Гамілія Мітрапаліта Кандрусевіча ў Пальмовую нядзелю

17 красавіка 2011 г., мінская архікатэдра Дарагія браты і сёстры! 1. Напэўна, не аднаму з нас і не адзін раз давялося весці машыну, думаючы, што едзем у добрым напрамку, а потым аказвалася, што рухаемся ў адваротным. Каб даехаць да мэты нашага падарожжа, нам трэба было развярнуцца і ехаць у іншы бок. Штосьці падобнае і з галоўнай ідэяй Пальмовай нядзелі. Мы часта думаем як жыхары і госці Ерузалема, што Пальмовая нядзеля вядзе нас у адным напрамку, а насамрэч — зусім у іншым.      2. Натоўп людзей у той дзень у Ерузалеме чакаў перамен. Рымская акупацыя была падобна да егіпецкай няволі, з якой іх прадзеды былі цудоўным чынам вызвалены. Наступаў тыдзень, калі габрэі святкавалі сваю Пасху. Эмоцыі нарасталі. Вялася падрыхтоўка да супольнага спажывання пасхальнай ежы, як кульмінацыйнага моманту святкавання вызвалення з егіпецкай няволі. Такой самай надзеяй на вызваленне з рымскага гнёту жылі і габрэі ў часы Езуса Хрыста. Гэтую надзею яны ўсклалі на Яго падчас урачыстага ўваходу ў Ерузалем. Ён ведаў, што быў папулярным, бо карміў людзей, іх лячыў, уваскрашаў з памерлых, сваімі прамовамі захапляў сэрцы слухачоў. 3. Гэта быў не першы раз, калі натоўп шукаў лідара, і, напэўна, не апошні. Таму ён з такім энтузіязмам вітаў Езуса, які ўязжаў на асле ў Ерузалем пад гукі слоў: «Гасанна Сыну Давіда! Благаслаўлёны, хто прыходзіць у імя Пана». Тады здавалася, што дарога, якой ехаў Езус, вяла да вызвалення ад рымскай акупацыі і адраджэння палітычнай і эканамічнай моцы выбранага народу. Аднак, паводле Божага плану, дарога Пальмовай нядзелі мела іншы сэнс, бо была дарогай, якая вяла да ахвяры. Гэта не быў шлях, які запланаваў натоўп, але які запланаваў Бог. 4. У радасным святкаванні Пальмовай нядзелі мы часта забываем, што ўжо праз некалькі дзён той самы натоўп людзей будзе жадаць смерці Езуса. Гэта нагадвае пра тое, што дарога Езуса вядзе зусім у іншым напрамку. У першым чытанні Ісая прадказвае мучэнні і смерць Збаўцы. І так сталася. Можна задаць пытанне: чаму? Таму, што шлях, якім ішоў Езус, быў шляхам пакоры, любові, служэння іншым, надзеі і падтрымкі. Гэта быў шлях збаўлення, а не панавання. Гэта быў шлях Божага валадарства, а не зямнога валадара. Гэта быў шлях Божай, а не зямной хвалы. Гэта быў шлях праведнасці, а не рымскага гнёту.    5. У сучасным цывілізаваным свеце чалавеку, які робіць добрыя ўчынкі і на гэтым шляху вылучаецца з іншых, шануюць, даюць узнагароды, нават прысуджаюць Нобелеўскія прэміі. Езус, аднак, не чакаў такой узнагароды. І як вынік гэтага, той самы натоўп, які з энтузіязмам вітаў Езуса, у сваёй злосці, баязлівасці і мітусні адвярнуўся ад Яго. 6. Такім чынам, шлях Езуса ў Ерузалем з трыумфальнага замяніўся ў шлях цярпення, якое Ён зносіў мужна і ад якога не адмовіўся, бо такі быў Божы план. Гэта была дарога не на пляц каранацыі, а на Галгофу. Адбылася, кажучы сучаснай мовай, дыверсіфікацыя дарогі, бо Божыя планы — не людскія. Дарога Езуса — гэта дарога ахвяры, праз якую прыйшло ў свет збаўленне і вечнае жыццё. Калі крыж і ахвяра спадарожнічаюць жыццю чалавека, то яны асаблівым чынам сталі часткай жыцця нашага грамадства ў апошнія часы. Увесь свет перажывае разам з намі трагедыю мінскага метро, якая адбылася падчас Вялікага посту і якая ўпісваецца ў ахвяру Хрыста на Галгофе.   Мы молімся, каб міласэрны Бог прыняў у сваё валадарства нявінна забітых, адарыў ласкай здароўя параненых і суцешыў смуткуючых. Таму, святкуючы Пальмовую нядзелю, нам трэба памятаць аб ахвярах гэтай трагедыі. Пальмовая нядзеля ўводзіць нас у Вялікі тыдзень, прысвечаны разважанням пра крыжовы шлях, смерць і змёртвыхпаўстанне Хрыста. У сваім, часта далёкім ад вернасці Евангеллю, жыцці нам таксама неабходна змяніць яго напрамак і не баяцца прайсці сваім крыжовым шляхам разам з Хрыстом, каб ён стаўся шляхам збаўлення. Амэн.

Адноўлена 18.04.2011 11:25