Напярэдадні Вялікага посту ў салезіянскіх супольнасцях у Дзятлаве, Мінску, Бараўлянах і Смаргоні былі праведзены розныя карнавальныя забавы.

У Мінску карнавал пад дэвізам «Следства вядуць калабкі, альбо ў пошуках радасці» праводзіўся для дзяцей, а пад дэвізам «Гарэзы Дона Боско» — для моладзі.

У малодшых удзельнікаў карнавальных забаў разам з іх бацькамі была магчымасць пазнаёміцца з Калабковым і Булачкіным, якія, прыйшоўшы да дзяцей, адразу заўважылі, што тыя вельмі сумныя, і вырашылі завесці справу № 462.

Напачатку Калабкоў і Булачкін загадалі некалькі загадак пра Вялікі пост. Калі героі зразумелі, што дзеці ведаюць, што такое пост, яны вырашылі праверыць іх на хуткасць і адвагу. Але гэтай справе перашкодзілі Брэменскія музыкі, якія звярнуліся да герояў за дапамогай у пошуках скрадзенай прынцэсы. Праз сумесныя гульні і танцы прысутныя здолелі адшукаць прынцэсу і знайсці сакрэт радасці.

А старэйшыя наведвальнікі салезіянскага араторыя ў Мінску павінны былі падрыхтаваць адмысловыя касцюмы на вечар, якія б адпавядалі адзенню вулічнай моладзі ХІХ стагоддзя.

Галоўнымі героямі свята ў іх былі мама кс. Боско Маргарыта і двое яго выхаванцаў: Міхал Магонэ і Барталамей Гарэллі, якія вялі каманды да св. Яна Боско праз выпрабаванні і цікавыя конкурсы. Напрыканцы ўдзельнікі сустрэліся з Донам Боско, які развесяліў прысутных цікавай гульнёй, а пасля прамовіў традыцыйнае слоўка на добрую ноч.

Смаргонь

У салезіянскім араторыі імя святога Яна Боско ў Смаргоні моладзь удзельнічала ў вечары «Fashion is my profession», дзе напрыканцы карнавала кандыдаты ў аніматары падрыхтавалі для ўсіх пастаноўку. Праз сцэнку яны жадалі паведаміць усім прысутным аб тым, як лёгка ўпасці ў грэх, калі ў свой час не спыніцца і не задумацца над сваім жыццём, каштоўнасцямі і прынцыпамі паўсядзённасці.

Галоўнай думкай пастаноўкі стала тое, што толькі з дапамогай Езуса мы можам устаць, толькі Ён — галоўны гаспадар нашага жыцця і менавіта Яго мы павінны змясціць на першым месцы ў сваім жыцці.