Гамілія Мітрапаліта Кандрусевіча на II Нядзелю Вялікага посту, Год А

20 сакавіка 2011 г., мінская архікатэдра Глыбокапаважаныя браты і сёстры! 1. Другая нядзеля Вялікага посту часта называецца нядзеляй перамянення Пана, аб чым нагадвае сённяшняе Евангелле. А першае і другое сённяшнія літургічныя чытанні вельмі добра ўводзяць нас у таямніцу перамянення. Праз гэтыя чытанні Касцёл нагадвае нам пра абяцанні хросту, якім распачалася наша сакрамэнтальная пілігрымка на хвалу Бога і дзеля нашага збаўлення. 2. Першае чытанне з кнігі Быцця распавядае пра пакліканне Абрагама стаць айцом Божага народу. З’яўленне Абрагама на сцэне гісторыі чалавецтва знамянуе сабой новую эру. Праз Абрагама, які меў на той час 75 гадоў, Бог увайшоў у гісторыю чалавецтва, каб змяніць яе будучыню. Бог паклікаў Абрагама, каб са сваёй сям’ёй ён пакінуў айчыну і пайшоў туды, куды Ён яго пашле. Гэты біблейскі аповед кажа нам пра тое, што ініцыятарам гэтай гісторыі быў не Абрагам, а Бог. Калі мы былі пакліканы да хрысціянства, гэта таксама не наша заслуга, але выбар самога Бога. Згода Абрагама, або, ужываючы мову Новага Запавету, яго «fiat», ахоплівае два Божыя наказы. Першы — гэта адмаўленне ад мінулага язычніцкага жыцця. Другі — эмігрыраваць са сваёй радзімы, з дома свайго айца ў зямлю, якую Бог укажа. Калі мы становімся хрысціянамі, то таксама пакліканы адмовіцца ад нашага мінулага. Трэба пакінуць старога чалавека і ў Хрысце стаць новым стварэннем. Таму хрысціянскае жыццё — гэта духоўная пілігрымка ў сакрамэнтальным жыцці Касцёла да духоўнай дасканаласці. Абрагам не супраціўляўся Богу, не казаў, што ўжо стары, а згадзіўся на Божую прапанову без усялякіх умоваў. Без Абрагама і без Божага народу не было б Збаўцы, які выйшаў з гэтага народу. Прыклад Абрагама — гэта прыклад для нас, хрысціян, каб заўсёды і без умоваў прымаць Божую волю. Згода з Божай воляй прынясе вялікі плён. Так было з Абрагамам. Так было і з Марыяй. Менавіта яе «fiat» даў пачатак ажыццяўленню збаўчага плану Бога. 3. У другім чытанні св. апостал Павел нагадвае, што Бог кліча кожнага з нас, бо хоча, каб мы былі святымі і не баяліся цярпець за праўду Евангелля. Для гэтага Ён умацоўвае нас сваімі сакрамэнтамі. 4. Евангелле распавядае пра перамяненне Пана на гары Табор. Езус перамяняецца ў прысутнасці апосталаў Пятра, Яна і Якуба. Яго твар становіцца ясным, як сонца, а адзенне белым, як святло. Якой была мэта гэтага перамянення? Можна вылучыць наступныя тры. Па-першае, Бог Айцец аб’явіў апосталам Божае сыноўства Езуса Хрыста. Па-другое, твар Езуса, як сонца, і адзенне, як святло, азначае, што Хрыстус — святло свету, якое асвятляе ўсіх людзей. Па-трэцяе, перамяненне Хрыста прадказвае Яго вечнае валадарства. Калі падчас перамянення з’явіліся Майсей і Ілля, то Пётр мог успомніць зіхатлівы твар Майсея, калі той атрымаў ад Бога табліцы з дзесяццю Божымі запаведзямі на гары Сінай. Пётр таксама мог пры гэтым падумаць, што Езус  на гары Табор дасць новы закон. Майсей і Ілля былі сімваламі закона і прарокаў. Аднак Езус прыйшоў не для таго, каб адмяніць закон, а каб яго выканаць. Ён стаўся выкананнем і закону, і прадказання прарокаў. Трэба адзначыць яшчэ адзін элемент перамянення Пана на гары Табор — а менавіта голас Божы, які сказаў: «Гэта Мой Сын умілаваны, Яго слухайце». 5. Такім чынам, мы бачым, што ўсе сённяшнія чытанні вядуць нас да асобы Езуса Хрыста, у якім нашае збаўленне. Сваім перамяненнем Езус адкрыў сваю славу, якую Ён мае на нябёсах. Да гэтай славы мы ўсе пакліканы. Аднак шлях да яе вядзе праз нашае духоўнае перамяненне. Апостал Пётр быў так зачараваны перамяненнем Хрыста, што ўсклікнуў: «Як добра нам тут быць!» Добра і нам быць у Касцёле, бо тут ёсць Езус. Таму нам нельга змарнаваць час Вялікага посту на дарэмныя справы. Трэба выкарыстаць яго для нашага духоўнага перамянення праз пост, малітву, міласціну, праз духоўныя рэкалекцыі і сакрамэнт споведзі. Міласэрны Бог чакае, толькі нам не трэба баяцца кінуцца ў Яго абдымкі. 6. Вядомы пратэстанцкі прапаведнік Біл Грэм казаў, што ён не можа назваць час, калі адчуў навяртанне. Яго жонка казала, што яна ўвесь час узрастала ў веры і таму таксама не можа сказаць, калі дакладна гэты працэс распачаўся. На пытанне вядомага англіканскага евангеліста і тэолага XVIII стагоддзя Джона Уэслі да не менш вядомага маравійскага місіянера таго часу Мікалаўса Людвіга фон Цінцэндорфа, калі ён быў збаўлены, той адказаў, што быў збаўлены заўсёды. На такое ж пытанне іншы каталіцкі святар адказаў, што быў збаўлены 2000 гадоў таму на гары Галгофе Езусам Хрыстом. І гэты адказ з’яўляецца найбольш правільным. У яго святле і ў святле сённяшніх біблейскіх чытанняў, асабліва Евангелля, найбольшае значэнне мае не тое, калі мы пачалі верыць, але ў што і ў каго мы верым. Мы называем сябе хрысціянамі і такімі моцаю хросту з’яўляемся. Аднак заўсёды застаецца пытанне: якімі хрысціянамі мы з’яўляемся і ў якога Бога мы верым? Таму што Бог сучаснага чалавека — гэта вельмі часта матэрыяльныя каштоўнасці, пошук прыемнасцяў, імкненне да ўлады, алкагалізм, наркаманія, амаральнае жыццё і г. д. Таму нам неабходна выкарыстаць час Вялікага посту на наша перамяненне. Няхай жа гэты час ласкі і збаўлення стане гарой Табор, каб мы сапраўды перамянілі сваё жыццё, а гэта настане толькі тады, калі мы па прыкладзе Абрагама, Марыі і Езуса скажам сваё «fiat» Богу, за што Ён потым скажа нам сваё «fiat»: слуга верны, увайдзі ў Маё Валадарства. Амэн.

Адноўлена 21.03.2011 13:37