8 мая 2016 г., пінскі катэдральны касцёл

Аўстрыйскі паэт Райнэр Марыя Рыльке жыў некаторы час у Парыжы. Для таго, каб дабрацца да ўніверсітэта, ён кожны дзень праходзіў у суправаджэнні сваёй французскай сяброўкі вельмі ажыўленай вуліцай.

На рагу вуліцы яны праходзілі міма жабрака, які прасіў у мінакоў міласціну. Жанчына заўсёды сядзела ў тым жа месцы, па-ранейшаму, як статуя, з працягнутай рукой, з апушчанымі ў зямлю вачыма.

Рыльке ніколі не даваў ёй нічога, у той час як яго сяброўка часам кідала манету.
Аднойчы здзіўленая маладая францужанка спыталася ў паэта:

- Чаму ты ніколі нічога не даеш гэтай беднай жанчыне?
- Мы павінны даваць нешта для яе сэрца, а не для яе рукі, - сказаў ён.

На наступны дзень Рыльке прынёс прыгожую ружу, якая пачала квітнець, паклаў яе ў рукі жабрачцы і хацеў спешна сысці.

Здарылася нечаканае: жабрачка падняла вочы, паглядзела на паэта, паднялася з зямлі, узяла яго за руку і пацалавала яе. Потым яна пайшла, сціскаючы ў руцэ ружу.

На працягу тыдня ніхто не бачыў яе. Але праз восем дзён жабрачка зноў вярнулася на сваё месца, іхая і нерухомая, як звычайна.

- Цікава, а чым яна жыла ўсе гэтыя дні? – спыталася маладая сяброўка ў паэта.
- Жыла ружай, - сказаў Рыльке.

Апісанае было гістарычнай падзеяй, мела месца ў канкрэтным горадзе, у пэўны час. Але гэта вельмі знакавая падзея. Яна паказвае, што кожнаму чалавеку патрэбна нешта большае, чым хлеб. Нават сённяшняму чалавек, які столькі клапоціцца пра матэрыяльныя рэчы, які знаходзіцца ў пастаянным намаганні набыць тое, што неабходна для камфортнага, паспяховага жыцця для сябе і сваіх сем'яў, не дастаткова толькі пагоні за сучаснымі дабротамі. Чалавек, кожны чалавек мае патрэбу ў нечым большым. Гэта з'яўляецца доказам праўдзівасці слоў Хрыста, звернутымі да спакушальніка, які ў пачатку публічнага жыцця Езуса хацеў абмежаваць Яго дзейнасць звязаным з часовым, з хлебам. “Не хлебам адзіным жывы чалавек”, - сказаў тады Хрыстус.

Акрамя клопату аб хлебе штодзённым, неабходна бачыць іншыя каштоўнасці. Такія каштоўнасці, якія складаюць нашую чалавечнасць, якія адрозніваюць нас ад жывёльнага свету. Асноўнай і самай вялікай такой каштоўнасцю з’яўляецца любоў.

Кожны чалавек таемна хоча быць любімым. І хоць слова “любоў” у сучасным свеце мае шмат значэнняў, хоць яно дэвальвуецца, сапраўдная любоў да кожнага існуе.

Нагадвае нам пра гэта бягучы Год Міласэрнасці. Мы разглядаем у гэтым годзе асаблівым чынам вялікую любоў, бязмежную любоў, любоў, якой ніхто з нас не заслугоўвае. Taк чалавека можа любіць толькі Бог. Ён не глядзіць на нашу слабасць, нашу грэшнасць. Ён чакае чалавека, як бацька, нават калі хтосьці сыходзіць, як блудны сын. Доказамі такога роду любові з'яўляецца тое, што для кожнага з нас Хрыстус добраахвотна аддаў жыццё на крыжы. Прыгадаем словы Пісання, што “так палюбіў Бог свет, што аддаў Сына свайго, каб кожны, хто верыць у Яго, не загінуў, але меў жыццё вечнае”. Хрыстус, жывучы на зямлі, дараваў чалавечыя слабасці, грахі і, як было абяцана, што будзе з намі “ва ўсе дні да сканчэння свету”, застаўся ў таямніцы Эўхарыстыі пад выглядам хлеба.

З тых падзей прайшло амаль 2 тысячы гадоў. Але місія Хрыста застаецца ў сіле. Нам усё яшчэ трэба нагадваць людзям, што Бог любіць іх, па-ранейшаму неабходна нагадваць аб паўнаце чалавечага жыцця, якое не заканчваецца часовым, але будзе працягвацца ўсю вечнасць. Хрысту сёння патрэбны людзі, гэтак жа, як калісьці апосталы, каб прапаведваць добрую вестку аб любові Бога, Айца ўсемагутнага, ва ўсім свеце. Чым больш людзі забываюць пра Бога, тым больш існуе патрэба ў прапаведніках Божага слова. Чым большы свет трывогі, зблытанасці свядомасці, сварак, войнаў, тым большая патрэба ў святле, якое дае Хрыстус. Як Ён кажа сваім вучням пасля ўваскрасення: “Святло вам”. Чым больш у свеце адзіноты, болю, расчаравання, тым большая патрэба ў прапаведніках ісціны, што Бог ёсць Любоў, што Бог-Бацька любіць нас больш, чым мы таго заслугоўваем. Сёння існуе патрэба ў такіх прапаведніках. Патрэба большая, чым калі-небудзь, таму што сучасны чалавек глядзіць на ўсё так, што гэта часовае, страціў з-пад увагі поўную памернасць свайго жыцця, і мала хто хоча думаць аб вечным жыцці. І, такім чынам, мы губляем тое, што з’яўляецца самым галоўным.

Але не так лёгка ісці сёння за голасам Хрыста. Патрэбна шмат мужнасці. Маляўнічы свет прыцягвае сваім бляскам. Прыцягваюць абяцанні рэкламы, што заўтра можаце быць багатымі, прыгожымі і здаровымі. Сродкі масавай інфармацыі не спрыяюць таму, каб прытрымлівацца голасу Хрыста і стаць прапаведнікам і сведкам Яго вучэння.

Таксама адпужвае ўласная слабасць. Таму патрэбна мужнасць, каб ісці ў гэтым крыклівым свеце за ціхім, далікатным голасам Хрыста, які заклікаў апосталаў аднойчы: “Ідзі за Мной”. Патрабуецца мужнасць, каб пайсці ў семінарыю, каб на працягу 6 гадоў займацца падрыхтоўкай разумова і духоўна для вялікай місіі Хрыста ў сучасным свеце. Патрэбна мужнасць для выканання задачы, каб пазней праз ускладзеныя рукі біскупа, пераемніка апосталаў, атрымаць такую ж сілу, якую мелі апосталы. Для таго, каб атрымаць уладу абвяшчаць Евангелле, каб праз ажыццяўленне сакрамэнтаў умацоўваць людзей у іх падарожжы пасля смерці да вечнага жыцця, праз хрост далучыць людзей да любімых дзяцей Божых, праз сакрамэнт паяднання дапамагчы бедным людзям падымацца, калі яны падаюць на шляху свайго жыцця, і даць ім магчымасць адкрыць новую радасць чыстага сумлення. Праз сакрамэнт Эўхарыстыі накарміць бедных людзей целам Хрыста, якое з'яўляецца крыніцай сілы, неабходнай асабліва ў цяжкіх жыццёвых сітуацыях, калі чалавечыя сілы церпяць няўдачу. У сакрамэнце сужэнства благаславіць чалавечую любоў, каб, падмацаваны Божым благаслаўленнем, шлюб быў моцны і перажыў шматлікія крызісы, якіх, як мы бачым, так шмат у сучасным свеце. У сакрамэнце намашчэння хворых падрыхтаваць людзей прайсці міма таямнічых, грозных брамаў, якія вядуць да згубы зямнога жыцця, у вечнасць. Хоць усе баяцца смерці, але чалавек пасля споведзі, умацаваны целам Хрыста, памазаны святым алеем, благаслаўлёны адпустам у гадзіну смерці, у духу свету прыходзіць да гэтага непазбежнага для ўсіх нас моманту развітання з часовасцю.

Гэта можа зрабіць толькі святар, які суправаджае яго сваім служэннем з моманту хросту і пакуль не зачыніцца вечка труны на могілках. Таму вельмі патрэбны такія людзі, як святары. Патрэбны нават больш, чым некаторым здаецца. Такім чынам, вы павінны слухаць голас Хрыста, які сказаў: «Жніво вялікае, а работнікаў мала. Маліцеся, каб Гаспадар паслаў работнікаў на жніво сваё». Мы павінны маліцца аб тым, каб і сёння Езус клікаў маладых людзей ісці за Ім, як калісьці клікаў апосталаў. Мы павінны маліцца за іх. Маліцеся аб пакліканні для іншых, але таксама аб пакліканні сябе самога, каб маглі сказаць, як калісьці Самуэль: “Вось я, пашлі мяне”. Чым больш у кожным з нас малітоўнага маўчання, тым лягчэй будзе слухаць голас Хрыста і чуць тое, да чаго Ён нас заклікае.

Аб сваім пакліканні мы павінны клапаціцца, даглядаць яго, не падвяргаць небяспецы. Вучыць аб гэтым сам Хрыстус у прыпавесці аб пасаджаным зерні. Бо да зерня нашага паклікання таксама могуць прылятаць крумкачы, спрабуючы скляваць яго. Вы павінны абараніць гэтае зерне. Нехта сказаў, што пакліканне – як рака: яна становіцца ўсё больш і больш, пакуль нарэшце не дасягае мора. Гэта здараецца так часта. Тады чалавек задаволены сваім жыццём, адчувае задавальненне, карыстаецца павагай іншых людзей, якім можа дапамагчы на дарозе жыцця. У геаграфіі вядомы рэкі пустынь, якія называюцца “вазі”. Яны выцякаюць з крыніцы, а затым працякаюць праз сухі стэп або пустыні, і калі іх не кормяць прытокі, то становяцца ўсё менш і менш, пакуль, нарэшце, не паміраюць у пясках пустыні. Аб сваім пакліканні вы павінны клапаціцца, карміць яго, перш за ўсё малітвай, каб яно станавілася ўсё больш моцным. Клапаціцца з самага пачатку, калі чуем голас Хрыста і адчуваем у сваім сэрцы Яго запрашэнне, а затым на працягу не толькі вучобы ў семінарыі, але і ва ўсім святарскім жыцці. Тады мы будзем як магутная рака, з якой людзі могуць піць для зарадкі, якой можам абмыцца, якая палівае палі для збору ўраджаю, каб прынеслі плён. Святары патрэбныя. Яны неабходны асабліва тут, у Беларусі, якая перажыла ў мінулым хваравітыя часы, калі святароў не хапала. Іх не хапае таксама і зараз. Будзем жа старацца распазнаваць насенне чароўнага паклікання, абараняць яго і ўмацоўваць, каб яно дало плён у нашым уласным жыцці і было карысным для іншых.