Хто з нас не прагне? Быць любімым і любіць. Хто не жадае мець сапраўднага шчырага сябра, з якім можна, як кажуць, пайсці і ў разведку? Жанчына марыць аб сапраўдным мужчыну, мужчына імкнецца сустрэць сапраўдную жанчыну. Шукаем нейкі ідэал. Таму што дзесьці вельмі глыбока, падсвядома жадаем дасканаласці (хаця большасць з нас ведае, якія мы на самой справе і як далёка нам да ідэалу).

Гісторыю пра Елісея і аслепленае сірыйскае войска немагчыма чытаць без усмешкі і захаплення (4 Вал 6:8–23). Кожны валадар хацеў бы мець на сваёй службе такога чалавека, як прарок Елісей, каб ведаць тое, што вораг гаворыць шэптам пад вялікай таямніцай. Ізраільскі цар атрымліваў ад Елісея папярэджанні пра кожную засаду, кожную вераломную пастку, якую рыхтавалі ворагі.

Нядаўна на катэхезе мой вучань Данііл задаў пытанне: «Сястра, бацька мяне пакараў за тое, што я дрэнна сябе паводзіў. Ён забараніў мне гуляць на камп’ютары цэлы тыдзень. Ён зграшыў супраць чацвёртай Божай запаведзі?»

Вам бы не хацелася прачнуцца ў прыбранай хаце? Дзе ўсё на сваіх месцах, сняданак на стале, падлога падмецена, посуд вымыты...

Ні для каго не сакрэт, што Вялікі пост для хрысціяніна з’яўляецца часам падрыхтоўкі да святкавання Перамогі. Кожная перамога патрабуе ад нас вялікіх намаганняў, а часам і стратаў. І ў пэўны момант мы апынаемся ў сітуацыі, калі трэба вырашыць, што для мяне больш важнае: перамога, да якой я імкнуся, ці штосьці, чым трэба ахвяраваць, каб яе, перамогу, асягнуць. Чым важнейшая перамога, тым цяжэйшыя часта трэба панесці страты. Тым цяжэй зрабіць правільны выбар.

Благаслаўлёны перыяд Вялікага посту — часу пакаяння і міласэрнасці. Што ж такое пакаянне? Чалавеку, які не пабываў «на дне» граху, — гэтае слова не зразумела, як не зразумела яму і радасць сустрэчы, калі раней не перажыў боль расстання. Вялікі пост — час усведамлення, ачышчэння і вяртання… Час цудаў для тых, хто шчыры да болю, хто да глыбіні душы чакае пераменаў.

Калісьці ў дзверы дамініканскага кляштара пастукалі сведкі Іеговы. Так здарылася, што я адчыніў дзверы, і таму пытанні пасыпаліся ў маім накірунку.

У 1971 годзе, за 7 гадоў да таго, як Ёзаф Ратцынгер стаў кардыналам, ён напісаў эсэ. У ім будучы Папа распавёў пра тое, чаму ён стаў католікам і чаму прысутны ў Касцёле.

«Better suffer a great evil than do a small one» — з англ.: «Лепш сцярпець вялікае зло, чым учыніць малое». Падобныя прыказкі ёсць і ў іншых народаў. Але ў мяне адчуванне цяпер такое, што ўсе яны разам састарэлі і выйшлі з ужытку. Што значыць цярпець? Добра, бывае рознае ў жыцці, але — ну сцярплю — і што?

Што-што, а мадэлі развіцця бізнесу прааналізаваны эканамістамі ўздоўж і ўпоперак, асабліва ў апошнія дзесяцігоддзі, і мае разважанні не прэтэндуюць на тэорыю або практычныя парады. Але некалькімі назіраннямі захацелася падзяліцца.

Сучасная мода на далёкаўсходнія рэлігіі ў Заходняй Еўропе і ЗША прывяла да таго, што вельмі папулярнай стала вера ў рэінкарнацыю. Заўважым, што нефармальны рух «New Age» («Нью Эйдж» — «Новая эра» — кангламерат ідэй, вучэнняў, акультных практык розных школ, сектаў, арганізацый і груп, ніяк паміж сабой арганізацыйна не звязаных, але чакаючых наступлення акультнай «эпохі Вадалея») не ўяўляецца без такога элементу, як вера ў рэінкарнацыю. Гэта вера ў тое, што пасля смерці чалавека яго душа пераўвасабляецца ў іншае цела.

У сучасным свеце 75% выпадкаў усіх ганенняў на рэлігійнай глебе — гэта ганенні на хрысціян. Кожныя пяць хвілін гіне за веру адзін хрысціянін. За год такіх навамучанікаў набіраецца 105 тысяч. Чаму баяцца нас, хрысціян? Няўжо мы настолькі небяспечныя? Або наша вера нясе ў сабе схаваную пагрозу?

Надыходзіць Новы год, нават ужо зазірае ў вокны. То сагрэе адлігай, то зноў павее марозным ветрам... І мы спяшаемся яму насустрач, адлічваем апошнія дні, марым і спадзяёмся на спаўненне жаданняў. Азіраючыся на пражыты год, што ўспомнім? Што заахвоціць нас у чарговы раз падзякаваць Богу? І якімі вачыма паглядзім наперад?..

Напэўна, многія з нас добра памятаюць той фрагмент Евангелля, дзе Езус Хрыстус літаральна быў выдалены са свайго роднага горада, выгнаны з зямлі, дзе выхоўваўся, дзе сталеў і дзе дарастаў да сваёй будучай місіі. І, напэўна, таксама добра памятаем, як адрэагаваў на гэта Збаўца, зазначаючы між іншым, што няма прарока ў сваёй бацькаўшчыне (пар. Мк 6, 1-10; Лк 4, 16-30).

У тэалогіі тэрмін «вера» адносіцца да трох з’яваў-элементаў. Па-першае, вера як боская цнота, як выключны дар чалавеку. Чалавек сам не можа нарадзіць у сабе гэты дар, ён можа толькі падрыхтавацца на яго прыняцце і далей развіваць сваю адкрытасць на яго, узрошчваць яго ў сабе — перш за ўсё праз малітву і святыя сакрамэнты. Гэты дар можна выпрошваць у Бога для іншага чалавека — малітвай, постам, ахвярай.

Прыглядацца да сябе стала, шчыра і спакойна — гэта праца, для якой патрэбны адвага і воля. Біскуп Зыгмунт Лазінскі вяртаўся да гэтых пытанняў штодзённа. У іх няма асуджэння і пагрозы, толькі поўны любові пошук дабра сваёй душы і імкненне да дасканаласці ў служэнні Богу і людзям. Годны прыклад для кожнага хрысціяніна.