Яну Сянкевічу з Гродна толькі 20, а ён ужо гуляе ў Вышэйшай футбольнай лізе Беларусі. У чарговым выпуску «Моладзі ў Касцёле» — парафіянін касцёла Найсвяцейшага Адкупіцеля (Гродна-Дзевятоўка) і ігрок ФК «Нёман».
Якое месца займае вера ў Бога ў прафесійным спорце? І наколькі важна мець спартсменам свайго душпастыра?
Дэбют за зборную — супраць «БАТЭ»
Свой першы афіцыйны матч за зборную Ян Сянкевіч правёў у складзе гродзенскага «Нёмана» супраць шматразовых чэмпіёнаў Беларусі — клуба «БАТЭ».
Хлопец прызнаецца, што вельмі хваляваўся на сваім першым афіцыйным матчы. ![](/2/images/stories/news/2015/12/2015-12-11-bate-1.jpg)
Падчас гульні «Нёман» — «БАТЭ», Ян Сянкевіч пад нумарам 17 «Яшчэ нядаўна я назіраў за матчамі БАТЭ ў Лізе чэмпіёнаў па тэлевізары, а сёння ўжо сам гуляю супраць іх, — расказвае Ян. — Наша каманда прайграла 1:0, але я лічу, што гэта годны вынік, улічваючы, што за зборную ў тым матчы акрамя мяне ўпершыню гулялі яшчэ два маладых футбаліста».
Даведка: ФК «Нёман». Гродзенскі клуб «Нёман» у вышэйшай лізе з
чэмпіяната 1992 года. Уладальнік Кубка Беларусі 1993 года. Сярэбраны
прызёр чэмпіяната 2002 года. Спартсмен дадае, што зніжку на малады ўзрост у камандзе ніхто не робіць: «працуеш, як і ўсе, нават крыху больш».
Ян Сянкевіч — парафіянін касцёла Найсвяцейшага Адкупіцеля (Гродна-Дзевятоўка). Два гады таму на парафіядзе Гродзенскай дыяцэзіі юнак атрымаў медаль за другое месца па футболе. На сёлетнюю дыяцэзіяльную парафіяду (на фота ўнізе) малады футбаліст быў запрошаны ўжо як ганаровы госць. ![](/2/images/stories/news/2015/12/2015-12-11-medal.jpg)
Апошняе ў рубрыцы: «Калі рукі апушчаны — вера выратоўвае»
З самага дзяцінства Ян Сянкевіч марыў пра футбол. Нават сшыткі ў пачатковай школе ў яго былі не з машынкамі, як у большасці аднакласнікаў, а з выявамі футбалістаў.
Хлопец лічыць, што вера — вельмі важны складнік прафесійнага спорту. «У кожнага бываюць моманты (звычайна пасля няўдач на полі), калі задумваешся: а можа, гэта не тваё? — дзеліцца юнак. — Маральны дух зламаны і здаецца, што выхаду няма і рукі ўжо апушчаны — вось у такім выпадку выратоўвае вера».
Хлопец прыгадвае, што адзін з найбольш яскравых прыкладаў веры, які ён спазнаў, — у камерунца Пола Ролана Бебе Кінгэ, з якім Ян гуляе ў адной камандзе. «Ён шмат моліцца і распавядае нам пра сваю радзіму. У Камеруне малітва — частка жыцця. У святыню там ходзяць кожны дзень і моляцца па тры гадзіны», — расказвае Ян Сянкевіч. ![](/2/images/stories/news/2015/12/2015-12-11-club.jpg)
Футбаліст прызнаецца, што перад кожным матчам таксама стараецца не забыцца на малітву.
«Малітва — гэта зносіны з Богам. Часам молішся ў пэўнай просьбе, а ўзамен аддаеш Яму сваю веру і любоў. Перад матчам я заўсёды прамаўляю пацеры, гэта надае ўпэўненасці», — разважае юнак.
«Калі перад гульнёй памалюся, то на полі заўсёды адчуваю Божую падтрымку. А калі не памалюся, то не адчуваю», — прыгадвае Ян і ўсміхаецца.
«Вера ў Бога — сумеснае праходжанне шляху»
— Свет футболу часта падаецца ў СМІ праз пэўныя стэрэатыпы: вялікія грошы, неўмеркаваны адпачынак, сустрэчы з дзяўчатамі на адзін дзень. Наколькі маральны спорт насамрэч? Ян Сянкевіч:
— Людзі бачаць і чуюць, што хочуць. Вераць у тое, у што хочуць верыць, і адмаўляюцца верыць у тое, што ім не падабаецца. Адсюль і стэрэатыпы, якія склаліся. Неўмеркаваны адпачынак — магчыма, толькі адзін месяц з адзінаццаці, калі сезон заканчваецца і футбаліст мае вольны час.
Падчас гульні «Нёман» — «БАТЭ», Ян Сянкевіч пад нумарам 17
Не трэба забывацца, што штодзённыя трэніроўкі — гэта цяжкая праца, хоць людзі збоку і думаюць: што цяжкага ў тым, каб «пінаць» мяч. Але калі так і ёсць, чаму гэтыя людзі самі не ў футболе?
Вялікія грошы проста так ніхто не дасць, для гэтага патрэбна зарэкамендаваць сябе. Ды й з дзяўчынкамі на адну ноч вялікіх грошай дакладна не дасягнуць. Я яшчэ не бачыў ніводнага паспяховага спартсмена, які б шмат адпачываў, хадзіў па клубах і знаёміўся з дзяўчатамі на адзін дзень.
— Ці патрэбен футбалістам асаблівы душпастыр, які апекаваўся б спартсменамі і выступаў іх духоўным дарадчыкам?
— Душпастыр — гэта чалавек, які будзе глядзець на спорт з духоўнага боку. На маю думку, духоўны бок важны за межамі спартыўнай часткі. Калі неабходна паразмаўляць з душпастырам, можна схадзіць у касцёл або пазваніць.
Вера ў Бога для мяне — гэта найперш сумеснае праходжанне з Богам жыццёвага шляху. А вось псіхолаг у камандзе — гэта абавязкова; калі ты прайграў гульню ў сябе ў галаве, то ты прайграеш яе і на полі. Адсутнасць матывацыі таксама павінен кампенсаваць псіхолаг і настроіць на патрэбны лад.
— Ці здараліся ў Вашым жыцці сітуацыі, калі Вы адчувалі дзеянне ў ім Святога Духа?
— Пасля споведзі на душы становіцца лёгка, і пасля Імшы не заўсёды, але бывае, што прыходзіць натхненне, захапленне. Магчыма, гэта і ёсць Святы Дух. Ілья Лапато, фота з архіва Я. Сянкевіча
|