III катэхеза Мітрапаліта Кандрусевіча на XXVI Сусветны дзень моладзі

Мадрыд, 19 жніўня 2011 г. Сведкі Хрыста ў свеце 1. Сучасны свет, у тым ліку і краіны з антычнай хрысціянскай традыцыяй, знаходзяцца ў такім культурным кантэксце, які ўсё мацней і мацней вядзе да лаіцызацыі і маргіналізацыі Бога ў жыцці людзей і нават цэлых супольнасцяў і прапануе будаванне раю на зямлі без Бога. Аднак штодзённы вопыт нагадвае нам пра тое, што свет без Бога становіцца пеклам, ён характарызуецца эгаізмам, разбітымі сем’ямі, нянавісцю паміж асобнымі людзьмі і цэлымі народамі, недахопам любові, радасці і надзеі. З іншага ж боку, калі толькі людзі прымаюць прысутнасць Бога і жывуць паводле Яго закону, тады будуецца цывілізацыя любові, дзе шануецца годнасць кожнага чалавека і ўзрастае пачуццё супольнасці разам з усімі яе карысцямі. Аднак далёка не ўсе хрысціяне жывуць паводле гэтага прынцыпу — кажа папа Бэнэдыкт XVI (пар. Пасланне на XXVI Сусветны дзень моладзі, 3). Таму наш свет ізноў стаўся светам сапраўдных місій. Сёння існуе вялікая патрэба новай евангелізацыі, як да гэтага заклікаў благаслаўлёны Ян Павел II, які між іншым і ўвёў гэты тэрмін, і працягвае заклікаць Бэнэдыкт XVI. Сусветныя духоўныя пустыні павінны быць засеяны словам Божым. Бо на самой справе, нягледзячы на працэс секулярызацыі, усё ж такі шмат людзей шукае Бога і сэнсу свайго жыцця. Каб іх знайсці ў мітусні сучаснага свету, які ў галаву вугла ставіць матэрыяльныя справы, імкненне да ўлады і прыемнасці гэтага жыцця, і дасягнуць збаўлення, патрэбна новае абвяшчэнне Евангелля. А для гэтага неабходна падрыхтаваць духоўную глебу, каб зерне падала не на цвёрды грунт, скалістае месца і паміж церняў, але на добрую глебу і прынесла добры плён — трыццацікратны, шасцідзесяцікратны і стократны (пар. Мц 13, 1-9). Таму патрэбна культывацыя душ людскіх. Практыка паказвае, што з пустыні можна ўчыніць квітнеючы аазіс. Прыкладам можа быць амерыканскі Лас-Вегас — паўмільённы горад, які быў збудаваны ў пустыні Невада, больш вядомай нам як месца ядзерных даследаванняў ЗША. Напэўна, гэты горад не можа пахваліцца прыкладам маральнасці, бо на самой справе гэта адно велізарнае казіно, куды прагульваць грошы едуць людзі са ўсяго свету. Але гэта прыклад, што можна культываваць нават пустыню. Дарэчы, у Лас-Вегасе існуе таксама і каталіцкая дыяцэзія. 2. Кожны ахрышчаны пакліканы да спаўнення місіі новага абвяшчэння Евангелля. Пакліканне да евангелізацыі — гэта заданне не толькі для некаторых асобаў у Касцёле, як Папы, біскупаў, святароў, кансэкраваных асобаў, але мандат і ласка для ўсіх пахрышчаных. Нельга жыць верай у Хрыста без яе перадачы іншым, бо асабістая вера чалавека ўзмацняецца евангелізацыяй іншых, — як навучае Ян Павел II (пар. Redemptoris missio 2), падобна таму як перадача ведаў павялічвае кваліфікацыю прафесара, часамі нават змушаючы яго да гэтага. Адзін студэнт, праходзячы каля дома, дзе жыў славуты прафесар, які напісаў шмат кніг, заўсёды бачыў яго чытаючым новыя навуковыя кнігі і часопісы. Пры гэтым ён думаў: ну што ж яшчэ можа такі знаны прафесар даведацца? І аднойчы спытаў яго пра гэта. Прафесар адказаў: «Я не хачу карміць сваіх студэнтаў падагрэтым учарашнім абедам, але хачу кожны дзень даваць ім свежую ежу, таму сам павінен вучыцца». 3. Калі заданне новай евангелізацыі з’яўляецца заданнем для ўсіх хрысціян, то яно найперш датычыць маладых. Іх энергія, бадзёрасць і імкненне да новых подзвігаў павінны быць накіраваны на справу новай евангелізацыі. Маладыя павінны стаць пратаганістамі новай эпохі місій у Касцёле ўжо XXI стагоддзя. Хрыстус іх кліча прысвяціць сваё жыццё сведчанню Яго любові ўсім людзям і асабліва сваім аднагодкам. Евангелізаваць — азначае паказаць Хрыста іншым, паказаць нашымі словамі і нашым штодзённым жыццём. Таму мы пакліканы гаварыць пра нашу веру і сведчыць яе сваім чынамі. Мы пакліканы навярнуць сучасных нам людзей, паказваючы ім аблічча Хрыста, дзейнічаючы разам з Ім і паводле Ягонага слова, служачы свету і асабліва патрабуючым. Такім чынам маладыя, будучы соллю зямлі і святлом свету (пар. Мц 5, 13-14), могуць унесці свой уклад у прысутнасць хрысціянства ў сучасным свеце, а таксама стаць ферментам новага гуманізму і абвяшчальнікамі рэвалюцыі любові. Аднойчы на судзе Божым перад Хрыстом стаў чалавек і сказаў: «Езу Хрысце, паглядзі, якія чыстыя мае рукі!» А Хрыстус яму адказаў: «Сапраўды чыстыя, але, на жаль, пустыя». Нашы рукі, сэрцы і душы павінны быць чыстымі і адначасова поўнымі добрых учынкаў і хрысціянскага сведчання. Мы добра ведаем, чаму служыць соль. Яна захоўвае прадукты ад сапсавання і надае смак ежы. Маленькая шчапотка солі змяняе смак ежы. Сучасны свет маральна загнівае. Яго трэба ратаваць ад сапсаванасці. Яму трэба нанава вярнуць смак хрысціянства. Таму яму трэба даць соль хрысціянства, а гэта перадусім заданне моладзі. Святло свеціць у цемры. На жаль, у сучасным свеце неонаў вельмі шмат духоўнай цемры. Яе трэба асвятліць. Езус кажа, што лямпы ніхто не ставіць пад сталом, але на стале, каб свяціла. Таксама і хрысціянін павінен быць наверсе, гэта азначае павінен жыць праўдай хрысціянства ў паўсюдным жыцці, каб святлом свайго жыцця і захавання свяціць іншым. 4. Каб шчодра адказаць на гэтае місійнае пакліканне, маладыя павінны браць прыклад з Касцёла, які па сваёй прыродзе з’яўляецца місійным, а таксама наследаваць святых і мучанікаў. Заданнем Касцёла з’яўляецца абвяшчаць Евангелле ўсяму стварэнню і несці ў свет святло Хрыста. Так павінны паступаць усе хрысціяне. Яны павінны быць евангельскай закваскай і евангельскім вогнішчам. Адна гісторыя распавядае пра маладога чалавека, які пажадаў стаць добрым кавалём. І сапраўды, ён вельмі хутка ім стаў. Ён навучыўся каваць вельмі прыгожыя рэчы і захацеў працаваць самастойна. Аднак у яго нічога не выйшла. Чаму? Бо ён, будучы добрым кавалём, не ведаў, як распаліць вогнішча, каб разагрэць метал да белага калення, без чаго, як вядома, з яго нічога нельга выкаваць. Таксама і мы, будучы хрысціянамі, і можа нават вельмі добрымі, не маем права захаваць толькі для сябе дар веры. Ім трэба дзяліцца, а для гэтага вакол сябе трэба стварыць такую атмасферу, якая магла б спрыяць перадачы веры іншым людзям. У часы пераследу, калі не было касцёлаў і святароў, хто абвяшчаў Добрую Навіну? Нашы бабулі і дзядулі на простай малітве, ружанцы, літаніях, Крыжовым шляху і г. д. Іх вера была моцная і сталая, і яны стараліся выкарыстаць кожную магчымасць, каб толькі маладое пакаленне ўмацоўвалася ў веры. Колькі хрысціян было і ёсць жывым сведчаннем моцы веры, якая выражаецца ў любові! Гэтыя людзі з’яўляюцца будаўнічымі міру, змагарамі за справядлівасць, аніматарамі больш чалавечага і згоднага з Божым планам свету. Яны працуюць для дабра ўсіх. Любоў, якая выплывае з веры, вяла і далей вядзе іх да канкрэтнага сведчання словам і чынам. Хрыстус не з’яўляецца дарам толькі нам самім. Ён з’яўляецца самым каштоўным скарбам, якім нам трэба дзяліцца з іншымі. У наш час глабалізацыі трэба быць сведкамі надзеі. Перад труной памерлага Лазара Езус сказаў яго сястры Марце: «Калі паверыш, то ўбачыш славу Божую». Таксама і сучасны чалавек, калі паверыць, будзе жыць вераю і яе сведчыць, то стане інструментам, дзякуючы якому іншыя змогуць знайсці сэнс і радасць жыцця, якое нараджаецца са спаткання з Хрыстом, — падкрэслівае папа Бэнэдыкт XVI (пар. Пасланне на XXVI Сусветны дзень моладзі, 5). Люстэрка не з’яўляецца крыніцай святла, але з яго дапамогай можна паслаць сонечнае святло туды, куды яно ніколі не даходзіць. Таксама і мы павінны быць Божымі люстэркамі і перадаваць святло Евангелля тым, якія яго не атрымалі. Няхай гэтая праўда стане сэнсам вашага жыцця. Амэн.

Адноўлена 19.08.2011 11:16