17 студзеня ў Паўсюдным Касцёле адзначаецца Сусветны дзень мігранта і бежанца пад дэвізам «Мігранты і бежанцы — выклік для нас. Адказ — у Евангеллі міласэрнасці».

Сёння, калі бачна, што адбываецца ў свеце і як шмат людзей знаходзіцца ў дарозе, Касцёл звяртае ўвагу на праблему людзей, якія перамяшчаюцца з аднаго месца ў іншае ў пошуках працы, лепшых умоў жыцця, сховішча або адукацыі.

Праз устаноўлены каля 100 гадоў таму Дзень мігранта і бежанца супольнасць Касцёла ўключаецца ў клопат і дапамогу ўсім мігрантам. Мэта гэтага дня — звярнуць увагу на актуальныя праблемы мігрантаў і абудзіць пачуццё адказнасці за духоўную і матэрыяльную дапамогу «людзям у дарозе».

Папа Францішак падчас свайго пантыфікату вельмі часта звяртаецца да людзей добрай волі з просьбай прымаць з любоўю і ставіцца з павагай да мігрантаў і бежанцаў. У спецыяльным пасланні на гэты дзень Пантыфік звяртае ўвагу, што «сёння міграцыя пастаянна актывізуецца ва ўсіх рэгіёнах нашай планеты».

«Бежанцы і людзі, якія ўцякаюць з сваёй радзімы, з’яўляюцца выклікам для народаў і грамадстваў, паколькі ставяць пад сумнеў іх традыцыйны лад жыцця, а часам і парушаюць культурны і сацыяльны гарызонты, з якімі сутыкаюцца», — адзначае Папа і дадае, што нават калі мігрантам удаецца прайсці праз усе цяжкасці пераходу ў новыя ўмовы, яны «павінны затым лічыцца з рэальнасцю, дзе існуюць падазронасць і боязь», «адсутнасць выразных і эфектыўных законаў».

Па словах Папы Францішка, «сёння больш, чым у мінулыя часы, Евангелле міласэрнасці непакоіць сумленне, не дазваляе прывыкнуць да пакут іншых і паказвае шляхі адказу, якія базуюцца на цнотах веры, надзеі і любові, выяўленых у справах міласэрнасці адносна душы і цела».

«Важна паглядзець на мігрантаў не толькі з пункту гледжання іх рэгулярнага або нерэгулярнага статусу, але перш за ўсё як на людзей, якія — пры павазе да іх годнасці — могуць унесці свой уклад у росквіт і развіццё ўсіх, асабліва калі з адказнасцю возьмуць на сябе абавязкі адносна тых, якія іх прымаюць, з удзячнасцю будуць паважаць матэрыяльную і духоўную спадчыну краіны знаходжання, выконваць яе законы і ўносіць свой уклад у яе выдаткі», — піша Святы Айцец.

Міграцыя стала вельмі распаўсюджанай з’явай у сучасным свеце, яна ахоплівае ўсе краіны — тыя, адкуль паходзяць мігранты, тыя, праз якія пралягае іх шлях, і тыя, якія з’яўляюцца мэтай іх вандравання. Гэтая з’ява становіцца драматычным выклікам як для палітыкаў і эканамістаў, так і для сацыёлагаў і дэмографаў. Яна датычыць мільёнаў людзей і з’яўляецца праблемай, якую Касцёл, што служыць усяму чалавецтву, павінен вырашаць у евангельскім духу любові.

Ці існуюць і пазітыўныя аспекты вымушанай міграцыі?

Прыняцце вымушаных імігрантаў — гэта выраз салідарнасці і пашаны правоў і годнасці чалавека. Бежанцы пакідаюць свае краіны ў боязі за сваю бяспеку, а значыць, удзяляючы ім сховішча, прымаючы бок ратуе іх здароўе, а часам нават жыццё. Акрамя таго, адчыненыя межы спрыяюць камунікацыі, развіццю гандлёвых шляхоў, культурнаму абмену і ўзаемнаму прызнанню.

Мігранты і бежанцы маюць патрэбу ў асаблівай душпастырскай апецы з боку касцёльных супольнасцяў, чулых не толькі на іх асабістыя цярпенні, але і на негатыўныя наступствы цяжкіх побытавых умоваў.

Пакліканне Касцёла — аказваць гасіцннасць мігрантам і служыць ім. Сітуацыя выкаранення, у якой яны знаходзяцца, і нячуласць акружэння спіхваюць іх на ўзбочыну грамадства. Менавіта таму Касцёл павінен дзейнічаць больш актыўна, быць больш чуйным, разумна рэалізоўваць усе прыдатныя ініцыятывы. Таксама Касцёл заахвочвае мігрантаў і бежанцаў не замыкацца ў сабе і не ізалявацца ад жыцця дыяцэзіі і парафіі, якая іх прымае.

Сёлетні Сусветны дзень мігранта і бежанца — час асаблівай малітвы за тых, хто з якіхсьці прычын знаходзіцца далёка ад сваіх дамоў і сем’яў.

Асабліва востра адчуваюць гэтую праблему тыя іншаземцы, якія знаходзяцца пад найбольшай пагрозай: мігранты, пазбаўленыя патрэбных дакументаў, бежанцы, тыя, хто шукае сховішча, вымушаныя эміграваць з-за вострых канфліктаў у розных частках свету, у тым ліку і побач з Беларуссю — ва Украіне.

Варта пажадаць, каб Сусветны дзень мігранта і бежанца стаў для ўсіх заклікам да таго, каб жыць у паўнаце братэрскай любоўю, не адрозніваючы і не дыскрымінуючы нікога, у перакананні, што нашым бліжнім з’яўляецца кожны, хто мае ў нас патрэбу і каму мы можам дапамагчы.

Кс. Юрый Марціновіч