101 год таму 21 кастрычніка нарадзіўся чалавек, які стаў для Каталіцкага Касцёла ў Беларусі, ды і для гісторыі нашай краіны, сімвалам адвагі, цярпення, трываласці і вялікай духоўнай моцы, якую не здолелі зламаць ні ваенныя ліхалецці, ні націскі ўладаў. Казімір Свёнтэк — найперш Чалавек і святар, сведка веры, сведка Жывога Бога, а з 21 ліпеня 2011 года сведка Божага Валадарства.

Час нараджэння — кастрычніцкі:
Восень барвовіць лісты,
Восень з вятрамі — высілкі…
Людзі руйнуюць масты…

У першы год у Сусветную
Бог яго свету прынёс,
У Валзе калыскай прыветнаю
Пачаўся Казіміраў лёс.
Пачаўся без бацькі крокамі
Ужо па сібірскай зямлі,
Дзе хлопчыкам за аблокамі
Сачыў, як плылі ў вышыні…

А потым сям’я ў Беларусі
Жыццё сваё будавала,
А Казік гімназіў скончыў,
Імём змагара, што названа,
Тадэвуша Рэйтана з Грушаўкі,
Які так свой край бараніў
На сойме Варшаўскім — горача,
Радзіму грудзьмі засланіў:

"Варшаўскі сейм 1773 года", фрагмент, мастак Ян Матэйка

«Тапчыце мяне, раздзярыце,
Па мне вы ступайце нагамі,
Радзімы ж маёй не дзяліце,
Ды будзьце ж яе сынамі!”

Нібыта той заклік прыняўшы,
Юнак стаў Радзімы шчытом,
Духоўным, надзейным, нашым,
Касцёла жыцця ваяром.

Спачатку, як Караль Вайтыла,
Ён марыў філолагам стаць,
Ды ў пінскай катэдры сіла
Паклікала Бога даваць.

Мінулі гады семінарскія,
І стаў Казімір святаром,
І сцены касцёла пружанскага
Віталі яго з алтаром.

Ды мала ўсё ж часу дадзена —
Пагрозны «смяротны прысуд»
Склала «савецкая гадзіна»,
Уздзеўшы турэмны хамут.

У час жа навалы фашысцкай
Ізноў у Пружаны вярнуўся,
Ды з «вызваленнем» савецкім
За кратамі зноў апынуўся.

І дзесяць гадоў хістала
«Сталінская навала».
Варкута, Марыінск і Інта —
Усё чужая зямля.

Ды толькі вера жыла, яна й перамогу дала…

Зламаўся пад верай прыгнёт,
І вера сцяжынай праз Бога
Да Пінска прынесла зварот.

І вось ён вярнуўся,
Хворы,
Змораны,
Змучаны сын,
Ды з моцнай на вуснах малітвай паўстаўшы, як замак з руін…

"Руіны Наваградскага замка", Язэп Драздовіч

І праца ізноў паляцела
Адданым святым светлым днём,
І жніва ізноў каласіла,
І ў жніўні пад вострым сярпом
Аб тым, каб памерці, прасіла,
Увесну каб зноў быць жыццём…

Мінала гадоў чарадзіна,
І моц таго, хто верыў, узрасла,
І з жменькі-горсткі зерня абудзіла,
І нівай Адраджэння ўзышла…

І на чале ён Адраджэння стаўшы,
Прастаў шляхі, Хрыстом з’яднаўшы…

І потым ціха змоўк і занямог —
Яго наноў паклікаў Бог,
Ды толькі ўжо да вечнага парога
Была яго апошняя дарога…

Пайшоў як ён – званы звінелі,
Нібы за ім услед хацелі…

А ён пайшоў, пакінуўшы турботы,
Ды горсткі спорныя зярнятаў для жніва,
Якія ўваскрасаюць ды пытаюць: «Хто ты
Для неба, Беларусі і Хрыста?»

Аксана Ючкавіч