвага курсу, зададзенага яму Богам, і гэты курс трэба нанава паправіць. Сумленне — гэта чырвоная лямпа, якая папярэджвае пра небяспеку, гэта компас нашай душы, які паказвае, ці ў правільным накірунку мы ідзём у сваім жыцці. 7. Паводле волі Божай чалавек можа асягнуць шчасце толькі ў сістэме маральных каштоўнасцяў. Калі ў бязмежных прасторах космасу ляціць касмічны карабель, ён падвержаны прыцяжэнню з боку іншых планет, якія знаходзяцца навокал яго. Таму трэба заўсёды сачыць за траекторыяй палёту, каб карабель раптам не адхіліўся задалёка, бо, стаўшы некіруемым, ён не дасягне мэты свайго палёту. Падобна і ў духоўным жыцці. Вакол нас так многа ўсяго, што вабіць, прыцягвае і змяняе траекторыю жыцця. Таму трэба быць уважлівымі, каб не адхіліцца ад траекторыі і своечасова яе адкарэкціраваць. Трэба быць пільнымі, каб ніякая спакуса і мода на амаральнае жыццё не сталі магнітам пад компасам нашага жыцця з мэтаю змяніць яго курс, так, што напрыканцы жыцця з жалем прыйдзецца сказаць: жыццё не ўдалося. Мы не можам дазволіць перафарміраваць сваё сумленне так, каб змяніўся курс нашага жыцця. 8. Прыкладам у гэтым для нас заўсёды і ўсюды павінен заставацца святы Ян Хрысіцель. Ён не быў трысцінаю, якая хістаецца ад ветру, але моцным дрэвам, якое не зламалі ніякія секулярныя і амаральныя буры. Касцёл у Беларусі мае ў вас, маладыя людзі, сваю надзею. Ён моліцца і марыць пра тое, каб вы нікому не дазволілі змяніць Богам указаны курс вашага жыцця, ідучы якім вы зможаце дасягнуць сапраўднае шчасце. Даручаю вас, дарагая моладзь, апецы Божай Маці і святога Яна Хрысціцеля і жадаю, каб вы разам з Марыяй кажучы Богу сваё «так», заўсёды заставаліся вернымі курсу Езуса Хрыста. Няхай прыклад Папярэдніка Збаўцы дапаможа вам быць новымі людзьмі, у адпаведнасці з патрабаваннямі нашага часу, людзьмі моцнымі вераю, хрысціянскім сведчаннем і мужнасцю ў абароне хрысціянскіх каштоўнасцяў, каб вы жылі паводле іх і адпавядалі тым высокім маральным ідэалам, якія змогуць даць чалавеку сапраўднае шчасце. Будзьце шчаслівыя і радасныя ў Пану! Няхай Ён благаславіць вас на гэтым шляху. Амэн. |
| Адноўлена 22.07.2009 15:40 |
для друкуПры выкарыстанні матэрыялаў сайта спасылка на Catholic.By абавязкова.
