Варшава, 13 ліпеня 2014 г.

Parafiada – bieg ku świętości

Bracia w kapłaństwie, osoby konsekrowany, drodzy uczęstnicy rospoczynającej się XXVI Międzynarodowej parafiady!

1. W imieniu Kościola na Białorusi serdecznie witam was i dziękuję za zaproszenie, a także za pomoc w organizacji parafiady w różnych diecezjach Białórusi. Tak, za tzy dni, w nastepną środę, w Iwieńcu rospocznie się kolejna parafiada Mińsko-Mohylewskiej archidiecezji. Swoje początki i dynamikę ona zawdzięcza konkretnej pomocy i zaangarzowaniu Stowarzyszenia Międzynarodowej Parafiady.

Jesteśmy świadkami jak idea Parafiady o kompleksowych zawodach młodzieży, prewodnią myślą których jest świątynia, stadion i teatr, staje się coraz bardziej popularną.

Dzisiejsze otwracie Parafiaday jest symboliczym i bardzo wymownym, bo akurat dzisiaj w Brazylii kończą się kolejne Mistrzowstwa świata w piłce nożnej. One to zdominowały współczesny swiat w ciągu ostatniego miesiąca. Zwycięstwa i porażki, emocjonalne przejawy radości i tragedie, jakiej naprzykład doznała Brazylia – jeden z faworytów, towarzyszyły Mundialowi. Ale wyżej tego wszystkiego jest sport, który rozwija fizyczne umiejętności człowieka i sprzyja duchowemu doskonaleniu, a także rozwija poczucie solidarności, szacunku dla rywala, cnoty męstwa, uczy przebaczać i t.d.

2. Podobnie ma być i na Parafiadzie. Nie wszyscy wygrają, ale wszyscy będą dążyli do tego i w ten sposób okażą swe zdolności, przygotowanie fizyczne i duchowe, aby w ten sposób dążyc do doskonałości i chwalić Boga.

Aby osiągnąć sukces trzeba bużo pracować, trenowć, uczyć się idt. Sportowiec, który nie podnosi poprzeczki wymnagań, nigdy nie zostanie mistrzem. W dążeniu do sukcesu trzeba też przestrzegać odpowiednych zasad i regół. Trzeba być cierpliwym i wytrwałym, aby to święto młodzieży uczyniło nas kościelną rodziną, która przyjmuje wiecznie żywe i aktualne słowo Boże i im się kuruje w swoim życiu.

3. Właśnie o słowie Bożym i jego przyjęciu mówi nam dzisiejsza Ewangelia. Siewca wychodzi siać ziarno. Ale ziarna padają na rózną glebę. Jedno na drogę, drugie – na skalisty grunt, trzecie – między ciernie i wreszcie czwarte – na dobrą glebę.

Które z nich przyniesie plon? To które upadło na drogę? Nie, z niego nic nie wyrośnie, bo po drodze jeżdżą auta, które niszczą ziarno. Są tam i ptaki, które szukają pożywienia i zjadają ziarno.

Podobnie i ziarno, króre pada na skalistą glebę. Na skalistym gruncie warstwa ziemi jest bardzo mała. Prawada, że taka ziemia szybko się przegrzewa i ziarno szybko zaczyna rosnąć. Ono szybko puszcza korzenie, ale niestety nie mogą one pójść wgłąb, bo napotykają skałę, co jest przyczyną tego, że roślina szybko schnie. Dlatego ziarno, które pada na skalistą glebę nie ma szans prynieść obfity owoc.

Nie za wiele można spodziewać się i od ziarna, które pada między ciernie. Ono będzie zagłuszone przez inne rośliny, nie będzie miało wystarczająco słońca i dlatego nie będzie mogło mormalnie wzrastać, aby w przyszlości prszynieść obfity plon.

I tylko to ziarno, które pada na dobra glebę przyniesie bogaty plon.

4. Siewca, ziarno i gleba – to są symbole, którymi posługuje się Chrystus w tej przypowieści. Siewcą jest Chrystus, ziarnem – słowo Boże, a glebą – dusza ludzka.

Podstawowową przyczyną, że nie każde ziarno przynosi obfity plon jest nie jakość ziarna, ale jakość gleby. Boskie ziarno jest zawsze najlepszej jakości, bo to słowo samego Boga. Nie jest to słowo dzialacza politycznego, które często zmienia się w zależności od sytuacji politycznej. Nie jest to słowo przedsiębiorcy, który tylko i myśli o zysku każdym kosztem. Nie jest to słowo nawet naukowca, bo nauka się rozwija i to co wczoraj było prawdą jutro może się zmienić. Jest to wiecznie żywe i skuteczne słowo samego Stwórcy, które nigdy się nie zmienia. To słowo ustanawia zasady życia i moralnego postępowania.

Kiedy wybieramy gałęź sportu, to czynimy to dobrowolnie, nprz. piłka nożna, koszykówka, tenis itd. Ale kiedy wybraliśmy, to powinniśmy przestregać zasad gry, bo inaczej będą kary i nawet wykluczenie z gry. My wybraliśmy chrzesciajństwo i powinniśmy przestrzegać jego regul. Nie pzestrzeganie zasad gry w sporcie prowadzi do dyskwalifikacji. Podobnie jest i w życiu duchowym. A my nie chcemy być dyskwalifikowani. Św. Ireneusz mówi, że chwała Boga, to żywy człowiek, żywy nie tylko ciałem, ale i duszą. Trzeba pamiętać, że Ewangelia nam dana nie dlatego, aby ją zmieniać, ale aby ona nas zmieniała.

A więc problemem jest gleba i jej jakość, tzn. nasze dusze. Jakimi są? Czy są otwarci na słowo Boże? Czy chcą współdziałać z nim? Chrystus mówi, że stoi u drzwi i kołacze. Ten, kto Mu otworzy, do tego wejdzie. Te drzwi można otworzyć tylko z wewnątrz. Nikt inny za nas ich nie otworzy. Czy mamy klucze od nich? Może ich zagubiliśmy? Może świadomie nie chcemy otwierać drzwi Chrystusowi?  Tymi dzrwiam jest nasza wiara? – mówi św. Ambroży. Czym mocniejsza wiara, tym jesteśmy bezpieczniejsi w walce z bardzo niebezbpiecznymi wyzwaniami współczesnego świata.

Kiedy pojedziemy za miasto, to na polu widzimy różne rolnicze maszyny, które przed tem jak siać, kultywują ziemię, tzn. ją ulepszają. Podobnie czyni Kościół, który kultywuję, udoskonala nasze dusze. W związku z tym powinniśmy spytać siebie samych jakimi są nasze dusze – drogą, po której wszyscy chodzą, twardą skałą, na której nic nie rośnie, zarośnięta chwastami, które zabierają zyciodajne soki ziemi i zagłuszają rost, czy żyzną ziemią? Bóg chce aby nasze dusze byli urodzajną ziemią, która przynosi stokrotny plon.

5. Udoskonalanie gleby naszych dusz Kościół czyni przede wszystkim przez głoszenie slowa Bożego. Dlatego głównym zadaniem Kościoła na współczesnym etapie jego rozwoju w sekularyzowanym świece, który często żyje tak jak by Bóg nie istniał, jest efektywne jego głoszenie. Dla wypełnienia tego obiwiązku powinni być dobrze przygotowani i pracownicy niwy Pańskiej, którzy w imeniu Jezusa głoszą słowo Boże. Jest to zadanie nie tylko kapłanów, ale i świeckich. Jest ono bardzo trudne, wymagające odpowiedniego przygotowania i poświęcenia. To nic innego jak wyścig ze złym duchem. Są to nasze życiowe zawody, życiowy mecz i go trzeba wygrać. Piłkarska drużyna, która przegrywa, ma jeszcze inną szansę wygrać pózniej. Życiowe zawody są jedyne i nie można zaprzepaścić danej Bożą Opatrznością szansy.

W tym sensie Parafiada jest bardzo dobrą szkołą nowej ewangelizacji, sprawdzianem naszych możliwości i przygotowaniem do życia, aby go wykorzystać w należyty sposób i zgodnie z Bożą wolą.

6. Kościół, stadion i teatr sa nieajko trzema filarami Parafiady. Kościół jest sakramentem powszechnego zbawienia. Kościół głosi słowo Boże, które prowadzi do Chrystusa. Kościół uczy prawd wiary i norm moralnych, które są drogowskazami na szlakach naszego życia. Kościół celebruje sakramenty, które są widzialnymi znakami niewidzialnej Bożej łąski, potrzebnej do wytrwania w dobrym, zachowania prawa Bożego i do zbawienia. Kościół gromadzi nas w jedną chrześciajńską rodzinę. Dlatego jako chrześcijanie powinniśmy trwać w Kościele. Podkreśla to bardzo mocno Ojciec Święty Franciszek, który mówi, że chrzescijanin nie może być poza Kościołem.

Ze słowem stadion kojarzą się zawody sportowe, które wyłaniają najlepszych, hartują ducha, uczą solidarnosci, przebaczenia i pokonania trudności. Przysłowie mówi, że w zdrowym ciele jest zdrowy duch. A człowiek cały powienien być zdrowy, zdrowy ciałem i duchem. Propagując ducha fair play, wzajemnej pomocy i przebaczenia, dążenia do postawionego celu zawody sportowe stają się bardzo ważnym instrumentem nowej ewangelizacji.

Nareszcie teatr. Kościół od swego zarania wykorzystywał sztukę dla głoszenia Ewangelii. W starych kościółach można odnależć freski z historii zbawienia, które nazywano Bibilią dla prostych ludzi, którzy nie umieli czytać, aby poprzez oglądanie biblijnych obrazów oni mogli zgłębiać tajemnice zbawienia.

Chociaż współczesny człowiek posiada najnowocześniesze środki do przekazu informacji i jest dobrze wykształcony, mimo to on co raz częściej korzysta z wizualnych metod nuczania i przekazu informacji.

A więc, podsumuwując, możemy stwierdzić, że Parafidada sprzyja tak fizycznemu, jak duchowemu i kulturowemu rozwojowi człowieka, aby był prawdziwym, a nie sztucznym chrescijaninem, który dąży do świętości.

Nie jest to łatwa sprawa i potrzebuje pracy nad sobą, wyrzeczenia się, dyscypliny itd. Jest to swoisty krzyż, tajemnicy którego pownniśmy uczyć się u Chrystusa. Po ludzku mówiąc, Chrystus był w sytuacjii przegranej. Ale przy tym On dobrze wiedział, że przgrywając z czasem, On wygrywa z wiecznością. Wiedział, że porażka może stać się krokiem do zwycięstwa. Jego zwycięstwo dokonało się dzięki Zmartwychwstaniu i dalej dokonuje się w każdym z nas, bo każdy z nas w Nim ma możliwość zmartrwychwstania ze swych słabości. Krzyż Chrystusa uczy nas sztuki zwycięstwa.

7. Św. Paweł apostoł porównuje życie człówieka do bieżni na stadionie. I tak w rzeczywistości jest. Na stadionie biegniemy po nagrodę i cieszymy się z medalu. W życiu biegniemy po nagrodę wieczną, po olimpijski medal nieba.

Niech więc rospoczynająca się Parafiada stanie kolejnym krokiem ku ulepszeniu gruntu dusz jej uczęstników, co jest warunkiem duchowego odrodzenia, umocnienia wiary i chrześcijańskiego świadectwa na bieżni naszego życia w drodze do świętości. Amen.