Шаноўная спадарыня Алена Купчына, намеснік міністра замежных спраў Рэспублікі Беларусь, паважаныя прадстаўнікі органаў дзяржаўнай улады, дастойныя біскупы Рыма-каталіцкага Касцёла, шаноўныя прадстаўнікі дыпламатычнага корпусу, вялебныя дэлегаты Праваслаўнай Царквы ў Беларусі, дарагія святары, паважаныя сёстры, шаноўнае спадарства!

Дазвольце прывітаць усіх вас з нагоды святкавання 7-ай гадавіны Пантыфікату і 85-годдзя з дня нараджэння Яго Святасці папы Бэнэдыкта XVI.

Я ўпэўнены, што выражаю пачуцці ўсіх вас, жадаючы Яго Святасці Божага благаслаўлення, моцнага здароўя і поспехаў у ягоных намаганнях прапаведаваць і пашыраць вечныя каштоўнасці ў сучасным свеце.

У 2008 годзе Папа скіраваў свой зварот да беларусаў: «Мяне радуюць шматлікія знакі ў краіне, якія абнадзейваюць. Вы можаце быць упэўнены, што Святы Пасад і надалей будзе падтрымліваць ваш народ у яго стараннях умацаваць належныя і легітымныя імкненні да свабоды і яго намаганні па паскарэнню дэмакратычнага працэсу як удзельніка вялікай сям’і свабодных і суверэнных еўрапейскіх народаў».

Чым больш напружанай станавілася сітуацыя пасля 2008 года, тым мацней Святы Пасад стараўся і стараецца споўніць сваё абяцанне.

Святы Пасад раздзяляе агульнае імкненне да ўмацавання прынцыпаў свабоды і справядлівасці.

У той жа час Святы Пасад усведамляе, што ніхто не мае права навязваць сябе ў якасці таго, хто настаўляе, арбітра ці ўласніка гэтых прынцыпаў: кожная краіна прыкладае свае намаганні, каб знайсці шлях рэалізацыі гэтых прынцыпаў з улікам уласнай спецыфікі і сусветнай сітуацыі ўвогуле, усведамляючы свае моцныя бакі і свае супярэчнасці.

У гісторыю Беларусі ўпісаны трагедыі, якія немагчыма выказаць словамі.

Любыя спробы размаўляць з беларускім народам на мове, якая не ўлічвае гістарычнага вопыту гэтай краіны, будуць неэфектыўнымі.

Беларусы часам адчуваюць сябе падобнымі да матылька, апісанага ў вершы Валерыі Куставай:

Ля апошняй кветкі лётаў трапяткі матылёк,
Ён нават не спрабаваў сесці на яе,
Пэўна, баяўся зламаць кволую сцябліну.
Раптам неба ўздыхнула — і пайшоў дождж.
Адна буйная кропля збіла знясіленага матылька...

Беларускі народ — гэта моцная нацыя, і было б няправільна атаясамліваць яго з матыльком. Але ў той жа час такі ж далікатны і ўразлівы тэмперамент з’яўляецца часткай беларускай ідэнтычнасці.

Нашым агульным абавязкам з’яўляецца тое, каб зрабіць больш моцным гэтага матылька, а калі больш дакладна — дапамагчы матыльку ўмацаваць свае сілы.

Спробы ўтапіць матылька будуць контрпрадуктыўнымі.

Каштоўнасці даспяваюць унутры. Інтэрвенцыі звонку могуць стымуляваць гэты працэс.

Менавіта таму Папа ў вышэйзгаданым звароце сказаў: «Дасягненне такой высокай мэты з’яўляецца няпростай задачай. Гэта патрабуе пастаяннага і разумнага дыялога, які асноўваецца на сапраўднай салідарнасці, павазе да легітымных імкненняў, гістарычнай сітуацыі і адрознення іншых».

Святы Пасад гатовы садзейнічаць такому працэсу тым, чым можа.

Калі дыпламаты замаўкаюць і не спаўняюць ролі стваральнага пасрэдніка, такое маўчанне можа адкрыць шлях канфліктам значна больш небяспечным і разбуральным.

Пра гэта мы ведаем з нашага працяглага вопыту. Дыялог нельга ўвесь час адкладваць. Заўсёды ёсць шанец зрабіць яго больш інтэнсіўным.

Дыпламатычная роля Святога Пасаду зводзіцца да намаганняў дазволіць адбыцца дыялогу, дыялогу ўнутры краіны і дыялогу на міжнароднай арэне.

Народ ніколі не вінаваты. Ён ніколі не павінен адчуваць на сабе наступствы непаразуменняў і рознагалоссяў, нават калі стаўкай у гульні з’яўляюцца важныя прынцыпы.

Ізаляцыя ні ў якім разе не дасць сілы крылам матылька.

Менавіта таму Святы Пасад працягвае падтрымліваць і заахвочваць да дыялога, зносінаў, абмену ведамі і ідэямі ўнутры і за межамі Беларусі.

Святы Пасад прыкладае намаганні па падтрымцы багатай культуры гэтай краіны, паважаючы яе і папулярызуючы ва ўсім свеце.

Святы Пасад ганарыцца значным укладам Каталіцкага Касцёла ў Беларусі ў гэты працэс. Касцёл дзейнічае праз пашырэнне маральных прынцыпаў, якія з’яўляюцца асновай грамадскага прагрэсу і ўзвышаюцца над чыстым мысленнем рынку і эканомікі.

Больш таго, Каталіцкі Касцёл робіць усё магчымае, каб падтрымаць беларускую культуру ва ўсёй яе складанасці праз адукацыю, камунікацыю, салідарнасць і ўзаемаабмен. Усё гэта патрабуе супольных намаганняў разам з іншымі канфесіямі і асаблівым чынам з Праваслаўнай Царквой у Беларусі.

Існуючая атмасфера ўзаемнай павагі і разумення з’яўляецца спрыяльнай для такой працы.

Святы Пасад дзякуе прадстаўнікам дзяржаўнай улады Беларусі за намаганні, скіраваныя на падтрымку рэлігійнай свабоды і спадзяецца, што гэты працэс будзе працягвацца і будзе ўзмоцнены новымі крокамі і ініцыятывамі ў кантэксце ўсіх іншых правоў — асабістых і грамадскіх.

Мы спадзяёмся, што беларускі шлях да свабоды і справядлівасці будзе працягвацца і будзе кіравацца маральна прымальнымі прыладамі сучаснай эканомікі, не забываючы пра сацыяльную падтрымку, якая пакуль абараняе беларускіх грамадзянаў ад разбуральных наступстваў рэзкага сутыкнення з дзікім капіталізмам, што ігнаруе чалавечую годнасць і стварае недапушчальную сацыяльную няроўнасць.

Святы Пасад жадае Беларусі хуткага развіцця і істотных дасягненняў, не выпускаючы з-пад увагі ні пастаўленых мэтаў, ні таго, што ўжо дасягнута.

Гэтыя пажаданні з прысмакам гумару я хацеў бы выказаць словамі вядомага беларускага паэта Рыгора Барадуліна.

Халадней мне
на гэтым свеце штодня
Дый на тым
Не бывае цяплей
Нікому...

Дзякую за ўвагу!