2 красавіка 2005 года заўсёды імклівы, актыўны і малады духам Папа Ян Павел ІІ далучыўся да тых, перад кім адкрываюцца дзверы Божага Валадарства.

«Ужо святы!» — крычалі на вуліцы падчас яго пахавання прысутныя людзі, якія запаўнялі прастору нашмат далей за плошчу св. Пятра.

1 мая 2011 г. адбылася яго беатыфікацыя, на якой прысутнічала шмат і беларусаў. І хутка споўніцца гадавіна, як Каталіцкі Касцёл кананізаваў Папу-славяніна (27 красавіка).

«Папа Ян Павел ІІ — гэта той чалавек, з якім мы сталелі, раслі, станавіліся тымі, кім мы ёсць зараз», — неаднойчы паўтараюць мне мае сябры і знаёмыя, якім зараз па 26-30 гадоў.

«Папа Ян Павел ІІ — гэта наш духоўны кіраўнік, прыклад, гэта наша імкненне да свабоды, да адраджэння, да сілы духу», — паўтараюць мне іншыя крыху старэйшыя асобы.

А мне прыгадваецца вясковая хата маёй бабулі, дзе, як і ва ўсіх вясковых хатах, “у куце” вісяць абразы, стаіць крыжык на тканай, карункамі аздобленай сурвэтцы, а за ім схаваная вербачка з калючым ядлынцам ды простымі стужкамі.

А вось злева, на асобнай сцяне, якая была якраз насупраць дзвярэй, над вялікім сталом, за якім змяшчалася ўся вялікая бабуліна сям’я, вісіць плакат з Папам Янам Паўлам ІІ.

Ён з’явіўся хутка пасля таго, як 2 красавіка ў 21.37 гэты чалавек перакрочыў мяжу зямнога жыцця.

Бабуля павесіла гэты плакат і часта пазірала на яго, кажучы, што ён жа святы, «тут і сумнявацца няма чаму». І так у памяці засталіся гэтыя хвіліны, калі бабуля, завіхаючыся каля печы, каб распаліць якую, уставала ў 4 раніцы, ды напячы нам, унукам, ці налеснікаў, ці сухароў, ці яшчэ якой смачніны, раптам спынялася з закасанымі рукамі, дзе-нідзе чорнымі ад сажы, такімі пакручанымі і маленькімі, бо даўно ўжо хварэла на паліартрыт, і складвала іх, як ён, каля грудзей і замірала з такой жа ўсмешкай на вуснах, якая была на тым плакаце. Усмешкай лёгкай, поўнай надзеі, веры і лагоднасці. У такія хвіліны хацелася замерці на вечнасць і бясконца ўглядацца ў гэтыя позіркі, «ужо святога» і маёй бабулі, якая сваім жыццём адкрыла мне таямніцу веры...

У такія хвіліны я заўсёды думала, што Ян Павел ІІ чамусьці так блізка. Зусім побач.

Яно і зараз так. Святыя побач...