Толькі ў цяжкасцях можна спазнаць міласэрнасць… Міласэрнасць Айца Нябеснага, міласэрнасць людскую. У гэтым на сваім уласным прыкладзе пераканалася супольнасць Міждыяцэзіяльнай вышэйшай духоўнай семінарыі імя св. Тамаша Аквінскага ў Пінску, якая з 1 па 8 лютага перажывала пілігрымку да Брамаў Міласэрнасці ў Рым.

Пілігрымка да гробу апостала Пятра, да галоўных базылік Касцёла, у якіх адчынены Брамы Міласэрнасці, стала добрым пачаткам надзвычайнага Года Божай Міласэрнасці, які абвясціў Святы Айцец Францішак.

Пачалося духоўнае падарожжа пасля заканчэння экзаменацыйнай сесіі і, у нейкім сэнсе, стала і духоўным адпачынкам ад вучобы, часам, калі можна было набрацца сіл для далейшага шляху свайго паклікання, развіцця духоўнасці, навучання.

Ідэя пілігрымкі належала новапрызначанаму рэктару семінарыі кс. Андрэю Рылку. Менавіта дзякуючы яму супольнасць семінарыі мела магчымасць здзейсніць гэты шлях і маліцца ў цэнтры Касцёла.

На шляху дапамагалі і падтрымлівалі не толькі святары і кансэкраваныя асобы, але і звычайныя людзі. Дзякуючы Божаму Провіду і Міласэрнасці, удзельнікі пілігрымкі атрымалі вялікія дары — даехалі да мэты, трапілі на няпланавую агульную аўдыенцыю да Святога Айца, наведалі ўсе галоўныя базылікі Рыма, маліліся каля алтароў св. Яна Паўла II і св. Язафата Кунцэвіча, трапілі на першую — выключную перэгрынацыю рэліквій св. Айца Піо і св. Леапольда Мандзіча, якая адбывалася ў гэтыя дні, прагуляліся па знакамітых садах Ватыкана і шчаслівыя вярнуліся на Радзіму, памаліўшыся па дарозе каля гробу св. Антонія ў Падуі.

Падарожжа было сапраўды цудоўным. Многія былі ў Рыме ўпершыню і былі ўражаны велічнасцю сэрца Касцёла, спазнаючы вялікія і маленькія цуды, якія Бог чыніў у гэты час.

Рым — незвычайны горад. На яго вуліцах пастаянна адчуваецца подых даўніны. Старажытныя святыні, будынкі, статуі, фантаны ствараюць своеасаблівую атмасферу. І часам, калі схіляеш калені ў малітве, то здаецца, што і сапраўды тут «гучыць яшчэ голас апосталаў і кроў мучанікаў яшчэ не паспела астыць».

Тым больш цяпер, калі гэты горад можна назваць сталіцаю Міласэрнасці, з яго Брамамі, да якіх можа прыйсці кожны пакутуючы грэшнік за прабачэннем кары за свае грахі. Рэкі Божай Міласэрнасці, што сплывалі з прабітага боку Збаўцы на крыжы, і цяпер б’юць крыніцамі ў Касцёле. І асаблівым чынам у Вечным горадзе.

 Андрэй Багдановіч,
фота Андрэя Бурака