Так ужо спрадвеку склалася, што, каб адчуць клімат чагосьці, трэба там проста прысутнічаць. Каб магчы распавесці штосьці іншым, спярша трэба самому гэта перажыць. Каб узбагаціць іншых, трэба самому ўзяць у рукі кнігу і самому здабыць веды.

Падобна і з пілігрымкай. Ніхто да канца не зразумее пілігрыма, калі сам не збярэцца ў дарогу. Ніхто не ў стане зразумець ахвярнасці пілігрымаў, якія, нягледзячы на спякотнае сонца ці заліўны дождж, ідуць наперад, пераадольваючы чарговыя кіламетры.

8 ліпеня я сабраўся ў пешую пілігрымку «Гродна-Тракелі». Гэта ўжо другі дзень, як пілігрымы вырушылі з Гродна. На працягу дня сонца не шкадавала сваіх прамянёў. У пілігрымцы мноства знаёмых твараў — так, гэта нашыя пастаянныя пілігрымы, якія традыцыйна крочаць да розных санктуарыяў. Склалася такое ўражанне, што ў пілігрымцы ўсе становяцца адным цэлым, кожны гатовы падзяліцца апошнім, нават вадой, якую трымае, хаваючы ад сонечных прамянёў, у сваім заплечніку.

Кожны дзень пілігрымкі распачынаецца святой Імшой. У гэты раз Імша была ў парафіяльным касцёле Хрыста Валадара ў Азёрах. Мясцовы душпастыр кс. Пётр, звяртаючыся да жыццяпісу св. Францішка Асізскага, заахвоціў пілігрымаў да зменаў — найперш сябе, а потым свету, каб сваім прыкладам і сведчаннем указваць іншым адну з найпрыгажэйшых дарог — да Бога.

Падчас ранішніх малітваў па дарозе сястра Агата, назарэтанка, заахвочвае ўсіх, хто крочыць да Маці Божай у Тракелях, узяць у свае далоні якуюсьці канкрэтную асобу: ахвяраваць кавалак шляху ў інтэнцыі канкрэтнага чалавека: матулі, таты, сябра, бабулі.

У пілігрымку вырушылі не толькі маладыя людзі. Тут ёсць некалькі ветэранаў, якія штогод пакідаюць усё: свой дом, можа, нават не да канца выкананую працу, і выходзяць у шлях, бо яны вераць, што пілігрымка дае ласкі, дае сілу на чарговы год крочання па жыцці, якое поўніцца абавязкамі, засмучэннямі, радасцю штодзённых спраў. Віктар, адзін з найстарэйшых удзельнікаў, які кожны год ідзе ў некалькіх гродзенскіх пілігрымках, сцвярджае, што для яго гэта як «духоўная зарадка», таму заўсёды з вялікім запалам выпраўляецца ў пілігрымку, бо нават не ўяўляе, што ў гэты час можна займацца іншымі справамі.

«Здаецца, даў бы гэтаму чалавеку іншае сэрца, каб змог адкрыцца на людзей, на нас», — абмінаючы такіх людзей, кажа ўголас Аліна Крэвіцкая, дарэчы, маці законнай сястры, што ідзе побач са мною.

У рэйсавым аўтобусе «Воранава-Гродна», які мы сустрэлі па дарозе, адна жанчына так радавалася, што ўсім пілігрымам пасылала паветраныя пацалункі. Было бачна, што гэта шчыра, ад сэрца, я падазраю, што калі б яна магла, то выскачыла б з аўтобуса і далучылася да групы…

Самым маленькім удзельнікам пілігрымкі з’яўляецца малая Марта, якая толькі пачала хадзіць. На дадзены момант Марце 1 год і 1 месяц. Да Маці Божай яна найчасцей едзе ў калясцы, але таксама ідзе і на ўласных нагах. Яе суправаджае маці і хросная. Ганна (мама Марты) кажа, што ідзе да Марыі ў інтэнцыі сваёй сям’і. Яна моліцца за мужа, які застаўся дома, бо павінен працаваць. «Увогуле, гэта для мяне не цяжар, але гэта дае мне вялікую радасць ад таго, што я магу падзякаваць Маці Божай за дар мацярынства», — дадае Ганна.

Кс. Юрый Марціновіч