З гаміліі Мітрапаліта Тадэвуша Кандрусевіча ў свята Ахвяравання Пана

2 лютага 2011 г., мінская архікатэдра Ахвяраванне Пана з’яўляецца адным з найстаражытнейшых святаў. Ужо ў IV стагоддзі (адразу пасля завяршэння пераследу хрысціянства) яно адзначалася ў Ерузалеме. У V ст. у Рыме адбываліся працэсіі з запаленымі свечкамі, а само свята ў Касцёле на Захадзе было ўведзена ў VII ст. Паводле Закона Майсея кожнае дзіця мужчынскага роду павінна было быць ахвяравана Богу. Выконваючы гэты закон, Марыя з Юзафам прынеслі Езуса ў Ерузелемскую святыню. Менавіта тады адбылася сустрэча прадстаўнікоў Старога Запавету — старца Сімяона і Ганны — з Езусам. Тады Сімяон сказаў вельмі важныя словы, што яго вочы ўбачылі Збаўленне свету, і што Езус будзе святлом на асвятленне язычнікаў. Ахвяраванне Езуса ў Ерузалемскай святыні азначае заканчэнне часу Старога Запавету і распачацце Новага. Сэнс сённяшняга свята перадаюць словы старца Сімяона аб паўсюднасці збаўлення, бо Езус з’яўляецца таксама і «святлом для асвятлення язычнікаў» (пар.Лк 2, 32). У нашай традыцыі гэтае свята мае выразны Марыйны характар і вельмі часта называецца святам Маці Божай Грамнічнай. Падобна таму, як Марыя прынесла Дзіцятка Езуса ў Ерузалемскую святыню, прыносіць і людзям святло, якім з’яўляецца яе Сын. Сёння ў нашых касцёлах асвячаюцца свечкі. Як знак даверу Марыі, яны запальваюцца пры розных акалічнасцях: у буру, навальніцу, пры пажары, а таксама пры памерлым. Свечка з’яўляецца неад’емным знакам хрысціяніна і спадарожнічае яму праз усё жыццё. Першы раз ён атрымлівае яе падчас сакрамэнту хросту. Потым з ёй прымае першую Камунію. Некалі падчас шлюбу сужэнцы таксама  трымалі запаленыя свечкі. Трымаюць яе і кансэкраваныя асобы пры складанні законных шлюбаў. І нарэшце: канаючаму чалавеку ў рукі ўкладаюць запаленую свечку. Запаленая свечка з’яўляецца знакам Хрыста, знакам трывання пры Ім, знакам нашай веры, нашага чування. Запаленая свечка таксама азначае хрысціяніна, які свеціць святлом Хрыста і жыве верай у Яго. У сучасным свеце зла, духоўнай цемры, рэлігійнай абыякавасці мы павінны быць сапраўднымі Божымі ліхтарамі, быць святлом свету і паказваць напрамак пілігрымавання да дому Нябеснага Айца. А як з намі? Колькі хрысціян у наш час жыве пры пагашаным святле, у змроку? Колькі людзей запальваюць свае жыццёвыя лямпы толькі некалькі разоў на год? Колькі схавала іх пад сталом? А можа лямпы нашага жыцця курэюць? Святы апостал Павел кажа: вы з’яўляецеся святлом свету. Таму нам трэба ісці і «свяціць» маральным жыццём, а не курэць. Толькі тады мы будзем здольнымі змяніць аблічча зямлі. Таму, давяраючы сябе Божай Маці, нам трэба дазволіць Богу дзейнічаць усёй Яго моцай у нас, трэба наблізіцца да Яго святла і даць Езусу магчымасць весці нас, бо толькі Ён мае словы жыцця вечнага.

Адноўлена 02.02.2011 15:53