Гэта архіў старой версіі сайта. Новая версія знаходзіцца па адрасе catholic.by
|
Арцыбіскуп Тадэвуш Кандрусевіч Да Езуса — праз Марыю Гамілія падчас начной літургіі ў Будславе 2 ліпеня 2009 г. Вашыя Эксцэленцыі, паважаныя святары, браты і сёстры! 1. Сёння, калі ў чарговы раз Божы Провід дазваляе нам праслаўляць Божую Маці ў цудоўным Будслаўскім абразе, мы з удзячнасцю Марыі, у якой падчас пераследу веры шукалі дапамогі і надзеі, скіроўваем свой позірк да Божай міласэрнасці, якая так шчодра пралілася і надалей ліецца на нас і нашу Бацькаўшчыну. Галоўнай пастырскай падзеяй гэтага года ў Мінска-Магілёўскай архідыяцэзіі з’яўляецца перэгрынацыя абраза Езуса Міласэрнага і рэліквій нашага земляка благаслаўлёнага Міхала Сапоцькі. Перэгрынацыі, якія ўжо адбыліся па парафіях архідыяцэзіі, сведчаць пра тое, што наш народ сапраўды мае вялікую пашану да культу Божай міласэрнасці, і, як некалі сказаў сам Збаўца, што адзіная надзея сучаснага свету ў Божай міласэрнасці, народ імкнецца менавіта ў ёй шукаць сваю надзею. Колькі споведзяў, святой Камуніі, навяртанняў… Гэта вядома толькі Богу. Абраз Езуса Міласэрнага, які няспынна пілігрымуе, перад якім не змаўкаюць малітвы, сёння — сярод нас! Ён прыбыў сюды, у Нацыянальны марыйны санктуарый у Будславе, каб узбагаціць нашае набажэнства і дапамагчы нам праз Марыю ісці да міласэрнага Езуса. Таму прысвецім нашыя разважанні гэтаму абразу, яго месцу ў кульце Божай міласэрнасці і ў збаўленні чалавека. 2. Праўда аб Божай міласэрнасці займае галоўнае месца на старонках Бібліі. Ужо Стары Запавет прадстаўляе аблічча міласэрнага Бога. Багаты любоў’ю Бог стварыў свет і чалавека, і адарыў яго шчасцем вечнага жыцця ў раі. Нават пасля першароднага граху, караючы нашых прабацькоў, Бог аказаў ім сваю міласэрнасць і паабяцаў паслаць Збаўцу. Доўгія тысячагоддзі чакання збаўлення — гэта час міласэрнасці, калі Бог праз прарокаў і каралёў вёў абраны народ Божым шляхам. Узгадаем вызваленне з Егіпецкай няволі, якое з’яўляецца сімвалам адкуплення ці пераходу ад граху да жыцця ў Божай ласцы. Новы Запавет — гэта сапраўдная сімфонія Божай міласэрнасці. Езус ідзе да хворых, бедных, пакінутых, грэшнікаў, каб ім дапамагчы. Ён кажа, што ўрач патрэбны не здароваму, але хвораму чалавеку. Яго крыжовая смерць стала найвышэйшым вымярэннем любові, бо сам Бог аддаў сваё жыццё за збаўленне чалавека. Смерць Езуса Хрыста на крыжы — гэта дзеянне Бога супраць самога сябе, — кажа Папа Бэнэдыкт XVI. Сапраўды, Бог, які ёсць жыццё, аддае на смерць Свайго Уцелаўлёнага Сына. І сёння міласэрны Бог прытуляе да сябе тых, хто вяртаецца да яго, падобна таму, як айцец прыняў марнатраўнага сына і ўсё дараваў яму. 3. Аднак, нягледзячы на ўсё гэта, для многіх хрысціян праўда аб Божай міласэрнасці з’яўляецца адной з найбольш цяжкіх для прыняцця. Найбольшай драмай сучаснасці з’яўляецца не тое, што людзі грашаць, але тое, што не хочуць вярнуцца да Бога. Зграшыць — гэта чалавечая справа, але жыць у граху — справа д’ябла. Людзі не імкнуцца даверыць сябе Богу, каб Ён прыняў іх і ўсё прабачыў. Такія людзі падобныя да тых, хто ведае аб хваробе, але да лекара не ідзе. Сучасны чалавек страціў пачуццё граху і не хоча ў гэтым сабе прызнацца. Трываючы ў граху, ён перастае шанаваць самаго сябе. Ад гэтага застаецца толькі адзін крок, каб зненавідзець іншых. Таму адным з найбольш актуальных заданняў Касцёла з’яўляецца заданне выйсці насустрач грэшніку з ідэяй добрага і міласэрнага Бога. У гэтым можа дапамагчы культ Божай міласэрнасці. 4. На жаль, сучасны ганарлівы чалавек, які спадзяецца толькі на сябе альбо на развіццё навукі і тэхнікі, не вельмі хоча прыняць ідэю міласэрнасці. Яна нібы памяншае яго, робіць залежным ад іншых. Некаторыя кажуць, што справы міласэрнасці толькі баналізуюць зло і спрыяюць распаўсюджванню дармаедства. Аднак і ў самых развітых краінах ёсць бедныя, і ім трэба дапамагаць. Бедных вы заўсёды будзеце мець, — кажа Хрыстус. У нашым выпадку гаворка ідзе найперш пра бедных і хворых духоўна, пра грэшнікаў, якім трэба дапамагчы. Такой дапамогай з’яўляецца набажэнства да Божай міласэрнасці. Напэўна, некаторыя скажуць: гэта не для мяне перабіраць пацеркі ружанца і ажно 50 разоў паўтараць падчас Вяночка да Божай міласэрнасці «Дзеля Яго балеснай мукі будзь міласэрны да нас і ўсяго свету». Гэта для бабуляў, а не для мяне — адукаванага чалавека, які мае сваё бачанне на жыццё. Іншым, можа, не спадабаецца абраз Езуса Міласэрнага. Скажуць, на свеце ёсць значна больш каштоўныя абразы нашага Збаўцы. Адказваючы на гэтыя ці падобныя папрокі, трэба станоўча сказаць: людзі, не дазвольце быць ашуканымі! Ці памятаем мы гісторыю са Старога Запавету пра военачальніка Наамана? Ён захварэў на праказу і ніяк не мог вылечыцца. Яго блізкія параілі яму паехаць да знанага прарока Елісея. Калі ён прыбыў да яго, той сказаў яму сем разоў акунуцца ў рацэ Ярдан. Гэта яго расчаравала і нават разгневала. Ён чакаў нейкіх спецыяльных абрадаў, малітваў, заклінанняў і г.д. А тут трэба проста акунуцца ў раку. Ці не мог я ўчыніць гэта ў сваёй краіне, хіба нашы рэкі горшыя за раку Ярдан, – пытаўся Нааман? Аднак, хоць і без ахвоты, але ён паслухаў, зрабіў тое, што яму сказалі, і адбыўся цуд аздараўлення. Кожны чалавек мае свае клопаты, у тым ліку і духоўныя. Людзі часам думаюць, калі б удалося трапіць на добрыя рэкалекцыі, сустрэць добрага спаведніка і духоўнага кіраўніка, тады б, можа, усё і наладзілася. Перабіраць жа пацеркі – гэта не для мяне, цяпер не сярэднявечча. Не для цябе? А ці спрабаваў? Безумоўна, вельмі важна прымаць удзел у рэкалекцыях, важна мець добрага спаведніка і г.д. Але ў нашым выпадку трэба памятаць пра тое, што Бог часта прыходзіць укрытымі і вельмі простымі шляхамі. Хрыстус зусім не жадае, каб мы зачараваліся абразом Езуса Міласэрнага ці новымі формамі малітвы да Яго. Езус прагне, каб мы адкрылі і палюбілі Яго ўсепрабачальную любоў і даверыліся Яму. Ён кажа, што не ў прыгажосці фарбы і пэндзаля знаходзіцца веліч гэтага абраза, але ў Ягонай ласцы. У новых формах культу Божай міласэрнасці, якія Езус перадаў свету праз св. Фаустыну Кавальскую, Ён імкнецца да адраджэння рэлігійнага жыцця ў духу хрысціянскага даверу і міласэрнасці. Праз іх Езус хоча, каб мы аднавілі веру ў тое, што Бог нас не пакінуў сам-насам са сваімі праблемамі. Таму праз абраз Езуса Міласэрнага, а таксама вельмі простае і даступнае кожнаму набажэнства да Божай міласэрнасці можна атрымаць вялікія Божыя дары, перш за ўсё дары навяртання. 5. Угледзімся ў абраз. Правая рука Езуса ўзнесена ўверх. Ёю Ён благаслаўляе. Благаслаўляе ўсіх – і добрых і грэшнікаў. Добрых, каб яшчэ больш удасканальваліся. Грэшнікаў, каб зведалі навяртанне. Трэба толькі мець хоць трошкі добрай волі. Дзверы касцёлаў адчынены для ўсіх. У святыню можа ўвайсці кожны. Там яго чакае Езус Міласэрны, Які ў сваёй міласэрнасці хоча збавіць кожнага і яму благаславіць. Далей, Езус ідзе і набліжаецца да нас. Прымаўка кажа: калі гара не ідзе да Магамета, то Магамет ідзе да гары. Калі мы марнуем наш шлях да Бога, то Бог сам ідзе да нас, ідзе і прапануе сваю дапамогу. Многія думаюць, што збаўленне знаходзіцца выключна ў нашых руках. Езус Хрыстус споўніў сваю місію – адкупіў чалавека, аб’явіў сваю волю, узышоў на неба і сеў праваруч Айца. Цяпер толькі назірае, як мы спраўляемся з нашымі праблемамі. Сапраўды, Ён зрабіў тое, што Яму належала. Цяпер час нашых дзеянняў і нашых высілкаў. Сапраўды, яшчэ св. Аўгустын казаў: Божа, ты стварыў мяне без мяне, але збавіць мяне без майго ўдзелу ты не можаш. Аднак на самай справе Езус дапамагае, каб мы маглі збавіцца. У амерыканскім фільме «Адзін мост – гэта многа» малады афіцэр перад боем размаўляў з пажылым сяржантам. Гэта быў першы бой маладога афіцэра, і ён вельмі хваляваўся. Таму прасіў сяржанта, каб паабяцаў яму, што ён не загіне. Аднак як сяржант можа гэта паабяцаць? Малады афіцэр усё ж настойваў і сяржант у рэшце рэшт сказаў, што ўсё будзе добра. Падчас бітвы афіцэр быў смяротна паранены. Сяржант, рызыкуючы жыццём, вынес безуладнае цела з-пад куляў. Нацэліўшы пісталет на хірурга, прымушае яго вынуць кулю з галавы раненага. Малады афіцэр насуперак усялякай надзеі быў выратаваны. Калі сяржант стрымаў слова, то тым больш верны свайму слову Езус. Хрыстус абяцаў нам збаўленне. Тым, хто ушаноўвае абраз Езуса Міласэрнага, Ён абяцаў, што не загінуць, і таму, не парушаючы нашай свабоды, з абраза Ён ідзе да нас, прамаўляе праз нашае сумленне і ставіць на нашым жыццёвым шляху спаведніка. Калі мы не памятаем пра Яго, то Ён заўсёды памятае пра нас. У небе, калі можна так сказаць, увесь час трывае акцыя пад «дэвізам» «Тваё збаўленне». За нас заступаюцца ўсе святыя і анёлы. Таму выява Езуса на абразе не статычная. Ён накіроўваецца да нас. Нам застаецца толькі кінуцца ў Ягоныя абдымкі. Трэці элемент абраза Езуса Міласэрнага — гэта чырвоны і белы прамяні, якія сімвалізуюць сакрамэнты Касцёла. Менавіта дзякуючы ім мы прымаем удзел у Божым жыцці і самі абагаўляемся. Наступны, вельмі важны элемент абраза — гэта надпіс: «Езу, давяраю Табе». Гэтыя словы былі напісаны па просьбе самаго Езуса. Звычайна людзей дзеляць на веруючых і няверуючых, на тых, якія даверыліся Богу і якія не прынялі з верай Ягоных слоў і Ягонай любові. Людзі вераць іншым людзям, палітыкам, бізнесменам, банкірам, урачам, турыстычным бюро, прадаўцам, якія хваляць свой тавар і г.д. Без веры немагчыма жыць. У гэтым кантэксце можна запытацца: ці веру я Езусу Хрысту? Ці веру ў тое, чаму Ён навучае? Ці веру ў сэнс шляху, які Ён прапануе? Ці веру, што Ён сапраўды мяне любіць? Ці веру, што хоча адарыць мяне вечным жыццём? Ці вераць Езусу тыя бацькі, якія кожны тыдзень вядуць сваіх дзяцей на курсы англійскай мовы, у спартыўныя секцыі, у школу балета і танца, у мастацкія гурткі, на музыку, а ў нядзелю замест таго, каб ісці ў касцёл, едуць з імі на дачу? У тое, што замежная мова ці спорт спатрэбяцца, яны вераць, і гэта вельмі добра, але, на жаль, не вераць у неабходнасць святой Імшы. Людзі вераць, што ў старасці будуць атрымліваць пенсію, але ці вераць, што Эўхарыстыя з’яўляецца гарантам іх вечнага жыцця? Ёсць вельмі цікавая і павучальная гісторыя. У пэўны горад прыехаў цыркач. Расцягнуў над вуліцай канат і праехаў па ім на веласіпедзе. Людзі крычалі «брава». Тады цыркач спытаўся ў людзей, ці вераць яны, што ён праедзе яшчэ раз. «Так! – адказалі людзі.— Ты вельмі добры артыст». «Тады, — кажа цыркач, — хто сядзе на веласіпед разам са мною?» Ахвотнікаў не знайшлося. Ці верым мы, што Бог усемагутны і нас благаслаўляе? Так, верым. А калі верым, то трэба жыць паводле Ягоных законаў: не красці і не ашукваць, не забіваць ненароджаных дзяцей, берагчы адзінства сям’і, захоўваць маральныя нормы, не спадзявацца выключна на матэрыяльныя каштоўнасці, але імкнуцца да духоўных і г.д. Аднак у жыцці вельмі часта ўсё наадварот. І мы заўсёды знаходзім апраўданне, кажучы, што такі сённяшні свет і так усе жывуць. Хрысціянства нібы цудоўны веласіпед, але не ўсе хочуць на ім ехаць. 6. Як бачым, не так лёгка жыць у даверы Езусу. Тут патрэбна вера ў Божую міласэрнасць. Хрыстус, просячы св. Фаустыну зрабіць надпіс «Езу, давяраю Табе», нібы жадаў укласці ў нашы вусны вызнанне праўдзівага даверу Яму. Марыя, наша духоўная Маці, ты ўжо больш чатырох стагоддзяў клапоцішся пра свой народ з гэтага цудоўнага месца. У цяжкія гады пераследу ты давала нам надзею, што прыйдуць новыя часы. І яны сапраўды прыйшлі. Цяпер, аднак, нашае жыццё падвержана новым выклікам секулярызму. Мы часта жывём так, нібы Бога няма. Мы замяняем Яго законы сваімі, якія нам падабаюцца. У сваіх патрэбах мы звяртаемся да ўсіх і усяго, а Бог вельмі часта застаецца на апошнім месцы. Мы клапоцімся пра забеспячэнне свайго матэрыяльнага быту, але забываем пра духоўнае жыццё. Мы не чуем голасу сумлення або стараемся яго заглушыць. Секулярызаваны чалавек стаў настолькі чэрствым, што не адчувае духоўнага голаду і таму не спяшаецца насыціцца. На вяселлі ў Кане Галілейскай ты, Марыя, сказала слугам рабіць тое, што ім скажа твой Сын, і стаўся цуд — вада перамянілася ў віно. Наша добрая Маці, прывядзі нас да свайго Сына, выпрасі нам ласку чыніць усё тое, што Ён кажа, каб мы даканца даверыліся Яму, бязмежнаму ў сваёй міласэрнасці, каб стаўся цуд перамены нашага жыцця, і мы сапраўды даверыліся Божай міласэрнасці — адзінай надзеі свету і кожнага з нас. Амэн. |
| Адноўлена 22.07.2009 15:45 |
для друкуПры выкарыстанні матэрыялаў сайта спасылка на Catholic.By абавязкова.
