Пераклад а. Аляксандра Уласа OFMConv
Першая стацыя Крыжа
Езус асуджаны на смерць
Стаяў спякотны дзень, звычайны вясновы дзень у Палестыне. Па руках Пілата сцякала халаднаватая чыстая вада, у якой адбівалася золата міскі і збана. Той, хто стварыў ваду, золата і збан, знемагаючы ад смагі, бяссоннай ночы і адзіноты, стаяў перад зямным намеснікам зямнога цара! Па руках Пілата сцякала халаднаватая чыстая вада, калі ён змываў з іх кроў Нявіннасці, аддаючы яе віне. Той, хто не ведаў і дотыку Віны, любіў вінаватых так, што быў гатовы пайсці на смерць за іх віну. Абвешчаны смяротны прысуд. Няспраўны раб праліў ваду на мармуровую падлогу. Яна прыснула дробнымі кроплямі, нібы кроў. Смерць задрыжэла. Яна ведала, што Яе Уладар нарэшце прыйшоў, каб атрымаць над Ёй перамогу і стварыць з Яе брамы жыцця. Анёлы — дыяментавая карона для некаранаванага Цара — упалі ніцма і сваімі крыламі сплялі мяккую, пушыстую дарогу, што вяла Бога на спатканне з болем. Так загучала першая ўрачыстая нота пахавальнай песні пакутаў — Песня Песняў Любові.
Ты за нас цярпеў ад ранаў, Езу Хрыстэ, змілуйся над намі!