Гамілія Мітрапаліта Кандрусевіча падчас святарскіх і дыяканскіх пасвячэнняў у Чырвоным касцёле

11 чэрвеня 2011 г. Мінск, касцёл св. Сымона і св. Алены «Жніво вялікае, але працаўнікоў мала. Прасіце гаспадара жніва, каб паслаў на яго сваіх працаўнікоў». Глыбокапаважаныя святары, кансэкраваныя асобы, браты і сёстры! 1. Гэтыя словы Касцёл прапануе нашай увазе сёння, калі ў мінскім Чырвоным касцёле адбываюцца святарскія і дыяканскія пасвячэнні. Гэтыя словы былі актуальнымі 2000 гадоў таму. Яны застаюцца актуальнымі сёння і будуць такімі да канца часоў. Заўсёды існуе патрэба ў святарах, якія ад імя Хрыста навучаюць, асвячаюць і кіруюць народам Божым. Гэтыя словы актуальныя і ў Беларусі, асабліва ў нашай Мінска-Магілёўскай архідыяцэзіі, дзе Касцёл перажываў цяжкія ганенні на працягу трох пакаленняў і дзе ён паволі адраджаецца. Аднак гэтага адраджэння немагчыма ўявіць без святароў. 2. Сёння мы ў чарговы раз становімся сведкамі святарскіх і дыяканскіх пасвячэнняў. Таму задумаемся, да якой годнасці пакліканы вашы сыны, браты, сябры і блізкія. Пачуўшы голас клічучага іх Пана, яны ў свой час адказалі на яго і скіравалі свае крокі ў семінарыю, каб там праз чалавечую, духоўную, інтэлектуальную і пастырскую фармацыю падрыхтавацца да сённяшняга дня. Адзін з пасвячаемых у святары гэтую фармацыю атрымаў ў кармэлітанскай супольнасці. Аднак усе пакліканы працаваць для мясцовага Касцёла, бо святар бярэцца з людзей і людзям павінен служыць. Праз ускладанне рук біскупа і малітву пасвячэння два дыяканы стануць святарамі Новага Запавету, стануць тымі, хто будзе дзейнічаць ад імя Хрыста і Ягонай моцай. Няма нікога іншага, хто б меў такую моц, як святар. Ні адзін прэзідэнт і ні адзін міністр не можа адпусціць грахі ці перамяніць хлеб і віно ў цела і кроў Хрыста. Гэта можа ўчыніць толькі святар. Тое ж і з іншымі сакрамэнтамі. Такім чынам, святар становіцца інструментам у руках Хрыста, дзякуючы яму Збаўца выконвае тры наступныя функцыі: абвяшчэнне Божага слова як крыніцы веры, асвячэнне людзей праз сакрамэнты і кіраванне народам Божым праз служэнне яму. 3. Пасвячэнне ў дыяканы з’яўляецца рашучым крокам да святарства. Традыцыйна, падобна як і пры святарскіх пасвячэннях, яно адбываецца праз ускладанне рук біскупа і малітву пасвячэння. Дыякан мае права абвяшчаць слова Божае, хрысціць, з дазволу касцёльнай улады — благаслаўляць сакрамэнт сужэнства, благаслаўляць Найсвяцейшым Сакрамэнтам, удзяляць святую Камунію і адносіць віятык паміраючым, узначальваць пахаванні і іншыя набажэнствы. Асаблівая яго роля — гэта дапамога святару пры цэлебрацыі Эўхарыстыі. Слова «дыякан» паходзіць ад грэчаскага слова «дыяканія», што азначае служэнне. Дзеі Апосталаў распавядаюць пра тое, што дыяканы былі ўстаноўлены найперш для служэння.   4. У 20-ю гадавіну заснавання Мінска-Магілёўскай архідыяцэзіі і мітраполіі Касцёл пасылае на жніво Хрыста двух новых святароў і двух дыяканаў, якім яшчэ трэба будзе завяршыць сваю фармацыю, каб стаць святарамі Новага Запавету. Касцёл пасылае іх на жніво Пана ў асаблівы час, калі яно імкліва змяняецца. У многіх краінах, нават са славутай гісторыяй хрысціянства, заўважаецца прыглушэнне яго сэнсу. Многія вернікі замест наследавання Хрыста прымаюць рэлятывістычны стыль жыцця. Усё часцей роля веры прымае чыста культурны характар або замыкаецца ў сферы прыватнасці без уплыву на жыццё грамадства. Некаторыя жывуць так, быццам Бога зусім няма. Кардынал Ёзаф Ратцынгер, сённяшні папа Бэнэдыкт XVI, у сваёй гаміліі падчас канклава 2005 г. казаў, што за апошнія дзесяцігоддзі чалавецтва зведала небывалае дасюль развіццё навукі, змену ідэалагічных напрамкаў і мыслення. Хрысціянскі човен хістаецца на хвалях сучаснага секулярызаванага акіяну і кідаецца з адной крайнасці ў другую: ад марксізму да лібералізму, ад калектывізму да індывідуалізму, ад атэізму да рэлігійнага містыцызму аж па сінкрэтызм. 5. На такое жніво Касцёл сёння пасылае новых сваіх слуг. У гэтым служэнні прэзбітэр павінен быць адначасова sacerdos e hostia. Моцаю сакрамэнту святарства ён з’яўляецца святаром і той жа моцаю пакліканы быць ахвярай. Усё гэта азначае, што святара павінна ажыўляць тое самае імкненне, якое было ў Хрыста. Гэтая непадзельная еднасць паміж святаром і ахвярай, паміж святарствам і Эўхарыстыяй вызначае эфектыўнасць евангелізацыі. Ад адзінства паміж Хрыстом і Яго слугой залежыць яго дзеянне, укрытае ў Божым слове, сакрамэнтах і кіраванні вернікамі. У сваім ахвярным служэнні святар павінен не займаць месца Хрыста, а шукаць падтрымкі ў Ім. Ён таксама павінен дазволіць, каб Езус дзейнічаў у ім і праз яго. Нездарма Езус кажа: «Я вінаградная лаза, а вы галінкі. Як галінка не прыносіць плёну сама па сабе, таксама і вы, калі не будзеце трываць у Мне». Святар як alter Chrystus павінен жыць як Хрыстус, быць дарам для людзей і знакам любові Бога да чалавека. Трэба памятаць аб тым, што нямала людзей стварае сабе вобраз Касцёла паводле прыкладу святароў. Таму неабходна, каб дзякуючы сведчанню сапраўднага евангельскага жыцця яны былі жывым і бачным вобразам Хрыста, які прыйшоў не для таго, каб Яму служылі, але каб паслужыць самому. Паслужыць усім без выключэння людзям, розных моваў, нацыянальнасцяў, сацыяльных слаёў і г. д. Яны належаць Касцёлу і маюць права на задаваленне сваіх духоўных патрэбаў. Час, калі вернікі ехалі да святара сотні кіламетраў, калі шукалі яго, прайшоў. Сёння нам, святарам, трэба шукаць вернікаў. Чаму да аднаго святара чэргі людзей, а да іншага нікога няма? Адказ вельмі просты. Першы — сапраўдны пастыр, а другі — найміт, аўтамат для выканання святарскіх паслуг. Нельга таксама ігнараваць няправільную прыхільнасць да некаторых формаў душпастырства ў пагоні за таннай папулярнасцю. Тут трэба памятаць аб тым, што пастырская любоў не можа існаваць без пакоры і несумяшчальная з эгаізмам. Можа здарыцца, што энтузіязм маладых святароў змяняецца засмучэннем і нават расчараваннем. Прычыны гэтага могуць быць розныя: недахоп фармацыі і братэрскай святарскай сувязі, асабістая ізаляцыя, недахоп падтрымкі з боку іншых святароў, асабістыя праблемы, занядбанне духоўнага жыцця і г. д. Некаторыя сучасныя тэндэнцыі імкнуцца падмяніць духоўнае жыццё сацыяльнай актыўнасцю, у сувязі з гэтым паўстаюць разнастайныя тыпалогіі святара: ад сацыёлага да тэрапеўта, ад працаўніка да палітыка і мэнэджэра. У той жа час святар анталагічна звязаны з Хрыстом, і гэта сувязь вечная. Таму святар павінен быць ім паўсюды: пры алтары, у канфесіянале, на вуліцы. Без грунтоўнай духоўнасці святарская паслуга змяняецца на пазбаўлены прароцкага характару актывізм. Таму святар павінен памятаць, што ўсе пастырскія планы, якія не абапіраюцца на першынства духоўнасці і Божага культу, не маюць перспектывы. 6. Касцёл жыве пасланнем, якое атрымаў ад Хрыста. Гэтае пасланне датычыць абвяшчэння Божага слова, асвячэння людзей праз цэлебрацыю сакрамэнтаў і кіраванне народам Божым, каб весці яго да крыніц Божай Міласэрнасці. Таму ў вашым служэнні як святароў і дыяканаў народу Божаму вы павінны захоўваць непарушным навучанне Касцёла і адначасова шукаць адпаведных формаў пастырства, каб дайсці да сучаснага, падвержанага негатыўным уплывам секулярызму, чалавека. Таму будзьце не толькі настаўнікамі веры, але і людзьмі веры, яе сведкамі, каб дзякуючы вашаму служэнню людзі адчынілі свае сэрцы Хрысту, які ёсць адзіны Збаўца, учора, сёння і назаўсёды. Амэн.

Адноўлена 10.06.2011 13:51