Гамілія Мітрапаліта Кандрусевіча падчас Імшы Вячэры Пана

21 красавіка 2011 г., мінскі архікатэдральны касцёл Эўхарыстыя — месца лячэння чалавека Дарагія браты і сёстры! 1. Пасхальны Трыдуум, які мы распачынаем гэтай святой Імшой, знамянуе сабой Апошнюю Вячэру, збаўчую смерць Езуса і Яго Уваскрасенне. Гэтыя тры дні — Вялікі чацвер, Вялікая пятніца і Вялікая субота — з’яўляюцца вяршыняй літургічнай дзейнасці Касцёла. Сёння, у Вялікі чацвер, мы ўспамінаем апошнюю сустрэчу Езуса з апосталамі перад Яго крыжовай смерцю і Уваскрасеннем. Яна была выключнай. З аднаго боку, яна ўпісвалася ў яўрэйскую традыцыю святкавання пасхальнай вячэры ў памяць аб цудоўным выйсці з егіпецкай няволі. З іншага ж — Апошняя Вячэра мае кардынальна іншы сэнс. Яна не замыкаецца на ўспамінах, але выходзіць наперад; не жыве гісторыяй, але вядзе ў будучыню. На наступны дзень Хрыстус будзе ўкрыжаваны за нашы грахі. Ён станецца ахвярным ягнём, каб праз сваю смерць і Уваскрасенне вызваліць чалавека з няволі граху і смерці. 2. Якой драматычнай павінна была быць гэтая сустрэча, калі Езус аб’явіў, што адзін з вучняў Яго выдасць і што Яго чакае блізкая смерць. Глыбокі сэнс гэтай смерці Езус упісвае ў знакі хлеба і віна, калі кажа: «Гэта Маё Цела, якое будзе выдадзена за вас. Гэта Мая Кроў, якая будзе праліта на адпушчэнне грахоў». Каб гэтую збаўчую смерць увекавечыць і ўчыніць прысутнай на алтарах свету да канца часу, Езус кажа апосталам: «Гэта чыніце на Маю памяць». У гэтых словах і знаках мы бачым устанаўленне Эўхарыстыі — знаку прысутнасці Хрыста і Яго збаўчай Ахвяры пад відам хлеба і віна. Дзякуючы ёй Езус ідзе праз вякі да ўсіх народаў. Але каб гэта магло ажыццявіцца, Хрыстус кліча тых, якія праз тыя ж самыя словы і знакі  ўчыняць, што той самы Езус з Вячэрніка і Галгофы будзе Езусам заўсёды з намі — учора, сёння і навекі.   3. Таму падчас гэтай святой Імшы сваімі думкамі мы пераносімся ў Вячэрнік, на тое святое месца, дзе Хрыстус устанавіў сакрамэнт Эўхарыстыі і сакрамэнт святарства. Гэтыя два сакрамэнты непарыўна звязаны паміж сабой. Касцёл навучае, што святарства нараджаецца з Эўхарыстыі, а Эўхарыстыя цэлебруецца святаром. Без Эўхарыстыі няма святарства і без святарства няма Эўхарыстыі. Падобна таму, як гэтыя два сакрамэнты былі ўстаноўлены ў адзін час, таксама яны прысутнічаюць разам у жыцці і дзеянні Касцёла. Таму сёння вернікі з удзячнасцю скіроўваюць свой позірк на Вячэрнік, бо там стаўся першы цуд перамены хлеба і віна ў Цела і Кроў Хрыста. Чалавецтву быў дадзены духоўны хлеб з нябёсаў як хлеб жыцця вечнага. У Вячэрніку таксама стаўся і другі цуд. Езус устанавіў апосталаў святарамі Новага Запавету, каб маглі дзейнічаць ад Яго імя. Простых людзей Ён якасна і анталагічна перамяніў у тых, якія сталі распарадчыкамі Ягонай ласкі. Езус добра ведаў, што пасля Яго Унебаўшэсця нехта павінен быў працягваць Ягоную справу, каб ласка збаўлення не засталася толькі дэпазітам, але магла дасягнуць чалавека. Гэты нехта — святар, падобны да іншых людзей і ў той жа час якасна іншы, анталагічна падобны да Хрыста. 4. Сённяшні дзень для святароў — гэта дзень, калі мы ўсведамляем, што падчас святарскіх пасвячэнняў атрымалі самы вялікі дар, які можа атрымаць чалавек: дар дзейнічаць ад імя Езуса. У той жа час мы ўсведамляем нашу адказнасць, бо Хрыстус дазволіў нам і нас абавязаў, каб мы былі Яго інструментамі ў выкананні Ягонай місіі збаўлення свету. Апякун святароў св. Ян Віянэй вучыць, што толькі дзякуючы святару справа збаўлення даходзіць да людзей. Якое вялікае заданне і якая адказнасць! Нездарма вядомы польскі святар і публіцыст Ян Твардоўскі кажа: свайго святарства баюся, яго палохаюся, перад ім падаю і станаўлюся на калені. 5. Што азначае быць святаром? Паводле св. апостала Паўла, святар перадусім з’яўляецца распарадчыкам Божых таямніцаў. Дзякуючы сакрамэнтальнай паслузе святара, Хрыстус далей дзейнічае ў сваім Касцёле. Яго паслуга слова — гэта клопат, каб Езус мог быць пачутым і зразуметым у сучасным свеце. Сакрамэнтальная паслуга — гэта клопат, каб даць людзям Божую ласку, якая патрэбна для збаўлення. Паслуга служэння — гэта клопат пра аб’яднанне людзей у касцёльнай супольнасці. Святая Кацярына Сіенская кажа, што святар — гэта сасуд, з якога плыве Божая ласка. Дзякуючы святару Хрыстус прысутнічае сярод нас. 6. Каб лепей зразумець, якім чынам Езус прысутнічае сярод нас у літургіі, нам трэба акунуцца ў Божае слова, якое мы пачулі падчас гэтай святой Імшы. Першае чытанне вядзе нас да пасхальнай вячэры, падчас якой яўрэі ўспаміналі цудоўнае выбаўленне з егіпецкай няволі. Гэта як быццам абяцанне нашага збаўлення ад смерці грахоўнай і пераходу ў жыццё ў Хрысце, а таксама правобраз Эўхарыстыі. Другое чытанне распавядае пра ўстанаўленне Эўхарыстыі, якая паводле хрысціянскай традыцыі называецца ламаннем хлеба. Евангелле нагадвае пра мыццё ног апосталам, чым Езус падкрэсліў значэнне любові, узаемнай дапамогі і пакорнага служэння іншым. Менавіта недахоп гэтага стаўся прычынай тэрарыстычнага акту ў мінскім метро 11 красавіка 2011 г. 7. Сённяшнія чытанні недвухсэнсоўна нагадваюць пра тое, што Хрыстус прысутны сярод людзей, калі яны слухаюць Божае слова, мыюць адзін аднаму ногі — гэта значыць здзяйсняюць учынкі міласэрнасці — і ломяцца хлебам, значыць удзельнічаюць у Эўхарыстыі. Гэтыя тры дзеянні характарызуюць сапраўдную хрысціянскую супольнасць. Таму мы павінны быць людзьмі, якія слухаюць Божае слова і апавядаюць яго іншым, служаць бліжнім і прымаюць удзел у Эўхарыстыі. 8. Падчас святой Імшы перад камуніяй святар праламляе кансэкраваную гостыю. Гэта момант, калі мы павінны прызнаць сваю слабасць. Будучы духоўна расколатымі нашымі грахамі, мы павінны даверыцца Хрысту, які прыходзіць да нас у ламанні хлеба ці Эўхарыстыі, каб аднавіць. Гэтая Боская акцыя сярод нашых цяжкасцяў з’яўляецца галоўнай прычынай прысутнасці Езуса ў Эўхарыстыі. Хрыстус прысутны ў кавалку хлеба для таго, каб нас, зломленых злом, сцішаных баязлівасцю, паралізаваных няўпэўненасцю і спаленых грахом, духоўна ўмацаваць. Прысутны, бо мы Яго патрабуем. Прысутны, бо маем у Ім патрэбу і Ён можа нам дапамагчы. 9. Дзякуем Табе, Пане Езу, за хлеб Эўхарыстычны, хлеб, які ўзмацняе, хлеб, які гарантуе жыццё вечнае. Дзякуем Табе за сакрамэнт святарства, дзякуючы якому мы маем гэты хлеб. Адары наш Касцёл ласкай новых, добрых і святых пакліканняў да святарства. Дай нам ласку зразумець, што толькі ў Эўхарыстыі, аб’яднаныя гэтымі двума кавалкамі паламанага хлеба, мы зможам адчуваць сябе адноўленымі і ў бяспецы, каб быць шчаслівымі ў гэтым жыцці і дасягнуць вечнага. Амэн.

Адноўлена 21.04.2011 14:20