Дарагія браты і сёстры! Хутка прамінае адвэнтавы час малітвы і чування, калі мы рыхтуемся да святаў Божага Нараджэння. Магчыма, ужо загадзя мы плануем, як найлепш падрыхтавацца да гэтых святаў, што застаецца яшчэ купіць, што нам трэба наладзіць, каго запрасіць на святы і што зрабіць, каб сёлетняе Божае Нараджэнне было асаблівым і непаўторным.

Аднак, хоць нашы штодзённыя справы вельмі важныя і нельга іх ігнараваць, не менш важным у падрыхтоўцы да Божага Нараджэння з’яўляецца клопат аб духоўнай сферы нашага жыцця. Бо калі мы нават будзем мець усё, што трэба, на стале ў гэтыя святы, калі шмат родных і сяброў збяруцца разам з намі і ў нашай святочнай грамадзе будзе панаваць вясёлы настрой, раней ці пазней мы пачнем адчуваць, што нам чагосьці не хапае; унутры нас будзе нейкі своеасаблівы вакуум, пустата ў душы, калі мы адпаведна не паклапоцімся, каб напоўніць яе Божай ласкай.

Трэцяя нядзеля Адвэнту, якая называецца «Нядзеля Gaudete», характарызуецца асаблівым радаcным настроем, і гэта выражана ў выкарыстанні ружовага колеру ў літургіі. Гэты колер сімвалізуе радасць чанання нараджэння Месіі —Збаўцы і Валадара. Радасць, якой папярэднічае гармонія і супакой — гэта адметнасць Божага Валадарства, да якога мы пакліканы і якое пачынаецца ўжо тут, сярод нас.

Сёння літургія Божага слова заклікае нас прыслухацца да сведчання Яна Хрысціцеля ў Евангеллі. На пастаўленыя пытанні ён адназначна адказвае, што не з’яўляецца ані Месіяй, ані Іллёй, ані прарокам. Чаму ён так сцвярджае? Зразумела, што Ян Хрысціцель не Месія, але ў нейкім сэнсе яго можна назваць Іллёй або прарокам. Нават сам Езус яго так называў. Чаму ж Ян так сціпла сябе паводзіць?

Асноўным матывам такой сціпласці з’яўляецца вялікая пакора Яна Хрысціцеля — апошняга прарока Старога Запавету. Ён усведамляе, каму рыхтуе шлях і хто неўзабаве павінен прыйсці і прыняць ад яго хрост. Перад Езусам Хрыстом Ян упакорвае сябе да такой ступені, што нават лічыць сябе не вартым развязаць раменьчык на Яго сандалях. Звычайна нявольнікі ці слугі маглі развязваць абутак сваіх гаспадароў і вяльможаў, а Ян Хрысціцель кажа, што ён не варты нават гэтага. А калі Езус прыходзіць да Яна прымаць хрост у Ярдане, то Ян Яго ўтрымлівае нейкі час, кажучы: гэта я павінен хрысціцца ад Цябе а Ты прыходзіш да мяне... Як бачым, пакора — найбольшае сведчанне Яна Хрысціцеля, якое прамаўляе само за сябе. Адначасова гэтая незвычайная пакора Яна паказвае веліч Месіі, які пасланы да свайго народу і ў перспектыве да ўсіх народаў свету.

Умілаваныя! Яшчэ адно сведчанне, на якое хачу звярнуць увагу — гэта словы прароцтва, якія мы чулі ў першым чытанні: Дух Пана Бога на Мне. Гэтыя словы некалі прамовіў Езус Хрыстус, калі быў у родным Назарэце, сярод сваіх землякоў, і ўрачыста прачытаў ў сінагозе пададзены Яму світак прарока Ісаі. Гэтым самым Езус выразна падкрэсліў сваю місію і таксама пацвердзіў праўдзівасць Святога Пісання, кажучы, што споўніліся сёння пачутыя вамі словы. Езус дае сведчанне, што Дух Бога на Ім, што Ягоная місія, аб якой напісана ў кнізе Ісаі — быць пасланым да ўбогіх і змучаных сэрцам, каб перавязаць іх раны, вызваліць палонных і даць свабоду вязням.

Інакш кажучы, Хрыстус дэкларуе сваё заданне, якое Ён прыйшоў выканаць, каб вызваліць грэшнага чалавека з няволі граху і адарыць свабодаю Божых дзяцей. Таму Хрыстус скажа фарысеям, што Ён прыйшоў на гэты свет не дзеля справядлівых, але дзеля грэшнікаў, ці таксама што «не здаровыя патрабуюць лекара, але хворыя».

Справа ў тым, што вялікая колькасць сучаснікаў Езуса Хрыста была проста пакінута на волю лёсу. Яны не ўпісваліся ў звычайныя стандартныя рамкі грамадства, таму аб іх ніхто не клапаціўся і іх лёс нікога не цікавіў. Фарысеі, кніжнікі і іншыя лідары ізраэльскага народу лічылі сябе праведнікамі і стваралі пэўны шаблон для грамадства, у нейкім сэнсе дыктавалі стыль жыцця, які грамадства павінна было прыняць. Калі хтосьці не ўпісваўся ў гэтыя рамкі, настаўнікі выбранага народу, можна сказаць, не лічылі іх за людзей. І тут прыходзіць Езус, які есць і п’е з мытнікамі і грэшнікамі. Можам сабе ўявіць тое абурэнне, зайздрасць і злосць, якія панавалі ў коле фарысеяў і да іх падобных.

Але, зноў жа, Езус робіць гэта не дзеля таго, каб паказаць, што не маюць сэнсу рамкі, устаноўленыя ізраэльскімі аўтарытэтнымі асобамі, але што іх адносіны да людзей няправільныя. Яны не лічацца з людзьмі, якія, можа, па прычыне іх зацвярдзелага сэрца зышлі з простай дарогі Божага Закону. І Езус прыйшоў асабліва да гэтых бедных пакінутых людзей, каб яны адчулі, што Богам не пакінуты. Можа, юдэйскія прадпісанні прадугледжвалі для гэтых грэшных людзей суровыя пакаранні, можа, нават выключалі іх з супольнасці верных, аднак Бог у сваёй любові не ігнараваў такіх людзей, бо Ён не зважае на асобы, але шукае кожнага, хто заблукаў.     

Дарагія браты і сёстры! Сведчанне, якое дае Езус — гэта сведчанне радасці: Дух Пана Бога на Мне. Гэта значыць, што я, бедны грэшнік, маю магчымасць атрымаць тую свабоду і вызваленне, якое прыносіць Езус. Гэта значыць, што Езус пасланы і да мяне, канкрэтна ў маё жыццё, у мае праблемы, у мае няўдачы, у маю асаблівую жыццёвую сітуацыю. Для чаго? Каб нагадаць мне, што я не адзін у сваіх праблемах, што гэтыя цяжкасці мне патрэбныя, каб я станавіўся больш сталым хрысціянінам, каб мая любоў да Бога і бліжняга праз гэтыя цяжкасці ачышчалася і павялічвалася, а мой эгаізм памяншаўся.
І ўрэшце Езус прыходзіць, каб падбадзёрыць мяне ў дарозе да збаўлення. Каб я, прайшоўшы ўсю пілігрымку свайго жыцця, мог далучыцца да трыумфуючага Касцёла, да шчаслівай вечнасці, да радасці ў Божым Валадарстве. І гэтая радасць асаблівым чынам прысутнічае ў літургіі, якую Касцёл здзяйсняе ў гэты перыяд Адвэнту: радасць з прыходу Хрыста ў маё жыццё яшчэ раз.  

І хоць, можа, нам, умілаваныя ў Хрысце браты і сёстры, праз нейкую гадзіну прыйдзецца вярнуцца дадому і зноў акунуцца ў шэраг праблем і заданняў, якія пастаўлены перад намі, але цяпло Божага слова, яго глыбокая радасць і супакой здольныя нашай шэрай штодзённасці надаць адпаведны колер і тон. І ў гэтым адвэнтавым чаканні няхай наш настрой і наш дух будзе бадзёры і радасны, нягледзячы ні на што. Амэн.

А. Андрэй Авен OCD