Яшчэ 20 гадоў таму ў Івянцы не было касцёла. Дзве мясцовыя святыні выкарыстоўваліся ў іншых мэтах. Аднак тое, што было немагчымым для чалавека, стала магчымым для Бога. Адбыўся цуд Божай міласэрнасці — у гэтым невялікім мястэчку сёння ўзвышаюцца два прыгожыя касцёлы. Больш за тое, ужо многа гадоў у Івянцы праводзяцца так званыя «Музычныя майстэрні», падчас якіх сваё майстэрства ўдасканальваюць хоры і музычныя гурты. У мінулым годзе менавіта тут, у Івянцы, адбыўся першы ўсебеларускі дзень моладзі, які сабраў больш за дзве тысячы юнакоў і дзяўчат. Нягледзячы на шматлікія цяжкасці, гэты першы форум беларускай моладзі сапраўды ўдаўся. У сувязі з гэтым я яшчэ раз выказваю ўдзячнасць айцам францішканам і жыхарам Івянца. Падчас арганізацыі і правядзення форума асабліва з боку простых вернікаў праявілася салідарнасць і міласэрнасць.

У чытанні святога Евангелля, якое мы толькі што пачулі, Езус нагадвае нам пра міласэрнасць. Усё тое, што людзі чыняць на карысць патрабуючых, яны чыняць Езусу, бо Ён жыве ў бедных. Гэты ўрывак з Евангелля можна назваць маніфестам міласэрнасці.

Святы Айцец Бэнэдыкт XVI сваю першую энцыкліку прысвяціў разважанням пра Бога, які ёсць Любоў. Пантыфік разважае пра любоў як пра самую важную рысу Бога. Ён таксама разважае пра разуменне любові ў сучасным свеце, якое, на жаль, абмяжоўваецца катэгорыямі цялесных прыемнасцяў, гэта значыць, катэгорыямі эратычнай любові, якая нярэдка становіцца таварам. Святы Айцец таксама разглядае любоў як ахвяру і пры гэтым указвае на самую дасканалую любоў, якою з’яўлецца любоў Бога да чалавека, найвышэйшым праяўленнем якой з’яўляецца смерць Езуса Хрыста на крыжы. Бэнэдыкт XVI падкрэслівае, што крыжовая смерць — гэта сама вялікая мера любові. Такой жа павінна быць і наша любоў да бліжняга.

У другой частцы сваёй энцыклікі Святы Айцец указвае на практычную рэалізацыю любові ў штодзённым жыцці. Такім чынам ён нібы апавядае пра рэалізацыю сённяшняга Евангелля. Любоў да патрабуючага павінна выказвацца не толькі ў словах, але і ў канкрэтных дзеяннях.

Езус прайшоў праз жыццё, чынячы людзям дабро. Таксама і мы, якія зведалі Божую любоў, павінны чыніць дабро. За гэта Езус абяцае адарыць нас сваёю міласэрнасцю. Ён кажа: «Шчаслівыя міласэрныя, бо яны міласэрнасць спазнаюць» (пар. Мц 5, 7). Гэта значыць, што Божую міласэрнасць мы зведаем паводле нашых учынкаў.

А гэта вельмі неабходна кожнаму чалавеку, бо ён грэшны і прагне Божай міласэрнасці. Езус у сваіх аб’яўленнях святой Фаустыне Кавальскай заўсёды рабіў актуальнай жывую ідэю Божай міласэрнасці. Больш за тое, Ён даў чалавецтву нібы інструмент, праз які гэтая міласэрнасць магла б найлепш праяўляцца. Гэтым інструментам з’яўляецца абраз Езуса Міласэрнага і Вяночак да Божай міласэрнасці. Усім, хто будзе ўшаноўваць гэты абраз, Езус абяцае сваю міласэрнасць.

Вялікае значэнне мае і Дзённік святой Фаустыны Кавальскай — скарб навучання пра Божую міласэрнасць. Варта нагадаць, што гэты Дзённік мы маем дзякуючы «інтэрвенцыі» нашага земляка благаслаўлёнага Міхала Сапоцькі, які з’яўляўся спаведніком с. Фаустыны і казаў ёй запісваць усё, што кажа Езус.