9 мая ў касцёле свв. Сымона і Алены ў Мінску прайшоў сімпозіум «Любоў — нашае пакліканне. Сям’я, якая жыве ў паўнаце», арганізаваны Радай па справах сям'і пры Канферэнцыі Каталіцкіх Біскупаў Беларусі. Лекцыі на тэму захавання любові і правільнай камунікацыі ў сям’і прачыталі выкладчыкі з каталіцкай сямейнай кансультацыі.

Распачаўся сімпозіум святой Імшой, якую ўзначаліў дапаможны біскуп Мінска-Магілёўскай архідыяцэзіі Юрый Касабуцкі. На пачатку Імшы іерарх падкрэсліў важнасць і актуальнасць такіх мерапрыемстваў для сучаснага грамадства.

«Кожны чалавек пакліканы да любові. Езус Хрыстус заахвочвае нас любіць адзін аднаго. Асаблівым чынам гэтая любоў праяўляецца ў сям’і. Калі мы вучымся дарыць  любоў адзін аднаму і быць  ахвярнымі, калі мы вучымся пераадольваць перашкоды, з якімі сустракаемся, то гэтая любоў здольная падарыць нам унутраную радасць, якой мы можам дзяліцца з іншымі людзьмі», – заўважыў біскуп у гаміліі.

Пасля Імшы біскуп Юрый Касабуцкі ўрачыста адкрыў сімпозіум, прывітаўшы ўсіх удзельнікаў і ўдзяліўшы пастырскае благаслаўленне.

Вядучы сімпозіуму а. Пётр Фраштэнга на пачатку мерапрыемства прадставіў зборнік падрыхтоўчых катэхез да Сусветнай сустрэчы сем’яў у Філадэльфіі на беларускай мове «Любоў – нашае пакліканне. Сям’я, якая жыве ў паўнаце». Выданне прызначана для ўсіх сем’яў, а асабліва для тых, якія рыхтуюцца да сустрэчы з Папам Францішкам.

Першым пунктам праграмы сімпозіуму стала лекцыя «Любоў – гэта скарб, схаваны ў гліняным посудзе».  Падчас дакладу ўдзельнікі даведаліся, што Бог праз шлюб вызваляе мужчыну і жанчыну ад адзіноты, дапамагае ім адчуць сябе прынятымі з боку іншага,  адкрывае іх на новае жыццё.

Як адзначалася падчас лекцыі, чалавек хоча ствараць новае, а вяршыняй яго творчасці з’яўляецца  перадача жыцця. Гэта сапраўдная таямніца паміж Богам і чалавекам. Чалавек, які знаходзіцца ў цэлібаце, таксама патрабуе перадаваць жыццё. І ў гэтым сэнсе ён прыносіць ахвяры. Аднак і тут ён перадае жыццё, але жыццё духоўнае, жыццё веры.

Было падкрэслена, што фундамент шлюбу – любоў, але «калі мы паглядзім на жыццё нашых братоў і сясцёр, то ўбачым, што любоў – гэта скарб, схаваны ў гліняным посудзе».

Таксама было закранута пытанне разладу паміж многімі сужэнцамі; адзначалася, што цана за раздзяленне паміж мужчынам і жанчынай можа быць вялікая — гэта адзінота, ізаляцыя, а часам і смерць.

Падчас канферэнцый разважалі таксама над пытаннем: як будаваць і павялічваць любоў паміж мужчынам і жанчынай у шлюбе? Адказ быў наступны: патрэбна станавіцца дарам адзін для аднаго, адкрывацца адзін на аднаго і перадаваць жыццё, бо ніхто не можа навучыць быць дарам больш, чым мужчына і жанчына, якія кахаюць адно аднаго.

Пасля лекцыі ўдзельнікі сімпозіуму пачулі сведчанне з сямейнага жыцця Роберта і Марыі. Роберт пазнаёміўся з Марыяй па дарозе з касцёла. Ён прызнаўся, што пасля 18 гадоў шлюбу любіць сваю жонку яшчэ мацней; адзначыў, што вельмі важным для сем’яў з’яўляецца прыклад навяртання менавіта мужчыны, бо, калі мужчына навяртаецца, то навяртае таксама ўсю сям’ю. Сваю сям’ю Роберт параўнаў са сталом, у якога чатыры нагі, або чатыры апоры.  Гэта малітва, Слова Божае, святыя сакрамэнты і хрысціянская супольнасць.

Марыя ж прызналася, што вымаліла свайго мужа. У іх з Робертам было вяселле без алкаголю, аднак было весела, таму што сябры сужэнцаў прыдумалі цікавую праграму. «З цягам часу я зразумела, што мой муж з’яўляецца для мяне дарам. І я пачала задумвацца, ці вартая я такога дару. Я падумала, што калі я атрымала такі дар, то я буду старацца таксама быць добрым дарам для яго», — распавяла жанчына, а таксама прызналася, што яе каханне да мужа з гадамі толькі ўзмацняецца.
 
Лекцыя «Дыялог, які садзейнічае любові» дапамагла прысутным па-новаму адкрыць для сябе ролю камунікацыі паміж мужам і жонкай, а падчас варштатаў пры дапамозе спецыяльнай гульні ўдзельнікі вучыліся гэтай камунікацыі ў парах.

Напрыканцы сімпозіуму адбылося падсумаванне і агучванне вынікаў.

Кожны з удзельнікаў сімпозіуму прыйшоў сюды са сваімі асабістымі мэтамі. Некаторымі з іх падзяліліся самі ўдзельнікі:

«Я вучуся ў школе сямейнага жыцця, і гэтая школа дала мне вельмі шмат, проста перавярнула ўсю маю свядомасць. Такія канферэнцыі я не прапускаю. Я ведаю, што мне сюды патрэбна прыйсці. Я думаю, што кожны тут пачуе ўсё, што хацеў бы пачуць. Сюды прыходзіш, як у адну сям’ю, таму што ўжо вельмі шмат людзей, якіх ты індывідуальна ведаеш… І я вельмі ўдзячная людзям, якія тут выступаюць, таму што яны такім вопытам дзеляцца, аб якім ні ў адной кніжцы не прачытаеш…» (Юлія Мількоўская, Ліда)к«Тэма вельмі цікавая. Я сама маю ўласную сям’ю. У мяне двое маленькіх дзетак, таму ўсе пытанні, звязаныя з сям’ёй, з нейкім паляпшэннем жыцця сям’і, вельмі цікавяць. Хочацца не стаяць на месцы, развівацца, даведвацца нешта новае…» (Святлана Навакас, Мінск) к«Па-першае, я прыйшла, таму што нас запрасілі на сімпозіум у школе сямейнага жыцця. Па-другое, калі даведалася, пра што гэты сімпозіум, зразумела, што гэта актуальная тэма, якая сёння павінна разглядацца і яе павінен ведаць кожны чалавек, каб дапамагчы сваім дзецям, унукам, сябрам, можа, растлумачыць нейкія актуальныя пытанні, таму што праблем шмат у сем’ях, а як да іх падыходзіць? Звычайна мы ўсе так занятыя, што адказы на іх шукаць не маем часу. Тут шмат спецыялістаў, якія могуць даць адказ на гэтыя пытанні…» (Маргарыта Бяганская) к«Я прыйшла на сімпозіум, таму што зацікавілася лекцыямі Наталлі Пан. Але, калі прыйшла, зразумела, што Бог нездарма мяне сюды прывёў. Я адкрыла, што асновы веры і маральная тэалогія – гэта тое, з якога пункту гледжання мяне цікавіць псіхалогія і ўвогуле жыццё…» (Таццяна Мехаўцова, студэнтка трэцяга курса «Школы сямейнага жыцця»). к

Марына Валасар
Фота  Марыны Валасар і Віктара Ведзеня