Гамілія Мітрапаліта Тадэвуша Кандрусевіча падчас сакрамэнту канфірмацыі на Залатой Горцы

1. У першым сённяшнім чытанні з Дзеяў Апосталаў распавядаецца пра прыняцце ў Касцёл язычнікаў. Гэта азначае, што Бог ёсць Богам усіх людзей, і што Езус Хрыстус праліў сваю кроў за кожнага чалавека. Бог блізкі кожнаму і, паводле словаў пісьменніка Фёдара Дастаеўскага, няма людзей больш ці менш пабожных, але ёсць тыя, якія Бога ведаюць, і тыя, якія Яго яшчэ не пазналі. Чалавек адкрываецца на Бога ў любові падобна таму, як і Бог адкрыўся чалавеку ў любові ў Езусе Хрысце — Уцелаўлёнай Любові. Сведчаць аб гэтым сённяшнія другое чытанне і Евангелле, у якіх выразна сцвярджаецца, што толькі дзякуючы любові можна стаць сапраўдным сябрам. Езус называе нас сваімі сябрамі, бо да канца палюбіў нас. Сяброўства нельга запрацаваць, бо яно з’яўляецца дарам. Слуга можа выконваць кожнае пажаданне свайго гаспадара, аднак гэтага далёка не дастаткова, каб ён назваў яго сваім сябрам. Езус жа аддае сябе кожнаму чалавеку і кожнага называе сваім сябрам. 2. На гэты дар сяброўства мы павінны адпаведна адказаць сваёй любоўю. Нездарма Езус кажа, што той, хто Яго любіць, той захоўвае Яго вучэнне. Таму Ён заахвочвае трываць у Яго любові і любіць адно аднаго. Такая любоў з’яўляецца новым законам. Можа сучаснаму, асабліва маладому чалавеку, цяжка зразумець, як любоў можа падпарадкавацца закону. «Любоў — гэта свабода», — кажа сучасны малады чалавек. Як тады мы павінны разумець словы сённяшняга Евангелля? Якія адносіны паміж любоўю і абавязкамі? Каб лепш зразумець гэта, трэба памятаць пра два віды абавязкаў. Адзін мае знешні характар і не паходзіць з волі самаго чалавека. Другі мае ўнутраннае паходжанне і нараджаецца ў самім чалавеку. Напрыклад, камень, кінуты ўверх, павінен упасці на зямлю, і не таму, што гэта яму нехта наказаў, але таму, што існуе закон сусветнага прыцягнення, так званы закон Ньютана. Падобна гэтаму існуюць два спосабы, паводле якіх чалавек можа быць пабуджаны нешта рабіць або не рабіць — праз прымус да гэтага або праз свабоднае жаданне. Дзяржаўныя ці грамадскія законы дзейнічаюць паводле першага спосабу і дзейнічаюць нават з пагрозаю кары, калі закон не будзе выкананы. Крыніцай другога спосабу з’яўляецца любоў, якая знутры пабуджае да дзеяння. Кожны чалавек хоча ахвотна робіць тое, што любіць. Дастаткова паказаць дзіцяці забаўку і ўбачым, як яно адразу займецца ёю. Хто яму кажа, хто яго змушае да гэтага? Ніхто, але яно цягнецца да забаўкі, бо яна яму падабаецца, яно яе жадае. Нездарма св. Аўгустын кажа, што любоў — гэта «цяжар» душы, які цягне да таго, што падабаецца. У гэтым сэнсе трэба зразумець словы сённяшняга Евангелля, што любіць адно аднаго так, як нас палюбіў Езус — гэта закон. 3. У гэтым сэнсе паводле закону любові мы павінны імкнуцца да абсалютнага дабра, якім з’яўляецца сам Бог. Аднак, з іншага боку, мы добра ведаем, што вакол нас ёсць многа іншых рэчаў, якія нас прыцягваюць. І таму мы можам лёгка заблукаць, замест сапраўдных каштоўнасцяў можам лёгка выбраць фальшывыя і такім чынам згубіць шлях, які вядзе да Бога. Як, напрыклад, касмічны карабель, які ляціць да нейкай планеты, можа трапіць у поле гравітацыі іншага касмічнага цела і змяніць сваю траекторыю. Таксама і ў жыцці чалавека іншыя каштоўнасці могуць змяніць траекторыю яго хрысцінскага жыцця, і замест імкнуцца да абсалютнага Дабра — Бога — ён імкнецца да бязбожнага жыцця, ставячы сябе на Яго месца і зменяючы маральныя нормы. Таму Божыя запаведзі і Евангелле служаць таму, каб пазбегнуць гэтага. Менавта, яны служаць нашаму дабру. 4. Ёсць такі вельмі прыгожы аповед пра Адысея. Вяртаючыся дамоў з Траянскай вайны ён павінен быў праплыць тую частку мора, дзе жылі прыгожыя сірэны — марскія німфы. Ён добра ведаў, што многія маракі, заварожаныя надзвычай прыгожым спевам німфаў, зменялі курс карабля, накіроўваліся на мулісты бераг і ў выніку гінулі. Адысей вельмі любіў сваю айчыну — востраў Ітаку — і жонку Пэнэлопу, таму жадаў вярнуцца да яе. Ён казаў матросам пазаклейваць вушы воскам, а сябе прывязаць да мачты. Сірэны спявалі вельмі прыгожа, Адысей чуў іх спеў, крычаў, вырываўся, аднак вяроўкі, якімі быў прывязаны да мачты, трымалі яго моцна, а матросы не чулі яго голаса. Такім чынам Адысей перамог німфаў. Вобразна можна сказаць, што з любові да сваёй жонкі і радзімы Адысей сам устанавіў закон, на моцы якога ён быў прывязаны да мачты, што і ўратавала яму жыццё. 5. Перад тым, як жадаць ад нас выканаць закон любові, Бог адорвае нас сваёю ласкаю — дарам, які дапамагае выканаць гэты закон. Такім чынам Бог злучае нас з сабою, як быццам прывязывае да сябе, у сваёй любові устанаўлівае з намі запавет. Каб мы трымаліся гэтага запавету і заўсёды выконвалі Божы закон, ведаючы нашую слабасць, Бог прыходзіць нам з дапамогаю. Найперш мы яе атрымліваем у сакрамэнтах. Гэтаму служыць і сакрамэнт канфірмацыі, мэтаю якога з’яўляецца ўзмоцніць нашыя духоўныя сілы, каб мы сапраўды любілі Бога і жылі паводле Яго запаведзяў. Каб мы маглі зразумець, што сапраўдная любоў — гэта дадзены Богам закон, а не свабода чыніць усё, што падабаецца. Гэта не той закон, які змушае нас нешта рабіць, але закон, які выходзіць з нутра чалавека, які праяўляецца ў любові Бога і бліжняга. У сакрамэнце канфірмацыі Хрыстус адорвае нас дарамі Святога Духа, які ўжо 2000 гадоў вядзе Касцёл Божым шляхам. У наш час секулярызацыі і дэхрысціянізацыі Дух Святы навучае нас і ўспамагае, каб мы, выбраныя Богам, ішлі і прынеслі плён, і каб гэты плён трываў. Гэта азначае, што мы пакліканыя пражыць жыццё так, каб яно прынесла як мага больш плёну, прадусім духоўнага. Змена свету настане прадусім праз змену духоўнага жыцця чалавека. Не дастаткова змяніць і палепшыць інфраструктуру гарадоў і вёсак, не дастаткова развіваць навуку і тэхналогію, не дастаткова нават пераадолець эканамічны крызіс, які апанаваў сучасны свет. Трэба змяніць чалавека. Трэба паставіць яго на «рэльсы» Евангелля і прадусім на «рэльсы» жыцця ў любові Бога і бліжняга. Таму трэба адкрыцца на дзеянне Святога Духа, каб Ён распаліў у нас агонь любові, каб узмоцніў нашы духоўныя сілы, каб Божы закон быў нам не цяжкасцю, але ўнутранай духоўнай патрэбай, якая ўсцеражэ нас ад змены траекторыі вызначанага нам Богам жыцця, узмоцніць духоўныя сілы ў барацьбе са злом і небяспечнымі выклікамі сучаснасці, каб мы, застаючыся вернымі свайму хрысціянскаму пакліканню, праз пастаяннае дасканаленне і ўзрастанне ў цнотах змянялі воблік нашай зямлі, каб яна сапраўды была Белай, гэта значыць святой Руссю. Амэн.

Адноўлена 22.07.2009 16:38