Гэта архіў старой версіі сайта. Новая версія знаходзіцца па адрасе catholic.by
| Віцебск — парафія Св. Барбары |
Адрас: (інфармацыя на 09.10.16)
яЗ гісторыі парафіі Першыя звесткі пра гэты касцёл паходзяць з 2-й паловы XVIII стагоддзя, калі маршалак гарадзецкага павета Антоні Косаў у 1783 г. фундаваў каля каталіцкіх могілак маленькі касцёл. У 1785 г. магілёўскі арцыбіскуп Станіслаў Богуш-Сестранцэвіч асвяціў яго ў гонар св. Барбары, апякункі добрай смерці. Могілкі знаходзіліся каля дарогі, якая вяла ў Гарадок, але былі за межамі горада, і таму касцёл меў назву «падвіцебскі», а яго невялікія памеры адпавядалі колькасці насельніцтва ў бліжэйшых вёсках. Ужо ў тыя часы касцёл быў парафіяльным, з гарадзецкім паветам тут налічвалася больш за 2000 парафіянаў. Невялікія памеры святыні выклікалі неабходнасць яе павелічэння ў адпаведнасці з колькасцю парафіянаў. Таму неўзабаве дзякуючы шчырым намаганням ксяндза Мотуза на месцы ранейшага касцёла пабудавалі новы плошчай каля 100 м2, апрача прэзбітэрыя, паводле плана і каштарысу, падрыхтаванага будаўніком Віктарам Пятроўскім. Пры касцёле св. Барбары былі 3 дзесяціны зямлі, драўляныя плябанія і шпіталь. У тыя часы ў горадзе быў вялікі фарны касцёл над Дзвіною, каля Благавешчанскай царквы, а таксама іншыя касцёлы законнікаў: дамініканаў, бэрнардынцаў, езуітаў, піяраў і трынітарыяў. Але сітуацыя змянілася, і царскія ўлады пачалі знішчаць святыні законнікаў. Касцёлы езуітаў і трынітарыяў былі перададзены праваслаўным вернікам, піяраў – лютэранам, адамініканскі згарэў у пажары ў 60-я гады ХІХ стагоддзя. Дзейнічаў толькі бэрнардынскі касцёл св. Антонія, які знаходзіўся насупраць мясцовай ратушы і які стаў парафіяльным, бо ў 1858 г. фарны касцёл быў перабудаваны пад Цэнтральны архіў Віцебскай і Магілёўскай губерняў. Каталіцкае жыццё гуртуецца вакол дзвюх святыняў – св. Антонія і св. Барбары; апошні на той час ужо знаходзіўся ў гарадской мяжы. На пачатку 80-х гг. ХІХ ст. у парафіі св. Барбары налічвалася 2000 вернікаў, але малы касцёл мог змясціць толькі 150 чалавек. Таму быў пабудаваны і 4 снежня 1884 г. асвечаны новы касцёл св. Барбары і св. Юзафа, які па сваёй унутранай архітэктуры нагадваў ранейшых мясцовыя святыні, але звонку меў рысы модных у тыя часы неараманскага і неагатычнага стыляў. У ХХ ст. горад увайшоў з двума касцёламі. Але пасля кастрычніцкай рэвалюцыі савецкія ўлады распачалі барацьбу з рэлігіяй і касцёлы зачынілі. Быў разбураны найпрыгажэйшы касцёл горада – св. Антонія – і толькі касцёл св. Барбары застаўся на ўскраіне, узносячы да неба дзве зруйнаваныя вежы, быццам параненыя рукі, узнесеныя ў малітве. Некаторы час ён быў нават складам штучных угнаенняў, аднак з цягам часу са святыні вырашылі зрабіць залу арганнай музыкі. У 1988 г. пачалі адбудоўваць капліцу Святога Крыжа, якая мела столькі ж гадоў, колькі і першы касцёл, аднак пасля была ўшчэнт зруйнаваная. Пасля прыезду ў 1990 г. айца дамініканіна Януша Скенчака адрадзілася парафія св. Барбары, афіцыйна зарэгістраваная 7 лютага 1992 г. У 1993 г. арцыбіскуп Казімір Свёнтэк асвяціў адбудаваную святыню. Дзякуючы 10 гадам ахвярнай працы айца Януша Скенчака касцёл набыў прыгожы выгляд. Пачалі дзейнічаць рух Жывога Ружанца, Легіён Марыі і хатні Касцёл. Пры касцёле існуе хор «Гасанна». Зараз душпастырства ў парафіі вядуць айцы дамінікане. |
для друкуПры выкарыстанні матэрыялаў сайта спасылка на Catholic.By абавязкова.
