Гамілія кардынала Бэртонэ ў Гродне 21.06.2008 г.

Ваша Эмінэнцыя, вялебныя і дарагія браты ў біскупскім і святарскім служэнні, дарагія семінарысты і ўсе вернікі! Пасля ўчарашняй сустрэчы ў Пінску, якая адбылася ў катэдры пад тытулам Унебаўзяцця Найсвяцейшай Панны Марыі, мы сёння сустракаемся тут, у старажытным горадзе Гродна, адным з шасці галоўных гарадоў вашай умілаванай краіны. Мы сустракаемся ў гэтай цудоўнай катэдральнай базыліцы, асвячонай у гонар святога Францішка Ксавэрыя, каб разам памаліцца, каб падзяліцца спадзяваннямі і клопатамі вашай дыяцэзіі, якая нястомна і актыўна дзейнічае ў пошуках новых шляхоў нясення евангельскай весткі людзям нашага часу. Мая прысутнасць сярод вас — гэта знак айцоўскай любові Святога Айца, які вас вітае, благаслаўляе і заахвочвае трываць у верным служэнні Хрысту і Касцёлу, ідучы наперад шляхам, адзначаным заўсёды надзвычай шчырым хрысціянскім сведчаннем. Я таксама хачу выказаць вам маё гарачае прывітанне. Перадусім вітаю пастыра Гродзенскай дыяцэзіі Яго Эксцэленцыю Аляксандра Кашкевіча, Старшыню Канферэнцыі Каталіцкіх Біскупаў, якому я ўдзячны за прывітальнае слова, з якім ён да мяне звярнуўся. Таксама зноў вітаю кардынала Казіміра Свёнтка, з якім ужо меў радасць сустрэцца, вітаю ўсіх прысутных іерархаў, асабліва Апостальскага Нунцыя. Вітаю ўсіх вас, шаноўныя святары, якія сярод гэтай часткі Божага народа служыце справе радаснага абвяшчэння слова праўды, што, безумоўна, прынясе шчодры плён у жыцці наступных пакаленняў. Асаблівыя словы прывітання скіроўваю да вас, дарагія семінарысты, прадстаўнікі надзеі і будучыні ўмілаванага Касцёла Гродзенскай дыяцэзіі, з падзякаю згадваючы вашых выкладчыкаў і выхавацеляў. Прысвецім гэтую нашую сустрэчу перадусім малітве аб тым, каб мы захавалі вернасць нашаму пакліканню да святарства і кансэкраванага жыцця. Будзем маліцца праз заступніцтва маладога святога Алаізія (Луіджы) Ганзагі, літургічны ўспамін якога сёння адзначаецца. Яго жыццё было цалкам прасякнута Божаю ласкаю і любоўю і прайшло ў самаадданым служэнні братам, асабліва бедным і хворым. За свой кароткі, але змястоўны зямны шлях ён адчуў заўсёды актуальную навіну Евангелля і ўчыніў яго сваім жыццём. Святы Луіджы Ганзага быў сапраўдным сведкам Хрыста, яскравым прыкладам святасці, настаўнікам для наследавання, узорам для пераймання, вобразам святасці, які і сёння працягвае нібы правакаваць сучасную моладзь падзеленую паміж глыбокім унутраным імкненнем надаць жыццю поўны сэнс і павярхоўнымі моднымі плынямі індывідуалістычнай культуры і геданісцкага спажывальніцтва, што распаўзаюцца па свеце. Перадусім у ім уражвае малітва: ужо ў 12 гадоў ён вырашыў па 5 гадзінаў штодзённа прысвячаць медытацыі. Хоць у яго вельмі добра ішлі справы, ён штораз больш прысвячаў сябе вучобе, малітве, учынкам міласэрнасці. З дзяцінства ён імкнуўся да місіянерства і мучаніцтва. Падчас эпідэміі чумы Луіджы не шкадаваў сябе і, заразіўшыся, памёр. Катэхізатар моладзі, клапатлівы апякун бедных і хворых, ён стаў усім для ўсіх: Касцёл назваў яго прыкладам і абаронцам моладзі, якая хоча жыць сваёю вераю ў Хрыста. Як і Боскі Настаўнік, Луіджы таксама стаў «знакам супраціву»: пакінуўшы гонар і багацце дзеля таго, каб знайсці Хрыста — сапраўдны скарб, за які варта аддаць нават уласнае жыццё, ён знайшоў Яго ў малітве і справах міласэрнасці. Такім чынам ён нагадвае нам, што для таго, каб выканаць нялёгкую місію прапаведнікаў Евангелля ў сучасным свеце, неабходна перадусім падтрымліваць непарыўную сувязь з Хрыстом, няспынна сузіраючы Яго аблічча ў малітве, каб пасля аддана служыць Яму ў братах, асабліва ў тых, якія знаходзяцца ў патрэбе, матэрыяльнай або духоўнай. Святасць Луіджы Ганзагі, якога сёння Касцёл паказвае нам як прыклад для наследавання, добра апісана ў фрагментах Святога Пісання, якія толькі што былі прачытаныя. У першым чытанні святы Павел выказвае радасць ад скарбу, за які ён быў гатовы страціць усё: «Што было для мяне набыткам, тое дзеля Хрыста я палічыў стратай. Ды і ўсё лічу стратаю дзеля перавагі пазнання Хрыста Езуса, Пана майго». Усё той жа Павел, «здабыты Хрыстом», без ваганняў пакінуў усё, каб дасягнуць мэты — пазнання, набыцця Хрыста. Які цудоўны прыклад, якое заахвочанне для нас, якія, прывабленыя іншымі мэтамі, часта шукаем іншых каштоўнасцяў, памылкова думаючы часам, што шукаем Яго! Ці ж не здараецца так тады, калі мы ў сваім служэнні абмяжоўваемся толькі прызнаннем людзей і павярхоўнымі задавальненнямі? Як жа лёгка згубіць з вачэй той сапраўдны скарб, які адзіны заслугоўвае нашай увагі! Будзем жа, дарагія браты і сёстры, шукаць і імкнуцца толькі да Хрыста! Адзін сучасны пісьменнік напісаў: «Я жадаю ісці шукаць Бога», а святы Аўгустын, звяртаючыся да Хрыста, сцвярджаў, што «Я б ніколі не знайшоў Цябе, калі б ніколі не шукаў». Нашае жыццё, асабліва жыццё таго, хто прысвяціў сябе служэнню Евангеллю, — гэта падарожжа па слядах Бога, прысутных у нашым існаванні. Сённяшні фрагмент Евангелля апавядае нам пра скарб, схаваны на полі, які можа напоўніць нас радасцю; скарб, што складаецца не з рэчаў, а з’яўляецца асобаю: Езусам — Шляхам, Праўдаю і Жыццём. Хто Яго знаходзіць, прадае ўсё, каб толькі набыць Яго. Дарагія святары і кансэкраваныя асобы, прымем жа запрашэнне, якое скіроўвае да нас сённяшняя літургія. Пан Бог ведае, якія намаганні прыкладае кожны з вас для таго, каб заставацца верным уласнаму пакліканню, і заклікае вас не баяцца цяжкасцяў: заўсёды давярайце Яму! Новыя апостальскія гарызонты адкрываюцца перад гродзенскім Касцёлам; чакае цяжкая душпастырская праца і шырокае поле дзейнасці. Але будзьце ўпэўненыя: галоўнае, каб вы перадусім былі сябрамі Хрыста, яго сапраўднымі вучнямі, каб сваім прыкладам весці за сабою тых, хто даручаны вашай душпастырскай апецы, па сцежцы святасці, якая з’яўляецца любоўю — любоўю да Бога і да братоў. Толькі такім чынам, заўсёды працуючы ў еднасці з вашым біскупам і паміж сабою, вы, святары, зможаце прывесці хрысціянскі народ да «новага неба і новай зямлі», пра якія гаворыць Святое Пісанне (пар. Ап 21, 1; 2 П 3, 13). Святы Айцец Бэнэдыкт XVI на самым пачатку свайго пантыфікату вучыць нас, што ў Касцёле — містычным Божым вінаградніку — мы павінны працаваць як пакорныя і адданыя слугі. Няхай жа кожны з вас стараецца служыць менавіта так, а не інакш. Вучыце гэтаму сваім прыкладам вашых калегаў, семінарыстаў, моладзь, прывіваючы ім жаданне заняцца справаю збаўлення душаў. Клапаціцеся пра пакліканні да святарства і кансэкраванага жыцця, праводзячы паўнацэннае і сістэматычнае душпастырства пакліканняў, якое пачынаецца з сем’яў і парафіяльных супольнасцяў, бо вы — першыя і незаменныя выхавацелі кандыдатаў да святарства і кансэкраванага жыцця. У прыватнасці, нястомна заклікайце бацькоў распазнаваць і прымаць знакі паклікання ў душах сваіх дзяцей. Сапраўды, уся хрысціянская супольнасць паклікана да малітвы і канкрэтных дзеянняў, каб «Гаспадар жніва паслаў работнікаў на жніво сваё» (пар. Лк 10, 2). Але перадусім ад біскупа і ад святароў патрабуецца ўдзяляць асаблівую ўвагу насенню паклікання, якое Пан Бог і сёння рассявае ў шматлікіх маладых сэрцах. Абвяшчэнню Евангелля, дарагія браты і сёстры, прысвячайце ўсе вашыя намаганні. Евангельскае гарчычнае зернейка павінна быць пасеяна сёння для таго, каб у адпаведнасці з таямнічымі планамі Божага Провіду ў свой час стаць вялікім дрэвам. З самымі цёплымі пачуццямі я звяртаюся да вас, дарагія семінарысты. Ваш юнацкі запал, вашае імкненне да сапраўдных каштоўнасцяў і любоў да Хрыста — гэта сур’ёзная падстава для надзеі ўсяго Касцёла. Сур’ёзна і ўдумліва рыхтуйцеся да душпастырскага служэння, да якога вас кліча Пан Бог. Вучыцеся з адказнасцю і з паслухмянасцю, супрацоўнічайце з вашымі выхавацелямі, якіх я заклікаю з поўнаю самаадданасцю весці сваю далікатную выхаваўчую справу. Няхай вашым агульным клопатам будзе перадусім прысвячэнне як мага больш часу малітве па прыкладзе святога Луіджы Ганзагі. Толькі так вы зможаце стаць сапраўды Божымі людзьмі, закаханымі ў Евангелле і гатовымі ахвяраваць усім, нават жыццём, за Хрыста. І нарэшце, sursum corda — угору сэрцы! Гэты заклік да надзеі, які часта любіў паўтараць Папа Ян Павел ІІ, я сёння скіроўваю да вас, дарагія браты ў біскупстве, дарагія святары, дарагія законнікі і законніцы, а таксама дарагія семінарысты. Ідзіце наперад вашым шляхам са спакоем і з даверам! Няхай вас вядзе па ім Марыя, першая Вучаніца Хрыста, «Каралева Апосталаў», Зорка новай евангелізацыі. Калі вы будзеце жыць Евангеллем, то зможаце таксама зрабіць значны ўнёсак у нацыянальнае і духоўнае адраджэнне ўмілаванага беларускага народа, надаючы ўпэўненасць і аптымізм сённяшнім намаганням, скіраваным на матэрыяльнае і маральнае аднаўленне вашай краіны. Няхай Пан Бог благаславіць вас і ўсю Беларусь!

Адноўлена 22.07.2009 16:23