«З цягам часу, па меры развіцця Касцёла, у свядомасці Касцёла, у пастаральнай арыентацыі Касцёла павінны з’яўляцца новыя формы, і я думаю, што менавіта тая форма, якую прадстаўляюць сабою Аазісы, і ёсць такою новаю формаю». Гэтыя словы Папы Яна Паўла ІІ уводзяць нас у разважанні на тэму чарговай супольнасці — руху «Святло-Жыццё», які называюць таксама Аазіс. Гэты рух з’яўляецца адной з новых прапановаў паглыблення хрысціянскага жыцця паводле прынятага на Другім Ватыканскім Саборы накірунку на аднову Касцёла і актыўны ўдзел у справе новай евангелізацыі.

Заснавальнікам руху «Святло-Жыццё» з’яўляецца Слуга Божы ксёндз Францішак Бляхніцкі (1921–1987 гг.). Гісторыя супольнасці пачынаецца ў 1954 годзе, калі адбыўся першы Аазіс. Спачатку рух быў вядомы пад назвамі Аазісны рух, Рух Жывога Касцёла. 11 чэрвеня 1973 года тагачасны Мітрапаліт Кракаўскі, кардынал Караль Вайтыла, даручыў Рух Жывога Касцёла Беззаганнай Маці Касцёла, а з 1976 года Рух Жывога Касцёла пачаў называцца рухам «Святло-Жыццё». У 70-я гады мінулага стагоддзя з’явіліся першыя супольнасці руху «Святло-Жыццё» ў Славакіі і Чэхіі.

У 1982 годзе заснавальнік руху стварыў у Карлсбергу, у Германіі, Міжнародны цэнтр евангелізацыі «Святло-Жыццё». У наступныя гады супольнасці руху «Святло-Жыццё» ўтварыліся ў многіх іншых краінах, у тым ліку і на Беларусі.

Рух «Святло-Жыццё» аб’ядноўвае дзяцей, моладзь, дарослых, людзей рознага сацыяльнага становішча: сужэнцаў, святароў і кансэкраваных асобаў. Праграма руху сцісла акрэслена ў грэцкіх словах φως-ζωή (святло і жыццё), упісаных у знак крыжа. Заснавальнік руху наступным чынам абгрунтоўвае гэтую назву: «Тое, што мы пазналі як праўду, тое, што свеціць у нашым розуме як праўда, — павінна стаць нормаю нашых паводзінаў. Нашае жыццё павінна быць падпарадкаванае патрабаванням святла. Святло і жыццё павінны стаць у нас непадзельным цэлым. Менавіта гэта адлюстроўвае сімвал — скрыжаванне грэцкіх словаў φως-ζωή (святло і жыццё). Мы гаворым не „Святло і Жыццё“, але „Святло-Жыццё“. Размова ідзе пра святло, якое ўтварае з жыццём непадзельнае цэлае». Адказваючы на пытанне, як гэта павінна рэалізоўвацца, ён сказаў, што «ў праграме руху на першае месца мы ставім прынцып: Святло-Жыццё, таму што зыходным пунктам павінна быць адпаведнае разуменне веры. Найперш мы павінны зразумець, што вера — гэта на самай справе сіла, якая павінна змяніць нас, увайсці ў нашае жыццё і перамяніць яго, што вера павінна быць дзейснаю праз любоў».

Таму кожны ўдзельнік Аазіса пасля евангелізацыі, якая дапамагае прыняць Езуса Хрыста як свайго Пана і Збаўцу, праходзіць фармацыю ў групе вучняў Езуса, а потым прымае на сябе канкрэтнае служэнне, дыяканію, у Касцёле і свеце.

Мэтай руху найперш з’яўляецца справа ўнутранай фармацыі веруючых людзей і будаванне супольнасці Касцёла, а характэрныя лозунгі, якія мы знаходзім на шляху Аазіса, — гэта Новы Чалавек, Новая Супольнасць і Новая Культура. Аднова чалавека, а праз гэта таксама аднова супольнасці Касцёла, адбываецца праз усё больш глыбокую сувязь з Хрыстом і рэалізацыю ўласцівай руху духоўнасці. Рысы гэтай духоўнасці адлюстроўваюць так званыя Паказальнікі Новага Чалавека. Яны ўключаюць у сябе такія элементы, як прыняцце Езуса Хрыста Панам жыцця і прысвячэнне сябе Яму; кантэмпляцыя і наследаванне ўнутранай паставы Беззаганнай Панны Марыі; падпарадкаванне дзеянню Духа Святога, які вядзе нас; актыўнае будаўніцтва супольнасці Касцёла; жыццё Божым словам праз паглыбленне і захаванне яго зместу; жыццё чалавека малітвы; радасны ўдзел у літургіі Касцёла, асабліва ў Эўхарыстыі; сведчанне сваім жыццём і словам іншым людзям пра любоў Бога; стварэнне новай культуры, у якой падкрэсліваецца годнасць чалавека і парываецца з усім, што яе знеслаўляе. Характэрнаю рысаю гэтай фармацыі з’яўляецца выхаванне да літургіі і праз літургію.

Рух «Святло-Жыццё» лічыць сваім асноўным заданнем саўдзел у будаванні супольнасці Касцёла, што на практыцы вядзе да аднаўлення парафіяльнага жыцця паводле ідэяў Другога Ватыканскага Сабору, а таксама фармаванне рэлігійна сталай індывідуальнасці членаў супольнасці. Рэалізацыі гэтых заданняў павінна служыць прынятая рухам структура, якая адпавядае структуры Касцёла. Малыя групы, да якіх належаць удзельнікі руху, утвараюць супольнасць руху ў парафіі. Еднасць супольнасці падтрымліваецца дзякуючы сустрэчам на днях супольнасці. Важным духоўным вопытам для ўдзельнікаў руху «Святло-Жыццё» з’яўляюцца таксама канікулярныя Аазісы-рэкалекцыі, якія абапіраюцца на разважанні над літургічным годам, а таксама над ружанцовымі таямніцамі. Рэкалекцыі скіраваны на асабістае пазнанне сутнасці хрысціянства дзякуючы адкрытасці ўдзельнікаў на Бога, а таксама на людзей, якія жывуць побач.

Члены аазісных супольнасцяў абавязваюцца практыкаваць асабістую малітву, супольнае чытанне Святога Пісання, а таксама жыць паводле прынятых імі індывідуальных «правілаў». Гэтыя рашэнні часта датычаць якой-небудзь формы аскезы, мэтай якой з’яўляецца вызваленне ад залежнасцяў або дрэнных звычак. Пра духоўнае ўзрастанне ўдзельнікаў аазіса клапоцяцца аніматары і мадэратары, а агульную адказнасць за рух нясе генеральны мадэратар.

Аазіс — гэта дынамічная супольнасць людзей, якія імкнуцца змяніць сваё жыццё і гэты свет у духу Хрыстовага Евангелля любові, пачаўшы ад узрастання ўнутранага чалавека і заканчваючы адновай усяго Касцёла і свету. Такім чынам яны актыўна ўключаюцца ў справу новай евангелізацыі, да якой пастаянна заахвочваў Слуга Божы Ян Павел ІІ. У 1997 годзе ў Кракаве ён даў наступнае сведчанне адносна руху «Святло-Жыццё»: «Я меў дачыненне да гэтага руху як біскуп і рабіў гэта ад усяго сэрца. Не раз я наведваў аазісныя групы падчас рэкалекцый у розных месцах архідыяцэзіі. Радаваўся кожнай сустрэчы, асабліва ў часе канікулаў, у летнія месяцы. (...) Усе пра гэта ведалі — як святары, так і моладзь, — што кардынал з Кракава з імі, што ён падтрымлівае іх, дапамагае ім і гатовы абараніць у выпадку небяспекі».

Паводле кнігі «Рухі і супольнасці»
© «Pro Christo» 2006.